Kortere dagen.

Wanneer de dagen zich korten en ik de neiging heb om mij te wentelen in een diepe winterslaap, mij om kan draaien in mijn zachte kussens,even naar boven kijk en toch de wind kan horen,het geruis mij doet denken aan een tijd wat ik vergeten was.Soms voorbij kan schuiven en nog steeds niet begrijp, dat mijn vele handelingen die ik zet, toch is voortgekomen in het luisteren naar mijzelf.
De euforie die ik kan hebben slijt een beetje uit,en maakt van elk moment dat ik schrijf, zo'n wonderlijk  verblijf, in de reden dat ik schrijf.In het verlangen om kan keren naar een wens,waar de waarheid die ik nu ken, niets heeft veranderd aan het feit dat ik mij weet te omringen met de liefde die ik heb.Met de omarming aan mijzelf kan laten voelen dat ik anders ben ingesteld,anders kan kijken naar wat ikzelf  kan zien.Mijn behoefte naar gezelschap zo is veranderd of misschien altijd wel zo is geweest.Soms een vlaag kan voelen in de geest van denken, dat ik iemand nodig heb,om als een klankbord te kunnen gebruiken.En misschien nog niet de juiste persoon heb kunnen vinden om mij goed te voelen, zoals dat heet,er uiteindelijk altijd een mooie klik  moet zijn.Waarin ik steeds meer ga begrijpen dat de klik waar ik het over heb, alleen maar kan ontstaan als men weet te luisteren naar zichzelf.Als de waarde die het krijgt in eigen vorm neer kan zetten,kan spreken met een mooie klank, geen vrijheid hoeft te voelen,maar te weten waar men voor staat en dan een energie uit kan wisselen, om te voelen waar het om gaat.Soms zoals in deze dagen, kan ik voelen hoe het is,om te ervaren  dat in alle dagen die er zijn, die normaliter als normaal beschouwen ,maar in deze kortere tijd iets anders vragen en kan  zien,dat als ik de liefde kan blijven voelen,kan zijn in dit moment,dan breken de dagen die ik ken, in een mooi geheel,terug kan geven in eigen schoot.
Dan schuif ik wat met mijn woorden,dan laat ik zijn wat er is en vandaag hierover aan mijzelf kan vertellen dat het goed is om te doen. In de grijze lucht die ik zie van mij geen bezit kan nemen,maar te gaan ervaren dat het zo is.Dat ik in feite altijd alleen ben gebleven, altijd ben afgehaakt van welke groep dan ook.Waarschijnlijk daar een reden voor moet zijn, wat ik alleen kan bedenken als ik spreek met mijzelf en schrijf. Daar mijn klankbord is gevonden en nu steeds meer merk, dat wanneer ik iedere dag thuis kan komen bij mijzelf, mijn liefde kan gaan stromen in wat ik vertel,altijd de buiging blijf maken in hoe het kan zijn, om in deze  kortere dagen met mijzelf te kunnen zijn.