Verworven stilte.

Een verslag te durven maken waarin ik heb geleerd om anders te gaan kijken. In een schoonheid van mijn delen hoe het had kunnen zijn,zoals mijn stilte  aan mijzelf een uitleg geef, over welke stilte ik het heb.Het is te zijn met mijzelf, in het beschrijven van elk moment,niet stil hoeft te zitten,maar mijn handen te bewegen waarin mijn aandacht die focus krijgt om te gaan ervaren. Dat een schrijven vanuit mijn stilte,die door de zachte wind mij wakker heeft gemaakt,mij anders laat kijken en in elk gedrag die ik kan zien, mij scherper heeft gemaakt, veel wijzer en veel meer in het moment kan zitten. In elke overeenstemming met mijzelf heeft laten zien dat in het nodig hebben, steeds meer is gaan lijken waarin mijn stilte is gaan overheersen.Heel rustig weet te blijven en in het kijken wat natuur kan doen. Ieder vlindertje weet te volgen,elk vogeltje begroet,elke boom  weet vast te pakken en aan de dikke stam kan voelen hoe dit zo past in mijn verworven stilte.Het is een getuige zijn van alles wat kan bewegen. Er dan een selectie plaats kan vinden in mijn systeem en er nooit bij stil heb gestaan wat echte stilte kan doen.Het ruimt op en vraagt alleen om duurzaam te gaan kijken wat ik kan vertellen aan mijzelf.Wat ik laat zien terwijl ik schrijf.Waarschijnlijk niet voor iedereen is weggelegd,om te proeven wat zout is of zoet en mijn smaak weet te verbeteren, waarin mijn lijf ook laat zien dat wat ik eet heel zuiver moet zijn.Niet te vet  en ook niet te pittig,zodat ik kan proeven wat ik werkelijk eet.Zo is dat ook verworven in mijn schrijven,dat er geen enkel sausje zou kunnen passen,dan alleen mijn stilte te blijven voelen.Mijn uitleg die ik weet te dragen in het alleen zijn met mijzelf.Dat in iedere reactie naar een ander, mij de afleiding geeft, om mijzelf te vergeten. In het gericht zijn naar vele anderen,daar geen enkele stilte kan komen.
Het voelen van een energie waarin mijn adem vooruit kan lopen,mijn borst omhoog kan tillen,mijn ontwaren neer kan leggen in mijn eigen schoot.Waar elke geboorte die ik heb ervaren, niet door kinderen is gekomen,maar door het ervaren van mijzelf.Mijn lach zich laat ontvouwen,waarin mijn ogen helder staan,waarin mijn stilte iets anders kan vertellen. Niet om stil te moeten zitten,maar het iets anders vraagt.Het is een zachte blik van vertrouwen,een verenigd welzijn wat ik nu ken,waarin mijn liefde kan stromen en in staat kan zijn om elke stilte te omarmen en te blijven zien dat in elk ontwaken mijn liefdevolle stilte komt.Mijn ongewone vertellen meer iets zegd, dat in een verblijven van een belichaamde taal, mij daar naar toe heeft gebracht.Mij heeft laten inzien dat in het ontstaan van zoveel woorden, in het samensmelten met mijzelf, uiteindelijk alleen mijn dierbare stilte overblijft en dan kan zien zonder te spreken, in alles wat ik doe, mijn stilte het overneemt...
Anna.💚.