Lampion.💡.

Het kunnen zakken door mijn knieën en dan het galmen hoor,moet lachen om elke reden en mij nergens aan stoor.Mij kan bevinden met een lach,mijn hand uit kan steken naar wie ik mag en blijft geloven wat ik zie,hoe het buigen naar de goeie kant altijd zal blijven ervaren. De gesprekken  steeds groter kunnen worden en als een ballon weg zou kunnen waaien met elk wolkje mee. Mij doet herinneren aan een lampion, met elke wens die ik had naar boven kon sturen.Niet goed wist welke wens ik had,maar in de handeling die ik maakte eigenlijk alleen het lichtje kon zien wat brandde ,en kon genieten van het oplaten alleen.Zo is mijn leven in kleine dop ook weer gegeven,dat elke belangstelling die ik had, voor dat moment besloten lag en er verder niets mee wilde.Mij vaak heb laten gaan, wat heel goed kon voelen,niet bleef hangen in welk proces dan ook,maar te blijven ervaren, dat elke keus die ik maakte mij vervulde in dat moment.Net zoals mijn schrijven mij heeft gebracht,dat in het vissen achter de netten meer iets zegd hoe eenvoudig het kan lijken als ik zou zwijgen naar mijzelf.De stilte mij naar voren duwd,wat over mijn kin loopt te wrijven,en ook zie hoe luchtig alles kan worden, dat geen enkele verplichting die ik zou moeten voelen,omgebogen ligt.Dat elke stroom die voorbij kan komen,mijn aandacht vraagt, waarin ik kan beslissen om het te posten, om te laten zien dat elk deurtje die ik heb geopend ook voor een ander is te zien.Dat in het terug vallen naar mijzelf altijd wordt besproken op soms een kosmische manier.Vaak moet lachen om elke houding die niet hoeft,maar mij als een vlinder kan voelen in de nectar die ik neem,mij vol kan voelen hoe het komt, dat als ik thuis kom bijmijzelf,zo zacht kan voelen als een zijde doek,en al glimmend naar mijn navel staar. Geen enkele behoefte heb dat in de zetting zoals ik schrijf,een verandering laat zien om niet altijd zo serieus te zijn.Mijn lach steeds meer naar voren buigt,steeds meer als een elastiekje kan rekken,en dan als een katapult gebruik, om alle vrolijkheid op te rekken met elke toon die ik zet. Mijn keuze kan maken dat in het algemene, de deler blijkt dat er uiteindelijk geen innerlijk bestaat.Het ervaren van de dingen meer dan genoeg blijkt te zijn om te blijven ontvouwen, om te zien, in welke staat ik verblijf en vandaag moet ik bekennen,dat als ik mijn serieusheid weg kan halen de vrolijkheid ontstaat.Waar ik als kind mijzelf zie lopen met een lampionnen optocht,waar ik een prijs mee kon winnen en altijd kleine reepjes won.Het lopen door allelei straten met een lampion in mijn hand,mij op kon winden,omdat iedereen mij zag,mij begroette met een lach en mij als kind zo geweldig kon voelen door dat lampioennentje in mijn hand.Zo kinderlijk het kan zijn om zomaar plezier te hebben,met het lampje wat brandde,mij het vuur gaf om door te krijgen,dat ik er zomaar mocht zijn.Zomaar kon laten zien dat in het gelukkig durven zijn nergens van af hing,dan alleen te kijken naar dat brandende lampionetje in mijn hand.Een lichtje te brengen in de wereld waar ik nu ben, is voorgevloeit in al mijn schrijvend beleven.Nog steeds nu ik ouder ben geworden nog steeds dat lampionnetje draag,welliswaar met een ander jasje, maar in betekenis hetzelfde blijft.Altijd dat kan voelen als ik naar mijzelf schrijf en dat lieve kind ook ben gebleven.Het licht zou wilen brengen in het laten zien, voor mij de reden blijft om door te geven. Dat het lichtje wat ik draag ,door te kunnen geven aan anderen.Mijn lichvoetigheid ook deel,waarin ik voel hoe belangrijk het blijft,dat wat ik kan ervaren,niet alleen mijn liefde voor mijn taal haar plek nu heeft gekregen,maar uiteindelijk nog steeds dat lampionentje draag.Mij zelfs weet te voeden en nergens om vraagt,dan alleen te ervaren in al mijn delen, in het lichtje kan blijven staan van mijn eigen lampion.💡.
Anna.💚.