Zoals Nu.

Mijn tranen kunnen vertellen in hoe ik mij nu voel en mij terug kan trekken van al wat is geweest, waarin het doek is gevallen als ik mijzelf ook lees en mij tegoed doe in het ervaren, in het onvoorwaardelijk durven zijn, dat wat niet meer goed voelt om te delen, ook het einde van mijn delen blijkt te zijn.En heb begrepen van mijzelf, dat er een kwartje is gevallen in mijn tijd van ontvouwen,in mijn delen op mijn blog en mij daarin zo anders ging voelen en er iets trok om te zeggen zoals ik nu doe,dat mijn schrijvend vermogen een andere aandacht vraagt en uiteindelijk alsnog kleine verhaaltjes wil gaan vertellen.Gewoon zomaar voor wat kinderen of de volwassen mens,voor alles wat zij begrijpen en daar mijn boodschap in zal leggen, waarom het schrijven en lezen zo belangrijk kan zijn, om te gaan vertellen dat er in een verhaaltje altijd de kern kan laten zien, waar ieder verhaaltje geen sprookje hoeft te zijn, maar in wat eenvoudige woorden kan laten zien, dat ook verhaaltjes gelezen kunnen worden, zoals ik dat vaak heb gedaan.
Ik voel een afscheid van mijn vele dialogen en voel de verandering waarin ik vertel, hoe moedig ik heb moeten wezen om te schrijven zoals het kwam.Ik heb gedeeld vanuit een ontvouwen die niet werd ontvangen zoals ik het had gewild,maar nu ook ben gaan beseffen, dat ik niet langer wil gaan zitten op een berg,waar ik langzaam vanaf kan glijden en het ontvouwen in wat ik ken, nu voor mijzelf wil gaan houden en dan eventueel  wil gaan kijken hoe ik mijn schrijven kan verstaan en daarin terug kan komen zoals betaamt.Dus neem ik de pauze die ik verdien, vanuit de stilte en de rust waarin het beklijven niet meer hoeft, dan alleen te schrijven naar mijzelf.