De taal die ik bewonder.

Inmiddels ben ik gaan begrijpen,dat de taal die alleen in feite kan ontstaan als ik  spreek of schrijf,niets in mijn hoofd is opgeslagen,maar door de handeling die het krijgt,net als in een schilderen op een doek,zonder voorbeeld laat komen wat er komt,en wij het dan intuïtief schilderen noemen.Zoals in het beleven dat als ik spreek,naar mijn eigen klank kan luisteren en dan vaak in mijn schrijvend ontvouwen, ineens heel iets anders naar buiten komt.Aan geen enkele oude gewoonte mij  kan houden,dan in de stroom die dan komt, mij te verhouden in wie ik werkelijk ben.Door het blijven spreken met mijzelf, vaak mijn dag afsluit om te ervaren,dat wat ik vertel aan mijzelf het ook privé kan houden.Dat in het begrijpen van belichaamde taal niet zomaar kan worden begrepen. Wanneer ik hoor bij anderen dat ieder woord die zij vertellen vaak gekopieerd blijkt te zijn en ik wel degelijk merk wat ontlichaamde taal kan betekenen.Hoe het voelt om te moeten luisteren, waarom ik nooit andersmans boeken heb gelezen.Waarin het luisteren naar mijzelf, mij in een afstand kan zetten naar diegene die nooit echt de moeite hebben genomen om te spreken met zichzelf.En nu zou kunnen begrijpen dat wat ik schrijf voor vele misschien niet is te volgen,wanneer je durft te spreken met jezelf.Dan een hele andere wereld open zou kunnen gaan.Dat wil zeggen zoals ik schrijf, in eigen wereld te verblijven,en begrijp dat het voor andere soms niet is te volgen, waarin het alleen kan gebeuren als in het luisteren naar mijzelf op deze manier op mijn blog kan laten zien.  Het ook merk in contacten,dat als iemand niet in contact staat met zichzelf, ook niet in staat is om te kunnen luisteren naar de ander.Altijd dacht dat ik teveel was voor de ander,mij terug trok uit contacten,maar nu ik weet waar het vandaan komt,dat als je niet kunt luisteren naar jezelf,ook niet kan luisteren naar de ander.Zo simpel als dat ik het zeg,zo blijf ik dat ook ervaren,en in het spreken met mijzelf nu pas kan gaan begrijpen dat de angst voorjezelf  veel meer de plek heeft ingenomen,om niet te durven voelen hoe het werkelijk kan zijn.Aan te sluiten bij mensen die dat niet willen, voor mij genoeg blijkt te zijn, om dan afstand te nemen en dan  terug te kunnen komen bijmijzelf. Terwijl hetgeen wat ik beschrijf zelf ook heb moeten leren,dat de taal die ik heb,in het creëren hoe ik kan zijn, om te luisteren naar mijn stem,hoe de belichaming zich heeft voltrokken,en mij heeft bevrijd. Dat het nooit teveel kan zijn,nooit er genoeg van kan krijgen als ik spreek of schrijf,.Steeds meer ben gaan begrijpen wat het betekend om zo te leven,alle duidelijkheid anders is geworden,dat in mijn delen naar mijzelf, de samensmelting kan voelen om in contact te zijn met mijzelf.Voor mij het aller belangrijkste zal blijven wat ik aan mijzelf vertel.Het op mijn blog blijf zetten, waarin ik weet dat in het doorgeven wat eigen taal kan betekenen zo belangrijk blijft, om dit te weten in de voordurendheid,al spelenderwijs kan vertellen wat het kan doen om belichaamde taal te kunnen hebben. Om dan te zien hoe elke rust die kan komen, mij sierlijk omarmt,mij gerust kan stellen dat wanneer ik mijzelf begrijp, niet meer afhankelijk ben van de ander.Maar de taal die ik heb,nu te gaan herkennen als iets wat bij mij hoort en past,waarin het steeds wonderlijker kan worden, nu ik weet wat het met mij heeft gedaan.
Anna.💚.