Rebelse.

Heel lang geleden,waar geen tijd in is te vinden,werd een geboorte in een grote stad,als heel gewoon ervaren.Het werd een meisje met grote blauwe ogen,heel stil de wereld in kwam,en zonder veel te huilen,wat spartelde met haar armpjes en brabbelde heel tevré.
Zij groeide op in een gezellig  klein straatje en het kleine huisje  werd haar domein.Vaak wilde zij buiten spelen en er niets omgaf om in de regen de wormen te vinden,de kuilen te graven,net zo diep waar zij in kon staan.Vaak droomde zij weg van elke spanning die zij voelde en het buiten zijn een bescherming gaf.Een ruim terrein om te kunnen stoeien met een wat oudere broer,samen vaak op pad ook gingen,elkaar gerust konden stellen in wat er kon gebeuren in het huis.In het huis waar zij niet goed begreep wat de spanningen die er waren niet voor haar bestemd leek te zijn.Te kijken naar de sneeuw, met dikke vlokken een laag ook zag en zij daar zich heel rustig in kon voelen,alsof de vrede die zij verlangde, buiten in de tuin zich weerspiegelde, hoe fijn het kon zijn om daar in te spelen.Trok heel bewust haar open schoentjes aan,omdat het gezin waaruit zij kwam heel arm bleek te zijn.Maar zoals kinderen kunnen zijn,zich aanpaste in ek moment en een soort gave ontwikkelde om te verstaan.Wat zonder woorden er heel veel gebeurde,en daar haar gave kon ontstaan.Zij kon zich verplaatsen in de ander,zij zag heel veel wat niet voor kinderogen was bestemd,wat niemand ooit heeft geweten hoe nerveus zij werd van het schelden naar elkaar,het harde schreeuwen, altijd dacht dat zij de schuldige kon zijn,en vanuit de gevoeligheid die zij had,ging zorgen voor haar jongere zusjes,bijna de taak van de moeder overnam,omdat zij zich verplaatste in alle ruzie's die er waren en zich ontpopte als een leider in een wanhopig gezin.Maar wat niemand kon merken en ook niet kon zien,dat zij wist welk een kracht zij kon hebben, dat wanneer zij alleen in haar bedje lag, met haar hoofdje begon te draaien om te voelen wat er in haar lichaam gebeurde en haar bracht naar een ander niveau,naar een moment van vrede en graag met zichzelf wilde zijn.Vaak de wens heeft uitgesproken om daar niet meer te willen zijn in dat huis,maar in de sneeuw te gaan lopen naar een land,waar alles werd begrepen,waar de vrijheid als voorbeeld zou kunnen zijn,waar de liefde  en wijsheid die zij voelde, heel gewoon bleek te zijn.Waar het individuele belangrijker blijkt,dan mee te lopen in een rij,dank je wel te zeggen,voor niemand hoeft te buigen dan alleen te glimlachen naar zichzelf.Het kleine meisje groeide verder en kwam in opstand tegen alles wat niet kon,sloot zich aan bij haar eigen bondje, die zij had gemaakt en een rebel werd geboren. Net zolang,totdat haar wens was uitgekomen en uiteindelijk uit dat gezin ook werd gezet.
Geheel naïef zoals een kind kan wezen, onderging zij alle tehuizen als een rebel,de onthechting die zij kon voelen om kon zetten in het naar binnen keren en kon ervaren wie zij was.Keek vaak naar buiten naar de sneeuw,waarin zij de vrede  kon vinden,en het iets deed om alles te verzachten.
Dat waren de eerste tekens, in wat het gaf om te rebeleren,om te tanen dat in elk geweld,  waar zij in terrecht was gekomen, uiteindelijk het nu vertel alsof het gisteren was.Ik wilde een mooi verhaaltje schrijven,zo zoet als dikke stroop,in een drama om zou kunnen dopen,maar gelukkig waar ik nu ben,alles achter mij heb gelaten,het rebeleren wat ik heb gedaan,nu in zachte moes is verdwenen en uiteindelijk in mijn belichaming heb gezet.Als sneeuw voor de zon is verdwenen en gisteren vandaag niet meer bestaat,waarin ik weet, hoe mijn kindertijd mij heeft gevormd in wat ik nu kan vertellen.

Anna.💗

Rust.

Het schromelijk
erkenen,in het herkenen
wat ik beschrijf.
Mijn begaafdheid
in een delen, een openbloeien krijgt.
Vanuit een vernieuwde tijd,
in het vinden
van het licht.
Te laten gebeuren,
in het schitteren, op dit beshreven blad.
De weergave kan hebben,
om de rust te ervaren, 
die dan kan ontstaan.
Anna.💗.

Zuurstofrijk.

In het licht van mijn delen, wat ik ervaar ,als ik in gesprek ben geweest met een ander, als ik kan laten zien,dat in elk beleven  de kristallen lichtjes  blijven branden,geen enkel drama nog kan zien.Dan alleen de zuurstof die ik nodig heb in al mijn sprekend schrijven.In al wat ik tot nu toe heb laten zien,onverwoestbaar is gebleken,soms onverstaanbaar als  gebroken dagen die ik heb gezegd, waarin een onderbreking waarin ik ben,waar mijn zachte ervaring die ik heb,niet meer kan geven in elk moment, wanneer ik kan voelen, dat het drama waarin men wil zitten, er ook voor kan kiezen om te zeggen ,daar wil ik niet meer zijn.De zuurstof die het dan kan geven in de openhartigheid van spreken.Mij bewust ben geworden hoe het kan zijn,dat in elk delen met een ander, het zo anders is geworden, en het meer nodig vindt, om te laten voelen dat wanneer de aandacht naar mijzelf blijft gericht,dan de zuurstof kan geven, om te gaan voelen dat in elk moment van ervaren, uit vele drama's zou kunnen stappen.Vanuit het inzicht wat het geeft,wat rederlijkerwijs zich om kan buigen,zuurstof kan geven,blij te durven zijn,liefdevol te kunnen wezen,creatief te kunnen zijn,met mijzelf heel gelukkig te kunnen wezen, door de aandacht die ik geef in elk moment van schrijven.In elk delen verbaasd kan zijn,dat in al mijn woorden die ik beschrijf, alleen kan ontstaan als ik kan luisteren naar mijzelf.Als ik mijn klank kan horen,als ik weet waar het mij heeft gebracht,waarin mijn kalmte,zoals de rust mij kan overspoelen, terwijl ik schrijf,stil kan zitten en het zuurstofrijke, in mijn woorden weer kan geven,kan staven zoals het is, in de glimlach die ik kan hebben,de staat waarin ik ben, als een liefdevolle omarming blijf beschouwen en zo blij ben met mijzelf.
Anna.💗.

Zuurstof.

Wanneer ik mijn handen open vouw,
in een ontvangen, de lijn te kunnen voelen,
de kleur te kunnen geven,
de adem 
die het krijgt, geen herinnering meer kan hebben,
dan alleen
te bemerken,
hoe het mij kan raken,
in alles wat ik vertel.
Waarin de schoonheid
die ik kan voelen,
dwars door mijn tijd
heen heeft geleeft.
 Altijd zal blijven voelen,
dat het moment
waarin ik deel,
mij altijd terug kan brengen
naar de zuurstof 
die het geeft.
Anna.💗.

Staat van zijn.

Terzijnertijd als ik niets meer heb te vragen,als ik mijn delen om kan zetten  in het geluk die ik nu kan ervaren.Nog weinig nodig heb dat in het kunnen ervaren,in het kunnen zijn met een zachte blik iets weer zou kunnen geven,niet meer over een bevrijding spreek,maar aan mijzelf steeds laat  weten,hoe iets kan veranderen in mijn smaak.In mijn delen op mijn blog,in het weten te vergeven en eigenlijk een soort vergeten wordt.Het kleine steeds groter wordt,geen stam meer hoef te benoemen,geen enkele naam nog past, dan alleen Anna te benoemen,waarin mijn smaak die is veranderd, naarmate ik meer ben gaan voelen in de staat waarin ik ben. De wolken die nu overdrijven niet meer als een dreiging zie ,maar als een natuurlijk gegeven, zoals mijn kern kan laten zien,zoals ik mijn handen vouw en in diepe buiging naar voren kijk,mij alleen weet te focussen, wat verder van mij afglijd en niets hoeft vast te houden,niets kan verstaan als ik kan horen in mijn eigen klank, de schoonheid in zachte toon weer kan geven.De volheid van mijn spreken een andere bewustzijn heeft.Een volkomen zijn en geen enkele behoefte nodig  is, dan nu te weten hoe de kralen die ik heb gerijgt, om mijn nek kan dragen,trots mag zijn in het bereiken van de staat waarin ik ben.
Welkom Anna,welkom in de kern die er altijd is geweest,die altijd zonder het echt te beseffen uitreikend heeft gestaan, om te durven ontvangen,om te durven voelen dat ik altijd zo ben geweest,en door het pellen van wat lagen, ik nu sta in mijn eigen wonder,geen stilte mij ontgaat,geen verwezenlijken van wat ik dacht te moeten zijn.Mijn karakter omver heb geschoven om te kijken waar mijn werkelijke staat van zijn, inwat ik nu heb beschreven.Beschreven in dit moment,en waarschijnlijk nog meer zal gaan wenden, hoe het kan zijn om in deze staat van zijn, te gaan ontdekken dat wanneer ik schrijf of spreek veel meer de stilte kan komen en niets meer zeg,niets meer kan tonen wat belangrijk gaat worden in mijn volgend gesprek.
Anna.💗.

Sereniteit.

Ineens moest ik denken aan wat jaren geleden gebeurde. In één moment van delen, in een kring met een groep aan het strand op de Dominicaanse republiek. Stond wat stil na wat oefeningen te hebben gedaan,plots mijn handen wilde loslaten van de kring waarin ik stond,en als een plank achterover ben gaan vallen,en ik gelijk in een prachtige verblijven kwam.Zo sereen en zo rustig,zoals glas heel breekbaar kan zijn. Een hoger niveau van verblijven en het zalig vond, dat deze stile die ik vernam,in eeuwigheid zou kunnen duren.In de luwte van dat moment, ik nooit ben vergeten wat mij in dat moment overkwam.
Zomaar zonder reden de mooiste ervaring heb gehad,in het overgeven naar een ander niveau. Gelijk ook ervaarde hoe een eeuwigheid kan zijn, in wat ik toen heb mogen voelen.Alles was goed en tegelijkertijd zonder angst bleef liggen, met een glimlach die ik voelde en kon ervaren wat echte bevrijding zou kunnen betekenen.
Het overkwam mij in één moment,in één moment voorbij een stilte die ik nog niet kende,maar nu ik erover schrijf, weer kan ervaren wat daarna ook gebeurde, niets meer afdeed om te weten dat ik verder ben geweest, dan in al mijn delen op mijn blog.Dan in alles wat ik heb laten zien misschien wel is, om weer daar te kunnen komen en te mogen zijn. Dat het beleven waar ik van hou, mee heb genomen vanaf dat moment.Wanneer ik de eeuwigheid heb mogen voelen,mij ontroert terwijl ik schrijf,terwijl ik weet, dat in vele momenten ik het wel degelijk kan voelen, hoe sereen ik kan zijn,en het daarom het ook kan hebben over een stilte die ik heb gevoeld. In het licht heb willen zetten,wat in feite steeds gebeurd, in dankbaarheid blijf voelen en blijf delen, naar ieder moment, die ik kan voelen als ik naar mijzelf schrijf.
Anna.💗.

Mijn sfeer.

De dagen voor de kerst,de inhoud die het krijgt,de klank die het kan dragen, iedere dag een feest inhoudt.Iedere dag vanuit een vrijheid die ik creëer, blijft onstaan. Niet alleen in mijn schrijven, maar ook in mijn spreken kan ontstaan.Geen weg is terug te vinden,geen onvertogen woord,dan alleen te kunnen luisteren in wat ik heb gestrooid.Omhoog kan kijken naar alleen de wolken, die door de wind, gehaast voorbij zie komen en ik de neiging heb om mee te drijven,mij laat vallen in het zachte dons,die veel water kan dragen en het voelt,wanneer een regenbui zou kunnen vallen en meeglij naar bené.Mij laat vallen op de grond, midden in een plasje die net van boven kwam.Dan moet ik lachen, tegelijkertijd, zing ik alle liederen die ik hoor, zoals een engel zo zacht en zuiver mee,zo vol bewondering  kan blijven vertellen, dat het naar binnen keren niets meer zegt.Dan alleen mijn hand te pakken,de stem die ik gebruik, als een bewezen feit mij meer laat vertellen van dit moment.Het welkom  het nodig vindt om mij te begroeten,mij te laten zijn zoals het is en misschien wel nooit anders is geweest.Iedere keer wanneer ik schrijf,dan voel ik een beweging in mijn tekst,en worden mijn handen warmer van het tikken op mijn toetsen,van de energie die naar voren komt en mij altijd gezegend kan voelen zonder iets te doen, dan alleen mijn blad te beschrijven.
Dan alleen te zijn met mijzelf,zo blij kan voelen waarin ik mijn lichtjes aan kan doen en dan mijn sfeer kan proeven om in dit moment te zijn.
Mijzelf toe kan spreken in het geluid wat ik creëer,mij altijd weet te overspoelen wat ik tegen mijzelf  zeg.In de stilte die mij raakt en kan genieten van de belangrijkheid van delen,van te kunnen zien,dat wat ik kan vertellen alleen mijn eigen leven diend.Geen angst meer hoef  te hebben,geen twijfel in wat ik doe ,maar gewoon te blijven schrijven in wat ik kan laten zien.In wat ik blijf delen zoals het komt,zoals mijn naam in Anna is veranderd,en het hiermee kan ondertekenen, met de liefde die ik voel.💗......
Anna.💗.

Elk delen.

Heel langzaam zoals een verloop het kan hebben,heel voorzichtig mij ook wijdt , aan de instroom die ook lijkt, om beter te gaan zitten voor mijn tekst.Die elke stemming heeft laten zien. Hoe het kan zijn om zoveel wijsheid te kunnen dragen,zoveel is gezien en ervaren, niet meer is uit te leggen en toch de moeite neem om  uit te dragen in wie het leest.In wie het heeft begrepen dat geen enkel tegenwoordige tijd,in het verleden kan worden geschreven.De stap die ik nu maak en zich zal voltrekken,geen landschap heeft, dan alleen de vele gesprekken die ik heb laten zien.Laten voelen aan mijzelf,geen enkel beklach kan hebben,maar een samenkomen met mijzelf.Een kunnen uitleggen hoe het is,dat als ik schrijf en blijf delen,zoals ik het afgelopen jaar heb gedaan.Niets kan verzekeren hoe het verder zal gaan.Alles in zachtheid om kan zetten en mij niet meer afvraag hoe het komt,maar aan mijzelf duidelijk kan laten weten, dat wat ik in handen heb,zo kostbaar blijkt te zijn. In  hetgeen wat voorbij is gegleden en inmiddels heb begrepen dat de voortdurendheid die het heeft,heel langzaam zoals een mooi wonder, weet te vertellen dat een afsluiten van dit oude jaar geen herinneringen meer kunnen hebben, omdat alles wat is besproken niet opnieuw hoeft te doen.
Elk delen nu mijn naam ook draagt , het bijzondere eigenlijk nog moet komen,dat in elke laag die is geweest, weg kan wuiven, waarin zoveel schoonheid is ontstaan.Mijn liefde die ik heb zal blijven delen.Geen enkele verandering mij anders heeft gemaakt,maar altijd mijzelf ben gebleven, in elk delen wat er komt en staat.
Anna.💗.

Dit moment..

In iedere handeling
die ik zet, ieder moment bewust ervaar,
dat elke beweging die ik maak,
elke slokje die ik neem,
niet langer langs mij heen glijdt,
maar de tijd ook neem,

in een realiseren,
om in dit moment te kunnen zijn.
Niet vooruit kan lopen
in een haast,
vaak dan wordt vergeten
waar de aandacht in verslapt.
Het moment zo belangrijk blijft,
als men is vergeten
om in dit moment 
te zijn.
Dat in iedere handeling
die wordt gezet,
alle aandacht op zou kunnen eisen.
Om dan te kunnen beleven
het echte ervaren  wat het kan zijn,

een teken zou kunnen geven, 
om uiteindelijk de rust te kunnen vinden,
in elke handeling  die wordt gevoeld.
Geen tijd ook heeft 
voor andere dingen,
dan alleen in dit moment
te kunnen zijn.En in elke handeling
de kalmte kan voelen en als een zegen 
kan ervaren, in het ontwaken
van dit moment.
Anna.💗.

Vergroten.

In het vergroten van mijn teksten, wat er mag zijn, in het oerwoud van  vershillen en het overlaat aan vreemde die het lezen en ik nooit kan zien, dat in elke verwijzing die ik heb,altijd terug kan komen naar mijn eigen plek.Die voller is geworden,meer naar iets anders neigt,dan wat er voor kan zorgen dat in de bevrijding die het geeft,zo verfijnd de weergaven die het kan hebben,als in een plotselinge omhelzing, alles voort blijft vloeien, vanuit het kunnen zien en horen,hoe mijn stem steeds zachter klinkt,hoe mijn taal zich terug verdiend en kan zorgen voor mijn nieuwe eigen weg. Er achter ben gekomen dat mijn taal die ik heb, niets anders is dan een beeld die ik heb neergezet en daar mijn focus naar toe is gegaan.In het leren luisteren naar mijzelf,in het schrijven zolang ik kan, plots ineens kan benoemen dat dit mijn aandacht krijgt.Mijn aandacht als een binnenkomen bij mijzelf, geen enkel laveren is ontstaan , dan alleen de schellen van mijn ogen heeft gehaald en  een geschenk is uit de hemel.Ik voel het aan mijn stijl, die iets wil veranderen,die alleen maar logisch wijst en iets voor andere zou kunnen betekenen.Dan alleen te zien wat de ruimte die het geeft, wordt omgeven door mijn eigen energie.Het wandelen in mijn eigen tuin,waar ik mijn sporen zet van een leven.Waar ik alleen het aan mijzelf vertel en kan geven in het wonder wat ik voel.Mijn eigen naam kan dragen en  blijf ondertekenen met de naam Anna. Waarin heb besloten om dat te doen.De vergroting die het nu kan hebben,vraagt in het geduld,wanneer ik soms zou kunnen verkleinen,en mij onderwep aan wat er kan komen, om te merken dat in mijn recht van spreken, de zachte hand van creëren,💗 veel meer laat doen ,als ik zou moeten letten op wat ik schrijf,op wat ik kan vertellen terwijl ik schrijf. Een zekere opwinding blijf voelen,alles heb toe gelaten, in het toe-eigenen van wat ik bezit.Op mijn manier het zo wonderlijk kan beleven ,dat in elk moment een creativiteit ontstaat, mij overdonderd en uiteindelijk aan iedereen wil laten zien.Dat in het vergroten van mijn woorden, in feite iets heel kleins is te zien.🙇.
Anna.

Verkleinen.

Te klein voor een laken,
Te groot vanuit een besef,
dat het verschil die ik kan maken,
een overvloed kan hebben
en volstaat in alles wat ik beschrijf.
Het kleiner kan maken,
meer laat zien,dan de grote
die het kan hebben, in het ervaren
van eigen taal. Als een spons
zou kunnen dienen,
weg kan vegen, opnieuw zou kunnen beginnen,
in de beteugeling die het heeft.
In het verkleinen van mijn teksten 
en mij daar nu aan overgeef....

Anna.

Zoals.

Zoals de wind
mijn vriend is geworden,
Zoals ik het kind kan wiegen,
mijn eigen naam ontvouw,
daarin mijzelf blijf ontmoetten,
kan ervaren in mijn lijf,
dat het vertrouwen die ik heb gevonden,
uiteen zou kunnen vallen
waar alle stenen zijn veranderd
in zachte veren,die als vleugels
kunnnen dienen, waarmee ik zou kunnen vliegen
over de mooiste gebieden ter allertijd.

Anna.

Eigendom.

Het lijk een bijkomstigheid dat wat ik heb beschreven en als eigendom beschouw, nu Anna-Taal gaat heten ,en het op deze manier naar mijzelf heb toegetrokken,dat in al mijn belichaamd schrijven mijn eigen naam heb weten te geven,omdat ik zie dat het al die tijd van mij is gebleven,in het ontstaan wat ik vaker heb beschreven, nu echt kan voelen dat er in mijn delend schrijven in al wat ik laat zien,alleen Anna is overgebleven en daar verder op borduur.Ik proef de sfeer van iets eigenen,zoals een eigendom kan duiden, dat de slag die ik maak een mooie vervulling zou kunnen wezen,een blijvende ontmoeting met mijzelf,en het Anna mag heten,kan bestaan en als een vlinder van bloem naar bloem ben gegaan,van elk moment  die weer werd ontstegen,die vanuit de kern bleef ontstaan.Die mijn zachte kant heeft laten groeien in de mogelijkheid van spreken en te kunnen vouwen naar mijn taal.In de meesterschap die ik kan hebben en uiteindelijk kom bij mijn kortere naam, die als een mooie ingeving kan gebruiken als eigendom in mijn taal, die voort is gevloeid vanuit een belichaamd spreken en schrijven.Het nu heb om- gezet dat als ik schrijf het Anna-Taal wil noemen,daar mijn  gevoeligheid een uitzonderlijk plek heeft ingenomen, in de omhelzing die ik kan voelen als ik over Anna schrijf.Als ik kan ervaren dat mijn werkelijkheid een naam kan dragen en niet blijft staan in een belichaming die het altijd kan hebben ,maar nu mijn eigen naam heb gegeven,in de duidelijkheid van zijn.Anna zo liefdevol kan klinken, zo wijs in elk gebaar,zo zacht in al mijn kijken,en altijd open kan staan voor wat er kan komen,wat er kan zijn als ik Anna voel schrijven en mijzelf daarin kan verstaan,mijzelf naar een hoogtepunt kan brengen,daar waar Anna is gezien en al die tijd heeft staan wachten, om het mijn eigendom te maken,door mijn eigen taal te blijven gebruiken,te omarmen dat Anna volstaat en niet vanuit oude herinneringen,maar de juistheid van creëren voor mij nu volstaat.De lieve schat haar eigen naam kan dragen en fijn voelt dat het zo is,door het eigenen in mijn delen, in feite altijd al zo is geweest.En uiteindelijk mijn eigendom is gebleken en het daarom deze naam ook geef.
Altijd heb gevoeld mijn intensie's in al mijn schrijvend delen, de belangrijkheid zich terug kan kaatstsen in de naam die ik nu geef.Een naam die ik zo mooi afgerond uit kan spreken en laat zijn in wat het is.Laat voelen dat mijn werkelijkheid van delen deze naam  heeft overtroffen, iets heeft neergezet en laten ervaren dat mijn Anna-taal mijn eigendom is geworden en rond zal gaan, zoals de lieve schat wil heten.💗
Anna.

Ontstaan.

De gouden boog die het kan hebben.
En kan reiken met de hand,
zo is beschreven vanuit het ervaren,
geen toegevoegde waarde hoeft te zijn,
dan alleen de aanraking  heeft,
om te kunnen komen wat eigen kern
kan laten zien,dat door mijn sprekend
schrijven in het beleven van elk moment,
de zeldzaamheid heeft gekregen
in al wat kan ontstaan.

Anna.
 

Anna- taal

💗Anna-taal is nu gevonden,in de lade van dit moment,als een sprekend bewijs weer is terug gevonden en als een volwassen vrouw mij heeft bevrijd, van elke poging die ik zet,en mij in dit moment een Anna kan voelen.Een wijze rustige vrouw die niet veel nodig heeft,en alleen kan voelen hoe zij haar dag beleeft,hoe zij wijselijk zich terug kan trekken wat al mijn delen heeft geleerd  om in elke ontmoeting die ik kan hebben, dat in mijn behouden zijn, een mooie kracht kan hebben en ook  bezit,een toon kan zetten zoals bedoeld, waarin mijn zachtheid van creëren zichzelf ook voed.
Mijn zorgvuldigheid kan vinden en kan leggen in mijn hand,het kan blijven koesteren en door kan geven voor wie hier open voor wil staan,wie kan zien, dat in de voorraad die het heeft, ook laat schuiven naar een prachtig  rust.Waarin mijn kalmte op een rustige toon iets weer kan geven, dat als iets te veel kan worden, juist heel veel leven kan laten zien.Vanuit een rust is weergegeven en niets meer zegt, dat in het vertellen van mijn schrijven een andere drive ook krijgt.Een drive van vrede in wat er kan ontstaan,dat in het ouder worden mijn naam veel te lang is geworden en alleen" Anna" overblijft.Om te zorgen dat de klank die het krijgt, zo tevreden langs mijn wangen glijdt,zo waanzinnig het kan zijn, dat in het moeten, wat ik vaak heb gehad, nu is verdwenen in het liefdevol kunnen zijn.Te kunnen beseffen dat de rijkdom die ik voel niets heeft te maken met een bezit van een auto of nog een groter huis,maar tevreden kunnen zijn op de plek waar ik woon en steeds meer zie, in het genieten van mijn tijd,dat mijn rijkdom blijft in het schrijven zoals het komt en altijd weer een verrassing zal blijven in wat ik aan mijzelf vertel.De lagen zijn verdwenen, zoals na de regen de stoep veel schoner lijkt,zoals het licht wat ik in handen heb   door zou kunnen geven in het mooie effect, die volstaat om te kunnen lezen wat ik schrijf.Het is mijn belichaamde taal zoals ik het kan noemen maar het nu kan keren naar Anna-taal,zoals na een aantal jaar heb kunnen luisteren naar eigen klank en daar mijn rust in is gevonden,en er alles heb uitgehaald in de onmetelijkheid van delen. Ook zie in mijn schrijven,dat de tijd die ik heb genomen vele vruchten  heeft afgeworpen en kan blijven genieten wat er nog overblijft.Het is de stilte waarin mijn meesterschap in Anna-taal is geboren in een mooie tijd,die als een vrucht open is gesprongen en zich verspreidt zonder dat ik hoef te weten of het wel kiemt.Dat laat ik over aan de ander en mij niet bemoei met een proces die op gang kan komen als je met jezelf spreekt of schrijft. De mooie laag die het kan hebben,die mij heeft bevrijd van alle oude dingen die hingen aan mijn lijf en mijn geluk vaak blokkeerde,in de gelegenheid die ik kreeg om mijzelf te leren kennen,mijzelf belangrijk heb gemaakt.Mijzelf de mooie naam weer heb terug gegeven om te blijven bij mijn Anna-Taal.
Anna💗

Vredesnaam.

Heel zacht zoals een storm kan beginnen,zoals ik de handen schud van een lief mens en naar buiten kijk hoe mijn dag weer is begonnen,heel langzaam licht zie worden,de wind wat steviger laat zien in de kracht die het kan hebben,bij de buren wat getimmer hoor,wat lichtjes in de verte zie, zodat de kerst die dan komt, steeds dichterbij is aan het komen.En als ik dit schrijf in de bekoring die het zou kunnen hebben,zou kunnen zijn dat als ik in de lichtjes kijk, soms iets heel anders kan ervaren en er voor mij geen kerst bestaat.Maar de afleiding waar wij graag allemaal in gaan zitten in de gemaakte vrede die er eigenlijk helemaal niet is.Maar door het samenkomen, ineens het besef kan komen dat de kwaliteit waarin wij leven zo duurzaam blijkt te zijn.
Niet zo vanzelfsprekend een vrede zou kunnen voelen in het beeld wat steeds wordt neergezet.Vrede op aarde kan alleen  worden gevonden  in het menselijk aspect. In het zorgen voor anderen daar waarschijnlijk niets mee heeft maken.Maar te zorgen voor jezelf en vriendelijk kunnen zijn in alle begroetingen naar elkander.In alle vergevingen die er kunnen zijn, waarin de tijd waarin wij leven geen angst meer hoeft te zijn,geen vechten om een stukje land.Alle macht die men wil hebben, kunnen zien als een tekortkoming naar jezelf en nooit heb leren luisteren  wat je aan jezelf zou kunnen vertellen, wat ik in al mijn schrijven heb laten zien.Heb mogen beleven, dat wanneer de vrede komt het door mijzelf is gecreëerd ,niet omdat ik heb gevochten,andere heb neergehaald,niets heb kunnen vergeven naar mijzelf,altijd in een verbittering zou kunnen blijven,mij veel te veel zou bemoeien met  de ander.De ander niet zichzelf zou kunnen zijn,maar zich zou moeten richten in wat er wordt verteld,in wat wordt gezien als een vrede, die in feite alleen maar kan ontstaan als in een overgave, hoe het kan zijn om aan jezelf te kunnen vertellen, hoe het dan kan gaan, dat in eigen taal die een ieder heeft, te doorbreken, te laten ontstaan van eigen vrede, dat eigen klank er mag zijn.Zoals het lichtje die ik aan kan steken en voor mijn eigen vrede weet te gaan.Niets heeft te maken met een sfeer rond de kerst,maar de juistheid van delen en aan mijzelf steeds kan laten weten dat de vrede die ik heb, is ontstaan in al mijn momenten die ik heb weten te vangen. Zoals de wind soms heel krachtig kan zijn en dat kan ervaren zoals ik nu schrijf.In vrede geen hel bestaat,geen oorlog of wat men zou willen,maar te zijn in dit moment ,in het vertellen wat ik tot nu toe  heb gedaan.Mij steeds lichter ben gaan voelen, door de aandacht die het krijgt,door mijn meesterschap te benoemen. Mijn lieve schat altijd zal begroeten,een liefdevolle blik  kan geven in de ontmoeting naar mijzelf.En daar mijn vrede is te vinden en de titel van vandaag in vredesnaam zal heten om te laten weten dat het hierom gaat.💖
Anna.

Meesterschap.

De meesterschap die ik heb gevonden,en zich laat zien in elke twijfel die ik kan hebben,mijn gerijpt verlangen in een holt gezet ,waarvan ik weet, dat in het moment van schrijven soms ook weer terug kan halen omdat het weer achter mij ligt.Zo geruisloos als dat het kan komen,zo sterk is mijn wens om het verlangen te gaan koesteren in wat ik heb en in een meesterschap weet om te zetten.Deze maand ik het nog gebruik om te overwegen om te kijken in wat ik besluit om in het vlogend jaar er anders mee om te willen gaan.Misschien alleen het moment dat ik schrijf te gaan posten en dan de volgende dag het kan verdwijnen in mijn archief,en het altijd zou kunnen gebruiken, als een herinnering in wat het diend dat mijn meesterschap die ik heb verworven op weer ander manier kan laten zien.De beweging die ik voel en bijna niet kan staven,geeft mij een duidelijk beeld, wat ik kan schaven en nu naar voren komt in mijn meesterschap van schrijven.In mijn belichaamde taal naar voren komt en alles blijf ervaren zoals voorheen,maar de meesterschap die ik nu kan voelen, mij leerd om mijn meesterschap op een goeie manier te gaan gebruiken.
Anna.

Lotushouding 🧘‍♂️.

In de boog van  delen, het onvoorziene is gebeurd.Mijn kijken naar de liefde in de omarming die het krijgt,mijn vragen die ik niet meer heb.Mijn schoonheid echt kan voelen en alles in een koestering zet,een weldaad van een overwinnen.De verlorenheid in doeken heb gewikkeld.Het niet begrijpen uit heb gewrongen en als een plasje voor mij ligt.Zo zie ik ook het verschil wat het kan hebben,wat het kan zijn, geen tekst teveel is, geen wonder teveel,maar juist in mijn eigen ontmoeting alles terug kan leggen.Meer te omarmen mijn zachte kant,die als een kern naar voren is gekomen,die als een bloem  open is gegaan,zoals een lotus bloem kan tonen,die door elke modder is ontstaan.Niets hoeft te veranderen ,maar te laten komen zoals het kan gaan.Zoals ik  nu kan voelen terwijl ik schrijf,de vibratie die het krijgt, mij gerust kan stellen,mij verrijkt in al mijn invoelende momenten . Wat steed meer een kant uit gaat naar een mooie stilte,een mooi geheel van elk moment van ontmoetten.  Gewoon te zijn wat het geeft en krijgt om te spreken vanuit mijn stilte, die in kalmte is omgezet.🌸.
De lotushouding die ik zet en mij doet herinneren aan een mooie tijd,aan een tijd geleden,waarin de overgaven die ik had zo volkomen zuiver is geweest.De houding als een lotus te kunnen ervaren,zo drijvend naar geen elke kant,zo fris in al haar kleuren ook kan laten zien, hoe verfijnd mijn dagen worden en veel stiller kan zijn, zonder een gevoel te hebben dat ik ergens bij wil horen of moet zijn.
Het eigen creëren in wat ik kan laten zien,hoe mijn reis is aan het worden zo verfijnd en meer integer wat ik ooit aan een ander heb kunnen laten zien.Het is de houding die ik voel en als een lotus kan duiden,dat het drijven naar welke kant dan ook,altijd een bevrijding zal hebben,welke kant ik ook kies.Het ontvouwen wat ik heb gedaan,geen enkele voorwaarde nog heeft,dan alleen maar een volmaaktheid in al mijn ontstaan.
Anna.

Sprekende Stilte.

Het is de kracht van stilte die mij heeft overtuigd dat het soms anders kan vallen waar naar verluid, in de zinnen die ik schrijf, in al mijn handelen zich voort stuwd naar een kant waar ik niets liever zou willen, dat het ontstaan in wat ik schrijf soms een verandering zou kunnen zijn van het kijken hoe het is. In een gebied wat zo doorzichtig bleek te zijn en zo dun in het beleven,dat  waarschijnlijk door de stilte alleen,  in feite niets af kan dwingen,dan alleen te staan in wat ik schrijf en aan mijzelf laat weten dat de moed die ik voel,de kracht van delen,in het zuiveren van een geheel, die ook wel een vernieuwing kan zijn.
De troost die ik voel,die in een zachte wind een verkoeling kan geven,langs elk idee blijft zweven, zachtjes  mijn stilte vooruit kan schuiven naar een gebied, waar elk geluid zo binnen kan komen en in de gaten krijg, dat dit de verfijning is die gaat komen.
In het weten te ontsluieren waar mijn stroom die ik heb, naar voren blijft komen,wil zien dat er een stilte is die kan spreken,die kan bewegen als een mooie dans en iedere kans ook heeft gegrepen om te gaan transformeren, dat in elk verstaan ik heb moeten leren om hier mee om te gaan.
Niet alleen mijn zachte kant heeft laten zien,maar ook het mededogen naar elk gebied waarin ik dacht te zijn.Waarin de weken delen zo wonderlijk kunnen staan,waar de meeste niet stil bij durven staan,dat wanneer de stilte vraagt om te gaan luisteren in wat er is,en er altijd kan zijn.Alle drama's die ik zie daar niets meer in herken,dan alleen te zijn in de woorden die komen en vanzelf ontstaan.Geen focus hoeft te hebben,maar eenvoudig te zijn in mijn ontvouwen.Hoe simpel zoals ik het vertel,geen bonkend hoofd hoeft te hebben,geen zweverij, maar een delen in elk moment. Wat mijn stilte  laat weten,dat wanneer ik schrijf,altijd weer terug kan komen bij mij eigen thuis. Als ik over een stilte spreek,mij weet te ontwaken in wat ik deel,voor mij heel bijzonder zal blijven en over kan lezen als ik het voorlees aan mijzelf.En altijd blijf ervaren in wat ik vertel,mijn zachte stilte,die over is gegaan naar de mooie verfijning die kan ontstaan.😇.

Onder mijn huid.

Het verborgen verborgen zou kunnen blijven,het mystieke een droom zou kunnen zijn,mijn waarheid als een koe kan klinken, maar toch bij mijn eigen waarheid  blijf.En rustig zoals het kan zijn de dekens van mij afgooi,en mijn ochtend begroet zoals het kan zijn,zoals de handeling die ik zet en kan kruipen onder mijn huid.Het daglicht nog even in het donker staat,mijn ogen tranen door de tocht die heel langzaam weer verdwijnt, als ik blijf vertellen van dit moment,waarin het treffen van mijzelf bijna een hoogtepunt blijkt en het geen oorzaak heeft maar steeds een nieuw begin.Steeds wanneer ik denk dat het genoeg is geweest en daar ben van overtuigd,ook aan mijzelf kan laten zien in de stemming die ik projecteer op weer een ander licht.Die schoorvoetend aan mij vraagt om alles wat ik schrijf ook serieus te nemen.Niet dat ik er onder lijd,maar voor heel even het geweldig is om te kunnen zeggen, dat in het genoegen wat ik deel zoals een golf kan laten merken in het overweldigend overspoelen, om het tarten van een uitdaging niets meer geeft,maar in het gevolg wat het kan hebben als ik mij overgeef aan deze bijzondere stilte.Het is geen illusie ,maar een werkelijk ervaren, wanneer ik alleen zit te tikken,wanneer ik voel te stoppen,maar blijkbaar iets anders wil worden gezien.In de komende ervaring niets anders is dan wat ik al die tijd kan laten zien.Mijn kostbare tijd weet om te buigen naar wat er werkeljk wil zijn.En ik kijk naar mijn handen in het volgen van mijn taal,nu blijft plakken aan mijn huid, die steeds dunner is aan het worden steeds meer kan zien dat ik ouder ben geworden en het mij verblijd dat mijn kostbare tijd mee wilt lopen en alle spijt die ik heb gehad naast mij neer kan leggen. Een te hoog gegrepen doel als een klank kan horen en nu ook zie dat wat ik heb begrepen zo bijzonder is om te zien.Zo bevrijd van alle wegen, die ik dacht te moeten lopen,nu alleen opmijzelf ben aangewezen,geen hoop meer kan hebben,geen verlies wat ik heb verstaan, mij nog zou kunnen kwetsen,dan alleen te ervaren dat wat ik schrijf het zo fijn vind om te vertellen aan mijzelf.Wanneer ik zie dat wat ik kan beleven in de schaal van richter leg en door kan slaan zoals de lijnen die in mijn gezicht nu komen,mijn zachte spreken een rust uitstraalt,en nu ik zo schrijf het alleen voor mij een betekenis zal hebben en blijf posten zoals het komt.

Kostbare tijd.

De verfijning die ook vraagt,om te buigen naar het veld waar mijn woorden kunnen dalen,waar ik kan liggen op de grond en mij overgeef aan een stilte(gebied),die zonder raad of delen  alleen met mijzelf overblijf.Uiteindelijk mij in het niets heeft laten belanden en zou moeten juichen en gillen tergelijkertijd, maar val in een stilte die ik herken en voor mij zo kostbaar is geworden in de verbazing die ik heb   en ook bijna niet valt te omschrijven.
Het is een zachte zucht in de landing die ik maak, die een nieuwe plek aanwijst,die vol metallic kan zitten in het uiteindelijk bereik, niet te lang meer wil zitten in een bepaald segment, omdat ik niets meer persoonlijk kan nemen.Niet meer kan schrijven zoals het laat zien,maar mijn zachte kant iets anders wil bereiken.Iets wat ik nooit kon voorzien dat mijn voortdurend schrijven een andere verbinding zoekt,een andere omhelzing van mijn spreken.Op het punt gekomen ben dat in mijn verdere reizen, in iedere komma die ik zet, mij heeft bewogen om zo te schrijven naar mijzelf.Zo te blijven ervaren dat de stilte die ik heb,alleen bestemd is voor diegene die ik ben.Het is een doosje in een doosje ,het is een stilte die zo stil kan zijn dat ik ieder speld kan horen vallen in het meegaan van mijzelf, in het luisteren naar wat wat ik zeg,in het kijken naar de lucht,in het pakken van wat woorden en in deze december maand bezig ben om afscheid te nemen van het afgelopen jaar..Nergens nog een punt van maak,ergens in kan geloven dan wat ik schrijf in eigen taal en mij heeft bewogen om te buigen naar  dit jaar,om het te benoemen dat het genoegen die ik voel op mijn manier blijf delen.Omdat de stilte mij roept er geen overwegen blijkt dan alleen te schrijven naar mijzelf.Het gedreven zijn is omgeslagen in een mooie stilte, die een rust kenmerkt in alles wat ik beschrijf.In alles zo heb gewild dat het werd begrepen,dat het werd gezien als een mooi teken in een kostbare tijd, om de stilte die het krijgt nu ook binnen laat komen.Binnen laat komen terwijl ik schrijf en weet , vanuit al mijn ervaringen die ik laat zien,wat het mij heeft gebracht en zo wonderlijk hoe het kan voelen dat het een kostbare tijd heeft gekregen . Vanzelf kan gaan zien dat de lichtbundel die ik heb, nu  door kan geven aan een ieder die het heeft begrepen wat ik wilde laten zien.De kostbare tijd die ik neem alleen voor mij zal gelden dat in het jaar dat ik schreef ,veel wist te vertellen hoe mijn stemmingen waren,hoe mijn waarde is blijven stijgen in de stilte die ik nu heb en deze kostbare tijd naar mijzelf blijft gericht.In het afscheid  van dit jaar, nu een andere klank ook heeft gekregen en dat mijn kostbare tijd iets anders wil laten zien dan alleen te willen duiden, zoals ik vele malen heb laten zien, dat in al mijn schrijven het mij heeft gediend om zo te kunnen schrijven.
Dank je wel lieve schat voor het geduld en je liefde,voor het begrip naar mijzelf, wat ik niet voor mogelijk had gehouden,dat de stilte die het biedt, mij deze mooie tijd heeft gegeven ,gebracht waar ik nu ben, waarin de rust en kalmte mij heeft laten zien wie  ik werkelijk ben en in feite nog meer zou kunnenvertellen,in de stilte die het vraagt om verder te gaan ontdekken...💨

Precies goed.

Geen enkele gloed,geen enkel onstaan,bij meerdermalen ik blijf staan, in de avond en de ochtend in het voorbijgaan van mijn taal,mij vast kan houden aan een  leuning,die mij begeleid naar weer het nieuwe zoals het kan gaan.Ik proef de stilte die iets geeft die al die tijd dat ik schreef mij heeft geroepen,mij heeft verstaan mijn woorden in een stroom kan zetten en ik meeglij van boven naar bené,van het smalle pad die ik breder ben gaan het maken,die voor een iedereen zou kunnen zijn. Inmiddels  in het bereik van zoveel schrijven dat de vriendschap die ik voel meer is gaan lijken op het gevoel wat ik deel.Op een mededogen naar de wereld waarin er wordt verteld dat wij ons moeten voorbereiden op een oorlog die waarschijnlijk ook geldt.Wat uiteindelijk nog moet blijken dat het zwaard steeds zwaarder wordt,dat het menselijk willen zijn niet wordt ervaren zoals ik dat probeer te doen.
Mijn zachtheid blijf voelen zoals het kind dat wil,mijn eigen moeder ben geworden waarin ik de vader heb gemist.Het draagvlak wat het kan hebben in het open vouwen van dit moment, is de noodzaak geworden en gebleven om te blijven ervaren wat ik aan mijzelf vertel.Geen hoogdravende dingen, uiteindelijk het geen enkele voorspelling hoeft te zijn, om in een angst te gaan zitten, om mij ergens  op  voor  te bereiden,dan alleen in dit moment te kunnen zijn.
Te kunnen ervaren en te kunnen zien, te kunnen kijken hoe mijn gedrag zou moeten veranderen,in de voorbereiding die het dan krijgt.Eigen waarheid te  creëren,waar het verstaan van eigen woorden, het fundament kan worden in het delen van eigen taal.De energie zal blijven stromen,ook al zou het nergens over gaan.Maar bij iedere druk op mijn toetsen er altijd iets kan ontstaan.De ruimte die het geeft in blijschap wordt ontvangen,en wanneer ik alles weer eens terug kan lezen.Dankbaarheid kan voelen in alles wat ik naar mijzelf schrijf.Meer heb ik niet nodig,meer hoeft er ook niet te zijn,dan alleen mijn vertellen hoe het kan zijn om te ervaren dat het anders kan.Dat ik anders ben gaan kijken, in wat ik altijd dacht te zijn ,maar nu kan ervaren, hoe mijn werkelijkheid zich heeft open heeft gezet naar mijn eigen realiteit.Te kunnen versmelten in elk moment,te kunnen voelen in wat ik zeg,te kunnen staan, precies op de goeie plek,in het juiste moment kan vertellen hoe blij ik ben met mijzelf.In de dingen die gebeuren,mij nergens op voor kan bereiden, dan alleen te schrijven zoals het in dit moment kan ontstaan.💚.

Ontdooien.

Het is vroeg in de ochtend en laat mijn gordijnen nog even dicht,maak mijn ontbijtje en doe  mijn lichtjes weer aan.Voel mij veel zachter in wat ik gisteren had gedaan ,in de ontmoeting zoals het kwam en mij  heeft gebracht in de stemming die ik nu heb.Wanneer ik kan spreken met het kind in mijzelf.Zo waardevol in het contact die ik leg,en bij mij hoort.Zoals de beweging van mijn handen,en weet in mijn handelen dat als ik zeg dat ik kan zorgen voor mijzelf, ook dit belangrijk is om te weten.De gesprekken die ik vaak heb en steeds vanuit een stilte naar voren kunnen komen, als een warme deken over mij heen  kan slaan en de kleine wondjes kunnen gaan helen in het durven staan, dat ik dat soms nodig heb in mijn delen.
In het beleven van deze tijd, iets anders van mij vraagt,wat in feie te weinig aandacht heeft gekregen.Omdat ik weet hoe ik kan zijn om te ervaren in het verweven, hoe het voelt om nog zorgvuldiger met mijzelf om te kunnen gaan.
In het verschil die het maakt,dat in de ruimte die het raakt,zoals een zoeken naar wat houdt,geen datum hoeft te hebben,maar te ontspannen met mijzelf. Dan weet uit te leggen, in het begrip die ik krijg, mij meer doet beseffen dat ik alleen maar schrijf om te blijven ontdekken wat voor mij belangrijk blijft.Het is zoals de zon opkomt en mij kan vertellen,wanneer de nieuwe dag uitdagend voor mij staat.
Wanneer ik voel om te gaan wandelen,om te gaan genieten van de stappen die ik zet,om mij heen kan kijken met wat mensen spreek,en het tempo wat verschilt, wanneer de kou mij omringd,mijn handen diep in mijn zakken steek en mij altijd kan verheugen als ik weer terug kom om dan te kan gaan schrijven hoe het blijft stromen,hoe ik het blad aan de bomen mis,hoe de witte laag op de daken iets intiems kunnen hebben,alsof alles bevroren ligt te wachten op het moment dat alles kan ontdooien.Kan laten zien, zoals ik mijn dagen blijf vullen ook in mijn schrijven voel, dat mijn zachte kant de overhand  neemt.Zoals  het nauwe contact die ik beschrijf en laat weten vanuit het moment hoe ik mij werkelijk kan voelen.Het is de zegening die ik weet om te buigen in al mijn ervaren terwijl ik schrijf,en in feite alleen dat nodig heb, in het herstellend efffect,in mijn openheid van spreken ,alleen voor mijzelf geldt en dat ook zo zal blijven.

Verfijnd gebeuren.

De tijd die ik heb genomen  en laat glijden uit mijn hand,en zie dat wat ik laat stromen  een shock kan geven en laat vallen op de grond.Het tegenovergestelde zou kunnen gebeuren,mijn rust als een deken even naast mij neer zou kunnen leggen, om te voelen hoe het kan zijn om in mijn zwijgen te gaan zitten en dan kijk naar de lampjes in mijn boompje.Er eigenlijk helemaal niet van hou,maar door een kleine opruiming ik een boompje vond van een jaar geleden en ineens ook voelde om het neer te zetten in mijn huis.Zelfs de lichtjes terug kon vinden en ik in de lichtjes kijk.Dan komt mijn stilte in wat het is en voel hoe het kan zijn,dat wat voor mij niets betekende,nietszeggende taferelen altijd heb gezien,en nooit heb kunnen voelen dat er in deze tijd zo overdreven wordt gegeten,zo vanuit het niets ineens bijelkaar gaan zitten in de hoop dat het gezellig wordt.Deze tijd is zo vreemd geworden en kan voelen hoe het is,om met deze dagen wat voor mijzelf gezelliger te maken.Alsof het lijkt dat ik meedoe met de ander, maar de sfeer die ik proef de intimiteit die het krijgt, mij meerdermalen naar voren duwt  in het kleine gebaar dat het kind in mij in feite deze aandacht vraagt.
Ik aai over haar bolletje en voel het zachte haar,zie aan haar oogjes die beginnen te glinsteren terwijl ik haar handje pak.Ik trek haar zachtjes naar mij toe en laat haar spreken heel zacht.Dan hoor ik lieve woordjes die mij omarmen als volwassen vrouw,die mij ontroeren en haar laat delen,ik stil kan luisteren en haar wat steviger beet kan pakken.En hoor haar zeggen dat zij zich veilig voelt en blij is met het kleine boompje en van de lichtjes houdt,van de sfeer die er nu is,van het gemak die is te voelen als ik het kind laat spreken en laat spelen in mijn schoot.Haar lieve stemmetje kan horen en het mij raakt,dat de aandacht die ik nu geef zo belangrijk is in het delen naar mijzelf.Het is een deeltje van mij,wat zo liefdevol en kwetsbaar tergelijker kan zijn in wat ik laat gebeuren in dit moment.Wat voor mij heel belangrijk blijft om dit te laten gebeuren.De omarming met het kind is zo'n breed geheel en mij daar altijd in kan verdiepen,dat als ik het toe kan laten een stap is gezet in mijn volwassen leven.De lieve schat in slaap kan sussen en haar neer leg in mijn hart,mijn tranen laat stromen door de ontmoeting die ik had,door het verfijnd gebeuren, die ik net met mijzelf had.

Het effect.

De diepe slaap waar ik net ben uitgestapt,waar ik droomde en ook zag, dat in het overkomen van mijn eigen insteek, wat ik had beschreven, welk  effect het heeft gekregen in het duiden van mijn schrijven.Van mijn doorgang in het beleven en daar nog steeds in sta.Mijn willen verfijnen soms de houding geeft,wat ik kan ervaren en naar mijzelf weet terug te brengen,zoals na een diepe slaap ik anders kan kijken, wat ik gisteren had beschreven.Met enige verwondering  het terug kan lezen over het effect, wat alles met mij heeft gedaan.Het tuimelen naar wat er staat, hoeft niet altijd te bewijzen, dat mijn totaliteit die het gaat krijgen, ook volstaat om te willen posten op mijn blog.Elk inzicht die het kan hebben, mij soms wakker houdt,maar ook soms zo diep laat slapen dat ik werkelijk van de wereld ben,en bij het wakker worden mijn hoofd ontploft om weer terug te komen in mijn eigen realiteit.De bijkomstigheid die laat weten dat wat ik ook beschrijf altijd iets kan laten zien.Het oude weer verdwijnt en het nieuwe staat te springen om op de richel van ontspanning te gaan staan.Te balanceren op een draadje,naar één kant uit gaat, waar ik vaak het andere  in mis.Niet alles tegelijk kan behandelen,maar stuk voor stuk  mijn stapjes zet en laat zien dat er een gelijkheid is, als ik  kan ervaren zo dicht op mijn huid ,de rimpels die ontstaan, in blijdschap zijn ontvangen,wakker ben geworden in een nieuwe realiteit,waar het uitgestrooid kan worden zoals ik dat zelf beschrijf.
Zo liefdevol het kan zijn,zo zacht mijn inborst,zo mild in wat het mag hebben,om te kunnen zeggen dat ik weer wakker ben geworden terwijl ik schrijf.Het is een balancerend effect naar welke kant het ook kan vallen,welk een invloed het zal hebben, wanneer het volmaakt gebeuren niets anders is, dan in alles wat er kan ontstaan te kunnen beschrijven, vanuit mijn eigen wijze die er is. Die gevonden wil worden,vanuit de handeling die ik maak..vanuit de realiteit die kan ontstaan en steeds verder gaat dan ik voor mogelijk had gehouden.
In het effect wat het kan hebben,zoals een droogte op mijn huid,zoals mijn haren rechtop gaan springen als ik Elektrisch geladen ben,mijn neus kan gaan lopen, wat het effect kan hebben op mijn tranende ogen, hoe ik blijf kijken in mijn zeldzaamheid van stilte.Niets onregelmatigs vindt, maar dat mijn huid op alles kan reageren en dan kan zien hoe het effect die het krijgt is aan het proberen om alles in balans te houden.Precies zoals ik met mijn schrijven doe,zoals de zachte kant van een benaderen ,in de stilte die ik voel,die zo onbewogen en flinterdun, mogelijk mij laat zien, dat elk effect die het kan hebben is gaan beklijven in mijn lijf.Het ontzien van wat gesprekken is nu veranderd in de stilte die ik draag,waar het ervaren wat naar achteren is geschoven,waar mijn behoefte om te delen nu in een andere realiteit is gaan staan.En het dan een ander effect kan hebben in al mijn handelen,hoe ik kan kijken naar het nieuwe ,naar wat er komt en het effect wat het kan hebben,nu kan koesteren in het delen op mijn blog.👸

Diamant. 💎 .

Heel speels en soms wat ingetogen, reik ik uit hoe bewogen mijn taal kan zijn, in het verschil die ik kan maken, om mij los te weken van een deel die ik nodig dacht te hebben. Om iets bij te houden,geen angst meer heeft,maar het blijven onderhouden vanuit mijn stijl van delend schrijven,waar de waarde die ik zie voor mij uitendelijk het belangrijkste  zal blijven.Waarin mijn kracht van het nu , als een diamant in mijn handen ligt.Ik zie de glinstering van alle kanten, waar de ruwheid is geweest,waar het slijpen van de mooie steen uiteindelijk mij zoveel energie heeft gegeven en ik alleen dat heb gedaan.Het bewegen in mijn taal,het bewonderen van mijn dagen,het kunnen vragen hoe het kan, dat ik zoveel los heb kunnen laten,zoveel inzicht die er was,niets meer persoonlijk kan nemen,maar te ondergaan mijn eigen creëren.De geslepen diamant te eren en als volmaakt, in mijn bezit kan houden.Mijn interesse heel anders is geworden,en de zware dekens van mij heb af heb geworpen,zodat geen enkele verstikking de kans ook heeft gekregen om alles teniet te willen doen.Zoals de ochtend heel langzaam laat horen en zien, de wijze van schrijven en kunnen beleven, dat de warmte die ik voel, in mijn gevoelens om kan zetten.Geen andere energie het kan hebben,dan alleen van mijzelf,waarin de flow van mijn bewegen mij meer verteld om te denken dat ik de enigste ben.Dat alle angst die ik heb gehad ook iets heeft bewezen in het durven staan, om niet meer terug te willen keren, waarvan ik dacht dat het nodig had,om mij te steunen.Maar nu ik wat verder ben gekomen en veel in afstand heb gezien, dat de angst die ik had, zo terrecht is gebleken,zo onwaarschijnlijk duidelijk heeft laten weten, dat ik niet alles hoeft te ervaren,niet alles hoeft te doorstaan om mij te meten met de ander,maar echt mijn eigen weg nu weet te gaan.Ik heb gezocht naar mensen die op dezelfde lijn wilde zijn,maar nu zo achteraf  ben ik gaan beseffen om te blijven in eigen veld.Waar in het vertellen, in de ontmoeting met mijzelf,eigenlijk alleen maar overblijft om dat te blijven creëren. Met de diamant in mijn hand,in iedere glinstering die ik zie, wordt herinnerd aan het feit dat in de loop van tijd mijn eigen wijsheid heb ontdekt en mijn gevoeligheid daar een grote rol in heeft gespeeld.En nu ik weet dat ik dat zelf kan beteugelen.Kan laten zien dat in mijn schrijvend beleven iets anders is, dan wat ik  had ervaren bij de ander.Mijn angst mij zo heeft geholpen  om te zijn waar ik nu ben.In het vertrouwen die ik heb,aan mijzelf kan delen, met een diamant in mijn hand,met de lach die ik zie ,met mijn ogen die stralen omdat de vlucht die ik heb genomen zo terrecht is geweest. Zo bijzonder om te ervaren, los van het feit, dat in mijn aanwezigheid niets kan bepalen voor een ander, maar altijd de dankbaarheid kan voelen, als ik mij richt naar mijzelf,geen egoisme voel,geen ontkomen aan dat ik dit nodig heb om mijzelf te blijven verstaan.Mijn lieve schat te omarmen en mij gelukkig prijs in de omstandigheid die ik heb. Zelfs mijn angst mij heeft geholpen om iets niet meer te willen, wat niet meer past,mijn eigen koers te volgen en daar mijn diamant in leg, wat een glinstering zal blijven houden, zolang ik naar mijzelf schrijf.💎 .

Back-up.

💦Durven vragen vanuit een stilte die als een mooi moment, iets blijft zeggen over een energie die laat zien, dat als ik mijn ogen sluit en niets kan zien, dan alleen de binnenkant van mijn huid  kan ervaren.Ik voel de zucht die mijn adem heeft,waar een klein wolkje die het geeft, kan verdampen in de open lucht en mee kan wuiven naar elke wolk,die heel voorzichtig de ruimte neemt om zich aan te passen in iedere vorm.Dan weer uitgerekt verdween en mijn adem mee beweegt in de plooi die het kan krijgen.De plooi wat rechter trekt, zoals het vouwen van een laken,zoals mijn nek wat stijver is geworden van de verkeerde houding die ik heb.Mijn rug recht kan trekken, rechtop kan zitten met mijn borst vooruit,mijn adem meer gebruik om mijn stilte te begroeten.
Wanneer ik echt de stilte voel en naar binnen zou kunnen keren,mij mateloos de vervullng geeft om te kunnen zweven van boom naar boom en op wat takken wil gaan zitten.Mijn vleugels die ik dan heb, kan blijven poetsen,totdat het weer netjes ligt, zodat ik weer kan vliegen in de stilte van mijn taal,in de stilte een gebied aanraakt die als vernieuwend wordt bekeken.Ik hoor mijn adem zacht op en neer mijn lijf verlaten en terug kan nemen zoals het komt,geen moeite nog heb om toch iets te vragen.Al was het maar alleen, om weer eens te voelen dat het kan,dat ik altijd aan een ander iets kan vragen.Ik ben dat niet gewend,maar door mijn eigen beleven het nu anders ervaar en soms een back-up nodig heb in sommige handelingen.
Het versnellen wat het heeft om gewoon een contact te maken,waar ik mijzelf op de eerste plaats heb gezet, in het spreken en schrijven,en ook voel welke handeling ik ook heb, altijd heeft te maken wie ik denk te zijn.Terwijl in iedere handeling die ik maak, zo vanuit mijn zachtheid kan beleven.Wil nog niet zeggen dat ik dat alleen maar ben,maar ook weet dat in mijn geschreven moment, mij altijd anders kon voelen. Inmiddels ook weet om mij als een zachte vrouw te voelen.Daar zit mijn kracht van delen.De back-up soms nodig heb, al was het alleen maar om te voelen, dat ik niet alles alleen hoef te doen,maar dat ik soms ook mag vragen.Ik vraag het nu steeds aan mijzelf en niet op alles antwoordt kan geven,dan trek ik mij terug in de stilte die ik heb, kan mij overgeven aan de energie, die ik dan als verwaarloosd blijft zien als daar niet over zou kunnen schrijven.
Mijn stemming die ik nu heb is eigenlijk een mooi besef dat ik nu ga proeven wat het kan doen als mijn gevoeligheid mij niet genoeg beschermd en dan wil schrijven.Maar ook weet dat wanneer ik voel dat ik een back-up soms nodig heb,waarin ik de strengheid naar mijzelf los kan laten.💦

Realisatie.

Realisatie is de uitnodiging die ik voel en alleen maar kan ervaren, hoe het beeld wat ik creëer zo duidelijk leid naar mijn werkelijkheid in delen.Het gewone bereidt is om te doen,om de schoonheid te gaan bewonderen in de kleine dingen, die ik zie en kan voelen  hoe een lief kind  kan laten zien om van iedereen te kunnen houden.Dat hoe je het ook wendt of keert of  eigenlijk nooit is geleerd om te kunnen schrijven in dit moment.Vanzelf open staat en kan kijken waar een verbinding voor staat en dan iets heel anders zou kunnen verschijnen.Geen oorzaak het nog heeft ,geen andere boeken hoeft te lezen,maar eigen taal gebruikt,in eigen ontdekken. Dat wanneer de verbinding ontstaat, dat de mooiste ruimte blijkt om in te gaan staan.En te gaan ervaren,dat wanneer ik mijn hoofd omdraai, in feite niets kan veranderen, met de ver gaande gevolgen, dat als ik nog verder wil en mijn eigen weg zal blijven volgen, dan mijn eigen verantwoording  neem,in de verbinding die ik maak, mijn eigen doel in handen neem en  meer kan schrijven in wat ik vertel en mijn werkelijkheid een realisatie blijkt om mijzelf te doorgronden.
Daar mijn rust in heb gevonden,mijn plezier om te zien dat wanneer ik schrijf, echt kan voelen dat de realisatie die ik nu heb, is terug gevonden in een tijd waar iedere onthechting die er was nu ben gaan begrijpen.Dat dit nodig is geweest om mijzelf te realiseren.Ik heb gezien en gedeeld hoe mijn oude ik, ging verdwijnen,zo plots begreep dat alles wat ik heb gedaan, nodig is geweest om te komen waar ik nu ben.Alles zo verder drijft in de regelmatigheid van delen,van kunnen zien dat ik mijn eigen woorden gebruik, wat mij nog meer kan dienen.Dat is mijn eigen zelf genoegzaamheid,mijn eigen dagen vullen met een gloed van weldadigheid en mij blijft voeden in al mijn schrijverij zoals ik kan laten zien.De harde laag is weggehaald,de zachte kant is overgebleven en  gaan woekeren in mijn stijl en in mijn eigen ervaren is neergezet.Geen enkel boek het kan zijn, dan alleen te laten weten hoe de rust en kalmte is neer gedaald, in het fundament van al mijn schrijven.Altijd  een welkom voel in  mijn realiseren dat ik het ben en blijf ervaren, wat er ook wordt gezegd ik bij mijn eigen ervaren kan blijven.

Bekwaamheid .

In het voorzien van mijn eigen woorden,in het ontstaan van dit moment,het dragen van het water naar de zee toebrengt.Niets liever had geweten wat het kan doen,in het bekwame erven, als ik luister naar wat er gebeurd.Zoveel schoonheid kan zitten in wat het geeft en steeds opnieuw iets terug kan geven aan mijzelf.Iets kan zakken  in mijn lijf,van rug naar billen en ook begrijp dat een machteloosheid die ik voel,zich weet te nestelen in mijn lijf.Niets anders het nog geeft dan het kan herstellen als ik het de aandacht geeft.De plek die het vraagt is omgeven in een metallic van schrijven,waarin mijn taal wat verder drijft en ook laat weten dat het bestand in wat het heeft, in een mooie  kleur neer zou kunnen zetten.Die een doorgang heeft van zelfreflectie,van binnenkomen bij mijzelf en niet kon weten dat in het geven wat ik heb,hetzelfde zou kunnen zijn als ik mijn tooi op kan zetten, in de kleuren die het heeft  en kan dragen in wat het geeft,uiteindelijk kan zeggen, hoe verfijnd mijn binnen komen naar mijzelf zo oprecht is gaan klinken. Zoals een visser zijn netten binnenhaalt,zoals een leider weet te verdelen, hoe alles zou moeten staan.Hoe de wind is gaan waaien in de spiegeling die het heeft en het staren over water het leven ontwaakt, in golfjes mij mee kan nemen,alles natter maakt en mij weet te begeven in het begeren van mijn tijd en taal.Dan voelt het anders en de kale takken niets wild meer hebben. Dan alleen de vervolmaking in dit moment die is ontstaan.Wanneer ik niet zou luisteren naar het geheel en langzaam ben gaan begrijpen dat wat ik deel, zo liefdevol kan worden binnengehaald in het beschrijven wat het scheelt, dat het herstellen in wat er komt, mijn lijf aan kan geven wat het kan doen,als ik niet zou kunnen luisteren naar wat ik zeg.Naar wat ik laat zien, dat geen enkel moment hetzelfde is.Had kunnen ervaren dat in een  zuiver effect, al starend over het water, in een zee zou kunnen  veranderen, het zoute water alles verbleekt,rimpels in mijn handen trekt,  mij over kan geven aan wat er komt,geen publiek hoeft te hebben dan alleen de klank kan horen, zoals ik in mijn bekwame erven heb neergezet.

Tegelijkertijd.

De vrijheid te vertalen in mijn woorden, die zo mateloos kunnen bepalen, in elke ontmoeting die ik hebt.Niet eens zo verschillen, als ik   kijk welke oorzaak het kan hebben,welk een muze ik beschrijf,welk een vaart het kan hebben als ik naar mijzelf ook wijs.Als ik ontdek en verder kan schrijven,kan laten ontstaan in de weelde van mijn momenten, mij niets ontgaat,dan alleen te ervaren in het lezen wat er staat.In het beleven wat het kan zeggen als ik met mijzelf spreek,niets meer hoeft te ontdekken. Dan alleen de zingeving in al mijn schrijven zo opgetild kan worden,zo in een verzameling leg en als een cadeautje uit kan pakken.Zo vol vuur kan blijven ontvouwen.Weinig nog heb te zeggen,hoe de vork in een steel kan zitten,hoe de gouden rand die het kan hebben, niets anders is, dan het onderhouden in wat ik kan en laat zien,dat in het schrijven de grootste toesstemming kan voelen voor mij alleen.
De gouden strepen in de lucht doet mij daar aan herinneren,dat in ieder zucht die ik maak, zoveel plezier kan hebben,zoveel naar voren kan halen, omdat ik nu weet,dat in elk moment dat ik schrijf en terug kan lezen, mij deze wijsheid brengt en geeft, om te mogen zijn met mijzelf alleen.Vaak een trigger kon hebben om gezelschap te gaan zoeken en achteraf het mij nooit beviel,achteraf altijd gedacht heb om mij schuldig te moeten voelen, omdat ik het niet langer vol kon houden met het gezelschap om mij heen.Nam het veel te persoonlijk en werd  betitelt als een moeilijk kind, of welk een woord er ook verscheen.Mij afsluiten voor andere, omdat ik het contact niet meer voelde,niets uit kon wisselen zoals ik nu met mijzelf weet te doen.Weet van de hoed en de rand, van een vermalen proces, die alsmaar deed alsof ik anders was.Maar het is  anderssom  gaan liggen, in eigen schoot ontvang om werkelijk te voelen dat het alleen naar mij is gericht.
Het klinkt misschien te simpel of out of the box,of een legitiem kunnen verblijven, waar mijn woorden mij ook kunnen raken,waar ik mijn lieve schat aan kan kijken en kan vertellen, dat de trots die ik heb, zonder een toeststemming te hoeven vragen,meer heeft gegeven zoals het nu is.Geen enkel geloof aan kan hangen,geen enkel respijt om te moeten gaan twijfelen wat mij echt verblijdt.Het plezier wat ik kan hebben in elk moment dat ik mijzelf benader,in het zorgvuldig kunnen zijn, dat in alles wat wordt beschreven eigenlijk alleen naar mijzelf blijkt te zijn.Het ontvangen van eigen energie,die als een blauwdruk blijft dienen in het geluk die ik pak,in de hoeveelheid die het kan hebben,mij nog steeds verbaast,in het benaderen wat ik vertel,wat de schoonheid kan geven naar mijzelf,in wat ik kan geven aan de lieve schat. Soms heel even de vrucht die ik in handen heb,door zou kunnen geven aan diegene die het wilt proeven,die ook willen voelen waar ik over schrijf.Inmiddels weet, dat ik diegene ben die dit heeft begrepen in het vorstelijk durven zijn.Mijn stoel aan blijf schuiven, in elk moment van weten, dat dit mijn ervaren is geworden.Het heeft zo moeten zijn,om te gaan voelen dat wat ik nu ervaar,mij altijd zal bekoren,mij nooit alleen kan voelen omdat ik naar mijzelf schrijf.Het zeldzame wat het heeft in het beleven van deze tijd,in het aanschouwen wat mij zegt, zo mijn werkelijke realiteit nu in handen heb en niets meer hoeft te zoeken,dan te blijven in dit moment , in hetzelfde ogenblik te zijn van mijn schrijven en spreken. .🙏

Druppelgewijs.

In iedere druppel die ik zie en laat vallen in mijn hand,uitelkaar laat spatten, als het heeft geregend met een tak in de hand de druppels af kan vegen en zie vallen keer op keer,hoe de druppels kunnen weerkaatsen in een glinsterend effect.In een spiegeling van een kunnen zien dat ik diegene ben in de ontmoeting die ik heb en iedere druppel die is gewenst, niet altijd op kan vangen,niet altijd te maken heeft zoals ik het kan zien. Zoals de druppels ook kan laten weten, dat de schoonheid die ik kan zien in alle druppels terug kunnen komen in de tranen die ik produceer. In wat raakt als ik zie hoe mijn oude stad wordt gebombardeerd,zomaar huizen worden weggevaagd,mensenlevens zijn geofferd,zomaar in de druppels van de regen,dan de druppels kunnen veranderen in het weergaloze verdriet,in een lawine van ontsteltenis en mij steeds meer afvraag welke kant nog de goeie is, om de druppels te kunnen vangen,om te zien dat in elke druppel die er valt één teveel is,en ook weet wat veiligheid kan betekenen,wat een angst met mensen kan doen.Wat elke druppel zou kunnen betekenen in het leed wat wordt gezien,wat druppelgewijs naar binnen kan komen en ook voel hoe alles zo dichterbij is gaan staan.Mijn oude stad die ik heb verlaten, in een afstand kan blijven zien, dat de druppels die ik nu ken, laat vallen in mijn handen,niet vast kan houden in de afstand die ik voel, steeds kleiner is geworden,steeds meer een deel uitmaakt van mijn ervaren dat druppelgewijs in het leed wat ik zie, wil beschrijven wat het met mij en vele andere kan doen.Het zijn de druppels die ik voelde,geen glinstering nog heeft dan het verdriet die ik kan voelen en hierover schrijf.Hierover mijn verbazing deel, in  druppels neer heb willen zetten zodat de glinstering die het kan hebben iets terug kan geven aan het feit, dat de kring van delen in druppels uit kan keren en mij leert om mijn zegeningen te tellen op de plek waar ik nu woon.Daar zelf  voor heb gekozen,met de stilte om mij heen,in de kracht wat  druppels mij hebben gegeven in het onvangen van wat ik schrijf.Druppelgewijs  aan kan geven in de reis die ik maak in het welkom van elke druppel, iets terug kan geven zoals ik het nu voel.
Druppelgewijs dat wil zeggen, wat ik kan zien, hoe de dreiging in kleinere stukjes naar voren kunnen komen en ook heeft te maken met een wereld waarin ik leef . Kan zien dat als iedere druppel teveel zou kunnen worden er geen glinstering is te zien,over kan lopen in de emmer die te vol blijkt te zijn,teveel in agressie is veranderd en niemand echt zichzelf durft te zijn.Dan voel ik de druppels in mijn handen en laat ze glijden naar de grond,dan laat ik ze spatten in een plasje die dan komt.Druppelgewijs de kern ook raakt dat in het menselijk verblijven,nu ook zie dat de wind uit het oosten ,de energie ook brengt,wat er nu in het westen gebeurd.Zonder een verklaring, maar wel kan voelen, dat alle berichten die men laat horen om kan slaan in wat er nu gebeurd,zoals een oorlog in andere landen wij in het klein al begonnen zijn.Druppelgewijs kan voelen dat de tijd van nu, zich om zou kunnen draaien naar iedere druppel die werd gezien als een glinstering in het geheel.💧.

Juiste aandacht.

Wanneer ik mijn sluier op kan lichten, mijn ogen moeten wennen aan het licht.Aan de hoeveelheid van creëren  en mijn bron ook duid, om te gaan kijken voorbij het moment, in het beschrijven alleen maar telt, als ik het kan voelen en kan gaan staan, waar geen enkele grens is te bekenen,geen valse hoop,geen doorbraak hoeft te hebben,dan te weten dat alles wat kan ontstaan in het opstaan van mijn dagen.In de handeling  die ik zet,en zeker kan voelen in het beleven wat het heeft,meer doordrongen is van mijn delen en in respect is neergezet.Het kunnen duiden hoe het voelt om mij te richten in de beweging die ik maak. Is een onverlaat vermogen die steeds dichterbij komt te staan en laat zien hoe trouw ik kan zijn in het laten ontvouwen van mijn taal. Hoe mijn eigen sluier die ik kan hebben, mij leid naar de bron , waar het een tinteling kan hebben in het ontstaan van al mijn woorden.Waar mijn euforie  is veranderd in een kalmte en altijd blijf voelen dat ik een getuigen ben in iedere handeling die ik kan zetten.Kan bewegen vanuit het spelen met mijn taal, wat ik kan vertellen in de waarde die het krijgt, wanneer ik mijn sluier af kan doen.Dan voel ik een passie en tergelijkertijd een naakte schoonheid, die zo vanuit mijn bron is gekomen.Zo duidelijk in welke vorm het ook kan zijn, alles in mij gaat stromen,alles bekend zou willen maken, dat in het nodig hebben van wat ik dacht te moeten zijn,nu volledig is verdwenen. Alleen met mijzelf verder kan gaan.Verder weg kan drijven van alle vragen die ik had,waarin het nu is gebleken, dat in de voeding die ik aan mijzelf geef,blijkbaar voldoende kan zijn om te durven zeggen dat ik daar meer dan genoeg aan heb.Heel bijzonder om te ontdekken, dat als ik mijn aandacht blijf richten naar mijzelf, steeds meer afdrijf van wat ik dacht nodig te hebben. Om is geslagen naar wat ik heb kunnen ervaren in het schrijven naar mijzelf.Iedere beleving die het kan hebben ,de zuivere tinteling geeft, om te ervaren dat ik mijzelf kan voeden.Kan creëren in elke ruimte hoe het voelt, om op deze manier te blijven omarmen, en de liefde kan voelen, omdat  het de juiste aandacht krijgt.Stil kan worden en kan genieten in wat ik vertel, in mijn moment van schrijven.Geen enkele sluier het kan zijn, maar in mijn juiste aandacht en handeling neer te zetten.

Kortere dagen.

Wanneer de dagen zich korten en ik de neiging heb om mij te wentelen in een diepe winterslaap, mij om kan draaien in mijn zachte kussens,even naar boven kijk en toch de wind kan horen,het geruis mij doet denken aan een tijd wat ik vergeten was.Soms voorbij kan schuiven en nog steeds niet begrijp, dat mijn vele handelingen die ik zet, toch is voortgekomen in het luisteren naar mijzelf.
De euforie die ik kan hebben slijt een beetje uit,en maakt van elk moment dat ik schrijf, zo'n wonderlijk  verblijf, in de reden dat ik schrijf.In het verlangen om kan keren naar een wens,waar de waarheid die ik nu ken, niets heeft veranderd aan het feit dat ik mij weet te omringen met de liefde die ik heb.Met de omarming aan mijzelf kan laten voelen dat ik anders ben ingesteld,anders kan kijken naar wat ikzelf  kan zien.Mijn behoefte naar gezelschap zo is veranderd of misschien altijd wel zo is geweest.Soms een vlaag kan voelen in de geest van denken, dat ik iemand nodig heb,om als een klankbord te kunnen gebruiken.En misschien nog niet de juiste persoon heb kunnen vinden om mij goed te voelen, zoals dat heet,er uiteindelijk altijd een mooie klik  moet zijn.Waarin ik steeds meer ga begrijpen dat de klik waar ik het over heb, alleen maar kan ontstaan als men weet te luisteren naar zichzelf.Als de waarde die het krijgt in eigen vorm neer kan zetten,kan spreken met een mooie klank, geen vrijheid hoeft te voelen,maar te weten waar men voor staat en dan een energie uit kan wisselen, om te voelen waar het om gaat.Soms zoals in deze dagen, kan ik voelen hoe het is,om te ervaren  dat in alle dagen die er zijn, die normaliter als normaal beschouwen ,maar in deze kortere tijd iets anders vragen en kan  zien,dat als ik de liefde kan blijven voelen,kan zijn in dit moment,dan breken de dagen die ik ken, in een mooi geheel,terug kan geven in eigen schoot.
Dan schuif ik wat met mijn woorden,dan laat ik zijn wat er is en vandaag hierover aan mijzelf kan vertellen dat het goed is om te doen. In de grijze lucht die ik zie van mij geen bezit kan nemen,maar te gaan ervaren dat het zo is.Dat ik in feite altijd alleen ben gebleven, altijd ben afgehaakt van welke groep dan ook.Waarschijnlijk daar een reden voor moet zijn, wat ik alleen kan bedenken als ik spreek met mijzelf en schrijf. Daar mijn klankbord is gevonden en nu steeds meer merk, dat wanneer ik iedere dag thuis kan komen bij mijzelf, mijn liefde kan gaan stromen in wat ik vertel,altijd de buiging blijf maken in hoe het kan zijn, om in deze  kortere dagen met mijzelf te kunnen zijn.

Een liefdevol zicht.

Mijn bron van liefde in elke vorm die het krijgt ,op geen enkel andere manier is te beschrijven, dan te ervaren hoe het beklijft en in daden kan worden omgezet.Zoals het ondervinden in iedere stap die ik neem, als een dunnen draad door mijn schrijven heen,zich laat geleiden door de liefde die ik ben.Het is een verdeeld ontvangen, waar geen enkel voorwaarde aan zit, dan alleen te laten ontstaan in het vermogen die mij altijd steund, om te kunnen waarborgen waarin ik ben en uiteindelijk bij mijn eigen liefde ben uitgekomen.Zo bijzonder wanneer ik dit zeg en schrijf en werkelijk kan voelen hoe oprecht het kan zijn,hoe verfijnd mijn dagen worden,mijn gewilligheid als een realiteit is geworden, niets af kan leiden dan in een spiegel te kunnen kijken, om te zien hoe rijp ik ben geworden.Mijn wijsheid die ik heb, kan delen op mijn blog,waar iedereen mag lezen dat de liefde die ik miste nu heb gevonden bijmijzelf.Geen arrogantie is te zien dan alleen het ontbreken in het kunnen zijn, als ik wandel of iets anders aan het doen ben,maar dan zelfs nog kan voelen wat al het schrijven met mij heeft gedaan.
Het voelt  veel lichter in wat ik zie en de juiste houding zich niet kan keren dan alleen te zijn met mijzelf. Door de ontmoetingen die ik heb gehad, wat minder belangrijk zijn geworden, omdat ik weet wat ik heb.Wat ik in liefde kan beschrijven, zo zacht  als honing kan proeven, in de deining  die er is en als golfjes mee te wuiven,mee te glijden naar weer een ander zicht.Het zicht wat ik nu kan hebben is zo ruimtelijk en stil,wat ik in mijn woorden kan vertellen,hoe belangrijk het zal blijven om te luisteren naar mijzelf.Om te schrijven over mijn liefde die de aandacht wilt.Die mijn energie naar een mooi zicht kan brengen.Een schoonheid voel in een constante lijn, dat het behagen wat ik ken, nu naar mijzelf blijft gericht.Mijn liefde die ik heb,in mijn kracht van delen, nu op een beter punt ben belandt. Wanneer ik kan schrijven over mijn liefde, over de inborst die ik heb,en als ik spreek over de liefde,er dan iets anders kan ontstaan. Trekt de energie die ik heb, wat meer uit een willen begrijpen, om mij te kunnen verplaatsten naar weer een volgend zicht.Ik heb het altijd geweten en vanuit een constante lijn van schrijven en ervaren, er nu eens over schrijf,zonder een ander beeld neer te willen zetten,maar te volgen mijn liefde die ik heb.
Mijn liefde die ik altijd heb weten te voelen terwijl ik schrijf,nu ineens naar voren laat komen en kan laten zien, dat in mijn eenvoud wat ik heb gevonden, zich alleen kan dienen in dit moment.
De liefde niets kan bepalen in wat het kan zijn,maar dat ik zeker weet dat iedereen dit draagt.Dat zonder het gemerkt te hebben en alleen maar vraagt om liefdevol te zijn naar jezelf.Jezelf te omarmen in wat het vraagt,om te gaan ervaren dat ieder mens dit draagt en vanuit liefde kan reageren.Zoals ik nu schrijf en kan voelen wat het doet als ik kan kijken wat liefde kan doen en  heeft te maken met een zelfredzaamheid,met het vermogen om open te durven staan, in wat ik aan mijzelf blijf vertellen en dan ook mijn liefde kan ontstaan.💗.

Terug-blik.

Heel voorzichtig en wat stil overdenk ik mijn afgelopen jaar,waar ik terug kan lezen  wat er is gebeurd. Het terug kan lezen wat ik in een ervaren heb gezet, het geen invloed meer kan hebben,geen terugkeer is het waard, om mij uit het moment te laten trekken waar ik nu in sta
Maar het terugkijken het mij ook diend en bij sommige stukken die ik heb bewaard, zo mooi aansloot in de ontdekkingen die ik heb gedaan.In de mateloosheid van schrijven ook iets heb volbracht.Daarin mijn rust heb kunnen vinden en kunnen loslaten wat niet meer past, door wat gaten en wat sluizen verder is gegaan.Iedere boom die ik heb beschreven,iedere aandacht die ik had, mij vaak in een verwondering heeft kunnen zetten en mij verder heeft gebracht naar de intensie die ik heb. In elk moment van schrijven.Van delen naar mijzelf,van leren dat wanneer ik schrijf zomaar een thema naar voren kan komen.Zomaar omdat ik nu weet dat in alles wat is beschreven is ontstaan. Zoals in dit moment en elk moment de tijd ook brengt dat mijn afgelopen jaar een mooie verandering heeft ondergaan.Zo breed in alle zegeningen die ik heb geteld,alle lagen heb gezien en ben gestruikeld in het durven zien dat wat ik heb geschreven, zoveel heeft gediend, zoveel heeft bewezen naar mijzelf.Mijn eigen vorm heb neergezet,geproeft en gelezen,gemazzeld zoals ik het voel,zo volkomen genezen van alles wat ik ooit heb gedaan.Uiteindelijk bijmijzelf ben gebleven in het schrijven van het ontstaan. In het durven ervaren vanuit de kern die ik heb en kan begroeten en mij veel sterker heeft gemaakt.Geen overheersende gedachte waarin ik heb gemerkt, dat in feite het denken niet bestaat ,maar altijd vanuit een handeling heb geschreven. In het laten ontstaan om verder te reiken dan een waardige blik geen toekomst kan hebben,maar te zijn in dit moment.Te omhelzen mijn afgelopen jaar,daar waar ik mijzelf heb bewezen, hoe het kan zijn om opmijzelf te kunnen vertrouwen en door te gaan waar ik goed in ben.Mijzelf te kunnen bedanken op een mooie manier,ook mijn dagen vulde met veel plezier,en in mijn zingen kan horen hoe de energie die mij ving,mij zover heeft gekregen om te ervaren in wie ik ben en kan zijn in al mijn handelingen  die ik op papier heb gezet.Het is een geven in wat ik nodig heb om te voelen, mijn eigen liefde ❤ die ik ben,nergens nog een punt van kan maken,maar te schrijven netzolang,totdat het bolwerk waarin ik zit open kan barsten en uit kan vloeien over de hele wereld heen.In de stroom die ik laat zien,iedereen mee zou willen nemen als ik echt die ambitie had.Maar inmiddels voorbij dit jaar, ik nu alleen  het besef kan hebben,dat in het koesteren in wat ik kan, daar mijn uitdaging blijft liggen om te luisteren naar mijzelf. Dat in mijn schrijven heb weten om te zetten.Daar mijn waarde ligt, dat in iedere tik die ik kan zetten voor mij alleen is bedoeld.Maar ook kan voelen om te blijven delen op mijn blog, in de aandacht die het verdiend, om te lezen, juist ook aan anderen wil laten zien.Omdat voorbij allle schaamte die er is geweest, het mens zijn gewoon wil beschrijven zoals een liedje kan ontstaan.Daarin mijn eigen klank kan horen en mij stees verder brengt, dan het in dit moment kan verstaan.De terugblik zich kenmerkt in een verleden,waar ik nu in dit moment niets bij voel ,dan wat ik blijf ervaren terwijl ik schrijf en aan mijzelf laat weten dat het zo fijn is om te doen.Mij eke dag in een mooi spoor weet te zetten,niet hoeft terug te kijken ,maar te blijven vertellen vanuit dit moment.

Melancholie.

Mijn melancholie die ik beantwoordt in het moment dat ik het kan voelen, hoe ik soms verlang naar de harmonie met elkander,en soms als ik mijn schrijven terug kan lezen, mijn input in het zelf regulerend effect,echt doet beseffen hoe de wijzer slaat naar vele kanten en als een getuigen de ervaring krijgt om het verlangen om te kunnen zetten in een begrijpende taal.Soms val ik wel eens achterover en vang mijzelf op in de zachte landing van mijn schrijven dan pas kan stoppen als ik het in een handeling zet,als ik laat gebeuren in het moment, wat melancholie kan doen, hoe het voelt zoals soms een schrijven even weg te halen.Soms dan pas inzie dat het gaat om een reactie, in wat ik heb beluisterd en het om kan zetten in een melancholie.Niets menselijk is mij vreemd en kan mij onttrekken aan het feit ,dat de wens die het heeft, mij ook kan laten ervaren,dat wat voorbij is,dat is geweest en op een of andere manier wil ik dat voelen in de handeling die ik had gezet.Vanuit een begrijpen ,dat niet alleen mijn wijsheid die ik heb, dan in deze momenten kan verschijnen.
In het beluisteren van mijn eigen taal eigenlijk meer dan genoeg kan zijn om mij te herinneren aan een andere tijd van delen, een volwassen kant ook krijgt .Weet nu ook dat ik mijzelf op kan vangen in de melacholie die ik kan voelen.Waarschijnlijk ook heeft te maken dat ik nog steeds de neiging heb, dat het verlangen die ik had, om te zetten en weet, dat alles wat is veranderd, nu het mijn goedkeuring heeft.Door het vertrouwen die ik voel terwijl ik zit te schrijven,terwijl ik nu weet, hoeveel dagen in een jaar kunnen zitten,mijn stoel aanschuif aan mijn tafel,mijn radio altijd aan kan zetten,mijn stilte die ik heb gevonden nog meer te gaan koesteren,zoals een vreemd gesprek mijzelf kan verwonderen en het niet perfect hoeft te zijn.Geen verlangen om het te verbeteren,maar te laten staan omdat het toen zo was.Vandaag is het weer anders en kijk uit wat mij verrast,wat mij doet bewegen in het vertellen aan mijzelf,dat het oké is om te merken, dat  in al mijn handelingen die ik zet, nu kan zien dat ik mij soms ook anders kan voelen in wat ik deel aan mijzelf.Het is goed  wat ik ervaar, in mijn duidelijkheid van verblijven,soms in een melancholie kan vervallen, dan moet lachen om mijzelf  in wat ik beschrijf,mij altijd een geruststelling kan geven, een brede lach laat zijn en langzaam maar zeker kan blijven kijken wat een melancholie kan betekenen als ik mij daar aan overgeef.

Niets persoonlijks

De ontspanning die ik ervaar,grijpt ieder moment waarin ik ben,om te gaan zitten  zoals een meditatie lijkt .Maar weet, dat door de rust en het ervaren het geen meditatie blijkt, maar een ontvouwen van dit moment.
Ik doe mijn ogen dicht waarin mijn hart wat langzamer gaat kloppen,ga dan met het ritme mee in mijn sfeer van delen.Ik richt mij naar wat er komt,  waar het zo fijn is om te vertoeven,geen enkele houding het heeft, dan alleen te voelen wat het kan doen als ik mij overgeef aan mijn gewonnen stilte.Alles wat ik persoonlijk had genomen is weggegleden en is begrepen in het verstaan, dat ik dacht heel onverschillig te zijn,maar uiteindelijk niets meer persoonlijk neem.Dan komt de stilte die als een flits naar voren komt, dat wanneer ik niets persoonlijk meer neem, er een hele andere wereld open gaat.Dan voel ik de ontspanning en  zeeën van tijd,mij niet hoeft te haasten,geen zorgen heb, dat alleen de bevestiging te geven aan mijzelf.Het verleidelijke wat het krijgt, mij zo ontspannen en tevreden kan voelen,zo vanzelf kan ontstaan.Om te ervaren, de sfeer die zich opend, zonder iets een geweld aan te doen.Zonder een onnatuurlijk beeld te creëren, maar te kunnen  voelen die door de rust  alles kan filteren en ook weer laat gaan.Mijn tijd die ik benut zoals ik nu doe,is voor mij met enige verbazing te ontdekken dat ik er niets voor hoeft te doen.Dan alleen te zitten met mijzelf ,nergens anders naar kan kijken, dan het beleven van dit moment .Wat steeds mooier is gaan worden,steeds nieuwer,steeds meer in eigen hand.Omdat al het persoonlijk nemen nu is omgevouwen naar een niets persoonlijk nemen,maar te omarmen een ander geheel.
Het geheel wat spreekt en kan laten zien, dat de vorm en diepgang  in het duidelijk kunnen zijn,het zo'n prachtige opening heeft, dat in veel wat er gebeurd, niets nog persoonlijk neem, dan alleen te laten ontvouwen in het moment dat ik schrijf.
Ik doe mijn ogen weer open en voel de rust  in een mooie energie,in een mooi benaderen hoe mijn dag weet te beginnen in het openstaande feit, dat in de momenten van mijn delen wel persoonlijk schrijf,maar niets meer iets persoonlijk hoef te nemen. Wat er word gezegd.mij daar altjd veel te veel van heb aangetrokken en daardoor dacht dat ik niets kon.Maar nu ik mijzelf heb toegelaten en heb gezien, dat vanaf het moment dat ik naar mijzelf werkelijk heb durven kijken,heb besproken en beschreven,heb kunnen genieten zoals het komt.Mij niets meer in de weg kan leggen om uberhaubt nog te denken dat ik niets kan.Vanuit de werkelijke handeling die ik heb gezet en heb kunnen voelen dat mijn verbinding die ik zocht, nu is aangesloten waar het hoort te zijn.Tijd heeld alle wonden,maar in het ervaren van wat ik schrijf, mij meer heeft gegeven dan wat ik laat zien .Niets persoonlijk nemen is een wolk die weg kan drijven, kan laten zien dat dit heel belangrijk zou kunnen worden in alle contacten die er zijn. Maar ook weet, dat de benadering die ik heb gevonden, daar de sleutel ligt van ondervinden,van het ervaren wanneer ik naar  mijzelf schrijf of spreek.Niets persoonlijk nemen is de verlichting die ik voel,en weet nog als kind, dat wij eigenlijk altijd alleen maar rekening moesten houden met de buren,niet leefde voor ons zelf,maar vanuit een persoonlijk nemen, het kan gebeuren,dat als alles persoonlijk wordt genomen, het schuren wordt naar de ander. In mijn leven een  verkramping kwam, omdat alles veel te persoonlijk werd genomen en daar haar sporen achterliet.Maar nu ik weet, dat het persoonljk nemen nergens toe diend,dan alleen het persoonlijk vertellen naar mijzelf.

In het voorbijgaan.

In het voorbijgaan van een dag,in een paar seconde is gemerkt hoe  de strepen in de lucht mij iets kunnen zeggen. Over een vlucht die wordt gemaakt.Dat in het voorbijgaan van dit ervaren, stil kan gaan staan,hoe de lucht wordt vervuilt,hoe de gewoonte er in is geslopen,zoals een wakker worden met een frisse blik,niet naar boven kan kijken, waarin ik zie hoe de wolken worden doorgesneden door het geluid wat het geeft.De bewustwording blijkbaar alleen aan mijzelf blijft gericht,hoe de gewoonte die ieder mens ook heeft, eigenlijk een volgen is van vele anderen.Vele staan te wachten met een ticket in de hand,rijen dik, uren het geduld op kunnen brengen om te wachten om te gaan zweven over elk land wat nog onzichtbaar is.In het brengen naar andere landen waar geen oorlog is.Waar gezocht wordt naar een rust, of een ontspanning en in cognitieve houding alles overziet.Alles binnen laat komen,laat vallen op het moment dat men weer thuis is gekomen, en tegen buren en fam. kunnen zeggen hoever zij in feite  zijn  geweest.Weg van de drukte,weg van de reis die ik met mijzelf kan maken terwijl ik dit schrijf.Geen enkele vliegtuig mij bekoort,misschien uit noodzakelijkerwijs wel eens heb gebruikt,maar altijd heb gedacht,wat doe ik hier boven in een warm land,wat kan het mij geven om te staan wachten op de koffers die komen en een stukje heb meegedragen aan de vervuiling in de lucht.
Ik ben weer aan het landen en voel mij geaard,voel de blijdschap die ik kan hebben,niets mij nog baadt om te kunnen vertellen,dat de reizen die ik maak,geen geld hoeft te kosten,geen wachten in een rij,maar gewoon te gaan zitten voor mijn laptop. In het voorbijgaan van mijn schrijven mijn eigen reis die ik maak,waar zonder een verwachting in het weerleggen een wereld kan laten zien, wat mijn eigen domein is geworden. In de strepen die ik maak geen vervuiling maar in een schoonheid wordt gezet en bovendien een eigen waarde laat zien, dat in het voorbijgaan van mijn woorden, altijd wel iets de aandacht vraagt.De strepen in de lucht mij kan brengen in wat net beschreef.Soms een vlinder dan weer een vliegtuig,dan wat er kan komen als ik mij overgeef in mijn eigen taal.In feite is het een gesprek met mijzelf als ik luister naar het tikken en dan kan zien wat mij bezighoudt in dit moment.