Mijn schoot.

Om mijn stilte te kunnen reflecteren,mij vasthoudt in dit moment,niets meer om kan keren en ben gewend om te ervaren dat wat ik beschrijf, alleen is gekomen waarin ik in staat kan zijn, in het geduld die ik kan hebben, neer kan leggen in mijn schoot.Mijn vrijheid kan voelen in alles wat raakt en geen ingewikkeldheid kan verdragen, dan alleen op een eenvoudige manier, blijft plezieren om alles eens om te draaien en niet meer wacht op geen enkel reactie die ik zou kunnen zien nog belangrijk had willen maken.Neer te leggen in mijn schoot, waar de ruimte die ik voel alles heeft te maken dat in het verdwijnen van mijn woorden het zeldzame kan ontstaan.Dat is mijn stilte in mijn adem,in de regelmaat van zijn.Elke letter die kan ontstaan, daar minimaal voor geleerd moet hebben, dan alleen te zijn met mijzelf.Dat wat naar buiten wilt komen met open armen ontvang,niets hoeft te zoeken als spijkers op water.Met een lekkende mand nu om hoog kan kijken, naar de rust die ik vindt,naar de gloed in een gedogen omgeving, waarin ik kan zien hoe mijn vrijheid is verworven terwijl ik schrijf. In het vertellen hoe toereikend het kan zijn om te durven schakelen in de snelheid die komt.Mij  kan vereenzelvigen wat ik hoor en doorga in mijn eigen wonder. Wat er gebeurd, als ik de stop uit mijn eigen gootsteen kan trekken.Als ik ga zitten met mijn handen in mijn schoot, waarin ik kan ervaren hoe mijn liefde gewillig komt.Hoe het glimt aan alle kanten dat een verlichting alleen maar iets zegt, over elke verandering die ik kan ervaren.In de mooie tijd waar ik ben gekomen,waar ik staar over  water en de rimpeling  kan zien.Waar de zon heel langzaam is gaan zakken en de kleur kan geven van een koperen bal.Mee ga in het afronden van een dag,bemiddeld toe kan kijken met mijn handen in mijn schoot. In het verhaal wat ik vertel,mijn zachtheid blijf voelen in het erkennen wat belichaamde taal kan betekenen terwijl ik schrijf.Het duwd en trekt en laat niets over, dat in alles wat ik beschrijf,gewoon naar voren wilt komen.Gewoon een zachte plek heeft ingenomen in mijn schoot, waar ruimte is voor een bezinning, om te laten zien dat in mijn waardig spreken en schrijven steeds iets anders kan laten zien.
Met mijn handen in mijn schoot laat ik alle geluiden die ik hoor, als een donzen deken vallen.Dat mijn werkelijkheid die ik creëer een samenspel is gebleken hoe ik kan kijken naar mijzelf.Hoe elke vraag onder is gedompeld en mee is gesleurd door elke stroming van mijn woorden.Door elk inzicht die is verkregen in het luisteren naar mijzelf.In elk ontwaken mijn nieuwe dag begint en alle dingen die ik niet begrijp, in mijn schoot kan leggen. Veel meer zegt dat in het wonderlijke drijven stil kan zitten,stil kan staan,niets hoeft te overdenken, dan alleen te ontvouwen en open kan gaan in mijn moment van schrijven.Dat alles wat ik in mijn schoot kan leggen, misschien een andere keer omhoog zou kunnen tillen. In het koesteren wat het doet en in mijn schoot de vergeving ligt, om opnieuw te kunnen beginnen, hoe in het ontvangen van mijn ervaren, nu een andere functie ligt.
Anna.💚.