Ontroering.

Er is een onderliggende stroom, wat mij heeft doen beseffen dat niet alleen mijn taal mijn aandacht heeft, maar ook mijn hart laat spreken en dat samen gebald in wat emoties en het ontvouwen waarin ik zit,alleen heeft te maken , hoe mijn vorm van delen op mijn eigen concrete manier kan ervaren, zodat de stilte wat ik ben gewend, zich los kan maken van alle momenten die ik heb ervaren.Zodat mijn welzijn van het dragen geen invloed meer heeft, maar te laten weten dat er in mijn hart een ontroering zit , waar alleen mijn tranen willen komen en ik mij afvraag wat er kan gebeuren in al mijn delen.De laatste tijd dat ik schrijf, voel ik een ontroering, die ik niet thuis kan brengen,die ook  vanzelf  weer overgaat  en mij naar een nieuwe ervaring zou kunnen brengen ,waarin het liefdevol vraagt, om het te kunnen omarmen,  en vraagt, om door alles heen te kijken, waar de verwachting zich slopend naast mij neer kan leggen,waar de verwondering verder is gegaan, in de bescherming,  die veel te dicht op mijn huid is gaan zitten en  mij daar steeds bewuster van wordt, dat wat ik deel gezien kan worden en ik kan voelen in wat er gebeurd, als ik zie hoe alles waarin ik heb gelooft, zich blijkbaar om kan mij keren, omdat ik niet meer meega met de ander en mijn eigen ontdekken leert, om daar eens bij te blijven.Ik heb nooit geweten hoe moeilijk dat kon zijn om echt te voelen, dat mijn wereld anders is geworden dan alleen mijn taal.Waarin de weg die ik heb bewandeld, mij veel heeft gebracht,maar ook durf te erkennen dat vanuit mijn hart mijn spreken is gevoed.Mijn taal mij daar naar toe heeft gebracht, waarin de ontroering  om te  gaan ervaren wat beter bij mij past.
Ik heb altijd kunnen luisteren naar de ander,maar  inmiddels heb geleert om te kunnen luisteren naar mijzelf.En al schrijvend heb weten te ontdekken dat mijn hart te groot kan zijn voor de wil van de ander,en dat nu heb gezien,dat de belangrijkheid in het delen, ik dat voortaan vanuit mijn hart ook laat zien en waarschijnlijk ook al die tijd al heb gedaan.
Maar sta nu ,in eigen taal,in de zin van delen,die waarschijnlijk mijn eigen kant opgaat, waarin ik mijn hart kan voelen dat in alles wat is beschreven, door mijn ontroering is ontstaan, om te zien en te weten om te kijken wat er gebeurd als mijn hart kan spreken in de taal die ik gebruik.