Boog van kleuren.

Om te blijven waar mijn werkelijkheid als een boog over elk ontvouwen zich laat zien. In het toeverlaat van wensen alles omkeerd en mij heeft geleerd dat in mijn schrijvend spreken, waarin de boog die ik laat zien met zoveel kleuren is bevestigd.Elke kleur zou kunnen passen in de maat die ik zet.Wat de indruk van een beleven mij vast kan houden en mij terug kan vinden hoe het voeltAls ik zou zien wanneer er een kleur zou ontbreken er een gat ontstaat. Een laten liggen wat een boog ook maakt, daar onder kan gaan zitten en de kleuren tel in het bevinden van een gelijkenis.Dat welke kleur ik ook kies, niets kan veranderen aan wat ikzelf blijf zien.Wanneer ik de kleuren zou mengen er weer een andere mooie kleur ontstaat,zich uit kan breiden, in mijn eigen werkelijkheid wanneer ik schrijf. Bezig ben om het te mengen om te kijken welke kleur het beste past.Waar ik mij goed in kan voelen,waar geen macht in onderlingen strijd, de deuren dicht wilt houden, om te gaan beseffen dat de boog die ik maak, alleen heeft te maken, dat in het veilig voelen om ergens voor te gaan staan,soms zo kwetsbaar kan worden.Vaak niet wordt begrepen als de belangrijkheid steeds naar een ander gaat.Als het gesprek met elkander  geen boog ontstaat,maar een emotie van ervaren,waarin de leegte zich kenmerkt in een verlangen om gezien te willen worden door een ander.Gezien te worden zoals vele kijken,en altijd iets anders ervaren. Dat in elke boodschap die het krijgt, niets heeft te maken hoe ik naar mijzelf schrijf.Kan spreken zonder de wisselwerking van de ander,dan alleen mijn eigen kleur te proeven en  neer kan zetten in de boog van mijn duiden.Dat in elke kleur die ik kan ontvangen gelijkwaardig wil zijn en niets heeft te maken welke voorkeur het heeft. In de wisselwerking naar de ander vaak wordt onderbroken.Als men de macht denkt te hebben over een ander,het ziekelijk roddelen het grootse voorbeeld kan zijn om niet de hand in eigen boezem te steken.Om te kijken welke kleur het draagt en altijd af kan hangen welke kleur het raakt.Alleen maar bezig zijn met anderen,is de grootste afleiding die ik zie,die alleen maar de boog gespannen kan houden,de kleuren kunnen verdwijnen,waarin het gesprek zou kunnen veranderen en mijn schrijvend beleven eigenlijk helemaal niet nodig is.Maar zolang ik nog zie en kan ervaren in de eilandjes die ontstaan,bondgenoot willen maken,anderen naar beneden halen om zich goed te voelen over zichzelf.Geen enkele kleur kunnen dragen waarin het omzeilen van het moment, alleen maar kan duiden dat in elke vraag die komt alleen kan beantwoorden door jezelf.Dan de boog van kleuren kunnen ontstaan, waarin de herkenning naar elkander de enigste prioriteit zal krijgen om te gaan luisteren naar eigen stem.Te ervaren hoe het klinkt en thuis kan komen in eigen rust. Om niets meer bij een ander neer te leggen.Om te zien dat in de kleuren van een boog in het creëren van eigen taal,daar de ontmoeting ligt, om te blijven stralen in elk schrijvend spreken, om dan te zeggen hoe het voelt om thuis te komen bij jezelf.
Anna.🌈.💚.