Genoegen.

Het ontvouwen in wat ik heb geleerd ,dat mijn schrijven zo van mij is geworden en ik niets anders wil, dan wat ik tot nu toe heb mogen laten zien en geen enkele neiging voel om op een andere manier te delen,omdat ik in mijn schrijven nu ook weet, wat het betekend om zo in mijn eigen flow te zitten en alleen maar weet dat ik geen spreker ben.Ik voel een opluchting om te ervaren, dat mijn taal mij heeft gevonden en ik mij daarmee  heb verbonden en ook voel in het moment van schrijven en niets anders doe dan naar mijzelf te blijven luisteren.Het geeft en neemt in het vele ontluiken, waarin mijn hart en schrijven elkaar ontmoeten in de dingen die ik zeg.De lange weg die ik heb bewandeld, wordt mij steeds duidelijker in het vinden wat er werkelijk bij mij past.Mijn zachte hart laat daarin weten, dat in de schaduw van eigen ondervinden, voor mij het meest prettiger zal zijn.Niet dat ik in een schaduw ben gaan staan,maar juist te weten wat het voor mij betekend om te kunnen zeggen, dat ik bij mijn eigen schrijven blijf en niet bang ben om mij te laten zien.Maar de vorm van schrijven mij heel veel diend,en goed kan luisteren in het ervaren wat ik vertel en daar mijn eigen genoegen uit kan halen.Zo bijzonder om te merken dat mijn wijze van schrijven zo is beklonken ,hoe ik zonder nog iets te willen, hierbij wil blijven en uitkijk in wat er nog meer kan gebeuren terwijl ik schrijf.