Het gen.

Ik tel de vlakken of zij passen en in goede volgorde leg.In de juiste laag mij voorbereid hoe het zou kunnen voelen terwijl ik schrijf.Mijn glimlach tevoorschijn komt in het kunnen weerleggen, dat een tevredenheid niet zomaar komt,maar in elke beweging die ik maak,mij bewuster ben, dat in het trouw zijn naar mijzelf niets uit het oog hoeft te verliezen.In het tonen van respect,kan blijven buigen hoe de toereikbaarheid mijzelf daarin heb toegelaten. Toch even moet wennen dat als ik wakker wordt, zin heb om te dansen,om te ervaren dat elke vezel zich weer opend, om de nieuwe dag weer te beginnen.De rode kleuren op mijn wangen mij verteld,dat het inzicht wat het lijkt, mij doet vermoeden,dat het rijpen van een vrucht bezig is om open te springen.Te laten zijn wat er is,en al het bekende weer nieuw blijkt te zijn,al mijn handelingen geërfd blijkt te zijn uit een oud verleden.Nooit de moeite heb gedaan om mijn stamboom te weten,om te kunnen vergelijken op wie ik lijk,misschien een van mijn voorouders ik daar een gen van heb mee gekregen,waar hetgeen  in dit leven niets mee heeft te maken.Altijd vanuit het gezin waar ik in feite weinig ben geweest,als een vreemdeling heb ervaren. In het verschil die ik wilde maken,in feite met niemand van broers of zussen op één lijn hebben kunnen liggen. Wel geprobeerd om dat te vinden,in de troost die het kon geven, dat mijn uitzonderlijk zijn, waar ik misschien mee ben geboren,van begin af aan steeds weg werd gezet,en bijna een trauma was geworden.Maar door te blijven geloven in mijzelf, geen enkele weg meer terug hoeft te vinden,dan alleen te zijn in  dit moment en verwonderd kan blijven.Bij alles wat ik beschrijf mijzelf zo terug kan vinden.Met welk gen ik ook heb te maken,niet door heb willen geven om kinderen te nemen,om oma te worden zoals ik nu kan zien bij mijn broer en zussen.Maar als kind al had besloten dat ik nooit zou gaan trouwen,geen kinderen wilde,waarin ik blijkbaar toen al wist, dat wat mij was overkomen niet door wilde geven aan mijn eigen kinderen.
En het ook zo is gebleven,waarin ik steeds meer ben gaan begrijpen, dat de aandacht die ik nu naar mijzelf breng,in het openen van mijn eigen gen, op deze manier aan het doorgeven ben.Dat de zachte hand van mijn schrijven , zoals bloemen kunnen ruiken,de weelde kan proeven, om uiteindelijk heel dankbaar te kunnen zijn. Dat juist in de vervreemding naar de ander,zo herkenbaar het kan zijn, hoe ik nu mijzelf weet te ervaren.Waar het contact met mijzelf zich kan wentelen zoals ik schrijf in alles wat naar buiten plopt. Het gen die ik kan hebben, mij veel rijker heeft gemaakt dan een gezin te stichten.
Blijkbaar dat ook de bedoeling is geweest om mij te richten wat ik belangrijk vind om te delen.Dat het gen waar ik mee ben geboren, anders is gaan vallen, dan bij al mijn broers en zussen.En nu kan zien dat het geen vervreemding is geworden,maar in het uiten wat ik kan, daar het verschil is gaan liggen.Het leven te leiden wat werkelijk past,heb ik nu gevonden.Blij kan zijn met het gen wat ik heb geordend, zoals de vlakken die ik steeds verschuif, om mij goed te voelen.Om te weten dat welke een gen ik ook heb, uiteindelijk  een bijzondere gave is geworden.
Anna.💚.