Anker.

Het anker wat ik heb,als van een vast ritueel, neer kan dalen wat ik beschrijf.Als een vlag laat wapperen door de zachte wind  en als een kind kan spelen met de dingen die er zijn.Die voor mij liggen en voor mij belangrijk zijn.Dat als ik zou weten in wat er nu verschijnt,in kleine stukjes naar boven zijn gekomen. In het rijpen wat het kan zijn om gezien te kunnen worden,om het te plaatsen in het geheel,waar mijn stilte is geboren, in de sluimring die het heeft mijn angst  heeft meegenomen, zonder dat ik het wist. Daarin mijn leven liet bepalen,daarin zoveel had gemist.De draai die ik heb willen maken naar een positiviteit. Waar het negatieve mij nog weinig zegt om daar in te blijven hangen.Het verankerd  zijn in mijn lijf, waarin het radeloze is verdwenen,waar het laat vallen van het geluid,  zoals een anker te water kan vallen in de rimpels die het geeft. Zodra het de bodem raakt, zich boord in de grond met het vermogen om zich vast te zuigen  zich kan wortelen in de grond.
Zo beleef ik ook mijn schrijven en kan ik nu zien, dat mijn verankerd zijn niet weg kan drijven in wat er blijft ontstaan,wat ik aan mijzelf kan laten weten.Soms kan laten zien dat wat ik deel altijd de uitleg zal blijven naar mijzelf.Altijd zal blijven koesteren en als een diepe schat tegen mijn borst aan kan houden. Het verankerd  zijn,blijf voelen, dit mee kan nemen zolang ik leef. In het verschil die ik weet te maken in het verankeren daar mijn stilte is gevonden. Waarin alles open kan worden gebroken,waar ik mijzelf  kan zijn,waar mijn dagelijks beschrijven een belichaming heeft gekregen.Een stroom van ontdekken en uit heb gevonden dat hoe het kan zijn zonder afhankelijk te zijn van een ander. Mij draagt zoals het loskomen van oude dingen,mij zet in het licht van overkomen,waar geen enkele stroom is tegen opgewassen,waar mijn anker mij hield in de houding die ik zet, wanneer de emoties te groot kunnen worden en als ontroering naar buiten komen.Mijn handen langs mijn ogen wrijf en toch laat komen wat naar buiten plopt.Wat gezien wilt worden en ik dat beschrijf, dat in de anker die ik heb, niet hoeft weg te lopen van de vlucht die ik wilde nemen.Maar wil zien wat in mij verankerd  ligt. Het binnen kan komen om te zien, wat ik zo heb gemist terug kan geven aan mijzelf.Geen rare sprongen hoeft te maken, niet hoeft te dwalen in de plekken waar ik ben geweest.Maar thuis kan komen in mijn eigen huis,in mijn eigen creëren in wat ik heb bereikt. Dat in al wat ik wilde weten zich nu heeft verankerd.Hoe het kan zijn ,om ieder dag in mijn eigen spiegel te kunnen kijken en te durven zien,hoe blij ik kan wezen in de jassen die ik heb uitgedaan.Mij verankerd kan voelen in de lichtheid van mijn delen in alles waar ik mij bewust van ben  geworden,waar de wond dicht is geslagen,waar het anker mij heeft geholpen en in staat kan zijn, om alles te omarmen wat naar voren komt.
Anna.💚.