Ontdooien.

Het is vroeg in de ochtend en laat mijn gordijnen nog even dicht,maak mijn ontbijtje en doe  mijn lichtjes weer aan.Voel mij veel zachter in wat ik gisteren had gedaan ,in de ontmoeting zoals het kwam en mij  heeft gebracht in de stemming die ik nu heb.Wanneer ik kan spreken met het kind in mijzelf.Zo waardevol in het contact die ik leg,en bij mij hoort.Zoals de beweging van mijn handen,en weet in mijn handelen dat als ik zeg dat ik kan zorgen voor mijzelf, ook dit belangrijk is om te weten.De gesprekken die ik vaak heb en steeds vanuit een stilte naar voren kunnen komen, als een warme deken over mij heen  kan slaan en de kleine wondjes kunnen gaan helen in het durven staan, dat ik dat soms nodig heb in mijn delen.
In het beleven van deze tijd, iets anders van mij vraagt,wat in feie te weinig aandacht heeft gekregen.Omdat ik weet hoe ik kan zijn om te ervaren in het verweven, hoe het voelt om nog zorgvuldiger met mijzelf om te kunnen gaan.
In het verschil die het maakt,dat in de ruimte die het raakt,zoals een zoeken naar wat houdt,geen datum hoeft te hebben,maar te ontspannen met mijzelf. Dan weet uit te leggen, in het begrip die ik krijg, mij meer doet beseffen dat ik alleen maar schrijf om te blijven ontdekken wat voor mij belangrijk blijft.Het is zoals de zon opkomt en mij kan vertellen,wanneer de nieuwe dag uitdagend voor mij staat.
Wanneer ik voel om te gaan wandelen,om te gaan genieten van de stappen die ik zet,om mij heen kan kijken met wat mensen spreek,en het tempo wat verschilt, wanneer de kou mij omringd,mijn handen diep in mijn zakken steek en mij altijd kan verheugen als ik weer terug kom om dan te kan gaan schrijven hoe het blijft stromen,hoe ik het blad aan de bomen mis,hoe de witte laag op de daken iets intiems kunnen hebben,alsof alles bevroren ligt te wachten op het moment dat alles kan ontdooien.Kan laten zien, zoals ik mijn dagen blijf vullen ook in mijn schrijven voel, dat mijn zachte kant de overhand  neemt.Zoals  het nauwe contact die ik beschrijf en laat weten vanuit het moment hoe ik mij werkelijk kan voelen.Het is de zegening die ik weet om te buigen in al mijn ervaren terwijl ik schrijf,en in feite alleen dat nodig heb, in het herstellend efffect,in mijn openheid van spreken ,alleen voor mijzelf geldt en dat ook zo zal blijven.