Tegelijkertijd.

De vrijheid te vertalen in mijn woorden, die zo mateloos kunnen bepalen, in elke ontmoeting die ik hebt.Niet eens zo verschillen, als ik   kijk welke oorzaak het kan hebben,welk een muze ik beschrijf,welk een vaart het kan hebben als ik naar mijzelf ook wijs.Als ik ontdek en verder kan schrijven,kan laten ontstaan in de weelde van mijn momenten, mij niets ontgaat,dan alleen te ervaren in het lezen wat er staat.In het beleven wat het kan zeggen als ik met mijzelf spreek,niets meer hoeft te ontdekken. Dan alleen de zingeving in al mijn schrijven zo opgetild kan worden,zo in een verzameling leg en als een cadeautje uit kan pakken.Zo vol vuur kan blijven ontvouwen.Weinig nog heb te zeggen,hoe de vork in een steel kan zitten,hoe de gouden rand die het kan hebben, niets anders is, dan het onderhouden in wat ik kan en laat zien,dat in het schrijven de grootste toesstemming kan voelen voor mij alleen.
De gouden strepen in de lucht doet mij daar aan herinneren,dat in ieder zucht die ik maak, zoveel plezier kan hebben,zoveel naar voren kan halen, omdat ik nu weet,dat in elk moment dat ik schrijf en terug kan lezen, mij deze wijsheid brengt en geeft, om te mogen zijn met mijzelf alleen.Vaak een trigger kon hebben om gezelschap te gaan zoeken en achteraf het mij nooit beviel,achteraf altijd gedacht heb om mij schuldig te moeten voelen, omdat ik het niet langer vol kon houden met het gezelschap om mij heen.Nam het veel te persoonlijk en werd  betitelt als een moeilijk kind, of welk een woord er ook verscheen.Mij afsluiten voor andere, omdat ik het contact niet meer voelde,niets uit kon wisselen zoals ik nu met mijzelf weet te doen.Weet van de hoed en de rand, van een vermalen proces, die alsmaar deed alsof ik anders was.Maar het is  anderssom  gaan liggen, in eigen schoot ontvang om werkelijk te voelen dat het alleen naar mij is gericht.
Het klinkt misschien te simpel of out of the box,of een legitiem kunnen verblijven, waar mijn woorden mij ook kunnen raken,waar ik mijn lieve schat aan kan kijken en kan vertellen, dat de trots die ik heb, zonder een toeststemming te hoeven vragen,meer heeft gegeven zoals het nu is.Geen enkel geloof aan kan hangen,geen enkel respijt om te moeten gaan twijfelen wat mij echt verblijdt.Het plezier wat ik kan hebben in elk moment dat ik mijzelf benader,in het zorgvuldig kunnen zijn, dat in alles wat wordt beschreven eigenlijk alleen naar mijzelf blijkt te zijn.Het ontvangen van eigen energie,die als een blauwdruk blijft dienen in het geluk die ik pak,in de hoeveelheid die het kan hebben,mij nog steeds verbaast,in het benaderen wat ik vertel,wat de schoonheid kan geven naar mijzelf,in wat ik kan geven aan de lieve schat. Soms heel even de vrucht die ik in handen heb,door zou kunnen geven aan diegene die het wilt proeven,die ook willen voelen waar ik over schrijf.Inmiddels weet, dat ik diegene ben die dit heeft begrepen in het vorstelijk durven zijn.Mijn stoel aan blijf schuiven, in elk moment van weten, dat dit mijn ervaren is geworden.Het heeft zo moeten zijn,om te gaan voelen dat wat ik nu ervaar,mij altijd zal bekoren,mij nooit alleen kan voelen omdat ik naar mijzelf schrijf.Het zeldzame wat het heeft in het beleven van deze tijd,in het aanschouwen wat mij zegt, zo mijn werkelijke realiteit nu in handen heb en niets meer hoeft te zoeken,dan te blijven in dit moment , in hetzelfde ogenblik te zijn van mijn schrijven en spreken. .🙏