Ultieme.

Misschien is dit het ultieme in het uitleggen naar mijzelf,in het weven van mijn kleed, die in vele kleuren heeft aan gegeven hoe mijn wonderlijke stilte kan ontstaan.Hoe mijn uitgebreidde dialogen zich tot kunst heeft verheven,hoe het tikken op mijn toetsen de weg heeft vrij gemaakt om mij als een individu te blijven voelen.Mij kan bewegen in mijn eigen taal,mij als zonderling kan voelen en kan spreken in mijn schrijven,in het verstaan dat soms in mijn zwijgen in het redden van iets moois, zoiets kostbaars kan hebben,zoiets schoons,dat wat ik aan mijzelf uit kan leggen in al het ontstaan,misschien het ultieme is bereikt. Waarin mijn woorden de betekenis gaan krijgen in de vervulling die het heeft,in al mijn ondervinden, nu het ultieme heeft bereikt.Te schrijven vanuit mijn stilte vraagt om eenvoudig te zijn.Zonder ingewikkeldheid kan blijven tonen hoe de zon opkomt en in de avond weer  is verdwenen. Hoe de regen de boost weer geeft,hoe de natuur daar op kan reageren.Hoe ik heb geleerd om zorgzaam te zijn en grenzen aan kan geven.Hoe de volharding die ik heb, mij heeft kunnen voeden,mij heeft laten komen in de vele lagen,in alles wat is beschreven. Mijzelf heb neergezet zoals dat ik zelf wilde.Het ultieme wat het heeft, in al mijn delen de verandering ook geeft om steeds meer mijn stilte te gaan koesteren.Te leggen in mijn schoot, mijn intimiteit  kan omarmen.Weten dat in ieder moment in de verandering die ik voel, het ultieme is bereikt.Dat in het schrijven wat ik heb gedaan, geen aandacht meer kan vragen,geen enkele dialoog hetzelfde zou kunnen zijn, dat in de bereidheid van elk delen ik steeds heb laten zien, dat in al mijn wenden en keren weer terug kon komen bij mijzelf. Weergegeven in mijn taal, die alleen maar het ultieme aan kan geven als ik ervaar wat stilte kan doen.De pauzes tussen mijn zinnen eerst als leegte had gezien.En dacht dat ik iets had verloren.Maar zo wonderlijk wat een belichaming weet te doen, mij op mijn gemak weet te stellen en mij terug kan brengen naar mijzelf..Om te laten zien dat als ik vanuit mijn stilte wil gaan schrijven er iets anders naar voren komt.Dan krijg ik vleugels en vlieg ik over het geheel en moet ik lachen om mijn zorgen en het kan voelen alsof dit mijn eerste dag is dat ik schrijf.Dat ik ben in gaan zien,dat hoe lichter ik wordt,hoe blijer ik kan wezen,in de aanleiding om te schrijven. Zich heeft gevormd en voor mijn gevoel daar het ultieme in heb bereikt.Een soort afscheidt is geworden om iets te willen veranderen, uiteindelijk al die tijd naar mijzelf is geweest...
Anna.💚.