Waar ik ben geweest.

Waar ik ben geweest, wat ik heb gezien,in wat ik heb moeten verwerken, alles wat ik heb laten zien, om heb weten te buigen,naar de beste stilte om mij heen. Al die tijd heb geweten wat een belichaming kan betekenen,niet alleen in mijn schrijvend spreken,maar ook door mijn dagelijkse dingen zijn doorgedrongen. Waar ik ben geweest alleen wat oude herinneringen over zijn gebleven.Soms wat flarden over kunnen waaien,soms de aandacht vraagt,soms mijn stilte kan verstoren,iets kan over  slaan en bij nader inzien was vergeten, dat in het belevend schijven mij steeds meer brengt naar een serene stilte.
Waar ik ben geweest ook uit is gesproken en heb moeten zien dat in elke dialoog het venster gaf om naar te kijken.Om te gaan ervaren dat de tijd die ik heb genomen,zoveel rijper heeft gemaakt.Zovele in het keren wat het deed met geen enkel ander nog is te bespreken, in het toelaten van een ander ervaren. Mijn schellen van mijn ogen zijn weggevallen en in het opengaan iets anders zag dan ik mij had voorgenomen. Uiteindelijk heb moeten zien, dat wat ik aan mijzelf blijf vertellen,de belangrijkheid zal blijven,dat wat is geweest nu een plekje heeft gekregen. In de schommelingen die het had en steeds dacht om opnieuw te moeten beginnen.Maar uiteindelijk in de vaart die het had, soms een mooi geheel in kan luiden. Niet wil blijven hangen, dat in het duiden wat ik heb gedaan, nu ook ben geweest dat in elke term die ik heb weten neer te zetten alleen mijn eigen stilte aangeeft om daar naar te gaan luisteren.
Waar ik ben geweest is niet meer aan de orde,is niet meer voorradig zoals ik dacht te doen,maar mijn eigen intonatie als een blanco vel,om kan slaan in weer een volgend ontdekken,wat geen ontdekken blijkt te zijn ,maar een vergeten beschrijven. Dat wanneer ik mijn stilte voel, iets anders naar voren wilt komen.Iets wat ik nog niet had gezien,maar wilt proeven zolang het kan, in mijn ijver om te schrijven en dan zachtjes om kan slaan naar een mooie stilte...
Anna.💚.