Belichaamde Taal.

Het lezen wat ontluikt dat in de taal die ik gebruik altijd op mij staat te wachten.Zonder enig allelei met mijn hand, toe kan reiken en kan leggen op een schouder. Die lokt om het vele dragen los te koppelen waarin ik dacht dat in het laten weten, zo schromelijk naar voren kruipt en een spoor kan trekken hoe ik kijk en afscheid weet te nemen van oude tijden die er niet meer zijn.Ondertussen mij de mogelijkheid heeft gegeven in het toe behoren,dat als ik aan het wrijven ben over mijn kin,mijn wijsheid op kan roepen. Waarin de lok die ik roep als heel natuurlijk kan lijken en uiteindelijk alleen maar bezig ben om in mijn belichaming te komen.Zodra ik dat kan voelen, de zachte kant floreert en het gevoel kan hebben dat ik binnenste buiten keer. In het raken van mijn taal,de vleugels van een vlinder kan krijgen in een gedaante van een mens.Waarin de zuiverheid van stilte het licht ook draagt,dat in al mijn creëren, in elk moment, zoveel als dikke stammen naast elkaar blijven staan.Zoals het fladderen van vleugels een wind opwaait,waar geheel natuurlijk mijn taal ontstaat en eigenlijk niets in mij is te vinden.Zoals het lijkt dat mijn inspiratiebron heel simpel is en niets heeft te maken met de dingen om mij heen.Maar door de handeling die ik maak en stil kan tikken zoals het komt,mij altijd laat verwonderen in elke tijd die ik geef,de enkele draai die ik voel ook binnen laat komen zoals het is bedoeld.
In het uiterste wat het geeft om mijn belichaming te kunnen voelen, schrijf ik voor mij uit en schuif ik wat naar voren.Mijn belichaming haar werk kan doen en met half dicht geknepen ogen mijn werkelijkheid zich vormt en mij brengt zoals een vlinder zich kan voelen.Trillend van geluk haar pootjes richt om goed te kunnen richten, om te zien dat een dansen in eigen ritme in het creëren zelf, als muziek zonder noten ,zonder haast, bijna in een mooie vrede,de nectar pakt van iedere bloem die net open was gesprongen.
Het belichamen van mijn woorden in al wat blijft ontstaan,de voeding blijft geven in het open gaan van mijn taal.In het florerende geheel alles mee kan tellen wat ik beleef.De splinters als balken heb gezien,de vruchten als iconen,als het zelfbeeld wat ik creëer door mijn belichaming is gekomen.Voor het eerst spreek ik mij nu duidelijk uit en waag mij in een weten. Wat ik al die die tijd al hebt gezegd, dat als ik kan luisteren naar mijzelf in het toelaten van mijn woorden, dan uiteindelijk de belichaming zich weet te vormen wat ik heb ontdekt terwijl ik schrijf of spreek.Het geen controle hoeft te hebben,maar te doen wat ik mijzelf heb geleerd, in iedere ontmoeting  mijzelf kan blijven vullen.Zoals het water stroomt, mee kan drijven,waarin mij houding is veranderd, dat zodra ik in mijn belichaming kom, dan pas iets kan veranderen.Dan wordt het lichter en tergelijkertijd mijn woorden gaan stromen,mijn inzet om wordt gevormd, in het laten komen wat het kan betekenen als ik spreek met zachte toon,met de glimlach die ik heb, dan kan ervaren ,wanneer ik zit in mijn belichaming van mijn schrijven en spreken...
Anna.💚.