Eb en vloed.

Tergelijkertijd te kunnen schrijven terwijl ik spreek en andersom weet te ervaren,  alsof  het leed van wat ik zie, om kan draaien, onder mijn armen neem en dan achterse voren kan spreken.Geen enkele manier in elk plezier om kan zetten,waar mijn tuitende mond mee kan blazen,zodat mijn wangen bolgenoeg iets komisch krijgen.Waar de intensie van beleven de kruising krijgt,om solidair te blijven met mijzelf.De enkeling zal blijven en mij niet schroom om vooruit te blijven kijken in het ontdekken van mijn taal.Daar waar ik mij veilig weet te voelen,en kan zien dat de vlucht die ik kan nemen, mij kan tillen over iedere grens, waar al het verboden, elke verbinding krijgt,om mij neer leggen in het mulle zand en dan wat wegzak in het sluiten van mijn ogen.Zo klein als mijn wereld lijkt, geen enkele stempel dat bevrijd, dat in elk beseffen wanneer ik schrijf, mij steeds lichter kan blijven voelen.Het niet gaat om wat ik schrijf,maar het uiteindelik toch door kan klinken in het lezen wat ik zeg.Mijn stem op zachte toon laat zien,hoe ik door poorten ben gelopen,weg ben gezet door in feite mijn luisterend spreken. Elke ontwapening mij verder bracht in al mijn delen.Waarin mijn zorgzaamheid nu is gaan lijken in een onwisbaar feit,dat niet door het lijden er iets  gebeurd,maar mijn innemende vermogen,altijd heb gelooft dat als ik iets zou kunnen vinden wat bij mij past,het dan kan uitkristaliseren.
Het laten zien aan de wereld, zonder dat ik iemand ken,waar het gaat om de vreugde die het brengt in mijn momenten van schrijven.Niets achterhou maar naar voren duw,en wat blijer kan kijken, dat in elke herhaling die het krijgt eigenlijk om zou kunnen draaien naar iedereen,die dit weet te lezen.Het bekomen van elk festijn,de schemering kan krijgen,dat in elk moment de ervaring blijft, dat in het delen naar de enkeling die ik ben, dit op eigen manier hebt verworven.Zo waanzinnig hoe het voelt,dat mijn  taal die ik  heb geëigend, om te kunnen beschrijven vanuit een beleven met mijzelf en uiteindelijk alleen maar daar over kan schrijven.Soms mij naar buiten richt,omdat ik niet kon slapen,maar de klippen die ik zocht mij ook hebben kunnen vermaken,dat niet alleen mijn schrijven mij heeft gevonden in het bijzijn wat er gebeurd.Wanneer ik stil zou zitten in de oase die ik voel,in het rimte ook kan blijven kijken wat ik werkelijk vertel.De ruwe randen zijn geslepen,de achterkant de voorkant bleek te zijn,alsof ik van de daken zou kunnen schreeuwen, dat de taal die kan ontstaan, alleen is gegeven in de momenten wanneer ik schrijf of spreek. En daarin dan uiteindelijk kan ontstaan.Net als de zee een eb en een vloed kan hebben,zoals het nieuwe blad van vele bomen naar buiten is aan het komen,hele kleine  mooie vlindertjes nu zie verschijnen,de dauw iedere ochtend kan bewonderen.Daarin mijn zegen blijf voelen, in het reiken naar elk deel die ik kan geven.Geen oorzaak weet te bedenken,maar zodra ik schrijf, uiteindelijk in mijn eigen handeling zit.
Anna.💚.