Tot nu toe...

Het verdelen in het kader van een optimisme en met een blij gezicht mijn werkelijkheid als een pluisje neer zou dalen en in het bescheiden wezen, nergens heeft toe geleid dat in het dragen van elk rugzakje, nu kan zien dat in alles wat overbodig is gebleven veel meer heeft kunnen laten zien. Wat er valt te beleven, alleen met mij te maken heeft. Alleen in mijn eigen schrijven een deur open laat, waar iedereen die binnen wilt komen toe kan laten en welkom heet. Een vriendelijke blik kan geven en met een ferme hand in kan voelen wat een ander geeft. Soms in de verlegenheid die het geeft, een glimlach vanuit een ontspanning kan ontstaan en zodra het ongemakkelijk gaat voelen, een stapje achteruit kan zetten en dan de buiging maak, vanuit een respect naar de ander. Dan te weten dat in ieder gesprek die ik zou kunnen hebben, mijn begrip kan tonen en vooralsnog mijn stilte kan laten  vallen,in mijn liefde die ik voel. Niemand kan overruled, maar te zwijgen wanneer er word gesproken over  het delen naar elkaar. Misschien een moment kan komen of een klein gebaar, dat als ik mijn hand kan geven in een mooi moment, als beide ertoe bereid zijn om te gaan ervaren wat de ander zegd, dan in al het mogelijke wat er kan ontstaan, door een mooie stilte wordt gevormd en geleid. De adem te kunnen horen in het luchtig durven zijn, te kunnen knikken zonder woorden en te staan naast elkaar. Te kunnen voelen wat er wordt gezegd en door zoveel herkenning geen behoefte meer is om de ander te onderbreken. Om te reageren op elkaar, iets anders is geworden dan wat men is gewend. Door te luisteren wat er wordt gezegd niet altijd vult in een reageren naar elkaar, maar te voelen wat er wordt verteld, in elk ervaren een stroom op gang wordt gezet en zodra er een verbinding wordt gemaakt, dan pas kan zien dat er geen verschil is tussen mensen. Maar door de wereld om ons heen afgeleid zullen blijven om te denken dat iets in het hoofd ontstaat, maar als men zou gaan beseffen, dat zodra ik spreek of schrijf, dan pas mijn letters en mijn klank gaan bewegen, dan pas mijn eigen taal kan ontstaan, dan pas kan ervaren dat als ik spreek de luisterraar kan zijn en als ik luister de spreker blijkt te zijn. In de eenvoud van ervaren in de klank die ik geef, buiten mijn huid is gaan trillen,buiten mij om, ik dit durf te schrijven vanuit al mijn ervaren wat ik tot nu toe heb gedaan...✍
Anna.💚