Menselijk Recht.

De dunne reepjes die ik leg, een structuur kan bergen in een plooi,zoals het vouwen van een laken, een vlag naar beneden kan halen.Niet de grond mag raken in het schenden van een wet.Het bodemloze vermaken ben ontwend en niet meer kan lachen in wat ik was gewend,maar mij te vervelen in wat het zend, dat ik niet vermaakt hoeft te worden.Maar te kunnen luisteren naar een stem die mij geruststeld in de klank.De flow kan ervaren,de diepgang geeft om hetgeen wat niet is begrepen , in een klank zou kunnen ervaren.Zoals het luisteren naar het tikken van mijn hart,zo gelijkmatig als dat het is,zo kan ik beleven wat een stem kan doen. Dat in het ervaren mij kan bewegen om stil te staan.Om te kunnen herkennen dat het luisteren naar mijzelf dit heeft geopend om zo te kunnen luisteren naar de ander.Mijn weg die ik heb gevonden,mijn taal die ik heb.Waarin mijn bijzonderheid van delen in een ander ondervinden heeft gezet.Om weet te gaan wat goed genoeg zou kunnen zijn om de wereld waarin ik leef, als een zandkorrel kan dwarrelen door een woestijn.Over een vlakte waar stilte is gecreëerd  wat de natuur heeft gegeven.En dat ik kan luisteren naar iedere stem, dat elk bewogen feit, de doorslag heeft gegeven om anders te gaan luisteren naar mijzelf.De voorang heeft gekregen dat in elk besef een hoop kan geven, om in het verstaan, het resoneren wil voelen,een stilte kan delen in een energie waar het overstromen van zoveel geluk, mij vast moet houden aan een stam van een boom.
De mooie ervaring die het heeft, rechtsgeldig zou mogen zijn,net zoals het ontwikkelen van mijn taal. De ontwikkelingen die ik zie en straks misschien alleen nog een a.i. nodig denkt te hebben.De verandering die ik voel,de gehaastheid in het brengen, misschien heel duurzaam kan zijn om bedrijven te ontlasten en misschien al het papierwerk overbodig zou kunnen zijn.Maar een persoonlijk ervaren weg wordt gevaagd, als er geen plek meer is om te kunnen voelen waar ik voor sta en mijn intelligentie onder wordt gedompeld in een computer die tot mij spreekt.En ik geen gelijk hoeft te hebben, omdat ik zeker weet dat wat ik beschrijf ikzelf laat ontstaan.Niet beïnvloed wil worden door welk een welkom dan ook,maar stil wil staan bij wat er komt als ik naar mijzelf kan blijven schrijven.
De taal mij heeft uitgedaagd om belichaamd te blijven, om te zien wat er gebeurd als ik verder zou kijken.De oorlogen achter mij kunnen gaan liggen, die door een computer over zijn genomen,mensenrechten dan zijn verdwenen en in lange rij moet staan wachten, om binnen te gaan,in de tijd die gaat komen wanneer wij afhankelijk worden van een systeem.Niets persoonlijks is te vinden,geen individu meer kan zijn,maar te buigen in wat er wordt gecreëerd die nooit hetzelfde zou kunnen zijn,als ik kan schrijven en spreken,mijzelf aan kan kijken en dan zeg,het is goed dat ik weet, wat het luisteren naar mijn eigen stem met mij heeft gedaan...
Anna.💚.