Plaats maken.

Met dichtgeknepen ogen, het zicht wat ik kan blijven hebben, geen stap naar voren hoeft te zetten,geen zwaaien overtollig lijkt,dat in een strooien met zoveel woorden ik anders ben gaan kijken in alles wat naar voren komt.Er door heen kan lopen om het te betasten,om te voelen dat in elk vermijden een oorzaak ligt.Om duidelijk te blijven en te laten resoneren,te laten broeien en te laten rijpen, net zolang totdat ik het een gezicht kan geven.Kan ervaren in het overlezen.Mijn tong die de beweging maakt, om het uit te spreken en als dikke klodders aan mijn lip blijft hangen,zachtjes een geluid kan maken en dan laat stromen over mij wangen en langs mijn kin,zodat het neer kan vallen op de grond.Dan zie ik een plasje verschijnen, in de spiegeling die het krijgt. De trillingen na kunnen deinen en mij de voeding geeft om zo blij te worden. Dat in het erkennen van mijzelf zoveel deuren zijn geopend en elke sleutel die ik heb gevonden daar heel zuinig mee om weet te gaan.In het tastbaar maken hoe het voelt dat elke vraag die ik kan hebben nu steeds aan mijzelf uit kan leggen, middels mijn schrijvend beleven. Er altijd iets valt te vertellen, altijd iets kan laten zien. Altijd op een mooie manier weet uit te leggen naar wat er zo spontaan naar voren komt.
De stapjes die ik zet in een wijde omgeving,waar de bomen uit zijn gelopen in flinke stammen.In het overschaduwen van een plek en soms een boom neer moet halen,met pijn in mijn hart.Maar het soms nodig is om het licht te ontvangen,om ruimte te maken dat het zaadje wat ik had gelegd zo is gaan ontkiemen en zoveel ruimte innam, dat het nodig was om te gaan snoeien.Als eerbetoon heb meegeholpen om de takken te gaan dragen naar een container en de boom te bedanken wat het voor mij heeft betekend waarom ik dat zaadje had gelegd.Mij deed herinneren aan mijn kindertijd,dat als ik op tafel was geklommen en naar buiten keek,  mij altijd goed kon voelen als ik de kastanje bomen zag.Het maakte mij rustig en sereen, in elk briesje die dan verscheen ik mee kon wuiven wat de boom liet zien.Het willen terughalen waar ik mij veilig heb gevoeld,is nu door eigen toedracht verdwenen. Omdat geen enkele schaduw het wint,geen enkel verleden nog hoeft te schemeren,dan alleen het licht te ontvangen en dat de reden is waarom ik het heb wegegehaald.Op de plek waar de boom heeft gestaan, iets heb gemaakt waar een beeld met open handen is neergezet,dat als ik nu kijk naar deze plek als een volwassenen,mij het gevoel kan geven dat in het ontvangen van zoveel energie,mij aan niets meer hoeft te herinneren dan blij te zijn hoe ik weet te schrijven in mijn dagelijkse ontmoetingen.Mij heeft gevormd in het willen goedmaken naar mijzelf,geen krassen op mijn ziel meer kan dragen, maar er volledig voor te gaan wat ik heb te vertellen,wat ik kan ervaren terwijl ik schrijf en mij dankbaar weet te voelen, dat wat ik heb ontdekt in mijn schrijvend beleven. Plaatst heeft gemaakt, dan alleen maar te gaan turen naar oude herinneringen. Waarin mijn schrijven de juiste plek heeft ingenomen.Dat in al mijn ontstaan elke rimpeling glad kan strijken,in het vergeven wat ik heb gedaan in de onmetelijkheid van het legaliseren, in elke begroeting die ik maak,nu kan buigen naar mijn eigen stilte in mijn huidig verblijf.Dat hoe ik het ook wend of keer, zo vervuld durf te wezen,zo verfijnd mijn dagen zijn geworden en mij niet schuldig hoeft te voelen omdat ik iets uit mijn jeugd heb weggehaald.
Anna.💚.