Verworven stilte.

Een verslag te durven maken waarin ik heb geleerd om anders te gaan kijken. In een schoonheid van mijn delen hoe het had kunnen zijn,zoals mijn stilte  aan mijzelf een uitleg geef, over welke stilte ik het heb.Het is te zijn met mijzelf, in het beschrijven van elk moment,niet stil hoeft te zitten,maar mijn handen te bewegen waarin mijn aandacht die focus krijgt om te gaan ervaren. Dat een schrijven vanuit mijn stilte,die door de zachte wind mij wakker heeft gemaakt,mij anders laat kijken en in elk gedrag die ik kan zien, mij scherper heeft gemaakt, veel wijzer en veel meer in het moment kan zitten. In elke overeenstemming met mijzelf heeft laten zien dat in het nodig hebben, steeds meer is gaan lijken waarin mijn stilte is gaan overheersen.Heel rustig weet te blijven en in het kijken wat natuur kan doen. Ieder vlindertje weet te volgen,elk vogeltje begroet,elke boom  weet vast te pakken en aan de dikke stam kan voelen hoe dit zo past in mijn verworven stilte.Het is een getuige zijn van alles wat kan bewegen. Er dan een selectie plaats kan vinden in mijn systeem en er nooit bij stil heb gestaan wat echte stilte kan doen.Het ruimt op en vraagt alleen om duurzaam te gaan kijken wat ik kan vertellen aan mijzelf.Wat ik laat zien terwijl ik schrijf.Waarschijnlijk niet voor iedereen is weggelegd,om te proeven wat zout is of zoet en mijn smaak weet te verbeteren, waarin mijn lijf ook laat zien dat wat ik eet heel zuiver moet zijn.Niet te vet  en ook niet te pittig,zodat ik kan proeven wat ik werkelijk eet.Zo is dat ook verworven in mijn schrijven,dat er geen enkel sausje zou kunnen passen,dan alleen mijn stilte te blijven voelen.Mijn uitleg die ik weet te dragen in het alleen zijn met mijzelf.Dat in iedere reactie naar een ander, mij de afleiding geeft, om mijzelf te vergeten. In het gericht zijn naar vele anderen,daar geen enkele stilte kan komen.
Het voelen van een energie waarin mijn adem vooruit kan lopen,mijn borst omhoog kan tillen,mijn ontwaren neer kan leggen in mijn eigen schoot.Waar elke geboorte die ik heb ervaren, niet door kinderen is gekomen,maar door het ervaren van mijzelf.Mijn lach zich laat ontvouwen,waarin mijn ogen helder staan,waarin mijn stilte iets anders kan vertellen. Niet om stil te moeten zitten,maar het iets anders vraagt.Het is een zachte blik van vertrouwen,een verenigd welzijn wat ik nu ken,waarin mijn liefde kan stromen en in staat kan zijn om elke stilte te omarmen en te blijven zien dat in elk ontwaken mijn liefdevolle stilte komt.Mijn ongewone vertellen meer iets zegd, dat in een verblijven van een belichaamde taal, mij daar naar toe heeft gebracht.Mij heeft laten inzien dat in het ontstaan van zoveel woorden, in het samensmelten met mijzelf, uiteindelijk alleen mijn dierbare stilte overblijft en dan kan zien zonder te spreken, in alles wat ik doe, mijn stilte het overneemt...
Anna.💚.

Waar ik ben geweest.

Waar ik ben geweest, wat ik heb gezien,in wat ik heb moeten verwerken, alles wat ik heb laten zien, om heb weten te buigen,naar de beste stilte om mij heen. Al die tijd heb geweten wat een belichaming kan betekenen,niet alleen in mijn schrijvend spreken,maar ook door mijn dagelijkse dingen zijn doorgedrongen. Waar ik ben geweest alleen wat oude herinneringen over zijn gebleven.Soms wat flarden over kunnen waaien,soms de aandacht vraagt,soms mijn stilte kan verstoren,iets kan over  slaan en bij nader inzien was vergeten, dat in het belevend schijven mij steeds meer brengt naar een serene stilte.
Waar ik ben geweest ook uit is gesproken en heb moeten zien dat in elke dialoog het venster gaf om naar te kijken.Om te gaan ervaren dat de tijd die ik heb genomen,zoveel rijper heeft gemaakt.Zovele in het keren wat het deed met geen enkel ander nog is te bespreken, in het toelaten van een ander ervaren. Mijn schellen van mijn ogen zijn weggevallen en in het opengaan iets anders zag dan ik mij had voorgenomen. Uiteindelijk heb moeten zien, dat wat ik aan mijzelf blijf vertellen,de belangrijkheid zal blijven,dat wat is geweest nu een plekje heeft gekregen. In de schommelingen die het had en steeds dacht om opnieuw te moeten beginnen.Maar uiteindelijk in de vaart die het had, soms een mooi geheel in kan luiden. Niet wil blijven hangen, dat in het duiden wat ik heb gedaan, nu ook ben geweest dat in elke term die ik heb weten neer te zetten alleen mijn eigen stilte aangeeft om daar naar te gaan luisteren.
Waar ik ben geweest is niet meer aan de orde,is niet meer voorradig zoals ik dacht te doen,maar mijn eigen intonatie als een blanco vel,om kan slaan in weer een volgend ontdekken,wat geen ontdekken blijkt te zijn ,maar een vergeten beschrijven. Dat wanneer ik mijn stilte voel, iets anders naar voren wilt komen.Iets wat ik nog niet had gezien,maar wilt proeven zolang het kan, in mijn ijver om te schrijven en dan zachtjes om kan slaan naar een mooie stilte...
Anna.💚.

Handvest.

De maand loopt naar een einde,waarin mijn nieuwe dag zich weer laat zien.Alles zo heel anders is gebleken en mij realiseer, dat in het doorsnijden van een stilte, mij kan richten naar een plek, waar mijn zorgzaamheid in mijn vele delen, zich heeft voltrokken hoe het kan zijn, om te gaan beseffen dat in elke laag die ik heb laten zien en laten ervaren, dat in elke storm waarin ik heb gestaan, terug ben aan het komen en zo vanzelf iets eigen heb gemaakt.De balans tussen vrede en vermogen,altijd op dezelfde plek naar buiten kijk,altijd in het licht heb kunnen staan.Met een zorgvuldigheid mijn stilte naar binnen heb gehaald. In elke verklaring die ik geef in zachte houding is neergezet.Mij niet kan bekommeren wat is geweest,maar te blijven ervaren, dat in het meeste wat is gezegd nu een lijn kan trekken,een mooi gebeuren wanneer ik het overlees, alleen kan voelen wat het is geweest.Alleen kan staren naar een stilte die mij liet zien, hoe anders ik ben gaan kijken in wat ik post.Hoe mijn dag in elk beginnen mij heeft getroost,mij wijzer heeft gemaakt,vollediger in alles wat samen kan komen als ik over mijn stilte schrijf.
Het handvest op een document kan gaan lijken,maar het handvat die ik laat zien, in schril contrast kan staan,dat in het beschrijven van mijn stilte, alleen gezien kan worden als een manifest die uit is gelopen en dan de stilte overblijft waar ik in stil blijf staan.
Het heeft geen plaatje of een knopje waar ik op druk.Geen enkele betekenis kan geven, hoe het voelt,om zonder enige titel verder te drijven.Verder te omschrijven wat stilte kan doen,nu elke lading die ik  dacht te hebben is verdwenen.Geen naam meer weet te geven, dan  alleen mij over te geven in wie ik nu ben.Niet eens zo belangrijk blijkt te zijn,maar te laten weten, wanneer ik mijn stilte voel en steeds meer ben gaan begrijpen dat het zo anders kan worden in al mijn schrijvend beleven.Elk plaatje eraf heb getrokken, elk samenkomen mij terrecht heeft gewezen, dat het niet uitmaakt waar ik mijn komma plaatste  of ergens een punt achter zet.De taal  van elk ontmoeten, zich om heeft gezet in een mooie stilte. In het rijpe besluit, dat  alleen in het vertellen aan mijzelf, deze stilte is ontstaan.Deze weg die ik heb gevolgd,mij heeft laten buigen in de zeldzaamheid van blijven ontdekken.Dat wat er is ontstaan, in al het reageren naar mijzelf,veel heeft te maken, hoe ik nu kan kijken om met de juiste houding mijn eigen stilte te kunnen gaan begrijpen. Waarin  het juiste zich laat zien en daar nog zorgvuldiger mee om te willen gaan.
Anna.💚.

Plaats maken.

Met dichtgeknepen ogen, het zicht wat ik kan blijven hebben, geen stap naar voren hoeft te zetten,geen zwaaien overtollig lijkt,dat in een strooien met zoveel woorden ik anders ben gaan kijken in alles wat naar voren komt.Er door heen kan lopen om het te betasten,om te voelen dat in elk vermijden een oorzaak ligt.Om duidelijk te blijven en te laten resoneren,te laten broeien en te laten rijpen, net zolang totdat ik het een gezicht kan geven.Kan ervaren in het overlezen.Mijn tong die de beweging maakt, om het uit te spreken en als dikke klodders aan mijn lip blijft hangen,zachtjes een geluid kan maken en dan laat stromen over mij wangen en langs mijn kin,zodat het neer kan vallen op de grond.Dan zie ik een plasje verschijnen, in de spiegeling die het krijgt. De trillingen na kunnen deinen en mij de voeding geeft om zo blij te worden. Dat in het erkennen van mijzelf zoveel deuren zijn geopend en elke sleutel die ik heb gevonden daar heel zuinig mee om weet te gaan.In het tastbaar maken hoe het voelt dat elke vraag die ik kan hebben nu steeds aan mijzelf uit kan leggen, middels mijn schrijvend beleven. Er altijd iets valt te vertellen, altijd iets kan laten zien. Altijd op een mooie manier weet uit te leggen naar wat er zo spontaan naar voren komt.
De stapjes die ik zet in een wijde omgeving,waar de bomen uit zijn gelopen in flinke stammen.In het overschaduwen van een plek en soms een boom neer moet halen,met pijn in mijn hart.Maar het soms nodig is om het licht te ontvangen,om ruimte te maken dat het zaadje wat ik had gelegd zo is gaan ontkiemen en zoveel ruimte innam, dat het nodig was om te gaan snoeien.Als eerbetoon heb meegeholpen om de takken te gaan dragen naar een container en de boom te bedanken wat het voor mij heeft betekend waarom ik dat zaadje had gelegd.Mij deed herinneren aan mijn kindertijd,dat als ik op tafel was geklommen en naar buiten keek,  mij altijd goed kon voelen als ik de kastanje bomen zag.Het maakte mij rustig en sereen, in elk briesje die dan verscheen ik mee kon wuiven wat de boom liet zien.Het willen terughalen waar ik mij veilig heb gevoeld,is nu door eigen toedracht verdwenen. Omdat geen enkele schaduw het wint,geen enkel verleden nog hoeft te schemeren,dan alleen het licht te ontvangen en dat de reden is waarom ik het heb wegegehaald.Op de plek waar de boom heeft gestaan, iets heb gemaakt waar een beeld met open handen is neergezet,dat als ik nu kijk naar deze plek als een volwassenen,mij het gevoel kan geven dat in het ontvangen van zoveel energie,mij aan niets meer hoeft te herinneren dan blij te zijn hoe ik weet te schrijven in mijn dagelijkse ontmoetingen.Mij heeft gevormd in het willen goedmaken naar mijzelf,geen krassen op mijn ziel meer kan dragen, maar er volledig voor te gaan wat ik heb te vertellen,wat ik kan ervaren terwijl ik schrijf en mij dankbaar weet te voelen, dat wat ik heb ontdekt in mijn schrijvend beleven. Plaatst heeft gemaakt, dan alleen maar te gaan turen naar oude herinneringen. Waarin mijn schrijven de juiste plek heeft ingenomen.Dat in al mijn ontstaan elke rimpeling glad kan strijken,in het vergeven wat ik heb gedaan in de onmetelijkheid van het legaliseren, in elke begroeting die ik maak,nu kan buigen naar mijn eigen stilte in mijn huidig verblijf.Dat hoe ik het ook wend of keer, zo vervuld durf te wezen,zo verfijnd mijn dagen zijn geworden en mij niet schuldig hoeft te voelen omdat ik iets uit mijn jeugd heb weggehaald.
Anna.💚.

Werkelijkheid.

Het komt er niet op aan,het staat wat te wiebelen en als twee handen open kunnen vouwen , in het kunnen blijven geven wat ik kan laten zien.Mijn inzicht die ik weet te behouden,alsmaar verder stroomt.Zonder enige toestemming in elk ervaren kan gebeuren.Door liefdevol afscheid te nemen van een oud patroon. Alleen maar dacht dit naar een ander was geschreven,in de wijze waarin ik schrijf en spreek.Waarin ik steeds heb laten zien hoe trouw ik ben gebleven naar mijzelf.Hoe mijn zuivering in al mijn weten zich nu heeft omgekeerd en op een liefdevolle manier heb laten weten.Hoe ik ben overgestoken naar mijzelf, in het hervinden van mijn klank,die mij heeft begeleid om zuiver op de graad te blijven.Hoe het zich heeft ontwikkeld in de tijd die ik nam en altijd even moet wennen, dat in het spannen van een boog de focus kan blijven houden om te blijven richten naar de juiste plek.Soms niet altijd duidelijk kan zijn,maar door mijn schrijvend beleven er altijd iets ontpopt in het eerlijk blijven naar mijzelf.Dat in een wagen van een nieuwe sprong, heel even mijn ogen dicht kan houden,in mijn handen knijp en dan het gevoel kan hebben om op te stijgen,om mij dan te laten vallen in een stevig net, die ikzelf heb gecreëerd. In al het samenstellen waarin ik heb gemerkt,  om te zien dat wanneer ik schrijf, mijzelf mee kan nemen over velden en bergen, over het pad waarop ik loop,waarin het toelaten van een begrijpen zich omver kan werpen en kan vangen in mijn schoot.Geen enkel ander ontwaren wat het heeft gedaan, om niet te blijven staren naar een punt die steeds groter is geworden en ik daarin ben gestapt.Meewarig in mijn beleven de uitkomst geeft, dat ik niets meer hoeft te overwinnen,maar te nemen zoals het komt.Niets heb kunnen beloven met twee vingers in de lucht,maar het toveren van mijn woorden, veel meer zegt in het delen op mijn blog.Verweven in mijn volkomenheid van schrijven,geen verklaring meer nodig heeft,geen enkele bedoeling recht kan zetten,geen onvertogen woord,dan alleen in het besef kan komen, dat dit mijn werkelijke waarheid is.
Anna.💚.

Padstelling.

Inmiddels zoveel ben gaan begrijpen,terwijl mijn volwaardigheid mijn eigen vorm  heeft aangenomen. Om mij neer te leggen in het begrip,dat wat ik doe en aan mijzelf blijf vertellen, dat het nu werkelijk mijn eigen zingeving is, die  alleen voor mij zal gelden.Inmiddels heb begrepen waarin ik mijn hand heb uitgereikt, in een veronderstellen, dat wat ik doe, in de verhalen die ik vertel in feie heb willen laten zien dat het alleen mij heeft geholpen om te gaan ontdekken in het toelaten van zoveel stof. Alleen maar is om de dingen die zijn gezegd en beschreven eigenhandig als heel natuurlijk heb laten ontvouwen op mijn blog.Het gezuiverd zijn van oude beelden,in het omkeren van elk blad,alle vragen die ik kan stellen, in eigen gemak heb weten om te zetten in mijn eigen dialoog.Dat in het vertrouwen naar mijzelf,in de weg die ik zelf heb verkozen, niet op kan leggen wat een ander zou moeten doen.Wat ik meer ben gaan begrijpen dat in het ondervinden van een vriendschap een contact wil voelen, er alleen  een contact  kan zijn,wanneer de ander werkeljk met zichzelf in contact kan blijven staan.En begrijp dat wij allemaal anders zijn,en iedereen zijn of haar eigen weg bepaald, dat in het begrijpen van mijzelf daar de sleutel is gaan liggen van al wat ik heb laten zien en liet ontstaan.Van al wat ik nu laat liggen en niet meer belangrijk maak en in elk contrast weer zou kunnen geven.Dat als ik schrijf en aan mijzelf mee kan delen,niet vanuit een verleden schrijf, maar  het heden de kans steeds krijgt, in het vernieuwde een eigen vorm neerlegt,waarin ik zelf kan kiezen,of het er toe doet.Bij elke vorm die is neergezet, mij zo onafhankelijk heeft gemaakt,zo thuis kan voelen in wat ikzelf heb opgebouwd en neergezet.Dat in het kijken naar een ander, ben gaan begrijpen dat ik geen enkel bevestiging nodig heb,dan alleen te laten stromen en mee te gaan in elke vloed die kan komen.In elke uitleg naar mijzelf,daar mijn winst van begrijpen is gaan liggen. In elke uitleg die ik geef,waar soms mijn stilte het kan winnen. Om te ervaren dat wat ik beschrijf zo bij mij is gaan horen.Zoals een zachte klank in het reiken naar mijn eigen natuurlijkheid, nu is gebleken dat in het verstaan,in het blijven ervaren wat het kan doen. Mij deze rijkdom heeft gegeven en blijkbaar volstaat.  Iedere dag wat ik aan mijzelf kan laten weten, in de padstelling die ik heb, om te gaan begrijpen, dat het mij heeft geholpen, om stil te kunnen staan, dat wat mij laat bewegen door mijn eigen ontvouwen, in  mijn eigen padstelling ben gekomen waarin ik alles kan laten ontstaan.
Anna.💚.

Geboorte dag.

Vandaag kijk ik terug over de jaren die zijn verstreken .Mijn geboortedag zoals vandaag, mijn eigen slingers  op kan hangen en mij  bewust kan zijn, hoe ik nu kan ervaren dat het halen van mijn leeftijd, eigenlijk heel bijzonder is.Heel vernieuwd kan blijven kijken in het zonlicht die ik had willen zien,maar door de regen en de verdichting van de wolken samen zijn geperst. Mij probeer te herinneren dat elk feest die ik gaf,nu anders zal verlopen.Geen kinderlijke emoties de overhand neemt,maar in de rust van delen mij overgeef, dat ik mij gelukkig kan prijzen in de leeftijd die ik nu heb en nooit had gedacht met de gezondheid die ik heb mijn leeftijd kan omarmen.
In het overwinnen waaruit ik spreek,mijzelf de felicitatie geef, dat in het verlopen van mijn jaren mijn zelfingenomenheid mij heeft gebracht naar het vertellen,van een mooie stilte. Wat het heeft gedaan in het glijden naar een ander level,en de belangrijkheid van mijn geboortedag milder is geworden,verfijnder in het staan,dat in elke leeftijd die ik kan hebben voort blijf gaan in de zachtheid van mijn beleven.Geen hoge verwachting zoals een kind altijd wacht,maar de felictatie naar mijzelf in de vroege ochtend in een spiegel heb gekeken,met zoveel trots kan zeggen in de jaren die ik heb bereikt, als een zegening kan voelen in mijn nieuwe jaar. De 75 ben gepasseerd en uit ga pakken wat het nieuwe jaar mij brengt,waarin mijn stilte zich kan spreiden en het ritme opnieuw uit kan vinden.Hoe de ervaringen die ik deel bij mij gaan passen.Dat in het begeven van zoveel stilte in liefde om kan worden gezet.Mij nog is gegeven in de belichaming die het heeft gekregen,elk jaar dat ik ouder wordt, steed meer in een besef ben gekomen dat mijn wereld waar ik over schrijf,bijzonder zal ontluiken in de stilte van begeven en mij de verwondering zal blijven geven,zolang ik schrijf en dat kan delen zoals ik al lange tijd heb gedaan.
Mijn geboorte op deze dag in een zinvol beschrijven,mij gelukkig heeft gemaakt,in alles wat ik terug kan geven wat ik in dankbaarheid heb ontvangen.Wat ik heb geleerd in het herkennen van mijn eigen stem,heb doorgetrokken in al mijn schrijven en neer heb gelegd op de bodem waarop ik loop.In het vertrouwen die het gaf ,dat ik mij gelukkig prijs om zo oud te mogen worden.Zo verfrissend tergelijkertijd, dat deze geboorte dag mij altijd zal blijven herinneren om herinnerd te worden.Aan een mooie tijd, die mij naar een stilte heeft gebracht.Mij heeft laten zien dat het spiegelen naar mijzelf, de mooiste vrucht is ontkiemt en is gaan groeien naar elk gebied waar ik kon komen.Waarin ik heb kunnen laten zien, dat het cadeau wat ik aan mijzelf kan geven, zo volwaardig al heeft liggen wachten, om het in te nemen en te laten beklijven, te weten dat in elk moment mij iets nieuws kan geven, zoals elke geboortedag zou kunnen zijn.
Anna.💚.

Uit eigen hand.

Door iets op te geven,door iets te laten zien, wat ik ik feite ben ontstegen en niets anders kan laten weken, totdat het rimpelig wordt en uitgedroogd als berenvellen kan gaan liggen op de grond. Een cirkel open kan breken, dat in elke bubbel die ik heb gezien, voort kan bewegen waarin ik mijn stilte kan blijven zien.De opmaak naar iets anders iets weerlegt,dat  inmiddels in wat ik heb gezegd,nergens op terug hoeft te komen.Nergens spijt van heb,maar in het tonen van wat teksten nieuwsgierig blijft, dat in al mijn stilte mijn kalmte zie, om elke verklaring die ik geef, misschien alleen vanuit mijn stilte kan worden verworven.Het is de stille kracht die zich ontvouwd en zich kan wenden zoals een onvoorwaardelijke ontmoeting.Mijn zwijgen vaak meer iets zegt dan te willen spreken over mijn stilte.De stilte die ik ken en mij meerdermalen heeft overvallen, kan laten zien in een ruim aspect, hoe een verhouding nu zou kunnen liggen.Te overladen met zoveel tekst, alleen kan zien,wat het een bevestiging lijkt,waarin de stilte in een schaduw staat.Dat als ik stil kan worden en toe zou laten in mijn woorden,mijn liefde tevoorschijn komt.Mijn zachtheid als lelieblaadjes voorbij zie drijven in de blijdschap die ik voel. Wat ikzelf heb verworven in de tijd dat ik even moest wennen dat ik het alleen moest doen.Dat ik het alleen was die dat voelde,die net als een stilte mijn eigen regie heb weten te pakken en niet(meer) afhankelijk ben van de ander.Mijn schromelijk ontdekken wat ik beschrijf, uit eigen hand is geboren.Geen enkel bevestiging nodig heb waarin mijn stilte zit.Waarin ik kan kiezen met mijn eigen woorden,dat in het blijven ontdekken wat ik vertel, weinig ruimte overblijft  voor een ander.Het klinkt misschien wat vreemd en onbaarzuchtig,maar in alles wat ik deel mij heeft gemaakt tot misschien wel een legende en niet voor open kan staan om andere stappen te gaan zetten omdat ik geen bevestiging zoek.Maar te blijven ontdekken wanneer ik vanuit mijn stilte spreek, de beleving kan blijven herstellen, om stil te kunnen staan wat echte stilte doet.
Het opend wat gordijnen en zet mij in het licht,het heeft de gloed van een herkennen waarin ik mij bevindt.Mijn taal kan spreiden zolang ik voel, dat ik kan schrijven vanuit mijn stilte.Het plotselinge verdwijnen van elke keuze,mij zachtjes duwd in de goeie richting.In het welzijn die ik voel en mij brengt naar een mooie ontroering.Daar waar mijn integriteit om is gevormd,naar een plek waar ik altijd terug kan keren.Waarin ik weet hoe de stilte met mij weet om te gaan,geen zeggenschap maar een wonderlijk ervaren, dat in elke ontmoeting die ik had, bezegeld is gebleken. Zoals een verfijning in mijn dagen nu kan zien,dat ik een stilte kan dragen ,waarin mijn kalmte laat zien, welk een geduld ik kan hebben als ik kan luisteren naar elke klank, die alleen veroorzaakt kan worden wat ik beschrijf om een stilte te doorbreken.
Anna.💚.

Ultieme.

Misschien is dit het ultieme in het uitleggen naar mijzelf,in het weven van mijn kleed, die in vele kleuren heeft aan gegeven hoe mijn wonderlijke stilte kan ontstaan.Hoe mijn uitgebreidde dialogen zich tot kunst heeft verheven,hoe het tikken op mijn toetsen de weg heeft vrij gemaakt om mij als een individu te blijven voelen.Mij kan bewegen in mijn eigen taal,mij als zonderling kan voelen en kan spreken in mijn schrijven,in het verstaan dat soms in mijn zwijgen in het redden van iets moois, zoiets kostbaars kan hebben,zoiets schoons,dat wat ik aan mijzelf uit kan leggen in al het ontstaan,misschien het ultieme is bereikt. Waarin mijn woorden de betekenis gaan krijgen in de vervulling die het heeft,in al mijn ondervinden, nu het ultieme heeft bereikt.Te schrijven vanuit mijn stilte vraagt om eenvoudig te zijn.Zonder ingewikkeldheid kan blijven tonen hoe de zon opkomt en in de avond weer  is verdwenen. Hoe de regen de boost weer geeft,hoe de natuur daar op kan reageren.Hoe ik heb geleerd om zorgzaam te zijn en grenzen aan kan geven.Hoe de volharding die ik heb, mij heeft kunnen voeden,mij heeft laten komen in de vele lagen,in alles wat is beschreven. Mijzelf heb neergezet zoals dat ik zelf wilde.Het ultieme wat het heeft, in al mijn delen de verandering ook geeft om steeds meer mijn stilte te gaan koesteren.Te leggen in mijn schoot, mijn intimiteit  kan omarmen.Weten dat in ieder moment in de verandering die ik voel, het ultieme is bereikt.Dat in het schrijven wat ik heb gedaan, geen aandacht meer kan vragen,geen enkele dialoog hetzelfde zou kunnen zijn, dat in de bereidheid van elk delen ik steeds heb laten zien, dat in al mijn wenden en keren weer terug kon komen bij mijzelf. Weergegeven in mijn taal, die alleen maar het ultieme aan kan geven als ik ervaar wat stilte kan doen.De pauzes tussen mijn zinnen eerst als leegte had gezien.En dacht dat ik iets had verloren.Maar zo wonderlijk wat een belichaming weet te doen, mij op mijn gemak weet te stellen en mij terug kan brengen naar mijzelf..Om te laten zien dat als ik vanuit mijn stilte wil gaan schrijven er iets anders naar voren komt.Dan krijg ik vleugels en vlieg ik over het geheel en moet ik lachen om mijn zorgen en het kan voelen alsof dit mijn eerste dag is dat ik schrijf.Dat ik ben in gaan zien,dat hoe lichter ik wordt,hoe blijer ik kan wezen,in de aanleiding om te schrijven. Zich heeft gevormd en voor mijn gevoel daar het ultieme in heb bereikt.Een soort afscheidt is geworden om iets te willen veranderen, uiteindelijk al die tijd naar mijzelf is geweest...
Anna.💚.

Soevereiniteit.

Een stilte te beschrijven in de eenvoud die het heeft,misschien in lange halen naar voren trekt.Door mijn nieuwsgierigheid is uitgelekt ,als zoete koek naar binnen is gehaald,dat in het danken wat ik vertel, de stilte mij altijd raakt en in vervoering  brengt.Dat juist in mijn stilte iets moois kan onstaan,wat ongrijpbaar kan wezen voor een ander.Maar nu ik weet dat het bestaat, om vanuit mijn stilte te kunnen communiceren.Waarin de taal zich kan vestigen, als een beheersen van mijn eigen stem.Die als een gong kan blijven klinken en niets anders  ben gewend om daar naar te luisteren.Gaandeweg ben mee gegaan in de jaren dat ik schrijf en niet anders zou willen dat in elk ontluiken mijn stilte blijft ontstaan.Mijn stilte meer op de voorgrond wilt treden,meer kan laten weten dat in de voorzichtigheid die het heeft, alleen kan buigen voor de soevereiniteit die ik als een vrouwelijke vorst ben gaan beschouwen.Onafhankelijk kunnen zijn in elk spreken en schrijven. Mij laat drijven waarin ik zwijg en toch mijn zinnen blijf beschrijven.Het is een ander level in mijn beleven. In een andere staat van zijn, dat als ik mijn belichaming niet kan voelen, dan drijf ik mijn eigen stilte voorbij.Stilte is een liefde,waar geen enkele tijd aan is verbonden,waarin ik mijzelf terug heb gevonden  terwijl ik spreek of schrijf.Waarin de leegte eigenlijk veel voller bleek te zijn.Geen enkele geur het zou kunnen geven,geen daadkracht in mijn woorden,dan alleen te kunnen beseffen wat echte stilte kan zijn.Het zet mij in verwondering en laat mij voelen zoals het is,het geeft een energie van een beleven die ik alleen ervaar.
Met geen enkel zweven heeft te maken,maar te zien wanneer de echte stilte komt, een geluk kan vullen en statisch kunnen zijn en alles wat is beschreven,alle belangrijkheid eraf is gehaald.Dan ineens kan komen tot een zwijgen, in de beheersing die het krijgt,stil kan kijken naar de zachte wind,mee kan wiegen zoals een vogel fluit,zoals een vrede zachtjes binnenkomt en laat merken dat dit de vruchten zijn van mijn vele spreken en schrijven.
Anna.💚.

Moraal.

Zoals het is begonnen,oogluikend alle demostratie's binnen zie komen.Niet verbaast meer kan zijn,dat in de reactie die het doet geven, alsof er iets ontploft. Dan alleen het kijken van wat beelden kunnen geven in de schock die het heeft. Ikzelf ook de neiging heb om met een bord te gaan lopen waarop staat,dat alleen de vrede kan komen om een cirkel te kunnen doorbreken.Niemand nog echt de macht ook heeft om te gaan beslissen welk land de voorkeur heeft. Maar te kijken naar de kern,dat in een voeren van een oorlog,niemand is gebaat,niemand staat te wachten dat een ruzie tussen landen eigenlijk nergens over gaat.Elke beslissing die wordt genomen daarin zie, dat geen enkele vrouw dit zou laten gebeuren.Om kinderen te laten verhongeren op een gruwlijke manier,om vrouwen te verkrachten wat in feite alleen door mannen gebeurd,waar alle grenzen zijn weggevaagd,waar geen enkel moraal met welke een vlag dan ook, zich laat gelden waarin alle menselijkheid is verdwenen.Bijna niet meer is terug te draaien en als een vlek uit kan lopen en de enigste houding die over kan blijven als ik de gezichtjes zie van de kinderen die wat eten willen.Geen bom op hun bord kunnen dragen,maar te mogen leven leven in vrede.Geen angst meer hoeven te hebben dat bij iedere stap die wordt gezet, altijd de aarzeling zal blijven in een overleven wat bijna geen leven schijnt te zijn.Het onbegrijpelijke wat ik kan blijven voelen in de tijd waarin wij leven,zo geweldadig is geworden,zo pijnlijk het kan zijn dat in elk besef van mijn delen, het grote contrast zal blijven,zal moeten zien,dat welk een macht er ook speelt, voor mij duidelijk is geworden waarom er steeds meer demostratie's komen.Als toeschouwer moet kijken,wat zachtjes naar binnen sluipt,mij uiteindelijk meer bezighoudt hoe het zou kunnen zijn, dat de maskers die zijn geslagen als dikke muren voorbij zie gaan.In het niet kunnen bereiken dan alleen met een bord te gaan lopen waar alleen VREDE op zal staan.Om dat te kunnen voelen, daar  heel weinig voor nodig blijkt,dan te gaan staan met  handen gevouwen naar de wereld om mij heen , en dan kan blijven kijken dat in het menselijk aspect,niet hoeft te reageren wat een ander wilt,maar te blijven luisteren in diep repect, hoe het zou voelen als mensen die de macht in handen hebben zo met jouw om weten te gaan.Iedereen maakt fouten,maar de grootste die men kan begaan,is andere te laten lijden,de andere als niet gelijke te zien,maar te oordelen in wat men heeft geleerd om steeds maar naar andere te blijven kijken.Het overtroeven naar elkaar, alleen maar laat zien, hoe walgelijk het moet zijn om een ander zo klein mogelijk te maken.Daarin  blijkbaar steeds groter wilt voelen en kan zien wat macht alleen betekend voor mensen die een dik masker dragen.In de wellust die het geeft dat in iedere beslissing zoals het kan vallen, bij mij de schaamte naar voren komt,om te moeten zien, hoe mensen worden afgeslacht in de tijd die wij hebben, zo verkeerd wordt gebruikt,zo buiten alle proporties  alleen maar kan lopen met een bord waar Vrede op staat.Alleen mogelijk kan zijn,wanneer ik mijn hand in eigen borst kan steken en aan de zijkant sta,  wat ik kan zien en beleven dat het werkelijk de verkeerde kant op gaat.Maar toch blijft staan in het midden, van al het geruis en mijn bord van VREDE zal  laten zien.Omdat mijn overtuiging die ik heb beschreven, juist daarom laat zien, wat het kan doen om in vredesnaam  te gaan kijken wat het betekend om de echte vrede te durven voelen en dat kan verspreiden naar de wereld om ons heen.
Anna.💚.

Weerspiegeling.

De loomheid van bevinden,de vertraging die ik voel,mij neervlei in mijn luie stoel en vooruit kan staren naar een plek, die door het omgeslagen weer in wat ik ben gewend, van geluk kan spreken,dat de veel te warme lente nu in een juistheid is gezet.Waar de vele regen die is gaan vallen en hele blije natuur kan zien.De plassen die het kan maken,ook de ruimte vindt om er in te stampen en  als een kind erom kan lachen in de weerspiegeling die ik blijf zien als ik blijf kijken zoals ik ben.
Soms heb ik de ervaring die mij zegt dat in al mijn delen soms ook wel in iets niets kan ontvouwen.Tergelijkertijd terwijl ik schrijf steeds maar blijf herkennen, dat naar alle waarschijnlijkheid wat ik heb opgebouwd zomaar weg zou kunnen vallen.Zomaar in een ander licht kan komen te staan,zomaar de belangrijkheid weg kan halen uit de oude gewoontes en mij niet meer blind kan staren wat een ander heeft.Maar te gaan zwalken door de straten, winkels te gaan kijken en mij laat vermaken door een gesprek op t.v..Geen mening er op na kan houden dan te doen alsof, mijn vleugels  gebroken waren,als de  vaart die ik had, minder is geworden,zachter zal zijn, waarin mijn rug wat vaker op kan spelen en te moe ben om te slapen en toch blijf liggen. Hoe helder ik kan zijn en eigenlijk aan niets kan denken,maar te voelen hoe mijn energie die ik kan ervaren, overdags had willen hebben,maar juist in de nacht op kan spelen.Dan ga ik liggen op mijn rug en leg mijn armen boven mijn hoofd en begin dan te spreken met zachte toon.Ik mompel wat over het moment, in het ervaren van mijn stem,en hoor een kleine anekdote wat ik aan mijzelf aan het vertellen ben.Dan zie ik wat bergen voor mij uit en loop ik met twee gelijke stokken,die de ondersteuning kunnen geven dat in het balansen van mijn rug en benen, de wolken kan bekijken op het pad waar ik op loop.En ieder bloempje die ik tegenkom kan begroeten en mij de weg zou kunnen wijzen die ik allang heb gezien,maar nog steeds is aan het veranderen.Mijn loomheid vanuit mijn rust, niets anders is, dan te zien in het draaien van mijn tijd, misschien het onvermijdelijke kan komen,dat in het beleven van mijn schrijven soms een mooi wending zou kunnen komen om te blijven ervaren in alles wat ik deel .Maar de loomheid iets vraagt om te gaan beseffen dat wat er allemaal is besproken en is beschreven,  niets meer kan vullen in wat ik dacht nodig te hebben voor mijzelf.Ik hoef de rust niet meer te vinden en sla niet zo hard meer op mijn trom,laat wat dingen liggen, zodat de intensie die het had, als een veertje kan laten dwarrelen op de grond.Mij nergens om hoeft te bekommeren en niet in staat nog ben, dat in al mijn beleven recentelijk zal zijn,dat in elk begeven de meettlat lag ,om te meten,de kilometers die ik maak om kan worden gezet naar een humor,naar een lichte kant waar al de knuffels die ik had bewaard ,voor mij geen betekenis meer kan hebben.Mijn tijd vooruit ben in mijn gewillig delen,nu zachtjes is geslopen naar een andere kant.Een kant waar ik alleen heb ingestaan,maar te laten weten hoe het kan gaan als ik uitgesproken ben.Dan voel ik mijn zachtheid komen en val ik in een diepe slaap en zonder te dromen, weer wakker wordt en  dan de volgend dag weer open kan staan om te gaan beschrijven in elke weerspiegeling die ik maak..
Anna.💚.

Document.

Een document na kan laten,dat in hetgeen wat ik heb willen laten zien,voor diegene die het nog niet hebben kunnen lezen, een naslag kan zijn.Dat in mijn vele beschrijven soms ook dacht aan diegene die ik los heb moeten laten en nooit meer zag.Mij een bepaalde bevrijding heeft gegeven, ondanks het feit dat in sommige momenten diegene die ik niet meer zie, soms in mijn ervaren heel dicht bij mij hebben gestaan.Ook uit wil spreken dat ik nu begrijp,dat in mijn woelige leven van toen, nu vanuit mijn rust de dingen die ik heb gedaan nu heel anders kan ervaren.Dankbaar kan zijn,  wat mij is overkomen,in alle bijdragen die het had,nu als een zegening kan blijven voelen.Kan omarmen in het beeld die werd gecreëerd  en alleen mijn best kon doen om ergens bij te horen.Om gezien te worden zoals ik nu in mijn vele schrijven heb laten zien.Elke steen  heb omgerold om mij bewust te worden dat ik alleen mijzelf kon veranderen.In het toestaan hoe het voelt om alsmaar te moeten herstellen van wat ik niet was.
Dat in de ontmoetingen met mijzelf de langste en mooiste ervaringen zijn geweest en hoop dat het nog lang voort kan duren.. Netzolang dat in het lezen zoals het komt, zo trouw ben gebleven naar mijzelf.Heb contacten moeten verbreken en ben alleen komen te staan.Heb meerdermalen voor een keuze gestaan en toch bleef kiezen voor mijzelf.Voor wat ik kon ervaren in wat ik kon zien,dat een loslaten van oude banden veel heb moeten huilen,omdat ik het toen niet begreep, in de afscheiding die ik voelde. Er toe bereid was om dat wat ik had ontdekt,mijn klank en mijn visie mij thuis hebben gebracht.Mij thuis kon voelen met mijzelf,niet op de vlucht ben geslagen,maar juist andersom. Naar mijzelf gericht ben gebleven in het spreken en schrijven wat ik deed en doe. Zelfs nu kan kijken hoe een document bewaard kan blijven, om te laten zien dat elke stam die ik vast heb kunnen houden, mij de gelegenheid heeft gegeven om te staan voor wat ik werkelijk voel. Heb mogen ervaren dat een vergeving naar mijzelf als wonderlijk kan worden gezien.Maar nu ook weet dat het schuldig voelen geen enkele betekenis kan hebben en terug heb moeten komen, waarvan ik dacht dat het wel mijn schuld  moest zijn,omdat er nooit een uitleg is geweest.En ben ik begonnen om het uit  te gaan leggen naar mijzelf.In al mijn spreken en schrijven, mij neer heb gelegd in elke poging die ik deed om mij welkom te voelen.Om een familie band te verbreken en vele die ik heb gekend.Met pijn in mijn hart, iets heb willen doorbreken,maar ook zag dat mijn innerlijk weten de voorrang kreegDe keuzes die ik heb gemaakt, door de vele inzichten,soms verdwaalde, maar door mijn intuïtief vermogen ik verder ben gegaan.Verder ben gaan zoeken wie ik was en nu ben,en tot een slotsom ben gekomen dat ik het werkelijk in mijn eentje red.Waarin al mijn schommelingen die ik heb gehad,heb kunnen ondervinden,dat zolang ik in contact kan blijven met mijzelf, via mijn schrijven of spreken,geen geheim hoeft te dragen om eens te vertellen dat het zich kan ontvouwen als een document.In de beschouwing die het heeft en mij heeft gered om nu te weten hoe zelfstandig ik nu kan zijn.
Anna.💚.

Podium nemen.

Het beweegt en trilt als een pas geboren vlinder, suist als een bewonderings -waardig geheel, door mijn instelling van elk ondervinden. Er  niets aan hoeft te doen dan alleen stil te gaan zitten, mij over te geven wat ik vertel. Dat mijn juistheid die is gaan groeien, ondertussen op een podium ben gaan staan.Om te kunnen gaan beslissen dat in elk deel waar ik naar wendt,geen krenten uit de pap kan halen,geen ouwe koeien uit de sloot kan trekken,maar te laten ontstaan wat ik in dit moment wil beschrijven.
Mijn uitzicht hetzelfde is gebleven,maar nog steeds iedere dag anders kan kijken,waar ik mij bevind in de gelijkenis die het kan hebben. Wanneer ik nu naar buiten kijk, kan voelen dat ik dat zelf creëer.Niets meer kan projecteren op een ander,geen enkele verwachting meer kan hebben.Geen status,maar een mooie gewoonte, die mij leert om goed te ervaren dat wat ik zeg ook kan beschrijven.De vogels met elkaar zie communiceren,alle bloemen open zie gaan en in eerbied voor wat ganzen die overvliegen, stil kan staan. Met in elke hand een handvest kan houden en mij niet blind hoeft te staren hoe het had kunnen zijn. Dat in elk volgend moment ik weer iets anders vertel. In elk voornemen die ik had, zomaar kan verdwijnen,zomaar spreek zoals ik schrijf en dat alleen  maar aan mijzelf uit kan leggen.
Niet angstig hoeft te worden voor mijn gevoeligheid.Waarin mijn intelligentie nu laat zien, dat in het blokkeren van alles wat mij  kleiner had gemaakt,zich nu heeft open gebroken in het laten zien wat woorden kunnen doen.In het veel besproken luisteren, zich heeft omgedraaid wat ik nu werkelijk kan horen.Daarin niets hoeft te zijn,niets hoeft te bewijzen dan alleen te staan in mijn eigen kracht en weten.Te voelen wat er is en niet meer om hoeft te kijken,dat wat ik deel precies het goeie moment blijkt te zijn om dit te laten gebeuren.
Mijn liefde voor mijn taal,de diepe vriendschap die ik blijf voelen,mij heeft gemaakt tot wie ik ben. In feite niets anders meer nodig heb dan te delen in elk moment. Wanneer ik mij openstel naar mijzelf.Open  durven staan, wat is gaan beklijven. Mij het voorrecht heeft gegeven om op mijn eigen podium te gaan staan en in elk gebaar die ik weet te hanteren, zich terug kan kaatsen naar mijn eigen taal.Zich neer kan leggen in een bloemrijke omgeving,dat wat ik vertel ,zich ook laat ontvouwen,zo vertrouwd het blijft dat in de naslag die het kan hebben mij meer verteld dat in het vertrouwen die ik geef, niets in mijn hoofd kan zitten,niets in mijn lijf,maar door alle handelingen, mijn eigen podium heb gecreëerd.
Anna.💚.

Menselijk Recht.

De dunne reepjes die ik leg, een structuur kan bergen in een plooi,zoals het vouwen van een laken, een vlag naar beneden kan halen.Niet de grond mag raken in het schenden van een wet.Het bodemloze vermaken ben ontwend en niet meer kan lachen in wat ik was gewend,maar mij te vervelen in wat het zend, dat ik niet vermaakt hoeft te worden.Maar te kunnen luisteren naar een stem die mij geruststeld in de klank.De flow kan ervaren,de diepgang geeft om hetgeen wat niet is begrepen , in een klank zou kunnen ervaren.Zoals het luisteren naar het tikken van mijn hart,zo gelijkmatig als dat het is,zo kan ik beleven wat een stem kan doen. Dat in het ervaren mij kan bewegen om stil te staan.Om te kunnen herkennen dat het luisteren naar mijzelf dit heeft geopend om zo te kunnen luisteren naar de ander.Mijn weg die ik heb gevonden,mijn taal die ik heb.Waarin mijn bijzonderheid van delen in een ander ondervinden heeft gezet.Om weet te gaan wat goed genoeg zou kunnen zijn om de wereld waarin ik leef, als een zandkorrel kan dwarrelen door een woestijn.Over een vlakte waar stilte is gecreëerd  wat de natuur heeft gegeven.En dat ik kan luisteren naar iedere stem, dat elk bewogen feit, de doorslag heeft gegeven om anders te gaan luisteren naar mijzelf.De voorang heeft gekregen dat in elk besef een hoop kan geven, om in het verstaan, het resoneren wil voelen,een stilte kan delen in een energie waar het overstromen van zoveel geluk, mij vast moet houden aan een stam van een boom.
De mooie ervaring die het heeft, rechtsgeldig zou mogen zijn,net zoals het ontwikkelen van mijn taal. De ontwikkelingen die ik zie en straks misschien alleen nog een a.i. nodig denkt te hebben.De verandering die ik voel,de gehaastheid in het brengen, misschien heel duurzaam kan zijn om bedrijven te ontlasten en misschien al het papierwerk overbodig zou kunnen zijn.Maar een persoonlijk ervaren weg wordt gevaagd, als er geen plek meer is om te kunnen voelen waar ik voor sta en mijn intelligentie onder wordt gedompeld in een computer die tot mij spreekt.En ik geen gelijk hoeft te hebben, omdat ik zeker weet dat wat ik beschrijf ikzelf laat ontstaan.Niet beïnvloed wil worden door welk een welkom dan ook,maar stil wil staan bij wat er komt als ik naar mijzelf kan blijven schrijven.
De taal mij heeft uitgedaagd om belichaamd te blijven, om te zien wat er gebeurd als ik verder zou kijken.De oorlogen achter mij kunnen gaan liggen, die door een computer over zijn genomen,mensenrechten dan zijn verdwenen en in lange rij moet staan wachten, om binnen te gaan,in de tijd die gaat komen wanneer wij afhankelijk worden van een systeem.Niets persoonlijks is te vinden,geen individu meer kan zijn,maar te buigen in wat er wordt gecreëerd die nooit hetzelfde zou kunnen zijn,als ik kan schrijven en spreken,mijzelf aan kan kijken en dan zeg,het is goed dat ik weet, wat het luisteren naar mijn eigen stem met mij heeft gedaan...
Anna.💚.

Mijlenver.

Mijlenver heb ik gelopen waar mijn voetdruk is gezet. Voorover heb gebogen om te kijken naar elk gewas.Het riet door mijn handen heb laten glijden,de verstopte nesten in verwondering heb gezien. Zachtjes kon vertellen,wat ik om mij heen steeds zag.Hoe wat wolken kunnen verdwijnen,hoe het blad aan elke boom de wind begroet en altijd dacht in het overkomen, er een liefdevolle engel mij begeleiden,en mij bracht waar ik moest zijn.Maar door mijn vele duiden,mij bleef wenden naar mijzelf.Geen enkele engel in de fantasie die ik had, op een of andere manier mij toch had ondersteund, in de tijden die ik nodig had om ergens in te vertrouwen. Een houvast wilde hebben en ook toeliet dat het wonder wat ik had in mijn beleven,alleen met mijzelf had te maken.Door mijn creëren wat ik zeg en aan mijzelf kan laten weten, er iets kan ontstaan, wat ik vaak  was  vergeten hoe het klinkt in eigen taal.Hoe elke wending die het neemt,mij soms verrast en dan achterover val en op wordt gevangen in de woorden die ik schrijf.In mijn bijzonderheid van delen de luchtigheid mee ging spelen,de zon mijn huid kon voeden,dat in elke regel die ik schrijf, niet kon vermoeden dat ik mijn eigen engel was geworden.Zonder vleugels te gebaren,maar doorzichtig te kunnen zijn,dat in elk gebaar die ik kon geven, daarin mijzelf hebt verrijkt.In het bijzondere zoals ik nu kijk, ook heeft te maken dat het draaien naar het licht, de uitstraling heeft, in een verlichting. Welk gezicht het kan hebben als ik erken dat in de samensmelting met mijzelf het mooiste is bereikt.De puurheid van beleven zich nergens laat plaatsen,zich weinig laat zien als ik niet zou kunnen beschrijven wat dingen met mij doen.Van mijlen ver ben ik gekomen en nu kan zien, dat in al het gewone, de eenvoud zich uitstrekt in mijn eigen gebieden.Waar de glans die ik kan voelen zich weerspiegeld in al mijn onder vinden.Dat de mijlen die ik heb  gelopen mee kan nemen in een voortschrijdend besef.Waarin mijn eigen wereld zich opende in ieder gesprek.Dat wat ligt beklonken om te durven ontvangen in de mijlen die zijn gezet, in eigen creëren, het recht die ik nam, wat  voorbij is geslopen, voorbij is gegaan en in mijn liefde voor mijn taal in een ander bevinden ben gekomen.
Anna.💚.

Benadering.

Een kleur die mij omringd en mij laat weten dat als ik ergens in roer  aan mijzelf kan laten weten, hoe verstandig het kan zijn om mij terug te trekken uit een veld waar ik dacht iets nuttigs te kunnen doen.Met mijn enthousiasme heb moeten leren dat de grenzen die ik voel, gelegd kunnen zijn en goed bedoeld in het terug komen bij eerdere pogingingen, uiteindelijk in elk gebaar die ik gaf,als een vreemde werd betiteld,als een fijn gevoelige vrouw,die door haar inzet nog zoveel voelt, in het doorzien, dat de spelletjes die worden gespeeld en zich kunnen verschuilen achter een dikke muur. Een muur wordt opgetrokken,dat in het vertrouwen die het waarschijnlijk geeft, in staat kan zijn om alles weg te duwen.Mij alleen zou kunnen voelen tussen de mensen om mij heen en met tranen in mijn ogen de dingen kan blijven zien, die niet door de beugel kunnen.De moed om te willen vertellen dat in de wereld waar ik in leef, uiteindelijk alleen voor mij belangrijk zal blijven.Soms in mijn delen kom ik naar een punt,waar de verslagenheid die ik zie op t.v. op mij veel indruk kan maken.Te wijzen naar elkaar,te schofferen,te hakkelen met een stem,te laten weten wat een vader kan doen met zijn kleine kinderen.De hopenloosheid hiervan mij doet herinneren aan mijn eigen kindertijd. Soms zo ver gaat dat in de blauwdruk die zij geven, jaren kan duren voordat het geneest.Voordat het geluk zich kenbaar kan maken,er heel wat moet gebeuren in het spoor die is gemaakt, de scheiding kan geven in het  blijven ervaren terwijl ik schrijf en steeds aan mijzelf kan laat weten,dat wat ik beschrijf, soms ook heel intiem kan zijn.Dat een oude wond  op kan spelen als ik zie wat er gebeurd, als een vader kan beslissen hoe hij met zijn kinderen om kan gaan.In het spreken met mijzelf,deze oude wond vaker tegen ben gekomen. Mijn maag verkrampt en de steen zoals het voelt, bijna niet is weg te halen.Maar door verder te gaan, niet alleen het mooie ,maar ook een kwetsbare kant kan laten  zien.Soms het om wil draaien met de tranen die ik voel,met het geraakt kunnen zijn wat ik kan zien om mij heen.Hoe de ongevoeligheid die ik proef eigenlijk niet meer thuis kan brengen.Mij gerust kan stellen wanneer ik schrijf over een dikke wolk die even overdrijft en de schaduw kon geven in het geraakt kunnen zijn.Dat het kind in mij steeds vaker laat zien, dat wat haar is overkomen soms wil beschrijven om haar te laten weten dat ik kan luisteren wat zij verteld.Zij geeft mij een handje en vraagt alleen om mijn enthousiasme in eigen liefde te behouden.Om te kijken met open armen, en de steen in mijn maag  weg zou kunnen halen in het veranderen van mijn houding. Dat wat ik zie, niet alles binnen laat komen,niets persoonlijk meer neem,maar dat heb moeten leren in eigen ontdekken, in mijn schrijvend beleven en daar waarschijnlijk  steeds van aan het terug komen ben.Mijn mildheid naar mijzelf niet in een yoga houding kan vinden,geen enkel meditatie mij nog bevrijd.Maar te delen wat opspeelt in elk moment en een oude wond altijd mee zal reizen.Dat hoe ik het ook wendt of keer soms de momenten zijn die ik liever niet wil zien.Maar zodra ik erover schrijf, het kind in mijn schoot kan leggen,haar troost en niet bang hoeft te wezen dat het ooit nog gebeurd.Zo breekbaar kan het blijven en daar absoluut rekening mee wil houden,dan alleen in het toelaten van elk gesprek.Zij mij omhels met haar kleine handjes en dan verteld hoe blij zij wordt als zij wordt gezien. Met grote ogen de angst om gezien te worden dan vervaagd en mij laat weten dat geen enkele haast is geboden om samen te kunnen zijn.Om te voelen wat echte benadering kan betekenen terwijl ik schrijf en zelfs aan de hele wereld kan laat weten dat het mij bevrijd van de dingen om mij heen.Dat ik kan spreken net zolang, dat in het nodig hebben wat ik vertel, een kwetsbare kant kan laten zien. In het behouden van mijzelf, in eigen benadering is neer gezet.
Anna.💚.

De enkeling.

De enkeling die ik blijf in het geruisloos ontluiken,geen enkele deur nog goed sluit in al wat er kan gebeuren.De reden dat ik schrijf hoeft geen reden meer te hebben, als ik hoor wat mijn taal laat zien.Laat voelen in elk moment,geen agenda hoeft te hebben,dan alleen een tijd aangeeft zonder echte herinneringen. Het toch boeiend blijft in het overgeven van zoveel ontvouwen,om te laten zien dat in mijn handelingen die ik zet, steeds iets anders is te vinden.
Soms  naar voren komt en kan ervaren,dat niet alleen mijn stilte mij verrast,maar in al mijn duiden, de enkeling blijft in het spiegelen. Van begin tot een einde en iedere dag opnieuw kan ervaren hoe belangrijk het blijft om mee te bewegen in de lente die op een zomer lijkt.Die kan zorgen dat ik mijn ramen opengooi en de frisheid tegemoet kan treden.De kikkers in een afstand kan horen kwaken,de eenden hun nesten alweer hebben verlaten ,met de jonge eendjes achter elkaar, waarin de reiger om de hoek staat te wachten om de natuur in evenwicht te brengen.Waarin ik begrijp dat de sterkste over zullen blijven zoals de natuur kan laten zien.
De enkeling die ik blijf in mijn natuurlijkheid van schrijven,in het drijven naar anders kunnen kijken, dat in het overkomen hetzelfde zou kunnen zijn, zoals ik kan leven met zachte hand.In mijn eigen spiegeling kan blijven ervaren, met gevouwen handen een begroeting geef,waarin ik kan verdrinken in al het ontstaan.Door de enkeling die ik ben gebleven.Door kan gaan, maar ook kan ervaren dat alle taal die kan ontstaan op mijn huid is gaan zitten.Op de plekken die het vult in het weten, dat ik het naar mij toe heb getrokken.Mijn taal die ontstaat in mijn delen.Nooit bij mij binnen is ontstaan,maar door mijn handelen in elk moment, dan alleen mijn taal kan ontstaan.Er zitten geen lade in mijn brein,waar al mijn woorden opgeslagen moesten liggen.Er hangen geen teksten aan mijn rug,er valt niets meer te omschrijven, waarin ik ben opgevoed en daar niets mee heeft te maken.Maar door de handeling die ik zet en aan mijzelf heb bewezen, dat de taal die ik erken, buiten mijn huid en hoofd kan ontstaan.De enkeling die ik ben gebleven, daarin heeft mee geholpen om te gaan verstaan, dat mijn taal alleen kan ontstaan als ik de aandacht er toe naar kan brengen.Als ik kan ervaren, dat wat ik beschrijf, altijd een tegemoetkoming is gebleven, naar wat ik wilde weten, in elk moment wat ik naar mijzelf heb gedaan.Het mij heeft geholpen om te kunnen begrijpen dat eigen taal bestaat.Vanuit al mijn handelen in de richting die ik gaf, mij naar de belichaming bracht. Waarin mijn delen de grote sprong heeft gemaakt om de enkeling te kunnen zijn.Te durven spreken naar mijzelf, dat in al mijn overkomen in elke staat die er was, nu samen wordt gevoegd en als een eigen pad neer kan leggen.
De enkeling die ik blijf, mijn overgave in een volledigheid een mooie genoegdoening zit. Dat in het delen naar mijzelf, de opening zal blijven om de enkeling die ik ben, steeds zal omarmen ,in elk moment,wanneer ik mijn taal kan beleven zoals het komt.
Anna.💚.

Belichaamde Taal.

Het lezen wat ontluikt dat in de taal die ik gebruik altijd op mij staat te wachten.Zonder enig allelei met mijn hand, toe kan reiken en kan leggen op een schouder. Die lokt om het vele dragen los te koppelen waarin ik dacht dat in het laten weten, zo schromelijk naar voren kruipt en een spoor kan trekken hoe ik kijk en afscheid weet te nemen van oude tijden die er niet meer zijn.Ondertussen mij de mogelijkheid heeft gegeven in het toe behoren,dat als ik aan het wrijven ben over mijn kin,mijn wijsheid op kan roepen. Waarin de lok die ik roep als heel natuurlijk kan lijken en uiteindelijk alleen maar bezig ben om in mijn belichaming te komen.Zodra ik dat kan voelen, de zachte kant floreert en het gevoel kan hebben dat ik binnenste buiten keer. In het raken van mijn taal,de vleugels van een vlinder kan krijgen in een gedaante van een mens.Waarin de zuiverheid van stilte het licht ook draagt,dat in al mijn creëren, in elk moment, zoveel als dikke stammen naast elkaar blijven staan.Zoals het fladderen van vleugels een wind opwaait,waar geheel natuurlijk mijn taal ontstaat en eigenlijk niets in mij is te vinden.Zoals het lijkt dat mijn inspiratiebron heel simpel is en niets heeft te maken met de dingen om mij heen.Maar door de handeling die ik maak en stil kan tikken zoals het komt,mij altijd laat verwonderen in elke tijd die ik geef,de enkele draai die ik voel ook binnen laat komen zoals het is bedoeld.
In het uiterste wat het geeft om mijn belichaming te kunnen voelen, schrijf ik voor mij uit en schuif ik wat naar voren.Mijn belichaming haar werk kan doen en met half dicht geknepen ogen mijn werkelijkheid zich vormt en mij brengt zoals een vlinder zich kan voelen.Trillend van geluk haar pootjes richt om goed te kunnen richten, om te zien dat een dansen in eigen ritme in het creëren zelf, als muziek zonder noten ,zonder haast, bijna in een mooie vrede,de nectar pakt van iedere bloem die net open was gesprongen.
Het belichamen van mijn woorden in al wat blijft ontstaan,de voeding blijft geven in het open gaan van mijn taal.In het florerende geheel alles mee kan tellen wat ik beleef.De splinters als balken heb gezien,de vruchten als iconen,als het zelfbeeld wat ik creëer door mijn belichaming is gekomen.Voor het eerst spreek ik mij nu duidelijk uit en waag mij in een weten. Wat ik al die die tijd al hebt gezegd, dat als ik kan luisteren naar mijzelf in het toelaten van mijn woorden, dan uiteindelijk de belichaming zich weet te vormen wat ik heb ontdekt terwijl ik schrijf of spreek.Het geen controle hoeft te hebben,maar te doen wat ik mijzelf heb geleerd, in iedere ontmoeting  mijzelf kan blijven vullen.Zoals het water stroomt, mee kan drijven,waarin mij houding is veranderd, dat zodra ik in mijn belichaming kom, dan pas iets kan veranderen.Dan wordt het lichter en tergelijkertijd mijn woorden gaan stromen,mijn inzet om wordt gevormd, in het laten komen wat het kan betekenen als ik spreek met zachte toon,met de glimlach die ik heb, dan kan ervaren ,wanneer ik zit in mijn belichaming van mijn schrijven en spreken...
Anna.💚.

Mijn schoot.

Om mijn stilte te kunnen reflecteren,mij vasthoudt in dit moment,niets meer om kan keren en ben gewend om te ervaren dat wat ik beschrijf, alleen is gekomen waarin ik in staat kan zijn, in het geduld die ik kan hebben, neer kan leggen in mijn schoot.Mijn vrijheid kan voelen in alles wat raakt en geen ingewikkeldheid kan verdragen, dan alleen op een eenvoudige manier, blijft plezieren om alles eens om te draaien en niet meer wacht op geen enkel reactie die ik zou kunnen zien nog belangrijk had willen maken.Neer te leggen in mijn schoot, waar de ruimte die ik voel alles heeft te maken dat in het verdwijnen van mijn woorden het zeldzame kan ontstaan.Dat is mijn stilte in mijn adem,in de regelmaat van zijn.Elke letter die kan ontstaan, daar minimaal voor geleerd moet hebben, dan alleen te zijn met mijzelf.Dat wat naar buiten wilt komen met open armen ontvang,niets hoeft te zoeken als spijkers op water.Met een lekkende mand nu om hoog kan kijken, naar de rust die ik vindt,naar de gloed in een gedogen omgeving, waarin ik kan zien hoe mijn vrijheid is verworven terwijl ik schrijf. In het vertellen hoe toereikend het kan zijn om te durven schakelen in de snelheid die komt.Mij  kan vereenzelvigen wat ik hoor en doorga in mijn eigen wonder. Wat er gebeurd, als ik de stop uit mijn eigen gootsteen kan trekken.Als ik ga zitten met mijn handen in mijn schoot, waarin ik kan ervaren hoe mijn liefde gewillig komt.Hoe het glimt aan alle kanten dat een verlichting alleen maar iets zegt, over elke verandering die ik kan ervaren.In de mooie tijd waar ik ben gekomen,waar ik staar over  water en de rimpeling  kan zien.Waar de zon heel langzaam is gaan zakken en de kleur kan geven van een koperen bal.Mee ga in het afronden van een dag,bemiddeld toe kan kijken met mijn handen in mijn schoot. In het verhaal wat ik vertel,mijn zachtheid blijf voelen in het erkennen wat belichaamde taal kan betekenen terwijl ik schrijf.Het duwd en trekt en laat niets over, dat in alles wat ik beschrijf,gewoon naar voren wilt komen.Gewoon een zachte plek heeft ingenomen in mijn schoot, waar ruimte is voor een bezinning, om te laten zien dat in mijn waardig spreken en schrijven steeds iets anders kan laten zien.
Met mijn handen in mijn schoot laat ik alle geluiden die ik hoor, als een donzen deken vallen.Dat mijn werkelijkheid die ik creëer een samenspel is gebleken hoe ik kan kijken naar mijzelf.Hoe elke vraag onder is gedompeld en mee is gesleurd door elke stroming van mijn woorden.Door elk inzicht die is verkregen in het luisteren naar mijzelf.In elk ontwaken mijn nieuwe dag begint en alle dingen die ik niet begrijp, in mijn schoot kan leggen. Veel meer zegt dat in het wonderlijke drijven stil kan zitten,stil kan staan,niets hoeft te overdenken, dan alleen te ontvouwen en open kan gaan in mijn moment van schrijven.Dat alles wat ik in mijn schoot kan leggen, misschien een andere keer omhoog zou kunnen tillen. In het koesteren wat het doet en in mijn schoot de vergeving ligt, om opnieuw te kunnen beginnen, hoe in het ontvangen van mijn ervaren, nu een andere functie ligt.
Anna.💚.

Er voor gaan.

Er voor  gaan,waarin mijn taal mijn vriend is geworden,waar ik kan voelen dat als ik moet huilen niets heeft te maken met een oud verdriet. Maar een overgave van het moment waarin het zich aandiend en kan ervaren, dat in het thuisvoelen van deze emotie, zich kan wenden om te durven zeggen dat het geluk mij overspoelde en mij in een verlichting zet.Mij laat weten dat wat ik deel, schrijf en spreek,zich om kan vouwen,naar elke uitbarsting die het kan krijgen, thuis ben aan het komen bij mijzelf.Mij over te geven in het verstaan dat in iedere letter die is beschreven soms, als een vulkaan binnen kan komen. Een uitweg zoekt zoals ik kan schrijven,zoals ik ben gaan spreken dat in al het resoneren wat het heeft gedaan, mij heeft geleert om mij daar aan over te geven, aan elk moment die mij laat zien, dat soms een huilen nodig is om het weer helder te krijgen.Waarin geen enkele laag hetzelfde blijkt, maar mij overgeef in wat er mag ontstaan en kan laten zien aan mijzelf.
Er voor gaan, als een lopende encyclopedie naar binnen laat komen en laat zien dat als ik kan spreken en schrijven mij altijd lichter maakt,dat als ik zou moeten luisteren naar wat andere zeggen, mij de ruimte ontnemen om zwijgend toe te kijken en te knikken met mijn ogen dicht.Dat wat ik kan vertellen alleen naar mijzelf blijft gericht.Dat is het enigste wat er over kan blijven in het gericht zijn naar een gebied, waar ik naar  kan turen over de velden,waar ik niets hoeft te doen,waar ik alleen kan ontvangen, geen problemen meer zijn,maar te ervaren wat het beheer die ik laat zien ,in het blijven vertellen,dat wanneer een schoonheid zich laat zien, in de tranen naar voren kunnen komen, eigenlijk een mooi ervaren is geworden. In het overkomen hoe het voelt om de stap te nemen,dat in het beleven van mijn schrijven eerder laat zien, dat in het verblijven van zoveel woorden de belichaming komt en dan kan voelen om er voor te gaan.
Niets anders mij kan behagen,in de ontwikkeling die ik zie,dat alleen door te praten met mijzelf veel meer ben gaan zien, hoe mijn klank die ik heb te kunnen gebruiken.Door te luisteren naar mijn eigen stem,daar al een tijdje geleden heeft liggen broeden. Heeft laten zien wat het voor mij betekende om er voor te gaan.Geen enkel beweging hetzelfde voelt,dat in het spreken en schrijven altijd gericht zal blijven wat het werkelijk met mij doet.Mijzelf de kans heb gegeven om er voor te gaan.Soms om kan vallen om op te kunnen staan.Soms verlamt kan raken als ik zou blijven luisteren wat andere zeggen.Mij om heb gekeerd om het winnen van eigen gebied te laten zien aan andere.Nooit mijn bedoeling is geweest dat wat ik heb willen laten zien, in het lezen van mijzelf daar de vrucht is geworpen om nu te kunnen zeggen dat ik er voor ga.
Omdat ik weet, uit alle ervaringen die ik heb gehad,dit voor mij het enigste is wat is overgebleven. Om te blijven luisteren naar mijzelf,te blijven schrijven zoals het komt en het zo heerlijk voelt om te kunnen  delen en zeggen dat ik er eindelijk  voor ben gegaan.Mijn eigen taal daarin weet te gebruiken en kan dansen op mijn toetsen,blindelings kan blijven typen,om het daarna  hardop aan mijzelf voor blijf lezen om te gaan ervaren wat ik beschrijf.
De toestemming aan mijzelf nu daadwerkelijk heb gegeven om te laten zien, dat al mijn vrezen, om is geslagen, om er voor te gaan.
Anna.💚.

Anker.

Het anker wat ik heb,als van een vast ritueel, neer kan dalen wat ik beschrijf.Als een vlag laat wapperen door de zachte wind  en als een kind kan spelen met de dingen die er zijn.Die voor mij liggen en voor mij belangrijk zijn.Dat als ik zou weten in wat er nu verschijnt,in kleine stukjes naar boven zijn gekomen. In het rijpen wat het kan zijn om gezien te kunnen worden,om het te plaatsen in het geheel,waar mijn stilte is geboren, in de sluimring die het heeft mijn angst  heeft meegenomen, zonder dat ik het wist. Daarin mijn leven liet bepalen,daarin zoveel had gemist.De draai die ik heb willen maken naar een positiviteit. Waar het negatieve mij nog weinig zegt om daar in te blijven hangen.Het verankerd  zijn in mijn lijf, waarin het radeloze is verdwenen,waar het laat vallen van het geluid,  zoals een anker te water kan vallen in de rimpels die het geeft. Zodra het de bodem raakt, zich boord in de grond met het vermogen om zich vast te zuigen  zich kan wortelen in de grond.
Zo beleef ik ook mijn schrijven en kan ik nu zien, dat mijn verankerd zijn niet weg kan drijven in wat er blijft ontstaan,wat ik aan mijzelf kan laten weten.Soms kan laten zien dat wat ik deel altijd de uitleg zal blijven naar mijzelf.Altijd zal blijven koesteren en als een diepe schat tegen mijn borst aan kan houden. Het verankerd  zijn,blijf voelen, dit mee kan nemen zolang ik leef. In het verschil die ik weet te maken in het verankeren daar mijn stilte is gevonden. Waarin alles open kan worden gebroken,waar ik mijzelf  kan zijn,waar mijn dagelijks beschrijven een belichaming heeft gekregen.Een stroom van ontdekken en uit heb gevonden dat hoe het kan zijn zonder afhankelijk te zijn van een ander. Mij draagt zoals het loskomen van oude dingen,mij zet in het licht van overkomen,waar geen enkele stroom is tegen opgewassen,waar mijn anker mij hield in de houding die ik zet, wanneer de emoties te groot kunnen worden en als ontroering naar buiten komen.Mijn handen langs mijn ogen wrijf en toch laat komen wat naar buiten plopt.Wat gezien wilt worden en ik dat beschrijf, dat in de anker die ik heb, niet hoeft weg te lopen van de vlucht die ik wilde nemen.Maar wil zien wat in mij verankerd  ligt. Het binnen kan komen om te zien, wat ik zo heb gemist terug kan geven aan mijzelf.Geen rare sprongen hoeft te maken, niet hoeft te dwalen in de plekken waar ik ben geweest.Maar thuis kan komen in mijn eigen huis,in mijn eigen creëren in wat ik heb bereikt. Dat in al wat ik wilde weten zich nu heeft verankerd.Hoe het kan zijn ,om ieder dag in mijn eigen spiegel te kunnen kijken en te durven zien,hoe blij ik kan wezen in de jassen die ik heb uitgedaan.Mij verankerd kan voelen in de lichtheid van mijn delen in alles waar ik mij bewust van ben  geworden,waar de wond dicht is geslagen,waar het anker mij heeft geholpen en in staat kan zijn, om alles te omarmen wat naar voren komt.
Anna.💚.

Mijn eigen schaduw.

Over mijn eigen schaduw heen te stappen en mij te verplaatsen in elk moment,wat zich aandiend en zonder woorden  iets kan vertellen. In het uitzonderlijk kunnen ervaren wat  stilte echt kan doen. Waarin de emoties naar buiten kunnen komen,waarin ik heb herkent dat een geluk zich kan wenden. Dat wat ik vertel alleen blijft gericht hoe het voelt, dat blijdschap en verdriet samen kunnen komen in een golf van mededogen en kon zien dat ik niet de enigste was.
Over mijn eigen schaduw heen te stappen houd voor mij in, dat zoals ik over mijn moeder heb geschreven,zoals ik kon kijken naar een oude vriend,zoals ik mijzelf een buiging laat maken naar alles wat mij heeft gediend. Ben ik nu in staat om over mijn eigen schaduw heen te stappen.Alles wat ik heb verteld mij heeft geholpen om de ruimte te blijven voelen, om te kunnen zien dat het vertrouwen die ik heb gecreëerd zich uit blijft vouwen wat de stilte mij heeft geleerd.
Geen spons meer hoeft te wezen,geen radicaal besluit,maar als ik over mijn eigen schaduw heen kan stappen, er een dankbaarheid ontstaat.In een liedfevolle blik een nieuwe beweging zie, waarin ik voel wat echte stilte kan doen.Ik heb niets hoog te houden en hou mij nergens aan vast, dan alleen te kijken hoe ik toen reageerde vanuit een gekwetst gebeuren.Maar door al mijn schrijvend beleven, er nu anders in ben gaan staan.Over mijn eigen schaduw heen kan stappen om te zien wat liefde naar mijzelf kan doen en heeft gedaan.Wat stilte kan betekenen in voorspoed en geluk,wat een samensmelting kan laten zien,wat een spreken met mijzelf ook heeft gedaan,om woorden te kunnen geven aan elk moment die kan onstaan als ik over mijn eigen schaduw heen kan stappen.
Als de tijd die ik neem, het verschil kan maken in hetgeen wat uiteindelijk steeds voor mij lag.Dat in het verdwijnen van mijn woorden, mijn stilte overblijft,mijn schaduw zich heeft terug getrokken, omdat ik nu weet wat spreken vanuit een stilte voor mij is gaan betekenen.Wat liefde kan doen,wat een mededogen kan geven en in geen enkle schaduw meer wil staan.Dan alleen te erkennen in het schrijvend spreken,mij heeft geholpen om uit mijn eigen schaduw te kunnen stappen.Om te zien dat de voltooiing die het kan hebben, stilzwijgend de plooien glad zijn gestreeld en alleen de verantwoording voor mijzelf heb genomen. Over mijn eigen schaduw  kan stappen en nu kan zien, dat in al het verborgenen, in de stilte om kan slaan.
Anna.💚.

Belichaamde stilte.

In de overweldiging die ik zag en mij ontroerde. Nam het besluit om te reageren om te laten zien wat schoonheid kan betekenen,in de tranen die vloeide en mee kon huilen wat geluk kan betekenen. Werd  onthaald dat juist zonder woorden, maar in het zien hoe de werking van zoveel spreken ook een mooie andere kant liet zien.Zo kwetsbaar als een bloem die open wilde gaan,die midden in het hart zich laat zien, wat er ook kan gebeuren wanneer de stilte is toe getreden,wanneer het luisteren verdwijnt,wanneer de tranen komen die een bevrijding geeft. De energie haar eigen weg wilt vinden,en ik kon zien wat ik al heel lang heb gevoeld, om getuigen te kunnen zijn van een nieuwe geboorte.
Dat in het menselijk geluk ook de tranen kunnen komen, waarin de herkenning die ik zag, als een bevestiging liet komen,als een ontmoeting met mijzelf.Alle angst was verdwenen om toe te mogen kijken dat belichaamde taal niet alleen in het spreken maar juist vanuit een mooie stilte kon ontstaan.
Anna.💚.

De nieuwe kant.

In een niewe kant te gaan staan in een begripvol beschrijven, hoe ik nu om kan gaan in de prille overgang van een beleven. Zich doorzet in elk spoor, alleen om te kijken dat wat ruimte schept, soms in mijn bewegen zo verweven blijft in mijn delen.Het verloop in wat ik schrijf mij soms doet verbazen.Steeds als ik merk dat als ik mij laat gaan,niet opkijk wat ik vertel,maar in de flow van bevinden ineens kan zien, hoe ik naar de nieuwe kant ben gegaan.Beïnvloed door wat ik steeds voelde,nooit goed genoeg kon voelen, om mij te realiseren  waar ik nu ben. Mijn eigen creëren kan laten zien welk een besluit ik ook neem,geen enkele voorwaarde heeft,geen ommekeer waarin het idee wat ik droeg heb afgeworpen, om nu te kunnen zien,dat diep van binnen ik altijd zo ben geweest.
Mij vaak heb laten beïnvloeden en mee ben gegaan met een stroom die ik eigenlijk niet wilde.Vaak heb moeten huilen en er om kon lachen, dat in het scheef getrokken geheel, nu pas begrijp,dat in de vele dingen die ik heb gedaan, ben gaan reageren zoals een ander dat wilde en er niet bij stil stond dat ik zelf ook een mening had.
In het doortastende  vanuit de laag die ik vertel, eigenlijk geen lagen zijn,maar het stapelen in wat er werd gezegd en als een kopie ben gaan reageren.Mij uiteindelijk steeds slechter ging voelen en niet begreep hoe ik heb moeten leren om bij mijzelf te zijn.Mij terug trok en niet meer kon voelen hoe belangrijk het blijft, dat in het reageren naar de ander vaak het projecteren blijkt, in wat ik zelf niet wilde voelen.
Al deze fases heb door lopen, mijn blinde vlekken heb weggehaald,in opstand ben gekomen,met dingen heb geworsteld,mij schuldig heb gevoeld. Totdat ik zag in mijn delen, wat ik laat zien, mijn eigen liefde lag verborgen in elk uitleggen naar mijzelf.In de zelfstandigheid dat in de nieuwe kant waar ik ben gaan staan, veel meer past in het overkomen.Veel meer kan laten zien dat in ieder wolkje die passeert,voorbij kan drijven en mij leert dat in elk ontdekken, mij heeft gebracht naar mijn stilte.Die ik als kind al leerde om daar goed mee om te gaan,om dat vast te houden en mee te dragen,dat wat ik had, in feite nooit is verdwenen en onder had gebracht in mijn onbewuste.In het zuinig zijn met elk wonder en ben blijven geloven dat wat ik vertel, het helen heeft ingezet van zoveel weten.Alle ervaringen inmiddels zijn verdwenen,niet meer open kan staan om mij te  beïnvloeden door welk een situatie dan ook.De nieuwe kant is gaan spreken,die mij gerust kan stellen,die de wind kan vangen en de zon kan dragen en alle regen welkom zal heten.Alle tijd die ik heb genomen, dat in het zwijgen wat ik deed, nu open is gebroken in de kant waar ik nu sta.Waar het wervelen het teken kan geven om de stilte die ik heb,  te blijven koesteren.In het  laten zien dat wat ik vertel misschien dat in elk beleven wat ik heb laten zien, als een golf van herkenning naar mijzelf heeft gediend. Het uiterlijk vertoon de nieuwe kant heeft ingeluid en de neiging heb om in mijn stilte te gaan zitten,geen ervaren meer nodig heb,dan alleen te voelen hoe het is om in mijn nieuwe kan te staan...en te gaan zitten...in mijn stilte...
Anna.💚.

Bed van Rozen.

En leg mij neer in een bed van rozen ,waar de geur in een kleur verschijnt,het roze en het rode in het gele van het verstaan een mooie tijd  is aan gekomen.Mij ontspan met mijn ogen dicht in het lezen van mijn delen. Alleen gericht kan blijven wat mijn werkelijkheid laat zien.
Met aandacht mijn lijf laat zakken in het bed van rozen, die mij omringd met de geur die steeds anders is. Maar weet te herkennen dat niet alle stilte hetzelfde blijft, in al het royale van mijn overgave geen toekomst heeft,maar het kunnen duiden van een nieuwe tijd. Waar een bed van rozen ook iets zegd hoe ik kan kijken om mij heen. In het natuurlijk zijn, weinig nodig heb om mij echt gelukkig te kunnen voelen.Mij steeds meer zegt in al mijn creëren, waarin mijn constante lijn van een beheren,in  kan spelen. In alles wat een bijzaak is geworden,welk een loflied er ook wordt gezongen zoals ik kan kijken naar de natuur.Het flinterdunne begrijpen om kan slaan, dat hiervoor geen titelsong kan onstaan, waarin het realiseren van dit moment geen andere tekst kan omzeilen maar beter ben gaan benutten wat tijd met mij heeft gedaan.De rimpels op mijn handen aan kunnen geven hoe dun mijn huid is aan het worden en meer de tijd ook neem voor al mijn handelen. Waarin mijn gezicht wat bleker is geworden,waarin mijn rode wangen zijn veranderd in zuivere  gladde konen. Door de rust mijn bloeddruk lager is geworden en nu beter weet om te gaan met een emotie.Mij ergens toe laat trekken,mij nergens aan wil sluiten dan alleen de scheiding wist op te heffen naar mijzelf.Al wat ik kon verwerken via mijn schrijvend beleven nu niets anders meer vraagt wat ik kan zien en steeds meer op mijn moeder ben gaan lijken en nu pas begrijp dat in het dwalen wat zij heeft gedaan, als kind had opgepikt en uiteindelijk ook aan het dwalen ben gegaan.Tot het moment in al mijn vertellen,in het luisteren naar de natuur , soms flitsen op kan vangen hoe mijn moeder en ik alleen konden spreken over de natuur.Er geen scheiding was te voelen, maar de liefde naar elkaar, via de natuur zich openbaarde en dan blij kon zijn met de aandacht die er was. Mij dan uiteindelijk het kind weer voelde om moeder en dochter te durven zijn en daar de natuur in had geholpen, om samen te kijken naar iedere bloem.Te gaan zitten op een bankje om de bomen te ervaren,ieder blad zijn gaan tellen en het plezier weer voelde, om elkaar te accepteren in hoe het was. Om haar hand vast te pakken en te laten zien dat een bed van rozen kan onstaan, zoals ik nu kan kijken wat ik in feite van mijn moeder heb geleerd.Nooit gedacht om zo te schrijven over mijn moeder en moet erkennen dat in de kleine momenten die zij liet zien, gegrift is blijven hangen, wat voor mij het bed met rozen  symboliseert.
De intelligentie die ik heb verkregen in het bijkomend effect,dat ik in feite even stil heb willen staan, dat de moeder die ik had,zoveel zorgen haar overweldigden en de spiegel die ik voor haar was nu verbleekt achter mij kan laten. In de ontroering die ik voel als ik de momenten kan tellen hoe wij samen konden kijken naar de natuur om ons heen.
Hoe wij samen lachte om de fouten die er waren,hoe wij elkaar konden begroeten in het verstaan, dat als zij had geweten om te durven luisteren naar haar eigen intelligentie,naar wat zij onbewust heeft achtergelaten en ik nu pas begrijp, hoe het mij nog steeds kan raken zoals ik haar nu beschrijf.Het afscheid wat ik nooit heb kunnen voelen, staat als symbool, als ik op een bed van rozen ook kan laten zien, dat welk moment het ook kan krijgen, ik nu kan zien, hoeveel ik op haar lijk.
Anna.💚.

Natuurlijke boost.

Het beste naar boven kan halen, waarin het kleine mij leert om mijn respect te tonen en te creëren voor de passie die ik kan voelen als ik naar mijn bomen kijk.En iedere dag  wakker kan worden, naar buiten kan kijken naar iedere boom die ik zie, het nieuwe blad kan tonen,in het welkom zich terug kan spiegelen naar mijzelf.Mij zo rijk kan voelen en mij de adem geeft,alle insecten de ruimte laten,alle kleuren die het heeft, mij in een extase kan brengen en mij precies geeft wat ik nodig mocht hebben.Dat in de omgeving waar ik in leef een respect af kan dwingen in het samenkomen, dat zodra de wind het teken geeft om de mooie takken te laten bewegen,waarin ik mee kan deinen in mijn regelmatigheid van mijn schrijvend beleven.. In de vriendschap die ik voel, dat in het omarmen van mijn bomen alleen maar laat zien hoe betrokken ik kan zijn als een oude boom wordt weggehaald.
Naarmate alle kleuren tevoorschijn komen,de groei als een boost naar buiten komt en ik blijf zien dat in elke aanraking die ik kan voelen, mij nog bewuster wordt wat natuur kan doen.Zoveel schoonheid wat het kan dragen,zoveel kan laten zien, dat als ik blijf kijken in wat het kan doen om er zo respectvol mee om te gaan.
Steeds meer ben gaan begrijpen dat door het gebruiken van mijn taal  dichter bij mijn eigen natuur ben gekomen.Zich vertaald in het houden van de bomen die mij omringen en mij gelukkig prijs dat in de stilte die zij geven, mij bewust wordt van mijzelf, hoe ik sta in mijn leven en thuisgekomen ben.Waar ik mij rijk in kan voelen,soms zo veel kan zijn,dat in elk stukje die ik aansnij,mijn geluk kan proeven.Met iedereen zou willen delen dat de natuur mij helpt herinneren, hoe ik als mens mag ontvangen, in ieder blad die naar mij wuift. In het groen  die zoveel kleuren heeft,mee kan wiegen dat wat er leeft in een aparte schoonheid kan veranderen zodra ik erover schrijf.
Het zinderend effect in het spiegelen geen taal meer heeft,maar te durven ervaren, dat in elk onderliggend gedachte, alleen maar hoeft te kijken naar elke boom die zonder ego staat te wachten. Om bewonderd te worden en te zien dat het meegaan in het bewegen van de takken, juist laat zien dat daar een rust in is te vinden.Waarin mijn dialoog voor vandaag in elk ontwaken alleen maar vraagt om de boost die het kan geven te blijven ontvangen wat de natuur ons geeft.
Anna.💚.

Cyclus.

Terwijl ik schrijf en aan mijzelf kan laten weten,dat in het schappelijk willen zijn soms wat dingn zijn vergeten.Mijn dagen vul met wat zachte energie,met wijde blik mijn stilte voel,waarin de voeding die ik nam, om mee te helpen om een oude boom die weggeghaald diende te worden, mee te helpen om de oude takken te verpulveren en ze uit te strooien in de border voor mijn huis.Zodat de liefde voor mijn boom de nuttigheid kon geven dat in het harde werken wat de boom had gedaan, terug kon leggen op de grond.Waarschijnlijk de voeding die het kan geven ook mij heeft vervult om te kunnen ruiken,  soms door een oude boom weg te halen een nieuwe plek creëert.Zo simpel als het kan lijken,zo vredig ik mij nu voel,dat in de samewerking met elkander,  ook kon zien, dat het werken in de natuur mij kan brengen in zoveel rust en mij deed herinneren aan een tijd dat ik werkte( met veel plezier) als hovenier,als enigste vrouw tussen heel veel mannen.Mijn tijd vooruit was dat in het bewegen,net zoals vandaag, mijn kracht kon voelen wat natuur met mij kan doen.Terzijnertijd  was ik vergeten wat bomen waarmee ik sprak, mijn klankbord zijn geweest om te voelen van elke stroom die ik kon ervaren, als ik hun stam vasthield.Dan begon ik zachtjes te spreken en legde ik uit, dat al het hout wat ik vasthield en er aan rook, mij altijd bracht in de verwondering die ik ook vandaag kon voelen.In de natuur te willen staan,een zachte bries kon ervaren,waarin mijn kracht in het uitstrooien kon zien, dat de liefde voor hout en dus voor bomen, mij zelfs ontroerde en om kon zetten in elke beweging die ik maakte.De kale stomp die was overgebleven, ben ik  op gaan staan, om de boom te bedanken voor de zuurstof die zij aan mij  heeft kunnen geven,maar plek moest gaan maken voor een nieuw pad.De vernieuwing niet tegen wil houden en ook begrijp, dat soms als bomen veel te groot zijn geworden op het pad waar ik op woon,de wortels naar boven kwamen en de golven in het pad meer de aandacht vragen dat als de boom zou blijven staan.
Maar heb op mijn manier meegeholpen om de oude boom en takken als een symbool neer te leggen voor mijn huis.Waar ik nu met liefde naar kan kijken dat in de ruimte die is ontstaan, weer een nieuwe boom kan gaan groeien, waarin al het oude kan vergaan.
De cyclus het kan dragen,het harde werken is gedaan,mijn lijf de rust kan geven om morgen weer helder op te kunnen staan.
Anna.💚.

Onvoorwaardelijkheid

In het bekennen van mijn tijd die ik deel,nu in dit moment zo ontspannen kan lijken en kan zien, dat mijn overtuiging die ik zie in elk wijzen wat ik niet meer wil, ergens vandaan is gekomen.Ergens nog steeds door een andere bril kan kijken.Geen moeite meer doe, maar wat er komt te willen erkennen, om te willen zien dat in het loskoppelen van wat ik heb mee gekregen om wat jasjes uit te doen. Nog steeds kan zien als een dragen van een ontstijgen,het niets afdoet aan het feit dat in elke begrenzing die ik zet, zo metallic kan lijken,zo in het algemeen in eigen vorm is neergezet.Maar als ik eerlijk wil blijven soms wel eens voel, hoe realistischer ik ben geworden. Soms kan bemerken dat wat ik heb achtergelaten soms naar voren komt .De aandacht die ik geef in elke verhouding uit zou kunnen leggen. Zoals ik het nu beschrijf, vaak heeft te maken in het weten hoe het kan zijn om een liefdevolle vriendschap te willen sluiten  met mijzelf.Nu het zover is gekomen, mijn zegeningen  zijn geteld en ik trots kan wezen  wat ik nu heb bereikt.Nu ik sta te wuiven en een link kan leggen hoe voorheen mijn angsten zijn om gebogen, dat in het begrijpen meer iets zegd in de vervulling die het heeft gekregen altijd rekening hield met een stuk verleden.Ik kan er niet omheen, dan alleen te zeggen dat mijn spijt naar iedereen, die ik niet begreep nog wel eens langs kan komen in mijn gedachte. Dan zie van hoever ik ben gekomen waarin mijn naïefiteit de grootste rol heeft gespeeld.Zodra iemand aardig tegen mij was, gelijk op een voetstuk plaatste en diegene zo belangrijk maakte waarin ik zelf verdween.Waarin ik alleen maar bezig was om die aardigheid in een onvoorwaardelijkheid te zetten.In een deugzaam verpozen,maar sinds dat ik mijn eigen gong kan horen en laat zien aan mijzelf, moet ik erkennen dat de weg die ik heb afgelegd nu ruimschoots mij heeft terug gezet naar wie ik werkelijk ben.
Elk factor van beleven,van te durven staan in alles wat ik heb beschreven in mijn eigen taal.Door heb kunnen geven zoals het kan zijn.Zoals de velen twijfels om zijn geslagen in het hebben van de bevrijding die het geeft.Waarin ik nu kan zien hoe volhardend mijn ingeslagen weg heeft laten zien,dat in het spreken en mijn schrijven zich heeft gediend om te gaan beseffen dat in al wat is besproken achter mij kan laten. In de onvoorwaardelijkheid die ik kan hebben,mij als een spons heeft gedreven om thuis te kunnen komen bijmijzelf.Mij welkom wist te voelen,alle oude lagen heb weggehaald en er iets moois is overgebleven,waarin mijn taal die ik wilde beleven, zich terug heeft gekaatst, dat in alles wat ik nu met mijzelf bespreek. Als een blad om kan slaan en de achterkant van het ontstaan haar plek heeft ingenomen,als steuntje in mijn rug.Geen rugzakje meer kan voelen, dan alleen te durven kijken waar mijn onvoorwaardelijkheid voor staat.
Anna.💚.

Gerichtheid.

De gloed van vandaag, als ik kijk wat er kan gebeuren als ik zou weten dat mijn taal anders lijkt.Waarin ik heb geleerd dat wat ik ook beschrijf, altijd naar mijzelf gericht zal blijven.Net zoals ik zou spreken in de gewilligheid die het heeft, dat in elk delen in het nieuwste wat er is,geen andere taal zou kunnen gebruiken.Geen Engels of Frans geen Russisch of iets Zwitsers, alleen de klank die ik kan geven op een gong.Kan slaan op mijn trommel en kan  kijken met een serieuze blik,geen enkel ander woord zou kunnen gebruiken waar mijn taal mij ook brengt.Het is een richten naar dit moment,met eigen woorden daar mijzelf in ben.Mijzelf laat zien dat in de taal die ik gebruik heb geleerd in het luisteren naar mijn stem.Maar nu ik wat verder ben gaan kijken en ondervindt dat in de nieuwe taal die ik dacht te hebben, mij leidt dat er geen andere taal aanwezig is.Maar de stroom van ondervinden mij veel meer zegd en daar mijn eigen woorden aan kan geven.Dat wat ik heb geleerd in het luisteren naar mijzelf maar ook naar vele om mij heen, de vorming heeft gekregen om te blijven beleven wat ik schrijf.De tand des tijds,de vele dialogen vaak de wending heeft gekregen in het verdubbelen van mijn eigen vermogen.Waarin de afscheiding die ik vaak voelde alleen had te maken wat ik zelf creëerde en niets begreep van de wereld om mij heen.Maar nu ik heb beslist, in de basis die is gelegd,met eigen woorden weet te beschrijven,geen doel meer heeft, dan alleen in het duiden naar mijzelf. Waarin ik heb geleerd dat in iedere poging die kon ontstaan, in het weven van een getouw,in het laten zien hoe ik mijn taal weet te gebruiken.Soms een kleine verandering zie,door te weten dat wat komt, in de nieuwsgierigheid die ik heb,mij altijd doet verbazen als ik achteraf mijn schrijven lees.Het wiegen in de klank waarin het resoneren in mijn lijf blijft reageren en als een kind heel gretig in het ontvangen mij laatt zien, dat als ik blijf spreken en schrijven,als ik er mee wakker wordt,hoe deugzaam het kan zijn, dat in elk bespreken geen nieuwe taal ontdek, dan alleen een begroeting naar mijzelf.In het plezier wat het kan geven met zoveel woorden eigenlijk alleen vertel ,om mijzelf te blijven ontmoeten en geen ander ontdekken daar voor nodig heb. Dan alleen te weten  dat in de komende tijd mijn taal  om kan schakelen,mij nergens meer van bevrijdt,mij alleen laat kijken wat er komt, in mijn moment van schrijvend delen. Dat voldoende blijkt te zijn om te blijven zien,hoe anders ik ben gaan kijken, in het ontstaan van mijn schrijven, in de gerichtheid die het heeft, mij altijd heeft gediend om heerlijk bijmijzelf te kunnen blijven.
Anna.💚.

Nectar. 🦋.

In het uitkristaleren van de dunne lijn een voorrecht blijkt te hebben in de ontmoeting met mijzelf. Waarin mijn vertellen in kleine pasjes de ronding maakt van overkomen.De belangrijkheid staat te springen om  mijn duidelijkheid die ik geef, zich weet te omringen met de stilte om mij heen.Mijn ingeslagen weg geen weg meer bleek te zijn,maar een erkennen dat er  zoveel lagen hebben liggen wachten om gezien te willen worden.De toedracht van mijn werkelijkheid als ik allles terug lees, moet erkennen, dat de bevestiging die ik toen zou willen, nu helemaal is weggevallen.De glimlach die ik heb,met zachte ogen kan vertellen,dat de basis die ik dacht te hebben zich heeft opgesplitst in zoveel weten.De diepgang naar de oppervlakte weet te komen in het graven van wat kuilen overbodig blijkt te zijn.De allure die het kan hebben zols ik de bomen kan omarmen,zoals ik kan kijken naar elke bloem. In feite mijn hand ben aan het geven aan de natuur.Een samenwerking kan voelen in iedere adem die ik geef,mij meerdermalen heeft doen beseffen hoe natuurlijk het kan zijn,dat in elk omarmen wat ik beschrijf in kleine pasjes zijn gezet,zodat het overzicht wat ik dacht te moeten hebben, weg kan vallen in een gelijkmatigheid van spreken.Welk effect het ook kan hebben,mij heeft geleerd om duidelijk te blijven naar mijzelf.Dat in mijn schrijvend beleven, zich alleen maar keert hoe mijn huid kan voelen,hoe mijn stem die ik heb, in het verkrijgen van elke toon,in het wonderlijke ervaren ,de schoonheid blijft zien, dat in het herhalen de laag kan liggen om te zien dat ik zover ben gekomen om dat te laten  zien.Elke oever heb betreden,elk ontstaan naar voren hebt gehaald,elk weten naar buiten is gekomen.Hierin van niemand afhankelijk ben geweest,maar in mijn wereld van vertellen in elk ervaren is neergezet.Elke illusie is weggehaald,elk ontvangen door een andere bril ben gaan zien,vanuit de gloed van delen, van kunnen voelen dat ik uit iedere schaduw ben gestapt,en als een vlinder verder ben gaan vliegen om te kijken welke bloem nog nectar geeft.
Anna.🦋.💚.

Boog van kleuren.

Om te blijven waar mijn werkelijkheid als een boog over elk ontvouwen zich laat zien. In het toeverlaat van wensen alles omkeerd en mij heeft geleerd dat in mijn schrijvend spreken, waarin de boog die ik laat zien met zoveel kleuren is bevestigd.Elke kleur zou kunnen passen in de maat die ik zet.Wat de indruk van een beleven mij vast kan houden en mij terug kan vinden hoe het voeltAls ik zou zien wanneer er een kleur zou ontbreken er een gat ontstaat. Een laten liggen wat een boog ook maakt, daar onder kan gaan zitten en de kleuren tel in het bevinden van een gelijkenis.Dat welke kleur ik ook kies, niets kan veranderen aan wat ikzelf blijf zien.Wanneer ik de kleuren zou mengen er weer een andere mooie kleur ontstaat,zich uit kan breiden, in mijn eigen werkelijkheid wanneer ik schrijf. Bezig ben om het te mengen om te kijken welke kleur het beste past.Waar ik mij goed in kan voelen,waar geen macht in onderlingen strijd, de deuren dicht wilt houden, om te gaan beseffen dat de boog die ik maak, alleen heeft te maken, dat in het veilig voelen om ergens voor te gaan staan,soms zo kwetsbaar kan worden.Vaak niet wordt begrepen als de belangrijkheid steeds naar een ander gaat.Als het gesprek met elkander  geen boog ontstaat,maar een emotie van ervaren,waarin de leegte zich kenmerkt in een verlangen om gezien te willen worden door een ander.Gezien te worden zoals vele kijken,en altijd iets anders ervaren. Dat in elke boodschap die het krijgt, niets heeft te maken hoe ik naar mijzelf schrijf.Kan spreken zonder de wisselwerking van de ander,dan alleen mijn eigen kleur te proeven en  neer kan zetten in de boog van mijn duiden.Dat in elke kleur die ik kan ontvangen gelijkwaardig wil zijn en niets heeft te maken welke voorkeur het heeft. In de wisselwerking naar de ander vaak wordt onderbroken.Als men de macht denkt te hebben over een ander,het ziekelijk roddelen het grootse voorbeeld kan zijn om niet de hand in eigen boezem te steken.Om te kijken welke kleur het draagt en altijd af kan hangen welke kleur het raakt.Alleen maar bezig zijn met anderen,is de grootste afleiding die ik zie,die alleen maar de boog gespannen kan houden,de kleuren kunnen verdwijnen,waarin het gesprek zou kunnen veranderen en mijn schrijvend beleven eigenlijk helemaal niet nodig is.Maar zolang ik nog zie en kan ervaren in de eilandjes die ontstaan,bondgenoot willen maken,anderen naar beneden halen om zich goed te voelen over zichzelf.Geen enkele kleur kunnen dragen waarin het omzeilen van het moment, alleen maar kan duiden dat in elke vraag die komt alleen kan beantwoorden door jezelf.Dan de boog van kleuren kunnen ontstaan, waarin de herkenning naar elkander de enigste prioriteit zal krijgen om te gaan luisteren naar eigen stem.Te ervaren hoe het klinkt en thuis kan komen in eigen rust. Om niets meer bij een ander neer te leggen.Om te zien dat in de kleuren van een boog in het creëren van eigen taal,daar de ontmoeting ligt, om te blijven stralen in elk schrijvend spreken, om dan te zeggen hoe het voelt om thuis te komen bij jezelf.
Anna.🌈.💚.

Luisterend schrijven.

Het zand wat opstuift en in een kringetje laat zien dat een oplosbaarheid onzichtbaar kan worden.Buiten alle logica een zeldzaamheid weer kan leggen, dat in elke regel die ik beschrijf, meer laat weten over een eenvoudig zijn. Dat in het welen tot een kern kan komen en in feite misschien wel niets meer heb te melden.Dan alleen te beschrijven hoe om te gaan met een taal die buiten mij om kan ontstaan.Die ik nooit binnen heb gedragen,waarin ik nu weet, dat als ik mijn aandacht er naar toe kan brengen, zo vanzelf mij de woorden laat spreken en in een cirkel van verlaten, steeds meer mijn liefdevolle kant laat zien.Dat in elk ontstaan geen regel is te vinden,geen gevulde wet kan schuren,nu ik weet dat zodra ik schrijf of spreek daarin alles kan ontstaan.Geen enkel voorbeeld hoeft te hebben, dan alleen in dialoog met mijzelf  aan te gaan.Soms stil kan zitten en kan turen over het blad. Die vaak gek genoeg gevuld wilt worden, met te kunnen zien, dat in elke stap die ik nodig had om mijzelf te bevestigen, in elk woord die verschijnt, weet te voelen hoe het voor mij kan zijn.Er zijn geen andere opties, dan te keren naar de kern, waar de noodzaak van schrijven dichterbij is gekomen in het recht waar ik uit spreek.Geen rozenpad kan leggen,maar te doen in het vullen van mijn zijn,meer iets zegt over mijn vloeiende bewegingsvrijheid die ik proef.Niet dat ik nog op zoek ben naar mijzelf,maar te durven komen tot mijn kern van weten,van de zeldzaamheid van delen in mijn vernieuwen een drang aanduid, in het blijven vinden wat eigen taal betekend. In de gloed van samen komen,van het overwinnen in de tijd die ik neem en alsnog achteraf kan zeggen dat ik niets heb laten liggen.Vanuit de oorsprong waar ik uit leef, als zand op kan stuiven en in een wervelende storm neer kan dalen,zich kan plaatsten in mijn regelmatigheid van schrijven.Niets anders is dan mij te vullen met wat ik zeg.Mij heeft gebracht naar een mooie stilte, mijzelf kan zijn.Mijzelf op kan beuren dat in iedere woord die ik weerleg, is gekomen omdat ik kan luisteren naar mijzelf.
Anna.💚.

Elke ontmoeting.

Het blindelings vertrouwen,het staan in eigen recht, in het durven ontvouwen in alles wat ik zeg.De kant die het had willen bereiken niets anders zegt, dan de invloed die het heeft als in elke laag die ik laat zien heel persoonlijk laat worden.Waarin ik ervaar, mijn eigen puurheid is te vinden.Onverwachts een schoonheid naar buiten komt en als een kind zit te wiebelen.Mij soms verteld, in het neerstrijken van een gebied, die vaak doet lijken hoe ik mijzelf kan blijven zien.En dan kan ervaren, dat in elke afstand die ik voel, alleen kan laten zien, als ik mij begeef tussen een menigte.Het geluid steeds harder wordt,steeds scherper dat het schreeuwen naar elkander voor mij als overweldiging laat voelen. Mij het liefs terug trek uit al die energieën die blijven botsen in mijn oren. Zo blij kan zijn dat ik uiteindelijk met mijzelf zo in het reine ben gaan staan. Waarin mijn delen mijn eigen vertrouwen heb terug gepakt en niet meer hoeft te reageren zoals ik vroeger deed.Op een barricade te gaan staan schreeuwen en met luide stem iedereen te overruled om te laten zien dat ik belangrijk ben.Alles zich heeft gekeerd naar binnen, zoals ik het zelf zou willen,wat zachter spreek in de vragen naar de ander,wat doortastend een gesprek kan voeren in de echte belangstelling die ik heb. Één op één mij beter kan voelen en meer iets zegt om niet in de massa op te gaan,maar een besluit kan nemen om op te staan,naar huis te fietsen,fluitend mijn eigen deur weer open gooi en dan kan genieten van het alleen zijn met mijzelf.
Geen enkel plaatje hier nog op past,maar te weten dat in de ontmoetingen met mijzelf, de doorslag heeft gegeven om te vertrouwen op mijzelf.Geen enkel muurtje neer kan zetten,maar te laten zien in de prikkels die het kan geven, in de bereidheid om dat te doen, hetzelfde blijft, als ik niet zou zeggen dat het teveel zou zijn om mij te begeven in een menigte wat ik normaal nooit zou doen.
Eigenlijk nu ik er zo over schrijf altijd heb geweten dat mijn gevoeligheid daarin parte speelt.Mij niet altijd af kan sluiten van een menigte, maar ook weet dat zonder dat ik het zou willen soms wat vroeger wegga om mijzelf weer terug te vinden.Om te zien dat elke verplichting die het geeft, om kan draaien wat alleen voor mij belangrijk blijft.Dat in elk delen wat ik laat zien een thuis komen is bij mijzelf.Een liefdevolle groet kan voelen om te blijven schrijven, waarin de draagkracht van vertellen ook deze functie heeft.Het blindelings vertrouwen en het staan in eigen recht heeft alleen te maken wat ik naar mijzelf zeg.Wat ik doorvoel met zoveel woorden,wat ik ervaar als ik tussen een te grote menigte sta en blijf ervaren dat het meester zijn in wat ik kan ervaren, voor mij blijkbaar genoeg kan zijn. In het vertellen van elk moment, mijzelf een duwtje kan geven,om te accepteren dat ik zo ben. In mijn puurheid van bevinden in een andere stand ook sta. Mij het beste lijkt om mij te begeven in het beschrijven.Het alleen zijn met mijzelf, voor mij deze uitwerking heeft gekregen in het laten ontstaan. Dat in het blindelings vertrouwen,mijn kompas is geworden.Mijn gevoeligheid de juiste plek kan geven ,dat in elk gebied die kan ontstaan mij thuis kan brengen in elke ontmoeting met mijzelf.
Anna.💚.

Shiva.

De draad die ik laat lopen als ik kan kijken naar de Shiva in mij. Dan in elke hand twee mooie lelies kan dragen, die de kleur aangeven van een liefde. Van het behouden van de vrouw in mij.Op een lelie te drijven met een prachtige vogel aan mijn zij. Vier armen weet te duiden waarin één hand naar voren duid en de andere kan ontvangen in de schaal die laat zien, hoeveel rijkdom in de glimlach die het kan hebben de rode draad is doorgetrokken naar het welzijn wat ik voel.De vernietiger van het kwaad,de vier windstreken beheerst.Het derde oog symboliseert de creatie van hetzelf.De stroom van het leven en de constante verandering laat zien,hoe de herkenning geplaatst kan worden waarom ik dat beeldje kreeg.
In het bijzijn van welk een vorm dan ook ,mij zoveel rust  kan geven, dat als ik mij de Shiva voel,en kan kijken met zachte ogen de eerste lelies open zie gaan.Dan mijn wijsheid kan voelen dat in elk ontstaan mij kan wenden wat ik zie om te tonen.Dat in het drijven van het vele weten vandaag als een rode draad de Shiva naar voren komt en plaats heeft genomen in de staat waar ik in kan zijn.Waar het wortelen is begonnen en de stam is gegroeid naar een mooie dikte en de lengte steeds hoger wordt.De natuurlijkheid van geven en ontvangen.Van durven staan voor het geluk wat het kan geven.Met zachte klank een eenvoud kan wijzen en in iedere blik ergens doorheen kan kijken.Dat ik kan kijken zonder te kijken,dat mijn handen waarmee ik schrijf een Shiva kan ontvouwen en alleen maar vraagt om te creëren. Mij in staat kan stellen om mee te drijven op de lelie waarop ik zit.
De rode draad die ik door heb getrokken naar elk moment van mijn beschrijven. In het klinken van wat glazen,in de toenadering die ik zocht,voorbij is gegaan met zoveel woorden in het kunnen dragen hoe het voelt. Dat in al mijn ervaren nu blijkt,dat al mijn delen opzichzelf is gaan staan.Dat in elke opening die ik laat zien,mijn liefde kan ontvouwen,mijn vrouw zijn in het dienen wat ik heb gedaan om het kwaad te willen bestrijden,om in eigen liefde te durven staan.Weg kan geven aan een ander, zonder daar iets voor terug te verwachten. Daar mijn intensie ligt dat in het blijven vertrouwen mijn schoonheid door kan geven zoals het komt.
De rode draad vast blijf houden in de nieuwsgierigheid die ik heb. In mijn regelmaat van schrijven steeds meer ontdek, dat niets bepaald kan worden dan alleen te zien, hoe de vorming van mijn schrijven alleen laat zien hoe ik naar mijzelf kan kijken.
Anna.💚.