Onvoorwaardelijkheid

In het bekennen van mijn tijd die ik deel,nu in dit moment zo ontspannen kan lijken en kan zien, dat mijn overtuiging die ik zie in elk wijzen wat ik niet meer wil, ergens vandaan is gekomen.Ergens nog steeds door een andere bril kan kijken.Geen moeite meer doe, maar wat er komt te willen erkennen, om te willen zien dat in het loskoppelen van wat ik heb mee gekregen om wat jasjes uit te doen. Nog steeds kan zien als een dragen van een ontstijgen,het niets afdoet aan het feit dat in elke begrenzing die ik zet, zo metallic kan lijken,zo in het algemeen in eigen vorm is neergezet.Maar als ik eerlijk wil blijven soms wel eens voel, hoe realistischer ik ben geworden. Soms kan bemerken dat wat ik heb achtergelaten soms naar voren komt .De aandacht die ik geef in elke verhouding uit zou kunnen leggen. Zoals ik het nu beschrijf, vaak heeft te maken in het weten hoe het kan zijn om een liefdevolle vriendschap te willen sluiten  met mijzelf.Nu het zover is gekomen, mijn zegeningen  zijn geteld en ik trots kan wezen  wat ik nu heb bereikt.Nu ik sta te wuiven en een link kan leggen hoe voorheen mijn angsten zijn om gebogen, dat in het begrijpen meer iets zegd in de vervulling die het heeft gekregen altijd rekening hield met een stuk verleden.Ik kan er niet omheen, dan alleen te zeggen dat mijn spijt naar iedereen, die ik niet begreep nog wel eens langs kan komen in mijn gedachte. Dan zie van hoever ik ben gekomen waarin mijn naïefiteit de grootste rol heeft gespeeld.Zodra iemand aardig tegen mij was, gelijk op een voetstuk plaatste en diegene zo belangrijk maakte waarin ik zelf verdween.Waarin ik alleen maar bezig was om die aardigheid in een onvoorwaardelijkheid te zetten.In een deugzaam verpozen,maar sinds dat ik mijn eigen gong kan horen en laat zien aan mijzelf, moet ik erkennen dat de weg die ik heb afgelegd nu ruimschoots mij heeft terug gezet naar wie ik werkelijk ben.
Elk factor van beleven,van te durven staan in alles wat ik heb beschreven in mijn eigen taal.Door heb kunnen geven zoals het kan zijn.Zoals de velen twijfels om zijn geslagen in het hebben van de bevrijding die het geeft.Waarin ik nu kan zien hoe volhardend mijn ingeslagen weg heeft laten zien,dat in het spreken en mijn schrijven zich heeft gediend om te gaan beseffen dat in al wat is besproken achter mij kan laten. In de onvoorwaardelijkheid die ik kan hebben,mij als een spons heeft gedreven om thuis te kunnen komen bijmijzelf.Mij welkom wist te voelen,alle oude lagen heb weggehaald en er iets moois is overgebleven,waarin mijn taal die ik wilde beleven, zich terug heeft gekaatst, dat in alles wat ik nu met mijzelf bespreek. Als een blad om kan slaan en de achterkant van het ontstaan haar plek heeft ingenomen,als steuntje in mijn rug.Geen rugzakje meer kan voelen, dan alleen te durven kijken waar mijn onvoorwaardelijkheid voor staat.
Anna.💚.