Bed van Rozen.

En leg mij neer in een bed van rozen ,waar de geur in een kleur verschijnt,het roze en het rode in het gele van het verstaan een mooie tijd  is aan gekomen.Mij ontspan met mijn ogen dicht in het lezen van mijn delen. Alleen gericht kan blijven wat mijn werkelijkheid laat zien.
Met aandacht mijn lijf laat zakken in het bed van rozen, die mij omringd met de geur die steeds anders is. Maar weet te herkennen dat niet alle stilte hetzelfde blijft, in al het royale van mijn overgave geen toekomst heeft,maar het kunnen duiden van een nieuwe tijd. Waar een bed van rozen ook iets zegd hoe ik kan kijken om mij heen. In het natuurlijk zijn, weinig nodig heb om mij echt gelukkig te kunnen voelen.Mij steeds meer zegt in al mijn creëren, waarin mijn constante lijn van een beheren,in  kan spelen. In alles wat een bijzaak is geworden,welk een loflied er ook wordt gezongen zoals ik kan kijken naar de natuur.Het flinterdunne begrijpen om kan slaan, dat hiervoor geen titelsong kan onstaan, waarin het realiseren van dit moment geen andere tekst kan omzeilen maar beter ben gaan benutten wat tijd met mij heeft gedaan.De rimpels op mijn handen aan kunnen geven hoe dun mijn huid is aan het worden en meer de tijd ook neem voor al mijn handelen. Waarin mijn gezicht wat bleker is geworden,waarin mijn rode wangen zijn veranderd in zuivere  gladde konen. Door de rust mijn bloeddruk lager is geworden en nu beter weet om te gaan met een emotie.Mij ergens toe laat trekken,mij nergens aan wil sluiten dan alleen de scheiding wist op te heffen naar mijzelf.Al wat ik kon verwerken via mijn schrijvend beleven nu niets anders meer vraagt wat ik kan zien en steeds meer op mijn moeder ben gaan lijken en nu pas begrijp dat in het dwalen wat zij heeft gedaan, als kind had opgepikt en uiteindelijk ook aan het dwalen ben gegaan.Tot het moment in al mijn vertellen,in het luisteren naar de natuur , soms flitsen op kan vangen hoe mijn moeder en ik alleen konden spreken over de natuur.Er geen scheiding was te voelen, maar de liefde naar elkaar, via de natuur zich openbaarde en dan blij kon zijn met de aandacht die er was. Mij dan uiteindelijk het kind weer voelde om moeder en dochter te durven zijn en daar de natuur in had geholpen, om samen te kijken naar iedere bloem.Te gaan zitten op een bankje om de bomen te ervaren,ieder blad zijn gaan tellen en het plezier weer voelde, om elkaar te accepteren in hoe het was. Om haar hand vast te pakken en te laten zien dat een bed van rozen kan onstaan, zoals ik nu kan kijken wat ik in feite van mijn moeder heb geleerd.Nooit gedacht om zo te schrijven over mijn moeder en moet erkennen dat in de kleine momenten die zij liet zien, gegrift is blijven hangen, wat voor mij het bed met rozen  symboliseert.
De intelligentie die ik heb verkregen in het bijkomend effect,dat ik in feite even stil heb willen staan, dat de moeder die ik had,zoveel zorgen haar overweldigden en de spiegel die ik voor haar was nu verbleekt achter mij kan laten. In de ontroering die ik voel als ik de momenten kan tellen hoe wij samen konden kijken naar de natuur om ons heen.
Hoe wij samen lachte om de fouten die er waren,hoe wij elkaar konden begroeten in het verstaan, dat als zij had geweten om te durven luisteren naar haar eigen intelligentie,naar wat zij onbewust heeft achtergelaten en ik nu pas begrijp, hoe het mij nog steeds kan raken zoals ik haar nu beschrijf.Het afscheid wat ik nooit heb kunnen voelen, staat als symbool, als ik op een bed van rozen ook kan laten zien, dat welk moment het ook kan krijgen, ik nu kan zien, hoeveel ik op haar lijk.
Anna.💚.