De enkeling.

De enkeling die ik blijf in het geruisloos ontluiken,geen enkele deur nog goed sluit in al wat er kan gebeuren.De reden dat ik schrijf hoeft geen reden meer te hebben, als ik hoor wat mijn taal laat zien.Laat voelen in elk moment,geen agenda hoeft te hebben,dan alleen een tijd aangeeft zonder echte herinneringen. Het toch boeiend blijft in het overgeven van zoveel ontvouwen,om te laten zien dat in mijn handelingen die ik zet, steeds iets anders is te vinden.
Soms  naar voren komt en kan ervaren,dat niet alleen mijn stilte mij verrast,maar in al mijn duiden, de enkeling blijft in het spiegelen. Van begin tot een einde en iedere dag opnieuw kan ervaren hoe belangrijk het blijft om mee te bewegen in de lente die op een zomer lijkt.Die kan zorgen dat ik mijn ramen opengooi en de frisheid tegemoet kan treden.De kikkers in een afstand kan horen kwaken,de eenden hun nesten alweer hebben verlaten ,met de jonge eendjes achter elkaar, waarin de reiger om de hoek staat te wachten om de natuur in evenwicht te brengen.Waarin ik begrijp dat de sterkste over zullen blijven zoals de natuur kan laten zien.
De enkeling die ik blijf in mijn natuurlijkheid van schrijven,in het drijven naar anders kunnen kijken, dat in het overkomen hetzelfde zou kunnen zijn, zoals ik kan leven met zachte hand.In mijn eigen spiegeling kan blijven ervaren, met gevouwen handen een begroeting geef,waarin ik kan verdrinken in al het ontstaan.Door de enkeling die ik ben gebleven.Door kan gaan, maar ook kan ervaren dat alle taal die kan ontstaan op mijn huid is gaan zitten.Op de plekken die het vult in het weten, dat ik het naar mij toe heb getrokken.Mijn taal die ontstaat in mijn delen.Nooit bij mij binnen is ontstaan,maar door mijn handelen in elk moment, dan alleen mijn taal kan ontstaan.Er zitten geen lade in mijn brein,waar al mijn woorden opgeslagen moesten liggen.Er hangen geen teksten aan mijn rug,er valt niets meer te omschrijven, waarin ik ben opgevoed en daar niets mee heeft te maken.Maar door de handeling die ik zet en aan mijzelf heb bewezen, dat de taal die ik erken, buiten mijn huid en hoofd kan ontstaan.De enkeling die ik ben gebleven, daarin heeft mee geholpen om te gaan verstaan, dat mijn taal alleen kan ontstaan als ik de aandacht er toe naar kan brengen.Als ik kan ervaren, dat wat ik beschrijf, altijd een tegemoetkoming is gebleven, naar wat ik wilde weten, in elk moment wat ik naar mijzelf heb gedaan.Het mij heeft geholpen om te kunnen begrijpen dat eigen taal bestaat.Vanuit al mijn handelen in de richting die ik gaf, mij naar de belichaming bracht. Waarin mijn delen de grote sprong heeft gemaakt om de enkeling te kunnen zijn.Te durven spreken naar mijzelf, dat in al mijn overkomen in elke staat die er was, nu samen wordt gevoegd en als een eigen pad neer kan leggen.
De enkeling die ik blijf, mijn overgave in een volledigheid een mooie genoegdoening zit. Dat in het delen naar mijzelf, de opening zal blijven om de enkeling die ik ben, steeds zal omarmen ,in elk moment,wanneer ik mijn taal kan beleven zoals het komt.
Anna.💚.