Uit hout gesneden.

Het schaven van een beeld uit hout gesneden,waar de vorm die het krijgt door het schaven, een mooie vorm kan krijgen, een gladde kant kan laten zien ,de neiging heb, om het aan te raken, om te voelen wat het doet wanneer iets kan gaan werken.Je kan brengen in een gemoed dat in het versterken van het schaven de lijnen ook kunt zien, waar de nerven van het hout steeds meer naar voren komen en kunnen wijzen naar de kern.
Net zoals in mijn schrijven ben ik aan het schaven met geduld en mij mee kan bewegen in ieder woord die wordt verteld.Mijn dagen kunnen vullen,mijn intresse die ik had van beeldhouwen naar schrijven is gezet.Maar nu ik erover schrijf en kan voelen wat hout voor mij heeft betekend,zoals ik een boom ervaar,en kan omhelzen en kan ruiken welke soort het is.De stam vast kan pakken en dan voel hoe de stroom in de stam mij mee kan nemen naar de wortels die er zijn.Mij over de dikke wortels laat glijden en een klein reisje kan gaan maken in wat ik ontmoet.Het ruikt naar  aarde onder de grond waar ik op sta,en laat mij vallen op de grond,waar ik rechtop kan zitten en kan voelen dat een stam van een boom mij een anker heeft geven en kan zien, dat de grond is aan het veranderen in een mooi eigen pad.Ineens wat felle kleuren kan zien twinkelen en iets heeft gebracht,wat een schat zou kunnen betekenen, wat ik nodig mocht hebben in mijn volgende stap.Ik zit wat stil en onwennig en vroeg mij af, om de beweging die ik voelde te kunnen volgen,maar de stilte mij overvalt, onbeweeglijk blijf zitten,niet door angst ,maar te voelen dat er iets komen zou.Dat mijn reis langs naar de wortels, niet alleen de aarding bracht maar ook het verdere verloop in mijn schrijven.De aandacht die ik had,brengt mij naar mijn rug,waar het dragen van het nieuwe, een plek is aan het vinden om te beklijven in mijn lijf.Om echt te gaan voelen dat de nieuwe tijd die ik kan ondervinden mag leren dragen vanuit de rust,en rekening kan gaan houden dat het ritme die ik had, ook mee kan gaan veranderen in de kalmte die ik nu heb.
Mijn voeten kan gaan wikkelen in een mooi groot blad,waar alle dagen die ik heb gelopen worden verzacht door de geur van hout. In deze ontmoeting die ik heb.Wat onwennig in de reis die ik vertel,mij aan de Sjamaan doet herinneren,waar ik mijzelf mee kan nemen langs de wortels van de bomen,te zakken in de aarde,te voelen hoe het ook alweer was om te spreken als een Sjamaan.Te kunnen ervaren wat natuur kan zijn en laat spreken zoals ik wel vaker heb gedaan.Veel meer gerichter zou willen spreken vanuit de Sjamaan,die ik kan zijn,kan laten voelen in elk gesprek,dat in wat wijze woorden om kan worden gezet in de beweging die ik maak,in het kijken zonder te kijken,in het vragen zonder dat ik iets vraag,maar mij laat leiden in het moment waarin ik zit en langs de wortels van een stam mij thuis voel komen. Als kind al diepe kuilen groef om de aarde te willen ruiken,de laagjes die ik zag,voor mij zoveel kon betekenen, dat ik het nooit vergeten ben.
Langzaam klim ik weer naar boven en ruik de frisse lucht,rek mij uit en voel een ontspannig die ik heb meegenomen vanuit de natuur.Die ik kan laten zien in het onvoorwaarlijke, wat het kan doen, om te spreken zoals een Sjamaan kan zijn.
Anna.💗.