Weerspiegeling.

De loomheid van bevinden,de vertraging die ik voel,mij neervlei in mijn luie stoel en vooruit kan staren naar een plek, die door het omgeslagen weer in wat ik ben gewend, van geluk kan spreken,dat de veel te warme lente nu in een juistheid is gezet.Waar de vele regen die is gaan vallen en hele blije natuur kan zien.De plassen die het kan maken,ook de ruimte vindt om er in te stampen en  als een kind erom kan lachen in de weerspiegeling die ik blijf zien als ik blijf kijken zoals ik ben.
Soms heb ik de ervaring die mij zegt dat in al mijn delen soms ook wel in iets niets kan ontvouwen.Tergelijkertijd terwijl ik schrijf steeds maar blijf herkennen, dat naar alle waarschijnlijkheid wat ik heb opgebouwd zomaar weg zou kunnen vallen.Zomaar in een ander licht kan komen te staan,zomaar de belangrijkheid weg kan halen uit de oude gewoontes en mij niet meer blind kan staren wat een ander heeft.Maar te gaan zwalken door de straten, winkels te gaan kijken en mij laat vermaken door een gesprek op t.v..Geen mening er op na kan houden dan te doen alsof, mijn vleugels  gebroken waren,als de  vaart die ik had, minder is geworden,zachter zal zijn, waarin mijn rug wat vaker op kan spelen en te moe ben om te slapen en toch blijf liggen. Hoe helder ik kan zijn en eigenlijk aan niets kan denken,maar te voelen hoe mijn energie die ik kan ervaren, overdags had willen hebben,maar juist in de nacht op kan spelen.Dan ga ik liggen op mijn rug en leg mijn armen boven mijn hoofd en begin dan te spreken met zachte toon.Ik mompel wat over het moment, in het ervaren van mijn stem,en hoor een kleine anekdote wat ik aan mijzelf aan het vertellen ben.Dan zie ik wat bergen voor mij uit en loop ik met twee gelijke stokken,die de ondersteuning kunnen geven dat in het balansen van mijn rug en benen, de wolken kan bekijken op het pad waar ik op loop.En ieder bloempje die ik tegenkom kan begroeten en mij de weg zou kunnen wijzen die ik allang heb gezien,maar nog steeds is aan het veranderen.Mijn loomheid vanuit mijn rust, niets anders is, dan te zien in het draaien van mijn tijd, misschien het onvermijdelijke kan komen,dat in het beleven van mijn schrijven soms een mooi wending zou kunnen komen om te blijven ervaren in alles wat ik deel .Maar de loomheid iets vraagt om te gaan beseffen dat wat er allemaal is besproken en is beschreven,  niets meer kan vullen in wat ik dacht nodig te hebben voor mijzelf.Ik hoef de rust niet meer te vinden en sla niet zo hard meer op mijn trom,laat wat dingen liggen, zodat de intensie die het had, als een veertje kan laten dwarrelen op de grond.Mij nergens om hoeft te bekommeren en niet in staat nog ben, dat in al mijn beleven recentelijk zal zijn,dat in elk begeven de meettlat lag ,om te meten,de kilometers die ik maak om kan worden gezet naar een humor,naar een lichte kant waar al de knuffels die ik had bewaard ,voor mij geen betekenis meer kan hebben.Mijn tijd vooruit ben in mijn gewillig delen,nu zachtjes is geslopen naar een andere kant.Een kant waar ik alleen heb ingestaan,maar te laten weten hoe het kan gaan als ik uitgesproken ben.Dan voel ik mijn zachtheid komen en val ik in een diepe slaap en zonder te dromen, weer wakker wordt en  dan de volgend dag weer open kan staan om te gaan beschrijven in elke weerspiegeling die ik maak..
Anna.💚.