Benadering.

Een kleur die mij omringd en mij laat weten dat als ik ergens in roer  aan mijzelf kan laten weten, hoe verstandig het kan zijn om mij terug te trekken uit een veld waar ik dacht iets nuttigs te kunnen doen.Met mijn enthousiasme heb moeten leren dat de grenzen die ik voel, gelegd kunnen zijn en goed bedoeld in het terug komen bij eerdere pogingingen, uiteindelijk in elk gebaar die ik gaf,als een vreemde werd betiteld,als een fijn gevoelige vrouw,die door haar inzet nog zoveel voelt, in het doorzien, dat de spelletjes die worden gespeeld en zich kunnen verschuilen achter een dikke muur. Een muur wordt opgetrokken,dat in het vertrouwen die het waarschijnlijk geeft, in staat kan zijn om alles weg te duwen.Mij alleen zou kunnen voelen tussen de mensen om mij heen en met tranen in mijn ogen de dingen kan blijven zien, die niet door de beugel kunnen.De moed om te willen vertellen dat in de wereld waar ik in leef, uiteindelijk alleen voor mij belangrijk zal blijven.Soms in mijn delen kom ik naar een punt,waar de verslagenheid die ik zie op t.v. op mij veel indruk kan maken.Te wijzen naar elkaar,te schofferen,te hakkelen met een stem,te laten weten wat een vader kan doen met zijn kleine kinderen.De hopenloosheid hiervan mij doet herinneren aan mijn eigen kindertijd. Soms zo ver gaat dat in de blauwdruk die zij geven, jaren kan duren voordat het geneest.Voordat het geluk zich kenbaar kan maken,er heel wat moet gebeuren in het spoor die is gemaakt, de scheiding kan geven in het  blijven ervaren terwijl ik schrijf en steeds aan mijzelf kan laat weten,dat wat ik beschrijf, soms ook heel intiem kan zijn.Dat een oude wond  op kan spelen als ik zie wat er gebeurd, als een vader kan beslissen hoe hij met zijn kinderen om kan gaan.In het spreken met mijzelf,deze oude wond vaker tegen ben gekomen. Mijn maag verkrampt en de steen zoals het voelt, bijna niet is weg te halen.Maar door verder te gaan, niet alleen het mooie ,maar ook een kwetsbare kant kan laten  zien.Soms het om wil draaien met de tranen die ik voel,met het geraakt kunnen zijn wat ik kan zien om mij heen.Hoe de ongevoeligheid die ik proef eigenlijk niet meer thuis kan brengen.Mij gerust kan stellen wanneer ik schrijf over een dikke wolk die even overdrijft en de schaduw kon geven in het geraakt kunnen zijn.Dat het kind in mij steeds vaker laat zien, dat wat haar is overkomen soms wil beschrijven om haar te laten weten dat ik kan luisteren wat zij verteld.Zij geeft mij een handje en vraagt alleen om mijn enthousiasme in eigen liefde te behouden.Om te kijken met open armen, en de steen in mijn maag  weg zou kunnen halen in het veranderen van mijn houding. Dat wat ik zie, niet alles binnen laat komen,niets persoonlijk meer neem,maar dat heb moeten leren in eigen ontdekken, in mijn schrijvend beleven en daar waarschijnlijk  steeds van aan het terug komen ben.Mijn mildheid naar mijzelf niet in een yoga houding kan vinden,geen enkel meditatie mij nog bevrijd.Maar te delen wat opspeelt in elk moment en een oude wond altijd mee zal reizen.Dat hoe ik het ook wendt of keer soms de momenten zijn die ik liever niet wil zien.Maar zodra ik erover schrijf, het kind in mijn schoot kan leggen,haar troost en niet bang hoeft te wezen dat het ooit nog gebeurd.Zo breekbaar kan het blijven en daar absoluut rekening mee wil houden,dan alleen in het toelaten van elk gesprek.Zij mij omhels met haar kleine handjes en dan verteld hoe blij zij wordt als zij wordt gezien. Met grote ogen de angst om gezien te worden dan vervaagd en mij laat weten dat geen enkele haast is geboden om samen te kunnen zijn.Om te voelen wat echte benadering kan betekenen terwijl ik schrijf en zelfs aan de hele wereld kan laat weten dat het mij bevrijd van de dingen om mij heen.Dat ik kan spreken net zolang, dat in het nodig hebben wat ik vertel, een kwetsbare kant kan laten zien. In het behouden van mijzelf, in eigen benadering is neer gezet.
Anna.💚.