Onder mijn huid.

Het verborgen verborgen zou kunnen blijven,het mystieke een droom zou kunnen zijn,mijn waarheid als een koe kan klinken, maar toch bij mijn eigen waarheid  blijf.En rustig zoals het kan zijn de dekens van mij afgooi,en mijn ochtend begroet zoals het kan zijn,zoals de handeling die ik zet en kan kruipen onder mijn huid.Het daglicht nog even in het donker staat,mijn ogen tranen door de tocht die heel langzaam weer verdwijnt, als ik blijf vertellen van dit moment,waarin het treffen van mijzelf bijna een hoogtepunt blijkt en het geen oorzaak heeft maar steeds een nieuw begin.Steeds wanneer ik denk dat het genoeg is geweest en daar ben van overtuigd,ook aan mijzelf kan laten zien in de stemming die ik projecteer op weer een ander licht.Die schoorvoetend aan mij vraagt om alles wat ik schrijf ook serieus te nemen.Niet dat ik er onder lijd,maar voor heel even het geweldig is om te kunnen zeggen, dat in het genoegen wat ik deel zoals een golf kan laten merken in het overweldigend overspoelen, om het tarten van een uitdaging niets meer geeft,maar in het gevolg wat het kan hebben als ik mij overgeef aan deze bijzondere stilte.Het is geen illusie ,maar een werkelijk ervaren, wanneer ik alleen zit te tikken,wanneer ik voel te stoppen,maar blijkbaar iets anders wil worden gezien.In de komende ervaring niets anders is dan wat ik al die tijd kan laten zien.Mijn kostbare tijd weet om te buigen naar wat er werkeljk wil zijn.En ik kijk naar mijn handen in het volgen van mijn taal,nu blijft plakken aan mijn huid, die steeds dunner is aan het worden steeds meer kan zien dat ik ouder ben geworden en het mij verblijd dat mijn kostbare tijd mee wilt lopen en alle spijt die ik heb gehad naast mij neer kan leggen. Een te hoog gegrepen doel als een klank kan horen en nu ook zie dat wat ik heb begrepen zo bijzonder is om te zien.Zo bevrijd van alle wegen, die ik dacht te moeten lopen,nu alleen opmijzelf ben aangewezen,geen hoop meer kan hebben,geen verlies wat ik heb verstaan, mij nog zou kunnen kwetsen,dan alleen te ervaren dat wat ik schrijf het zo fijn vind om te vertellen aan mijzelf.Wanneer ik zie dat wat ik kan beleven in de schaal van richter leg en door kan slaan zoals de lijnen die in mijn gezicht nu komen,mijn zachte spreken een rust uitstraalt,en nu ik zo schrijf het alleen voor mij een betekenis zal hebben en blijf posten zoals het komt.