Zoals Nu.

Mijn tranen kunnen vertellen in hoe ik mij nu voel en mij terug kan trekken van al wat is geweest, waarin het doek is gevallen als ik mijzelf ook lees en mij tegoed doe in het ervaren, in het onvoorwaardelijk durven zijn, dat wat niet meer goed voelt om te delen, ook het einde van mijn delen blijkt te zijn.En heb begrepen van mijzelf, dat er een kwartje is gevallen in mijn tijd van ontvouwen,in mijn delen op mijn blog en mij daarin zo anders ging voelen en er iets trok om te zeggen zoals ik nu doe,dat mijn schrijvend vermogen een andere aandacht vraagt en uiteindelijk alsnog kleine verhaaltjes wil gaan vertellen.Gewoon zomaar voor wat kinderen of de volwassen mens,voor alles wat zij begrijpen en daar mijn boodschap in zal leggen, waarom het schrijven en lezen zo belangrijk kan zijn, om te gaan vertellen dat er in een verhaaltje altijd de kern kan laten zien, waar ieder verhaaltje geen sprookje hoeft te zijn, maar in wat eenvoudige woorden kan laten zien, dat ook verhaaltjes gelezen kunnen worden, zoals ik dat vaak heb gedaan.
Ik voel een afscheid van mijn vele dialogen en voel de verandering waarin ik vertel, hoe moedig ik heb moeten wezen om te schrijven zoals het kwam.Ik heb gedeeld vanuit een ontvouwen die niet werd ontvangen zoals ik het had gewild,maar nu ook ben gaan beseffen, dat ik niet langer wil gaan zitten op een berg,waar ik langzaam vanaf kan glijden en het ontvouwen in wat ik ken, nu voor mijzelf wil gaan houden en dan eventueel  wil gaan kijken hoe ik mijn schrijven kan verstaan en daarin terug kan komen zoals betaamt.Dus neem ik de pauze die ik verdien, vanuit de stilte en de rust waarin het beklijven niet meer hoeft, dan alleen te schrijven naar mijzelf.

Overlappen.

De verleidingen vanuit mijn ontvouwen, waarin ik weet hoe mijn begrijpelijk ontluiken, nu verstild en  mijn eigenheid wil behouden in wat ik deel en de sprong kan wagen om in een ander ritueel te gaan zitten, maar alleen kan delen zoals het komt,zoals een dag kan gaan beginnen,zoals ik mijn ogen weer open en wat wrijf, om weer terug te komen vanuit de droom die ik eigenlijk niet meer heb.En bij de eerste stappen die ik zet, om uit mijn bed te komen,trek ik in eigen nieuwsgierigheid mijn gordijnen weer open, om te kijken hoe het voelt, hoe deze dag weer is begonnen en ik mijzelf daarin vind.
Het overlappen in wat scheelt en mijn zachte stilte mij omarmt, in het vertellen, hoe mijn dag begint en met wat fluiten mijn koffie zet en als een genietend moment, ik achter mijn laptop kruip, om even te kijken waar mijn taal mij brengt.
Het is de balans die ik kan voelen en kan duiden in wat er kan ontstaan, in het overlappend kunnen kijken en daar mijn waarde ligt van mijn ontvouwen, in mijn onstuimig schrijven en bijna met mijn ogen dicht, alles kan omschrijven waar het zich naar richt, in de overlapping van mijn schrijven.In mijn staat van zijn, dat ik daarin mijn balans in heb gevonden en eigenlijk nog steeds blijf vertellen, dat de flow waarin ik zit in wat ik draag, in een onmogelijkheid weet uit te drukken, zoals het op mijn blog nu staat.De verwachtingen die ik had, zijn opgelost in mijn spreken, in wat ik aan mijzelf vertel en sta niet meer te wachten, om te ervaren dat in mijn schrijven er een blokkade kan ontstaan  vanuit een ander ervaren.Maar nu weet dat daar mijn  grote verbinding is gelegd, door te blijven schrijven,door te blijven zien, dat mijn invoelend vermogen mag worden gezien als een prachtige gave .En  ook voel dat de belangrijkheid zichzelf verteld, dat mijn schrijven eigenlijk ver vooruit, zich heeft ontvouwen en in de overlapping van vertellen, het mij voed, vanuit de balans van delen en niet hoef te strooien naar de ander, maar mijzelf kan vertellen,  dat de overlapping die ik voelde nu in eigen balans is neergezet.

Blijvend geheel.

Het wachten is voorbij,de mist is nu verdwenen,de taken leg ik opzij en wil genieten van de dingen, die ik zeg en zie hoe mijn eigenheid in het ontstaan haar vleugels heeft gekregen en ik ze uit kan slaan over de gebieden die ik heb bekeken,die ik heb onderzocht en ook de kou kan weren waarin mijn voorzichtigheid zich kan keren, in mijn recht van spreken en mijn zelfstandigheid ook heb verkregen,door met dichtgeknepen ogen, anders te kunnen kijken in de afstand die ik ervaar, zoals het kunnen beklijven,zoals de tijd steeds sneller gaat, er geen overwinning valt te behalen, dan te zijn in wie ik ben en mij laat leiden in het ontstaan.
Geen enkele benadering vanuit een moeten, vanuit de richting die ik zocht ,maar heb gevonden in mijn schrijvend beleven,waar niets meer nodig is, dan mijzelf te kunnen vertellen op deze manier, dat de aandacht zo kan verdwijnen in het zetten op papier.
Alle moeite die ik voelde is een blijvend geheel, in het ontvouwen in wat ik deel.Het versmelten in dit moment,in wat zachter ervaren en zichzelf steeds weer vind en niets meer terug kan draaien, in wat er al stond,waar de glans van gisteren vandaag weer komt, in enkel wat woorden die ik nu beschrijf.

Omarmen.

Het omarmen in wat er kan ontstaan,waarin het luid geschrevenen zich onverlaat laat wiegen en ik kan luisteren in wat er wordt verteld, hoe de regen mij wakker heeft gemaakt en de contrasten in de wereld alsmaar groter worden en ik niet van plan ben, dat hoe het zit, nog uit te willen zoeken.De dag die nog komt, laat achteraf een onuitwisbaar blauwdruk achter in wat ik voel in het ervaren dat ik niets kan doen,dan alleen te schrijven in dit moment.
Ik kijk naar buiten en zie dat  zware wolken voorbij drijven en ook zie hoe alles nu kouder is geworden en ik toch een klein uurtje mijn kachel laat branden om het vocht op mijn ramen naar beneden te zien glijden,waar iedere druppel die ik zie mij af laat glijden in de woorden die ik schrijf.Het eerste zonnestraaltje wat vechtend laat zien, dat de kracht van de natuur mij nietig kan  laten voelen en ik niet de enigste ben, in het beseffen dat de kanteling in de wereld haar offers brengt, in wat ik kan ervaren.Het enigste wat ik kan doen is te laten zien in mijn schrijven dat wat er ook gebeurd ik mijzelf blijf omarmen in het ervaren, hoe nietig het ook is om te blijven zijn waar ik ben.En dat via mijn schrijven kan uiten en dan voel hoe mijn omarming zich vult en geen reden hoef te zoeken om te kijken of iemand dit nog wel leest.Het klinkt wat buitennissig, het lijkt geen beter idee, dat wat ik ook schrijf , het in feite laat zien, dat dit  het luisteren naar mijzelf ook is en dat ook deel op mijn blog,zodat de luwte van mijn zijn in het voeden in wat ik schrijf, misschien iets kan betekenen voor de ander,maar daar ga ik  niet  meer van uit.Het is de ruimte waar ik in schrijf,het is de stroom van het vermogen, dat alleen wanneer ik schrijf mij zo vol voel lopen en niet kan stoppen.Soms ongewild wat langer schrijf in al mijn ontvouwen,omdat ik weet dat alles wat naar buiten komt, mij bevrijd van de druk die ik kan voelen, hoe de wereld zich splijt en ik bij mijzelf probeer te blijven.In het ontvouwen van mijn taal, in het spreken vanuit mijn hart,en het liefst zou willen dat wat ik schrijf, ook voor een ander begrepen kan worden.Maar daar ga ik niet meer vanuit, omdat ik voel dat het  goed is in mijn bevinden, in de beweging van mijn eigen tijd.In de schoonheid die het geeft en de stroom van welbevinden, als ik  naar mijzelf  schrijf en erin kan lezen, dat het de mooie  omarming blijkt, in al wat ik kan delen.

Genoegen.

Het ontvouwen in wat ik heb geleerd ,dat mijn schrijven zo van mij is geworden en ik niets anders wil, dan wat ik tot nu toe heb mogen laten zien en geen enkele neiging voel om op een andere manier te delen,omdat ik in mijn schrijven nu ook weet, wat het betekend om zo in mijn eigen flow te zitten en alleen maar weet dat ik geen spreker ben.Ik voel een opluchting om te ervaren, dat mijn taal mij heeft gevonden en ik mij daarmee  heb verbonden en ook voel in het moment van schrijven en niets anders doe dan naar mijzelf te blijven luisteren.Het geeft en neemt in het vele ontluiken, waarin mijn hart en schrijven elkaar ontmoeten in de dingen die ik zeg.De lange weg die ik heb bewandeld, wordt mij steeds duidelijker in het vinden wat er werkelijk bij mij past.Mijn zachte hart laat daarin weten, dat in de schaduw van eigen ondervinden, voor mij het meest prettiger zal zijn.Niet dat ik in een schaduw ben gaan staan,maar juist te weten wat het voor mij betekend om te kunnen zeggen, dat ik bij mijn eigen schrijven blijf en niet bang ben om mij te laten zien.Maar de vorm van schrijven mij heel veel diend,en goed kan luisteren in het ervaren wat ik vertel en daar mijn eigen genoegen uit kan halen.Zo bijzonder om te merken dat mijn wijze van schrijven zo is beklonken ,hoe ik zonder nog iets te willen, hierbij wil blijven en uitkijk in wat er nog meer kan gebeuren terwijl ik schrijf.

Historische.

Ik buig wat naar voren en zie op de grond, mijn eenvoudig beweren in waar mijn schrijven ontstond.Ik luister wat liedjes en zing soms wat mee, waarin het beluisteren weg kan vallen naar mijn eigen idee. 
Ik loop wat rustiger in mijn beweging en stel mijzelf geen enkele vraag,maar probeer te kijken en te luisteren wat het van mij vraagt om te gaan vertellen dat wat ik herken in de ander ook iets over mijzelf verteld.Soms is het een liefde of een klein conflict,maar wat ik het meest kan voelen, als ik iemand  ontmoet die net als ik, verlicht kan zijn en dan in dat contact  thuiskomen kan komen bij mijzelf.Dan voel ik de rust en het gemak in het spreken naar de ander, en mijzelf zo herken in wat er dan kan ontvouwen.Dan moet ik lachen om mijzelf en kan omarmen hoe de moeite die ik nam zo is veranderd.Zo kunnen genieten van de kleine dingen in de vreugde van herkennen, dat als ik zo'n iemand ontmoet, mijzelf weer terug kan vinden in de dingen die ik doe en herken.En dat heeft toch te maken met het luisteren naar mijzelf,als ik mijn klank kan ervaren in wat mij verbind, dan gebeurd eigenlijk hetzelfde, als ik spreek met een verlicht mens, die mij kan laten  voelen, dat ik dat zelf ben,die dit kan ervaren en dit ook heeft bereikt, door te blijven luisteren naar mijn eigen klank en al schrijvend in mijn historisch vertellen, dat een taal verlichting kan ontstaan. En het op deze manier van ervaren, dat mijn verlichting in mijn Taal, mij heeft verleid in het vele schrijven in het ondergaan van al mijn twijfels,maar nu ook weet, dat mijn eigen Taal (verlichting) mij daar steeds op wijst, als ik weer eens een bocht maak in mijn delen.En het in feite niets meer uitmaakt dan wat het heeft,én het historische delen op mijn manier heb neer gezet.

Handeling.

De vroege ochtend vouwt zich open en laat zijn wat er is,en ben blij met mijn vermogen om te vertellen, dat het een eeuwigheid zal worden wanneer ik beslis, om in mijn stilte rond te blijven hangen en niets kan laten zien, wat mijn Taal vandaag zou willen vertellen,  hoe mijn werkelijkheid  geworden is, in het beschrijven van dit moment.
Heel langzaam ga ik beseffen dat wat ik vertel, in eigen bijzonderheid is neer gezet en mij altijd terug haalt van alle invloeden van buitenaf.
De buitenkant is soms zo naar binnen, waar de ruis van buiten iets afsluit, in het opnieuw kunnen vinden, wat mij drijft om in mijn ritueel, die ik dagelijks wil verkennen, zo ongelofelijk trouw kan blijven in de uitleg  naar mijzelf .En daar mijn energie uit kan halen in hoe het kan proeven, dat de zoete smaak van een beginnen rijkelijk aanwezig is.Dat de handeling in mijn schrijven alleen kan duiden dat in het ontstaan, zoveel mogelijkheden kunnen liggen, om zo plezierig met mijzelf om te blijven gaan.Er is geen moeten en geen geduw,geen afkeuring hoe het zou moeten, als ik mijn schrijven zou veranderen in wat een ander denkt te doen.
De werkelijkheid van mijn verblijven staat rechtop en kijk met milde ogen, hoe het verder stromen zich weer vult,waarin mijn zinnen komen in een eigen geheel en ik mij trots kan voelen in wat ik deel.In wat de tijd kan laten zien, hoe oorspronkelijk mijn Taal die ik gebruik, veel omvattende inhoud zal hebben als ik naar mijzelf schrijf.Soms ben ik zo verbaast als ik mijn schrijven terug kan lezen,en kan ervaren wat het met mij doet.Dat de handeling in mijn schrijven alles op zijn plaats kan zetten waar het hoort te zijn.Waar zonder moeite ik mijzelf kan zijn, in de blijdschap van beleven, dat door mijn Taalgebruik, ik  de ruimte neem, om verder te stromen, om  te kijken wat mij verrijkt, in de handeling die ik zet, in deze ochtend van deze dag,die weer verder gaat in het ontvouwen  naar weer een nieuw verslag.

Ontroering.

Er is een onderliggende stroom, wat mij heeft doen beseffen dat niet alleen mijn taal mijn aandacht heeft, maar ook mijn hart laat spreken en dat samen gebald in wat emoties en het ontvouwen waarin ik zit,alleen heeft te maken , hoe mijn vorm van delen op mijn eigen concrete manier kan ervaren, zodat de stilte wat ik ben gewend, zich los kan maken van alle momenten die ik heb ervaren.Zodat mijn welzijn van het dragen geen invloed meer heeft, maar te laten weten dat er in mijn hart een ontroering zit , waar alleen mijn tranen willen komen en ik mij afvraag wat er kan gebeuren in al mijn delen.De laatste tijd dat ik schrijf, voel ik een ontroering, die ik niet thuis kan brengen,die ook  vanzelf  weer overgaat  en mij naar een nieuwe ervaring zou kunnen brengen ,waarin het liefdevol vraagt, om het te kunnen omarmen,  en vraagt, om door alles heen te kijken, waar de verwachting zich slopend naast mij neer kan leggen,waar de verwondering verder is gegaan, in de bescherming,  die veel te dicht op mijn huid is gaan zitten en  mij daar steeds bewuster van wordt, dat wat ik deel gezien kan worden en ik kan voelen in wat er gebeurd, als ik zie hoe alles waarin ik heb gelooft, zich blijkbaar om kan mij keren, omdat ik niet meer meega met de ander en mijn eigen ontdekken leert, om daar eens bij te blijven.Ik heb nooit geweten hoe moeilijk dat kon zijn om echt te voelen, dat mijn wereld anders is geworden dan alleen mijn taal.Waarin de weg die ik heb bewandeld, mij veel heeft gebracht,maar ook durf te erkennen dat vanuit mijn hart mijn spreken is gevoed.Mijn taal mij daar naar toe heeft gebracht, waarin de ontroering  om te  gaan ervaren wat beter bij mij past.
Ik heb altijd kunnen luisteren naar de ander,maar  inmiddels heb geleert om te kunnen luisteren naar mijzelf.En al schrijvend heb weten te ontdekken dat mijn hart te groot kan zijn voor de wil van de ander,en dat nu heb gezien,dat de belangrijkheid in het delen, ik dat voortaan vanuit mijn hart ook laat zien en waarschijnlijk ook al die tijd al heb gedaan.
Maar sta nu ,in eigen taal,in de zin van delen,die waarschijnlijk mijn eigen kant opgaat, waarin ik mijn hart kan voelen dat in alles wat is beschreven, door mijn ontroering is ontstaan, om te zien en te weten om te kijken wat er gebeurd als mijn hart kan spreken in de taal die ik gebruik.

Kringloop.

Het kunnen lezen in mijn onbedoeld kijken hoe de ander zich voelt, is de rijkdom in eigen verblijven, waarin ik mijzelf beschermen moet. Omdat wat ik lees mij soms zo verdrietig kan maken, omdat ik weet dat mijn ervaren soms zo naar de ander leid en niet mijn waarde wil verliezen die ikzelf heb ontdekt in mijn schrijven.En dat ook de reden blijft om te blijven ontvouwen, waarin mijn aandacht niet altijd zo vanzelfsprekend lijkt en ook laat zijn dat het verdriet wat ik kan voelen, zich samentrekt naar een geheel van ontvangen, in een zorgeloos festijn waar ik  in kan verblijven, omdat de reden dat ik schrijf veelal is doorgrond door eigen ervaren.Door te durven voelen dat het staren naar de ander mij niet vult,maar eerder een verdrietig gevoel kan geven.Het triggerd in wat ik zie,in wat ik kan ervaren als ik met een ander spreek.En zou opnieuw willen uitleggen dat wat ik beleef ook voor een ander zou kunnen gelden.Maar leg mij erbij neer,dat er weinig zijn geïnteresseerd om werkelijk te durven kijken in het schrijven of het spreken, hoe zij zich voelen en de neiging hebben om het bij een ander neer te leggen. Daar het herhalen ligt in de verwijdering naar jezelf.Ik weet niet beter dan wat ik zeg en voel altijd een overwinnen als alle triggers kunnen verdwijnen, in wat ik schrijf en daarin altijd opnieuw kan beginnen.
Deze ochtend geeft mij de kans om het verdriet van de ander te transformeren, in een glimlach wat ik  kan voelen in het moment van samen zijn..Ik ben niet heiliger dan de rest,maar weet van wanten,dat als ik vanuit mijn spreken terug kan komen in wat ik zeg en mijn klank laat weten dat mijn kijken naar de ander een verspilde energie kan geven en niet aardiger kan zijn, dan alleen te voelen dat ik nu weet, dat door mijn Taal en het spreken zo in mijn eigen waarheid kom, daarin mijzelf niet wil vergeten hoe het voelt, om gewoon gelukkig te durven zijn.
Ik wil mijzelf bedanken voor de tijd die ik neem,om goed te ervaren in wie ik ben,in wat ik kan vertellen naar mijzelf en ook laat blijken, dat de kringloop van het leven soms met grote stappen mij bereikt en mij kan voorstellen waarom ik in het verleden vanuit een afstand heb gekeken, altijd dacht een getuige te moeten zijn, terwijl ik nu weet dat wat er gebeurd om mij heen,niets zegd hoe ik mij kan voelen in de vrijheid van mijn schrijvend spreken, en  blij ben met mijzelf en zelfs een niemand kan voelen in de tijd dat ik schrijf, met alle mogelijkheden die kunnen onstaan als ik naar mijzelf schrijf.
Het is  mij alles  waard om te kunnen luisteren in wat ik vertel, om te ervaren dat de duidelijkheid die ik wil, ook laat zien in al mijn schrijven en bovendien mijn stem de ruimte geeft, om vanuit mijn ritme te kunnen  blijven kijken naar mijzelf.Daarin de dankbaarheid kan voelen, in het overweldigend beschrijven, wat alles met mij doet.Meer heb ik niet nodig ,meer hoeft er ook niet te zijn, meer is minder gaan worden als ik naar mijzelf schrijf.Dank je wel Anna- Mieke, voor weer het begin van deze nieuwe dag en in de ontmoeting van vanavond, je weer hoop te zien en altijd benieuwd ben wat er dan weer  gaat komen .In de liefde die ik voel, in het oneindig vertellen, waar ik sta in het ontmoeten van mijzelf.

Eigenheid.

Het vraagt zonder eis mijn aandacht en ontleen mijn willen vertellen aan mijzelf, hoe mijn rijkdom in mijn schrijven zich heeft neergelegd in de vele feiten die ontkiemend meer zegd ,dan het graven van wat gaten, die dichtgeslagen zijn,die onverhoopt veel aandacht vroegen, waarin ik heb bekeken wat het met mij doet.Maar zoals vandaag en ook gisteren en waarschijnlijk de volgende dag, kijk ik uit in mijn eigen ontvouwen, waar de mysterie van verblijven mij veel verteld, dat wat ik in mijn handen heb en zal blijven koesteren  en klaarblijkelijk voor mij zo bijzonder blijft,  dat het nog meer voelt als een overgave naar mijzelf.
Ik sta altijd verbaast wat in de momenten van schrijven er kan ontstaan en laat gebeuren waar de hoogmoed als een rooie draad kan blijven hangen,maar ik nu voel dat het aan mij niet is besteed.
Ik blijf in mijn zachte ontluiken, in de overtuiging van mijzelf,in de gloed van het gebruiken, hoe ik in mijn eigen belichaming blijf.
Het is niet alleen het schrijven wat mij vind,maar juist ook te delen in de klank die ik kan horen terwijl ik spreek.En ik beter kan ervaren dat ik niet meer hoef te kiezen, wat ik zou moeten doen, in het duiden van mijn schrijven,maar gewoon blijf doen zoals ik dat zelf wil.
Mijn volwassen inslag van ervaren laat ook zien hoe de bruine blaadjes aan de bomen, de neiging hebben om neer te vallen en als voedsel voor de grond ,zich daar ook willen dienen.Zo symbolische als dat ik het beschrijf, zo kan ik zien hoe mijn gelijk in al mijn duiden het voorbeeld zal zijn, om te weten dat vanuit mijn ervaren de kans bestaat dat dit ooit wordt begrepen.Ondertussen voel ik wel hoe de tijd staat te dringen,hoe de taal zou kunnen veranderen in een mooi geheel,waarin de uitleg naar mijzelf mij zeker heeft geheeld en heeft laten weten dat in alles wat ik vertel,daar mijn schoonheid is te vinden en de geboorte van mijn eigenheid, in mijn eigen domein van schrijven,mijn impulsen heb kunnen bedwingen en nu ook zeker weet dat mijn verblijf in het delen altijd in de stroom van mijn eigenheid zal blijven.

Stromende .

De totaliteit in de waarde die ik schrijf en kan vullen zoals een hemels paradijs, die alles kan onthullen hoe de steil die ik omarm, heeft te maken, dat  de acceptatie die ik voel in het ontvouwen van mijn eigen Taal. In de ontmoeting die ik heb met eigen kunnen en zomaar in een gloed verdwijnt, waarin  het genoegen volop aanwezig is om te blijven schrijven.De rust die mij overmand en mij laat kijken in de tijd waarin het verstand heel anders blijkt te zijn.Niets is dom of overbodig,niets is groter dan het lijkt,niets maakt kleiner als men denkt te zwijgen over de lijn waar ik het over heb.Zeldzaam zijn mijn woorden die kunnen breken als een glas ,die kunnen resoneren in mijn verblijf van ontmoeten.In het bewuster kunnen drijven vanuit mijn eigen glans en daar niets voor terug wil hebben.Het voelt alsof ik van een berg afglij, waar geen rem meer is te vinden, dan alleen in eigen stroom zich voortzet en mij daar in kan bevinden, en wat vaker naar boven kijk om mijn eigen licht te zien.Terwijl als ik mijn eigen schrijven lees, daar zoveel is te ervaren en niet om nodig  te willen zijn voor de ander.Ik doe dit voormijzelf, in hoe het mij heeft veranderd,niet veranderd zoals men denkt,maar te laten stromen in de handeling die ik ervaar.Ik laat komen in wat er steeds ontstaat en vandaag is dat mijn stromen.
Ik stroom langs huizen die staan leeg, waarin de muizen huizen,waarin de  ruimte die ik zocht, op een andere plek bleek te zijn in de stroom van het verblijven.Ik stroom wat verder en hou mij vast aan de randen van mijn eigen leven en merk nu, dat het bewegen in wat ik doe, geen rekening kan houden met de vaart waarin ik zit.
Soms knal ik tegen een kant,maar weet mij te beschermen,door te blijven luisteren in mijn Taal en Klank, waarin ik niets heb te vrezen.
Ik stroom wat verder dan de drang in mijn vertellen,en laat wat niet belangrijk is ook achter in hoe de wens in het delen veel verder is gekomen dan de stroom waarin ik zit, mij kan vertellen.De beweging die ik voel laat mij rusten,en geeft de stroom die ik nu voel de kalmte terug, zodat het een kabbelend beekje kan worden, waarin het water zo helder is te zien,waar de vissen mij begroeten en mijn voeten zachtjes laat masseren ,door de glinstering van mijn ervaren en ook voel, hoe ik heel langzaam mijn dag afsluit,met een glimlach om mijn lippen, zodat mijn stromen in wat ik duid, wat kalmer is gaan liggen.

Ritueel.

Het ontvouwen in mijn  ritueel,in de zorgzaamheid van al het stapelen, die niet nodig hoeft te zijn,  als ik kan vertellen aan mijzelf dat wanneer ik wandel, iets in beweging komt en wat mijn lichaam wil vertellen, hoe de stappen die ik zet, zo'n mooie beweging blijft en ondertussen ineens kan weten dat mijn bewegen gestoeld kan zijn op het vermogen in de vrijheid van ontstaan.Dat alles in mijn handelen met elkaar te maken heeft.Het is niet alleen het luisteren naar mijn klank, maar ook de beweging soms verteld hoe mijn ochtend is begonnen.Hoe mijn ritueel in de ochtend ,heeft een feit dat ik niets hoeft te overwinnen,dan alleen te kijken in welke handeling ik nu zit.
Het is een fenomeen gegeven dat de wortels die ik zie, zich hebben verbonden met een ruimte waarop ik loop.Waarop mijn handelen in wat ik voel, mee kan dragen vanuit de rust, die mij nu iedere ochtend zo vriendelijk begroet, dat ik daar soms heel stil van kan worden en daarin alles doorbreekt, om te weten dat wat ik doe, mijn eigen handeling zal blijven,in de energie die mij laat ervaren, dat in mijn ochtend ritueel, ik diegene ben die alles kan doorbreken om te blijven in waar ik ben.
Het blijft bijzonder in dit moment hoe ik mij kan voelen, dat mijn Taal mij verwend en er weinig overblijft, om te bepalen in een beginnen van deze dag,mijzelf zo terug kan halen in mijn eigen stroom.
Het voelt niet meer als een keuze,maar een onuitgesproken feit dat als ik ga zitten voor mijn laptop, er iets ontstaat, zo vroeg in de ochtend en ook weet, dat als ik heb geschreven, mijn energie zo vol rond  aan mijn lijf is gegeven en dan de lange wandeling kan maken door het ontstaan van mijn schrijven.
Het is het mijn Ochtend Ritueel in eigen tijd, waarin de handeling zich onverlaat laat stromen en ik in goed gezelschap ben en mijzelf blijf vertellen hoe wonderlijk deze dag weer is begonnen.

Boodschap.

Het verlossende woord is nu beschreven en uit mij zoals ik heb gedaan, in het ontluiken van mijn Taal. Die doorstroomt en laat verweven in mijn eigen bestaan.Het is mijn waarheid in het ontdekken dat een verlichtheid kan ontstaan en zeker in mijn schrijven ,maar ook hoe ik handel en hoe ik met mijzelf om kan gaan.In feite heb ik dit al langer gevoeld, dan in mijn dagen van twijfel,maar nu ik het zo neer kan zetten en zonder schroom, het kan beleven en er geen sprookje van kan maken, dan alleen te luisteren naar mijzelf.Het wonderlijke in mijn ontvouwen krijgt uiteindelijk de erkenning in wat het vraagt, om mijzelf vanuit een diep respect te gaan bedanken,want in iedere letter die ik zet, heeft het vermogen in het te dragen waarin alles allemaal naar buiten is gebracht.Zodat de lichtheid in mijn schrijven in een orde is gezet.Zoals ik vanochtend zag onder mijn wandelen dat een groep sperwers ook hun ruimte innam en aan de pikorder zag, dat de eerste die opvloog eigenlijk de leiding had , zoals ik ervaar in mijn eigen schrijven.Iemand moet beginnen om te duiden dat dit kan ontstaan,om nieuwsgierig te willen zijn, om te luisteren naar je eigen stem,om te gaan ontdekken dat in de tijd die men neemt in het beschrijven, wat je er werkelijk  van vind, hoe je klinkt en wat het kan doen om te ervaren dat de eigen klank die iedereen heeft, zo te kunnen gebruiken dat er een verlichting kan ontstaan.Misschien loop ik wat op zaken vooruit, omdat ik ook weet dat in de reis van ontvouwen niet alleen de lichtheid aanschouwd, maar ook de oude conditioneringen.Maar het mooie wat kan ontstaan is wanneer er wordt getrokken naar een oud gevoel en vanuit het weten dat als je schrijf naar jezelf,het kan oplossen en zo de lichtheid komt om te genieten ,om te zijn wie je bent.Dat is mijn boodschap in mijn schrijven en in mijn Taal gediend en heb ook nooit kunnen bedenken dat vanaf mij overgave, ik dit nu al jaren doe,en uiteindelijk zo dicht vanuit mijn kern kan blijven, wat het schrijven met mij heeft gedaan.Ik voel mij gezegend in dat het kan,dat door het vele schrijven en spreken mijn verlichting daarin kwam en misschien al veel langer heeft gezeten in het terug lezen van mijn eigen Taal,in het ervaren van iedere dag, dat het niets anders is, dan wat ik heb beschreven.

Voltooing.

De reis in het thuiskomen bij mijzelf is voltooid in wat ik heb beleeft.Laat ik nu in het woord en wat ik van mijzelf nu lees,dat mijn thuiskomen alles weghaalt in wat is geweest en ik in een rust en eigen vrede, geen andere naam nog nodig weet, dan gewoon Anna te heten waarin de eenvoud van mijn ontvouwen gewoon door laat gaan, met het vertrouwen dat mijn thuiskomen nu is gemaakt.Er is geen reden om dat wat ik kan, nog verder uit te diepen, dan wat ik heb gedaan, waarin mijn thuiskomen nu is verzegeld in het ontstaan, wat altijd zal blijven stromen, maar ook wil dat de dans die ik voel wat meer voor mijzelf wil gaan houden.Het is geen einde en zelfs geen nieuw begin ,maar het inzicht van voltooiing nu voor mij ligt en noem het dan mijn thuiskomen in alle aspecten die er zijn, waarin ik weet te luisteren naar mijzelf,waarin de waarde die ik ervaar, de eenvoud van mijn schrijven, zichzelf nu draagt.
Zichzelf heeft voltooid in het ontluikende geheel, waar mijn zachte kant kon spreken,waar het verloren kind in is geheeld,waar de volwassen vrouw in is geboren en in het delen ik nu weet, dat ik thuisgekomen ben, in de zegeningen die ik ontvang en altijd zal blijven koesteren,net zolang totdat de beweging die ik voel, zich kan gaan buigen, hoe een eigen Taal te kunnen gebruiken en het zo aan andere kan laten zien.

Evaluatie.

Het zijn de kiezels die mij vinden en langs mijn voeten mijn eigen weg aanduid, waarin ik alleen nog wil schrijven en mij bevrijd van de waanzin waar ik over droomde,van het gelijk gestelde waar niemand op reageerd,waar een vriendschap mij kon vinden en ik daar veel van heb geleerd.Maar  ondertussen ook kan voelen hoe nu de wereld zich ook kleurt en  als een eenling en  getuige in mijn eigen hobbit zit en alleen kan kijken zoals ik mijn schrijven zet,zoals de jaren van ontvouwen en mij plichts getrouw heb laten weten, dat de schommel waarop ik zit, in beweging is gekomen en als een kind ook kan genieten zonder dat ik het post .En heb geleerd dat wat er ook gebeurd, te kunnen blijven in mijn eigenheid,in de speelsheid van vertellen,hoe het krom getrokken geheel rechtop kan blijven, en hetgeen waarschijnlijk ook te maken heeft met mijn mentaliteit waarin ik verblijf.
De kraters van zelfredzaamheid heeft zich verbonden in een tijd, dat er veel is gevonden hoe liefdevol ik kan zijn, in het schrijven van mijn tijd.De aandacht die het vraagt trekt alle luiken soms even open, waar de veiligheid die ik kan ervaren, zeker wil gaan koesteren in het verschil van duiden, dat als ik over mijzelf schrijf, niets van doen heeft met de ander.Ik heb beleeft wat ik blijf beleven en geëvalueerd in de taal, die ook kan draaien en het tijd wordt om mij te gaan te bezinnen, wat goed voelt om nog te blijven in mijn schrijven en zich nu keert in het evalueren zoals het voor mij nu ligt.
Blijkbaar is er een andere tijd gekomen,waarin ik niet wil blijven hangen in wat mij is overkomen,en zonder de draagvlak van mijn weten, ik mijzelf niet wil herhalen, in mijn ervaren, dat wat ik ook heb geprobeerd, dan alleen wat het mij  gegeven heeft, in het ontvouwen zoals ik dat ken.
Het ontvouwen vanuit een energie, die mij heeft geleid naar mijn schrijven,die mij heeft doen beseffen, dat de tijd is gekomen om een beslissing te gaan nemen in al wat ik heb geuit,in al wat ik dacht te moeten zeggen,in al mijn mogelijkheden die wellicht de droom van een ander zou kunnen zijn,maar nu ook voel dat mijn eigenheid in wat ik schrijf, zo dicht bij mijzelf ben gebleven,zo dicht bij mijn kern,zo vol van mijn delen,maar nu in dit moment een andere tijd is aangebroken, om te zeggen wat ik wil,om te schrijven zoals een schrijver dat kan doen,en ik niemand heb willen kwetsen, vooral mijzelf niet.Ik heb mij laten leiden vanuit mijn gevoel,vanuit de ervaring in wat het met mij doet,en was overtuigd in mijn delen,maar in mijn evalueren en bevindingen nu kan zien, dat het kan betekenen, dat  mijn delen zoals ik al eerder heb beschreven,dat mijn tijd van schrijven echt naar mijzelf ook terug kan slaan. En alles zoals bedoeld, ook echt voor mijzelf kan houden,zoals het luisterend spreken ook betaamt.

Blauwdruk.

In de belichaming waar ik uit spreek, waar het kan  ontstaan dat in een onbewaakt ogenblik ik mij bewuster wordt van mijn Taal.Die ongelimiteerd mij heel veel laat zien in een ongekunsteld beleven en ik de neiging heb, om te buigen naar het geheel ,waar de continuïteit nooit van te voren is gezegd,maar dat ik nu ook weet dat er vanuit mijn belichaming juist veel  kan gebeuren, waarin de vrijheid van het ontstaan, soms hoger vlieg, dan al mijn integere dalen.Soms een kant uitgaat waarin ik onverwachts, zo diep ontroert kan raken en toch weer verder ga, wat er in mijn belichaming kan gebeuren.
Zoals ik nu voor mijn eigen schrijven zit en niet beter weet dan wat er diend te gebeuren, als ik in mijn belichaming blijf en moest ook lachen toen ik tegen mijzelf ook zei.Dat ook het huilen in een belichaming blijft en niets blijft hangen, dan alleen de tranen die ik voel over mijn zachter wordende wangen.Dat is wat een belichaming kan doen,het laat voelen en ervaren,het laat  zijn wat er is,maar ondertussen niet meer blijf hangen in wat ik nu zelf beslis.Ik reis door mijn eigen tijd en ben bevlogen,laat soms de dingen die niet belangrijk zijn, ook veel langer liggen.Laat de wijsheid die ik voel floreren in mijn Taal, waar mijn belichaming steeds dichter in mijn systeembeheer is aan het zettelen.Het maakt indruk op mijn gestel en mijn lichaam heeft echt moeten wennen, dat vanuit een eigen Taal en durven luisteren naar mijzelf, van lieverlee de impact die het had, nu als een stromend riviertje is gegeven.Ik voel mij thuis in mijn Taal die belichaamd wordt ervaren,die koste wat het kost mij heeft laten zien dat niet alleen het kind de aandacht krijgt,maar ook mijn volwassen daadkracht in wat ik kan laten zien.Dat als  iets  de aandacht vraagt, zo fijn is om naar te luisteren,zo intiem als dat ik spreek, ook zo naar mijzelf kan luisteren.
Het kunnen verheugen in wat ik schrijf, met daarin de omarming en de zelfverzekerdheid ,dat in de belichaming van mijn ervaren zichtbaar nu is gezet, als een blauwdruk in mijn schrijven.Als een blauwe komeet, die geen afstand weet te houden en in de vervulling zit, van al mijn ontdekken in mijn schrijven.

Golven.

Het is de golf waarin ik zit,het is mijn mijmerend verblijven,het is zoals het is en tik wat verder, om de golf waarin ik zit te kunnen overstijgen.Niet overspoeld te kunnen raken, maar meedein in de geluiden, die golven kunnen geven en mij vasthoud aan een bewegen, die mij in stand ook houd en zonder  vergeten te ademen, ik weer boven kom en mij mee laat nemen in het uitzicht wat golven kunnen geven.
Soms ga ik kopje onder en laat gebeuren wat er komt,maar in het vertrouwen in mijn schrijven toch blijf delen, ook al haal ik wel eens wat schrijven weg en voelt het anders als ik mijn schrijven voor mijzelf wil houden.De gretigheid in het willen delen op mijn blog is net als de golven kunnen glijden en aan de vaste grond ook stopt.
Dan als een uitgeput geheel om mij heen kan kijken en zie dat de golf waarin ik zat, ook is verdwenen, wanneer ik tegen mijzelf kan zeggen dat alles ok is zoals het komt,zoals het zich laat ontvouwen in de beweging die ik voel, in mijn drive van schrijven, waarin het golvend bewegen ik mij voel als een vis in het water,als een eenling die ligt te spartelen, als de golf van verbinden wat groter wordt en soms niet meer weet wat nu belangrijk is, om te blijven zwemmen in de grote oceaan, om mijn tijd van delen te blijven omarmen, te blijven ervaren,waar geen enkele dag hetzelfde blijkt en ik mij daarin  ook laat gaan, mij voor niemand hoeft te excuseren, dan alleen mee te gaan op de golven die kunnen ontstaan.

Volwaardig.

De stevigheid in mijn volwaardig schrijven, heeft een draai gemaakt om niet alleen te schrijven, in wat ik ervaar, maar het juiste duiden  in wat het geeft, dat wat ik heb ontplooit, op mijn eigen manier ook deel en aan iedereen laat weten, dat mijn tijd van delen echt naar voren glijdt, zoals een kind kan spelen,zoals mijn hand uitreikt, in het delen van mijn Taal en mijn hart niet op tafel te hoef te leggen, waar de kwetsbaarheid te gevoelig zou kunnen zijn en het anders opgepikt zou kunnen worden, omdat men leest vanuit een ander zijn.
Ik spreek vanuit mijn belichaamde Taal, die ik heb verkregen door te luisteren naar mijn stem,door te weten dat al mijn gedragen is veranderd, in een niets ontziende tijd, dat ik vanuit mijn handelen eigenlijk alleen maar schrijf.Terwijl ik schrijf kan er dan pas iets ontstaan,net als een beginnen van een nieuw schilderij waarin soms er iets ontstaat wat niet in eigen aandacht kon zijn, omdat door het idee dat alles zou moeten kloppen in het verband die ik nu leg en eigenlijk al jaren dit zo beleef en er  geen naam op had willen plakken, maar ik nu ook weet dat er eigenlijk alleen vanuit een handeling iets kan ontstaan.
De aandacht die ik geef, ontstaat vanuit mijn levend schrijven en maakt dat de weg die ik loop, zo heel zelfstandig en totaal bereid om aan te duiden dat er een eigen Taal bestaat.Het gaat nog verder dan mijn eigen geluid,dan wat ik kan ontvouwen,dat zelfs het vertrouwen waar ik over sprak, minder belangrijk is geworden, omdat mijn Taal die ik benader, zoveel terug kan geven om te kunnen vertellen dat er geen oordeel bestaat,dat de magie van verdwijnen gewoon ontstaan als je naar jezelf kunt luisteren.
De overrompeling in het vele zwijgen, tilt de Taal in een overstijgen van zelfs de stilte, die ik ontdek in het verkrijgen, dat zonder mijn eigen spreken ik dit niet vertel.
Als ik  mijn eigen stem kan horen,als ik  het belang van ervaren voorop wil zetten en door te doen,  dan alleen te weten, dat wat ik laat zien, ook kan.
Het is geen wiskunde of een vreemde taal,of een uitzonderlijk vermogen,maar juist in de eenvoudigheid van mijn schrijven, deuren  kunnen openen, waar vele dicht worden gegooid om niet meer te hoeven gebruiken.Dat blijft de zeldzaamheid in eigen schrijven, in het ontvangen van eigen energie, van het ontluiken in wat ik al heel lang laat zien.Ik roep mijzelf tot de orde en sta recht voor mijn doel,trek mijn schouders wat naar achteren, zodat ik kan ervaren wat het schrijven en spreken met mij doet.Het voelt geweldig en tot slot wil ik met al mijn schrijven in een levendig voorlezen iets gaan doen.
En dat komt, als het zich voordoet in mijn handelen.

Vanuit mijn ♥

Ik ben aan het schuiven naar wat ik wil vertellen, dat in de omslag die ik voel, mij naarstig laat voelen hoe mijn vertellen zichzelf ook heeft gediend en  een doorgang  kan hebben en  ook zie, dat ik  mij goed kan voelen in al wat ik liet zien.Maar weet zeker dat in het moment van de aandacht  die het heeft,  zo waanzinnig kan veranderen en mij vervreemd kan voelen, in wat ik van mijzelf ook lees.Mijn uiteindelijk delen stuitert wat heen en weer en laat mij voelen keer op keer hoe het besef van delen mij terug kan zetten in wat ik werkelijk wil,en blij ben met het ontdekken dat wat ik schrijf zo volkomen uit mijn hart is neergezet.
Zo gezuiverd de invloed van buiten ,zo welwillend willen begrijpen dat hoe ik schrijf mijn eigen vorm blijft behouden,zo wervelend er een ander benadering kan ontstaan,zo kom ik terecht in mijn ontvouwen en mijn hart laat spreken zoals het altijd is gegaan.
Als ik mijn hart laat spreken kijk ik nu terug in wat ik heb willen vertellen, hoe mijn schrijven is ontstaan en ik niets liever wilde, dan de herkenning van een ander,maar kom erachter dat niet alleen mijn schrijven mij heeft laten weten, dat zoals ik schrijf uiteindelijk altijd mijn hart heb laten spreken en nooit een ander heb willen betamen in wat ik zelf kan voelen, hoe wonderlijk mijn schrijven kan gaan en uiteindelijk bij mijn hart terecht ben gekomen,waarin ik mijn ontroering om kan zetten in te weten hoe te spreken vanuit mijn hart.
Het raakt de velden waarin ik sta,het raakt het nieuwe welkom in mijn schrijven,het is mijn hart die mij verteld, dat in mijn schrijven er iets ontstaat, wat alleen bij mij kan beklijven als ik erover praat en mijn hart laat spreken....

Volledigheidshalve.

Het voelt heel goed om op te ruimen in wat ik heb beschreven,het maakt  meer uit ,dan de taal die ik versta en heeft zich in mijn kern gestapeld in een mooie ruimte van creëren,omdat ik nu heel anders in mijn schrijven sta.Al wat ik heb beschreven is beklijft in wie ik ben,is naar buiten getrokken en heb weer weggegooid, vanuit een liefde, die ik nu ken, in dankbaarheid ontstegen in wat ik heb laten staan, in wat er nog gaat komen in de Taal die ik versta.
Ik laat mij leiden, wat deze tijd mij laat zien ,en niet alles hoeft te verdwijnen, dan alleen  een andere ingang  neem,zodat mijn eigen Taal weet te verschijnen in wat ik deel.De mogelijkheid van verzanden in een verleden tijd,maakt dat ik mijn eigen ruimte ben gaan  zoeken om te kijken, wat het voor mij kan gaan betekenen in wat ik tot nu toe heb laten zien.Alles kan verschijnen in wat ik heb gedaan,in wat ik heb laten ontvouwen, omdat mijn taal  zit verweven in de klank van  mijn eigen stem en daar mijn rust in heb gevonden, om ook anders te gaan delen.Mijn  schrijven anders zal gaan worden,  en voel  een hele andere orde dan in het verblijf van reiken.
Het is bijna niet te omschrijven wat ik nu ervaar,maar de draadkracht van een verblijven, krijg nu een andere laag.Daar waar de komma kon verschijnen zet ik nu een punt.. en laat verschijnen wat ik niet meer hoef te doen ,dan alleen te ervaren dat mijn volledigheid zich heeft gevormd en vanuit een acceptatie, waarin mijn meerwaarde ook laat zien, dat het genoegen in het delen,  niet alleen voor mij is bestemd,maar voor iedereen die dit wil lezen.

Kennis.

Het ingestelde wat ik ervaar, laat zich nu gelden in het openbaar en een duidelijkheid heb, in de regels die ik schrijf,  een teveel geworden blijft, en geen zelfrespect meer houd, dan alleen te melden, dat mijn Taal mijn inhoud gaat veranderen, in een mooi verblijf, waar de waarde van het zijn, in hoe te melden dat er geen regels meer zijn, in mijn eigen wereld, die iets anders voelt dan te blijven schrijven.
Soms in een eenvoudig besluit, waar ik mijzelf opnieuw heb uit gevonden, waar de vleugels die ik gebruik, wat groter zijn geworden en niet meer past in wat ik iedere dag laat zien.De tijd van delen raakt mijn ontvouwen diep en ben bereid om eens te kijken, hoe de vorm die ik had, om te kunnen buigen,zoals het riet waar ik naar kijk.
De flexibiliteit in mijn ervaren, in hoe ik naar mijzelf steeds schrijf,krijgt de volle lading vanuit een diep gevoel, dat mijn waarde naar mijzelf steeds groter wordt, als ik zie en kan bemerken dat er niets ter harte wordt genomen in een herboren reden, die vlak voor mijn voeten ligt.
Het is gedaan vanuit een ervaren, het is geschreven vanuit mijn buik,het is ontwikkeld in eigen ervaren en weet nu hoe ik het gebruik.Ik voel dat ik langzaam maar zeker een kant uitdrijf, waar niemand kan geven in wat ik ontvang.Ik weet dat mijn verlangen gestoelt was met het idee, dat vele konden begrijpen in wat ik schreef,maar ondertussen mijzelf vaker afvraag, of de waarde die ik voel, wel voor een ander is bedoeld.Maar op het moment waarin ik schrijf hoor ik wat klokken luiden en blijf luisteren naar mijn eigen stem, die duidelijker had kunnen zijn in het vertellen, dat een einde van mijn schrijven alleen een andere vorm aanneemt, in het kunnen buigen dat mijn genoegen om te schrijven een andere rit laat zien.
Natuurlijk blijf ik nog schrijven, vanuit wat er kan ontstaan en vandaag is dit mijn ontdekken, dat hoe je het ook wendt of keert er een ander ervaren naar buiten komt.En ik eigenlijk in goede zin iets afsluit van een vermogen dat een behoefte van wat anders naar voren komt.Ik kan van alles vinden, maar iedere keer kom ik op dit punt, om te stoppen met wat ik deel,om te kunnen zeggen, dat het teveel van ondervinden nu is gericht naar eigen inzicht en vermogen,naar wie ik nu heb ontmoet en  in al die jaren dat ik heb geschreven en mogen delen in het moment,wat ligt verborgen in wat ik heb gewenst.De tijd zal het leren hoe het kan, dat ik vanuit mijn belichaming heb geschreven,heb mogen beleven zoals ik schreef,maar de tijd is gekomen om voor mijzelf een verandering te willen brengen in het vullen van mijn Taal, die doorgaans mee heeft gelopen in de Taal die ik gebruik.In het beseffen dat er soms een lijn wordt doorbroken in het kijken naar mijzelf,in het eenvoudige weerleggen hoe ook mijn Taal waarin ik schrijf  een genoegen is geweest om mij hierin te bevinden.Maar er onstaat nu een andere tijd en wil niet meer delen zoals ik begon.Heb mijn kennis die ik heb, over kunnen dragen zoals was bedoeld, en voel een vrede in mijn relaas van het afscheid nemen zoals ik dat wil.En laat altijd een ruimte open, in wat er kan ontstaan ,maar ook weet dat de verandering die ik voel, daar ook naar wil luisteren,en het delen even parkeer in de kennis die ik heb beschreven.

Wisselingen.

Het wisselend gevoel om te kunnen duiden waar de slag van delen de angel van mijn weten laat ontstaan, zodat het geheim van onthullen iedere dag de wending neemt, om mijzelf te vergeven in de wisseling die ik kan voelen.Soms overlaad de tijd van ontvouwen mij naar een tijd,dat ik alles kwijt raak in het verschijnen van mijn relaas.En haal ik weg wat niet meer voelt om te delen en voor voorlopig even in een prullenbak zet om te voelen wat ik er nog mee kan doen.
De wisseling in mijn vlucht van bevinden raakt soms wat geïrriteerd en mag ik keren naar de oorsprong die het heeft, zonder een duidelijk plan te hebben in alles wat ik van mijzelf ook lees.
Het blijft de reis die ik maak door al mijn woorden,door wat er kan ontstaan in de wisseling die ik kan voelen.Niets menselijk is mij vreemd,maar weet nu ook, dat iets goed moet voelen en er dan een toestemming komt om te gaan delen.De wisseling die bepaald hoe mijn schrijven onverlaat door wil reizen in de Taal die ik gebruik.
Het zit niet in het woord,maar wat het kan doen als het niet meer goed voelt om het te delen en in de wisseling van mijn zijn, gebeurd het altijd met een reden,dat onverhoopt de tocht die ik beschrijf niet altijd wil delen op mijn blog.
Vandaag voel ik een kalmte, die gericht ook laat zien om eens te schrijven over de wisselingen die ik voel.
De uitdaging blijft ook lonken, waarin de vlucht van wat vogels wordt gezien,waarin mijn eigen vermogen zich kan vormen in het schrijven wat ik doe.En laat hierin ook mijn wisselingen zien,van het willen veranderen van een naam, van een doortastende stilte, waar ik de volgende dag weer anders in sta en zo ook blijf schrijven.
En eigenlijk verteld, dat niets hetzelfde kan blijven en daarom mijn wisseling kan voelen, in de beweging van mijn schrijven, in het ontstaan van mijn ontvouwen en ik de toestemming voel om door te blijven schrijven in de wisseling van mijn Taal, een welkom laat heten, waar de wind weer is gaan liggen.Waar mijn sapje voor mij staat en het delen op mijn blog verankerd blijf, in waar het werkelijk om gaat.

Ontroering.

Het zo treffende in wat er mag ontstaan,het bijna onmogelijke in het uiten, waarin het nieuwe kan ontstaan, voel ik aan mijn woorden, maar ook aan mijn lijf.Dat alleen mijn zachte woorden mij heeft bevrijd, van de harde inslag die ik dacht te moeten hanteren,maar middels het schrijven en mijn spreken, heb mogen leren om wat zachter om te kunnen gaan, in wat ik zou willen vertellen, hoe ik met  nog meer inzicht om zou willen gaan.De harde laag van verweren,mompelt wat tegen de tijd,die ik heb genomen in al wat mij bevrijd.In al wat er tussen is gaan  liggen en op mijn schouders was vast gezet,nu als een zachte vorming mij even terug kan zetten, om eens te kijken wat mij ontroert, als ik in dankbaarheid laat blijken dat het mij kan raken zoals ik nu aan het schrijven ben.
Het licht geraakte wat doordringt in mijn zijn,laat ook wel voelen hoe trots ik op mijzelf kan zijn.Hoe de wind die ik mocht gebruiken,hoe de bomen voor mij staan,hoe ik mijn voetstap heb kunnen zetten in de Taal die ik gebruik.Het ontroerende in wat ik voel,heeft waarschijnlijk te maken dat ik eindelijk durf te erkennen hoe  mijn ontwikkeling nu is.En ook dichter bij mijzelf ben gekomen, in de kern die allanger voor mij lag in  de neiging die het heeft, om een buiging te maken naar de dingen die ik schrijf en doe..Ik ben ontroert  om het feit, dat ik eindelijk kan vertellen, dat mijn Taal verlichting mijn waarheid is,en door al het geploeter in het verleden, ik nu weet dat het voor mij altijd zo is geweest en ik daarom nergens in paste.Dan alleen te luisteren naar mijzelf, in wat ik weet en op mijn leeftijd eindelijk weet, dat het inzicht wat ik kan dragen mag gaan zien als alle puzzelstukjes die ik heb gelegd, in zijn geheel nu neer kan leggen.Zodat het leven die ik heb geleid, volkomen in staat is geweest om dit te kunnen zeggen.Ik voel mij bevrijd in wat ik weet te kunnen zijn,maar nu ik zo kijk en kan ervaren dat de last van dragen in mijn schouders was gaan zitten,dat de normaliteit in mijn schrijven bewaarheid is, in het verblijven van wie ik ben.Van wat ik kan laten zien hoe mijn taal mij  heeft geleid, naar mijn  eigen Taal verlichting.Die de kern van mijn bron laat zien,maar ook laat weten, dat de ontroering die ik voel, ook  mag gaan koesteren, in het  omarmen van mijzelf.

Kiemende .

Het is zo'n mooi ritueel,om even te schetsen wat ik in mijn Taal vertel,in de weelde die ik heb en vast besloten, mij te houden in mijn belichaamde Taal,  zodat mijn verwondering,  die ikzelf kan beluisteren vanuit mijn eigen klank.Meer is er niet nodig ,meer hoeft er ook niet te zijn,meer is alleen maar een last als het niet van mij blijkt te zijn.
En kan laten zien dat het kan,dat vanuit mijn Taal er hele mooie dingen kunnen gebeuren, die vanuit mijn handelen is ontstaan.Als ik niet zou schrijven,en niet  kan luisteren naar mijn eigen stem,dan is er de stilte die zich ontvouwd,dan is er een deur geopend naar mijzelf en laat ik weten dat er niets te leren valt, dan alleen te weten hoe alles mag ontvouwen in dit moment.Er is geen intelligentie voor nodig wanneer ik vertel, dat door mijn schrijven veel overbodig is geworden,veel duidelijker nu vertel, dat in eigen regie nu alles kan gebeuren, wat goed voelt of niet.De baas te voelen over mijn eigen gestel,mij niet meer hoeft te mengen in een toomloos gesprek,waarin de vlakte van verkennen voor mij is weggelegd en door kan zetten in de vloed van ontwaren, waarin het gebaar die ik geef, word afgeslagen in de vrees voor eigen kunnen .Er is weinig voor nodig om te zijn waar ik nu ben.Er is geen bestraffende toon die mij laat voelen, hoe het kwam dat ik nooit wilde leren,zoals een ander denkt te kunnen.Maar ik nu besef, dat wat ik altijd heb gemist in de Taal van de belichaming naar mijzelf.
Niet via boeken of een religieuze instantie ,maar gewoon in wat ikzelf kan horen terwijl ik spreek.In wat er kan gebeuren met eigen klank,en door het resoneren alles kan verlaten waar ik vast aan zat.
Het zaadje wat jaren geleden is gelegd en het altijd wist te gebruiken, zonder dat ik mij er  bewust van was ,zoals ik het nu kan ontvouwen. En mijzelf wel degenlijk heb leren kennen hoe het is om naar mijzelf te kunnen schrijven.Hoe het is om mijn klank te horen,hoe het voelt om iedere dag mijzelf te ervaren en het nu mijn ritueel  is geworden. De voeding naar mijzelf,mijn weelde van een passie die al lang geleden geboren was.Maar  iedere dag zich wil laten zien in het ritueel naar mijn eigenlijke zelf.Naar het euforie's kunnen voelen als ik mijn eigen schrijven overlees en mij zo dankbaar voel in wat ik heb ontdekt, dat een schrijven en spreken naar mijzelf altijd mijn boodschap zal blijven in wat ik vertel.

Verstilling.

De verstilling in mijn schrijven geeft mijn rust de kans, om iets te gaan omschrijven, waarin mijn zuivere kant iets anders laat beklijven dan wat ik ooit heb laten zien.Het geeft de waarde die ik voel ,ook de vervulling van ontdekken, dat het delen naar mijzelf meer in kan houden  zoals het is bedoeld.Ik laaf mij aan het moment van openen, waarin de flow van wijsheid die zich kan schikken en mij in een vertraging zet.Zodat bij ieder handelen mijn stilte de overhand krijgt  en er geen laagjes meer zijn  om te ondervinden,maar het moment waarin ik zit, naar voren trek en als een zachte deken, die in dons verschijnt en wat losse veertjes door een opening verdwijnt en ik met een gerust gevoel een teken krijg, dat mijn ontvouwen in wat ik lees veel stiller is geworden in de aandacht die ik geef.
Het voelt als een erkennen, dat wat ik beleef, verzadigd is en in mijn stiller ervaren, de noot ook lees om niets te herhalen in wat ik aan mijzelf steeds geef.
Het is de verstilling die ik voel,en heeft geen uitleg nodig,dan alleen wat het ervaren met mij doet, in de ochtend van deze dag.In de ochtend van vertellen, waarin de schoonheid die ik voel, niet hoef uit te wijden zoals ik vroeger heb verteld.Het ontluikende geheel die zich bevind vanuit de richting die het geeft,vanuit een berusting,als ik lees hoe mijn mogelijkheid van het ondervinden, dat het een verstilling lijkt te ontwaren,en een gesloten geheel zich openbaart door te blijven schrijven naar mijzelf.En kan geen woorden meer vinden om te duiden dat de wind zich nu laat gelden,dat de zon verdwenen is,dat de vlinders zijn verdwenen,dat alle stenen verplaatst zijn naar een inzicht wat ik kreeg, waarom het luisteren naar mijzelf,  zich zo met mij heeft verbonden en ik nu merk wat het met mij heeft gedaan.Dat daar mijn verstilling in is gekomen, met het zicht, zoals ik kan verstaan en een verfijnder ervaren geeft,  wat er  in mijn schrijven kan ontstaan.
Ik lees het weer terug en voel de verbinding die het geeft, hoe mijn verstilling zich heeft laten gelden in de eenvoud van mijn zijn.In de rust van overgave,in de reflectie van mijn bestaan, waar ik ieder dag opnieuw zou kunnen vertellen, dat de stroom waarin ik zit, zo liefdevol aanwezig is,zo vol van delen, wat alleen met mij te maken heeft.

Effect.

Het verteld zichzelf in het ontwaken hoe het kan zijn dat de herfst zou moeten beginnen,maar plots de zomer weer opnieuw  begonnen is en de gedroogde bladeren aan de bomen,  angstvallig nog even blijven hangen,omdat het nog geen herfst is.Zo voelt de energie van vandaag en ben gisteren alweer vergeten,maar de uitdaging om vanuit een andere energie te gaan schrijven, vraagt het loopje wat ik vaak deed om mijn flow te kunnen vinden waarin ik eigenlijk al die tijd al zit.
Het wonderlijk ontvangen waarin ik zie, hoe  de spinnenwebben zijn gaan hangen voor het licht,waar de adem die ik voel wat zachter is geworden en de kleur van stralen omgekeerd laat zien, dat op een bijzondere manier alles in het onverwachtse kan zetten.En laat gebeuren wat er moest en ondertussen wat aanpassingen vraagt, wat waarschijnlijk heeft te maken met hoe het in de wereld gaat, maar wil duiden dat de kanteling in mijn schrijven ook te maken heeft in wat er gebeurd in de dingen om mij heen.Als ik zie hoe het lijden steevast binnen blijft komen,en als ik zie hoe de angst kan overheersen in ieder gesprek van zijn en er nooit geluisterd kan worden in wie je werkelijk bent,elkaar de ruimte niet gunnen omdat zij hun eigen ruimte nog niet hebben gezien en altijd op een ander willen leunen en daar de verwachting ook in zit.Het treurig durven zijn om de misplaatste grap.Euforisch durven zijn in wat zich ontvouwd,een kalmte ontvangen in het moment, dat de paniek verder slaat dan de reden waarom het gaat.En de wilskracht om alles te behouden waar je van houd, slaat soms wat verder dan men zou willen,dat men had voorzien dat net als het weer, niemand er een vinger op kan leggen en iets anders had voorzien.Maar de kracht van de natuur die haar eigen dingen bepaalt en nu zover is gekomen om de onwetenden wakker te schudden en kan laten zien hoe er om kan worden gegaan met jezelf, dus ook met de natuur.Alles heeft met elkaar te maken,in ieder handeling die wordt gezet,heeft ook de reactie naar elkander als er geen liefdevolle uitingen meer zijn.Het verteld over de energie van stromen,over de energie in je lijf,dat als je vasthoud aan de oude dingen er niets meer overblijft om te kunnen ervaren, dat als je durf te luisteren naar jezelf ,er hele andere gebeurtenissen plaats kan vinden en zelfs de aarde daar op reageerd.Als jij goed kunt zijn voorjezelf en niet persé voor de ander,maar het onderhouden van wie je bent en daar de basis legt voor de verschillen, die er zijn, in het leven op de aarde,maar door je vriendelijkheid naar jezelf ook effect heeft op de ander.