Kringloop.

Het kunnen lezen in mijn onbedoeld kijken hoe de ander zich voelt, is de rijkdom in eigen verblijven, waarin ik mijzelf beschermen moet. Omdat wat ik lees mij soms zo verdrietig kan maken, omdat ik weet dat mijn ervaren soms zo naar de ander leid en niet mijn waarde wil verliezen die ikzelf heb ontdekt in mijn schrijven.En dat ook de reden blijft om te blijven ontvouwen, waarin mijn aandacht niet altijd zo vanzelfsprekend lijkt en ook laat zijn dat het verdriet wat ik kan voelen, zich samentrekt naar een geheel van ontvangen, in een zorgeloos festijn waar ik  in kan verblijven, omdat de reden dat ik schrijf veelal is doorgrond door eigen ervaren.Door te durven voelen dat het staren naar de ander mij niet vult,maar eerder een verdrietig gevoel kan geven.Het triggerd in wat ik zie,in wat ik kan ervaren als ik met een ander spreek.En zou opnieuw willen uitleggen dat wat ik beleef ook voor een ander zou kunnen gelden.Maar leg mij erbij neer,dat er weinig zijn geïnteresseerd om werkelijk te durven kijken in het schrijven of het spreken, hoe zij zich voelen en de neiging hebben om het bij een ander neer te leggen. Daar het herhalen ligt in de verwijdering naar jezelf.Ik weet niet beter dan wat ik zeg en voel altijd een overwinnen als alle triggers kunnen verdwijnen, in wat ik schrijf en daarin altijd opnieuw kan beginnen.
Deze ochtend geeft mij de kans om het verdriet van de ander te transformeren, in een glimlach wat ik  kan voelen in het moment van samen zijn..Ik ben niet heiliger dan de rest,maar weet van wanten,dat als ik vanuit mijn spreken terug kan komen in wat ik zeg en mijn klank laat weten dat mijn kijken naar de ander een verspilde energie kan geven en niet aardiger kan zijn, dan alleen te voelen dat ik nu weet, dat door mijn Taal en het spreken zo in mijn eigen waarheid kom, daarin mijzelf niet wil vergeten hoe het voelt, om gewoon gelukkig te durven zijn.
Ik wil mijzelf bedanken voor de tijd die ik neem,om goed te ervaren in wie ik ben,in wat ik kan vertellen naar mijzelf en ook laat blijken, dat de kringloop van het leven soms met grote stappen mij bereikt en mij kan voorstellen waarom ik in het verleden vanuit een afstand heb gekeken, altijd dacht een getuige te moeten zijn, terwijl ik nu weet dat wat er gebeurd om mij heen,niets zegd hoe ik mij kan voelen in de vrijheid van mijn schrijvend spreken, en  blij ben met mijzelf en zelfs een niemand kan voelen in de tijd dat ik schrijf, met alle mogelijkheden die kunnen onstaan als ik naar mijzelf schrijf.
Het is  mij alles  waard om te kunnen luisteren in wat ik vertel, om te ervaren dat de duidelijkheid die ik wil, ook laat zien in al mijn schrijven en bovendien mijn stem de ruimte geeft, om vanuit mijn ritme te kunnen  blijven kijken naar mijzelf.Daarin de dankbaarheid kan voelen, in het overweldigend beschrijven, wat alles met mij doet.Meer heb ik niet nodig ,meer hoeft er ook niet te zijn, meer is minder gaan worden als ik naar mijzelf schrijf.Dank je wel Anna- Mieke, voor weer het begin van deze nieuwe dag en in de ontmoeting van vanavond, je weer hoop te zien en altijd benieuwd ben wat er dan weer  gaat komen .In de liefde die ik voel, in het oneindig vertellen, waar ik sta in het ontmoeten van mijzelf.