Omarmen.

Het omarmen in wat er kan ontstaan,waarin het luid geschrevenen zich onverlaat laat wiegen en ik kan luisteren in wat er wordt verteld, hoe de regen mij wakker heeft gemaakt en de contrasten in de wereld alsmaar groter worden en ik niet van plan ben, dat hoe het zit, nog uit te willen zoeken.De dag die nog komt, laat achteraf een onuitwisbaar blauwdruk achter in wat ik voel in het ervaren dat ik niets kan doen,dan alleen te schrijven in dit moment.
Ik kijk naar buiten en zie dat  zware wolken voorbij drijven en ook zie hoe alles nu kouder is geworden en ik toch een klein uurtje mijn kachel laat branden om het vocht op mijn ramen naar beneden te zien glijden,waar iedere druppel die ik zie mij af laat glijden in de woorden die ik schrijf.Het eerste zonnestraaltje wat vechtend laat zien, dat de kracht van de natuur mij nietig kan  laten voelen en ik niet de enigste ben, in het beseffen dat de kanteling in de wereld haar offers brengt, in wat ik kan ervaren.Het enigste wat ik kan doen is te laten zien in mijn schrijven dat wat er ook gebeurd ik mijzelf blijf omarmen in het ervaren, hoe nietig het ook is om te blijven zijn waar ik ben.En dat via mijn schrijven kan uiten en dan voel hoe mijn omarming zich vult en geen reden hoef te zoeken om te kijken of iemand dit nog wel leest.Het klinkt wat buitennissig, het lijkt geen beter idee, dat wat ik ook schrijf , het in feite laat zien, dat dit  het luisteren naar mijzelf ook is en dat ook deel op mijn blog,zodat de luwte van mijn zijn in het voeden in wat ik schrijf, misschien iets kan betekenen voor de ander,maar daar ga ik  niet  meer van uit.Het is de ruimte waar ik in schrijf,het is de stroom van het vermogen, dat alleen wanneer ik schrijf mij zo vol voel lopen en niet kan stoppen.Soms ongewild wat langer schrijf in al mijn ontvouwen,omdat ik weet dat alles wat naar buiten komt, mij bevrijd van de druk die ik kan voelen, hoe de wereld zich splijt en ik bij mijzelf probeer te blijven.In het ontvouwen van mijn taal, in het spreken vanuit mijn hart,en het liefst zou willen dat wat ik schrijf, ook voor een ander begrepen kan worden.Maar daar ga ik niet meer vanuit, omdat ik voel dat het  goed is in mijn bevinden, in de beweging van mijn eigen tijd.In de schoonheid die het geeft en de stroom van welbevinden, als ik  naar mijzelf  schrijf en erin kan lezen, dat het de mooie  omarming blijkt, in al wat ik kan delen.