Historische.

Ik buig wat naar voren en zie op de grond, mijn eenvoudig beweren in waar mijn schrijven ontstond.Ik luister wat liedjes en zing soms wat mee, waarin het beluisteren weg kan vallen naar mijn eigen idee. 
Ik loop wat rustiger in mijn beweging en stel mijzelf geen enkele vraag,maar probeer te kijken en te luisteren wat het van mij vraagt om te gaan vertellen dat wat ik herken in de ander ook iets over mijzelf verteld.Soms is het een liefde of een klein conflict,maar wat ik het meest kan voelen, als ik iemand  ontmoet die net als ik, verlicht kan zijn en dan in dat contact  thuiskomen kan komen bij mijzelf.Dan voel ik de rust en het gemak in het spreken naar de ander, en mijzelf zo herken in wat er dan kan ontvouwen.Dan moet ik lachen om mijzelf en kan omarmen hoe de moeite die ik nam zo is veranderd.Zo kunnen genieten van de kleine dingen in de vreugde van herkennen, dat als ik zo'n iemand ontmoet, mijzelf weer terug kan vinden in de dingen die ik doe en herken.En dat heeft toch te maken met het luisteren naar mijzelf,als ik mijn klank kan ervaren in wat mij verbind, dan gebeurd eigenlijk hetzelfde, als ik spreek met een verlicht mens, die mij kan laten  voelen, dat ik dat zelf ben,die dit kan ervaren en dit ook heeft bereikt, door te blijven luisteren naar mijn eigen klank en al schrijvend in mijn historisch vertellen, dat een taal verlichting kan ontstaan. En het op deze manier van ervaren, dat mijn verlichting in mijn Taal, mij heeft verleid in het vele schrijven in het ondergaan van al mijn twijfels,maar nu ook weet, dat mijn eigen Taal (verlichting) mij daar steeds op wijst, als ik weer eens een bocht maak in mijn delen.En het in feite niets meer uitmaakt dan wat het heeft,én het historische delen op mijn manier heb neer gezet.