Ontroering.

Het zo treffende in wat er mag ontstaan,het bijna onmogelijke in het uiten, waarin het nieuwe kan ontstaan, voel ik aan mijn woorden, maar ook aan mijn lijf.Dat alleen mijn zachte woorden mij heeft bevrijd, van de harde inslag die ik dacht te moeten hanteren,maar middels het schrijven en mijn spreken, heb mogen leren om wat zachter om te kunnen gaan, in wat ik zou willen vertellen, hoe ik met  nog meer inzicht om zou willen gaan.De harde laag van verweren,mompelt wat tegen de tijd,die ik heb genomen in al wat mij bevrijd.In al wat er tussen is gaan  liggen en op mijn schouders was vast gezet,nu als een zachte vorming mij even terug kan zetten, om eens te kijken wat mij ontroert, als ik in dankbaarheid laat blijken dat het mij kan raken zoals ik nu aan het schrijven ben.
Het licht geraakte wat doordringt in mijn zijn,laat ook wel voelen hoe trots ik op mijzelf kan zijn.Hoe de wind die ik mocht gebruiken,hoe de bomen voor mij staan,hoe ik mijn voetstap heb kunnen zetten in de Taal die ik gebruik.Het ontroerende in wat ik voel,heeft waarschijnlijk te maken dat ik eindelijk durf te erkennen hoe  mijn ontwikkeling nu is.En ook dichter bij mijzelf ben gekomen, in de kern die allanger voor mij lag in  de neiging die het heeft, om een buiging te maken naar de dingen die ik schrijf en doe..Ik ben ontroert  om het feit, dat ik eindelijk kan vertellen, dat mijn Taal verlichting mijn waarheid is,en door al het geploeter in het verleden, ik nu weet dat het voor mij altijd zo is geweest en ik daarom nergens in paste.Dan alleen te luisteren naar mijzelf, in wat ik weet en op mijn leeftijd eindelijk weet, dat het inzicht wat ik kan dragen mag gaan zien als alle puzzelstukjes die ik heb gelegd, in zijn geheel nu neer kan leggen.Zodat het leven die ik heb geleid, volkomen in staat is geweest om dit te kunnen zeggen.Ik voel mij bevrijd in wat ik weet te kunnen zijn,maar nu ik zo kijk en kan ervaren dat de last van dragen in mijn schouders was gaan zitten,dat de normaliteit in mijn schrijven bewaarheid is, in het verblijven van wie ik ben.Van wat ik kan laten zien hoe mijn taal mij  heeft geleid, naar mijn  eigen Taal verlichting.Die de kern van mijn bron laat zien,maar ook laat weten, dat de ontroering die ik voel, ook  mag gaan koesteren, in het  omarmen van mijzelf.