Het zand wat opstuift en in een kringetje laat zien dat een oplosbaarheid onzichtbaar kan worden.Buiten alle logica een zeldzaamheid weer kan leggen, dat in elke regel die ik beschrijf, meer laat weten over een eenvoudig zijn. Dat in het welen tot een kern kan komen en in feite misschien wel niets meer heb te melden.Dan alleen te beschrijven hoe om te gaan met een taal die buiten mij om kan ontstaan.Die ik nooit binnen heb gedragen,waarin ik nu weet, dat als ik mijn aandacht er naar toe kan brengen, zo vanzelf mij de woorden laat spreken en in een cirkel van verlaten, steeds meer mijn liefdevolle kant laat zien.Dat in elk ontstaan geen regel is te vinden,geen gevulde wet kan schuren,nu ik weet dat zodra ik schrijf of spreek daarin alles kan ontstaan.Geen enkel voorbeeld hoeft te hebben, dan alleen in dialoog met mijzelf aan te gaan.Soms stil kan zitten en kan turen over het blad. Die vaak gek genoeg gevuld wilt worden, met te kunnen zien, dat in elke stap die ik nodig had om mijzelf te bevestigen, in elk woord die verschijnt, weet te voelen hoe het voor mij kan zijn.Er zijn geen andere opties, dan te keren naar de kern, waar de noodzaak van schrijven dichterbij is gekomen in het recht waar ik uit spreek.Geen rozenpad kan leggen,maar te doen in het vullen van mijn zijn,meer iets zegt over mijn vloeiende bewegingsvrijheid die ik proef.Niet dat ik nog op zoek ben naar mijzelf,maar te durven komen tot mijn kern van weten,van de zeldzaamheid van delen in mijn vernieuwen een drang aanduid, in het blijven vinden wat eigen taal betekend. In de gloed van samen komen,van het overwinnen in de tijd die ik neem en alsnog achteraf kan zeggen dat ik niets heb laten liggen.Vanuit de oorsprong waar ik uit leef, als zand op kan stuiven en in een wervelende storm neer kan dalen,zich kan plaatsten in mijn regelmatigheid van schrijven.Niets anders is dan mij te vullen met wat ik zeg.Mij heeft gebracht naar een mooie stilte, mijzelf kan zijn.Mijzelf op kan beuren dat in iedere woord die ik weerleg, is gekomen omdat ik kan luisteren naar mijzelf.
Anna.💚.
mei 10, 2025
Luisterend schrijven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mijn anker.
Wat een stilte vraagt in elk besluit wat ik denk te nemen, soms een stoppen in mijn schrijven laat zien.Maar wil niet zeggen dat ik stop m...
-
Het nieuws wat het kan geven,waarin ik proef, hoe de simpelheid van schrijven, voldoet om te blijven ervaren, dat elke lijn die ik kan ontvo...
-
Het is geen keuze die ik maak,maar een natuurlijk ontvouwen die erover waakt, dat als de tijd is gekomen om te overwegen zoals ik schrijf ,...
-
Zo verhelderend in wat er staat ,zo vast als houten balken, die onverlaat zich kruisen boven mijn hoofd, waarin ik heb leren buigen voor de...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten