Ontwaren.

Het merendeel wat kan ontwaren in  staat zou kunnen zijn om mijn vlucht die ik maak als een bloem te laten ontvouwen.Midden vanuit een opbouwende ervaren doet blijken dat midden in het hart er zoveel ligt besloten.Zoveel zoals in een bloem  in de kern zich open kan vouwen, waarin de meeldraden zijn te zien en de nectar blijkt te zijn voor de vlinders en vogels.Elke kleur die het kan hebben,elke draad die verbind,alleen aan mijzelf uit blijf leggen,dat in welke blik ik ook kijk, welk gevoeligheid ik ook kan hebben, dat in het delen op mijn blog in elke uitkomst die het heeft mij daadkrachtiger laat zijn dan ooit daarvoor.
Zonderling te zijn,te wiegen op het ritme die alleen voor mij is bestemd. Die alleen is verkregen hoe de verhouding die ik leg zo anders wordt bekeken en meer iets zegt hoe ik misschien had willen zijn.
Iets aan had genomen  wat er werd verteld,mij aan had willen passen in de kromming die het kreeg,van al wat ik wilde,weinig van over is gebleven,dan alleen de stilte om mij heen.
Leg het neer op een plekje waar de verwondering die het heeft zo zoetjesaan kan vertellen dat ik alleen nog schrijf om mij goed te voelen en om te zien dat alle waarde die het heeft, alleen mijzelf die verbinding kan geven en daar nog intiemer mee om te willen gaan.
Dat wil zeggen hoe ik leef in de eenvoudigheid van mijn schrijvend beleven, mij zoveel heeft gebracht, in het genoegen die ik schepte,in het delen naar mijzelf,nu een hele andere uiting  heb gevonden.
Door het winnende effect en mijzelf steeds opnieuw uit weet te vinden in elk rangschikken ook blijkt, dat mijn aandacht die ik heb in mijn taal te laten ontstaan.
Leren omgaan met de juiste woorden in een nieuw perpectief neer wil zetten.  Dat wat ik ervaar in de juiste woorden weet weer te geven in hetgeen dat wat ik ervaar alleen aan mijzelf uit kan leggen.
In de eenvoud van mijn leven altijd in mijn schrijvend beleven er iets ontstaat.
Daar waar een geluid door kan dringen,waar de meeste die ik heb ontmoet,zichtbaar hebben laten zien,dat wat ik vertel zij zich hebben gekeerd naar de wereld om hun heen.Vanuit een acceptatie die ik voel, mij niet meer kan mengen in het duiden wat ik doe.Alleen nog kan vertellen hoe het voelt om zo dicht bij mijzelf te blijven.Te weten wat ik heb achtergelaten,daarin nooit mijzelf echt ben geweest,maar door mijn schrijvend beleven mijn kern naar voren is gekomen en is gaan beklijven in mijn lijf.Zal dat vaker herhalen en blijven herinneren dat in het uitkomen bij mijzelf daar mijn wijsheid is gevonden,mijn liefde voor mijn taal,mijn inzicht heeft verworven en altijd ieder dag mijzelf opnieuw kan vinden in mijn belichaamde taal.
Anna.💚.