Gevouwen handen.

Terzijndertijd als ik bemerk met de intensie die ik heb, geen enkel zwak moment zal doen gelden, dan alleen in mijn helderheid te blijven staan. Dat in de stroom waar ik in zit een beetje moet gaan matigen,wat zachter om kan gaan met wat er gebeurd als ik veel te lang mijn mentale kracht wilt gebruiken.Wezenlijk zou kunnen zijn om mij af te gaan vragen of de belangrijkheid in mijn ontvouwen nog iets draagt om dat naar buiten te brengen.Tergelijkertijd mijn grens aangeef ,om te gaan beseffen dat elk idee die wordt gecreëerd ook met een keerzijde heeft te maken.Als  ik daar geen aandacht naar toe kan brengen.Mijn werkelijkheid alleen meer zegt, dat ik mijn natuurlijkheid niet moet onderschatten.Zelfstandigheid soms ook dwingt om anders te gaan kijken,anders te ervaren en de angst voor wat ik nog niet ken, ook kan accepteren zolang ik erover praat en schrijf.Alle schaduwen die ik dacht te voelen heb doorbroken in mijn ijdelheid van geven.Van durven staan  wat ik kan beleven,wat zich heeft gesetteld in mijn lijf.  Nooit had geweten en nu naar voren komt.Wat er in mijn schrijven kan ontstaan en uiteindelijk bezig ben om mij van vele dingen te verlossen en te bevrijden,Waarin ik mijn  eigen waarheid terug kan vinden in alles wat er kan ontstaan.
Zo terloops hoe alles zou kunnen gaan,waar de vleugels die ik heb gevonden, mijzelf ben gaan begrijpen dat in iedere verslag die ik heb gemaakt geen volmaaktheid kan vinden.Maar in het menselijk gedrag veel valt te ontdekken. In de taal die dat bracht om te onderzoeken,dat als ik mensen zie bidden, tot de slotsom kom, dat zij in feite met zichzelf zijn aan het praten.Het is de conclussie die ik maak en een brug wil maken dat in het luisteren naar mijzelf,misschien daar ook mee heeft te maken.Niet wil schoppen tegen welk geloof dan ook,maar het geloof in mijzelf voor mij de ruimte geeft om het te kunnen begrijpen.Te kunnen voorzien dat het afgodden van gewone mensen misschien de verleiding ligt om niet stil te staan bij mijzelf.Want als ik mijn handen vouw en kan ervaren hoe de eerbied  die het krijgt,de liefde blijf voelen,het gemak daarin en mijzelf gerust kan stellen,door echt te luisteren wat ik te vertellen heb.Door iedere ervaring een plek te geven,mijn dankbaarheid kan tonen en het inzicht weet te geven. Zodra ik lach en mij kan omgeven met de mooie dingen om mij heen.De gelaagdheid kan laten zien dat in het menselijk zijn niets is om te vrezen.Niemand op een voetstuk hoeft te zetten,niemand belangrijker wil maken maar te weten, dat als ik naar mijzelf schrijf of spreek het grootste gebed zich kan uit kan vouwen.Zich kan nestelen in mijn huid en met gevouwen handen mijn kern laat zien, omdat het vertrouwen die ik heb in eigen taal en klank, kan blijven genieten hoe mijn dag verloopt en soms wat moet overwinnen, dat in alles wat er kan ontstaan dat zelf een duwtje heb gegeven.
Anna.💚.