Gloeiende wangen.

Het is de laatste dag van deze maand, waarin een mooie afsluiting uiteindelijk mijn eigen aansluiting blijft.Waarin mijn willen richtten in alle schoonheid ,in al het woelende water, mijn lieve rust gevonden heb.Mijn huid kan gaan tintelen,mijn stem wat zachter is geworden,mijn liefde die ik heb mee kan nemen naar de nieuwe maand.Waar de lente zich kan ontluiken en de nieuwe knoppen in de bomen,heel zacht weten te fluisteren, dat het weer wat zachter wordt.
Ik leg mijn handen open en voel de bries die ik wel ken,knijp heel zachtjes in het nieuwe en ondervind een ander spel.Gedogen naar het schijnt,dat geen enkel onder vinden mij heeft verwijderd van mijzelf,maar door mijn vertellen wat ik nu zie, dat alleen de zachte kant  over is gebleven.En stop het diep in mijn zak, in het laten weten dat elke verbreding zich voor kan doen als het kraken van wat noten,dat het merkwaardige ook blijft om steeds te willen schrijven.Altijd heb gedacht dat ik het mee had genomen uit een andere tijd.Maar wat ik nu blijf ervaren terwijl ik schrijf van niemand heb geleerd,maar mijn eigen creativiteit heb onderzocht en is precies dat als ik schilder,na vele lagen eindelijk tot een inzicht kom.Het is een gevoel van onmetelijkheid,waar ik alleen sta te kijken,dat in mijn werkelijkheid van schrijven geen enkel dopje past.Geen enkele terughoudendheid,maar steeds te laten stromen wat mij vult.Wat ik probeer uit te leggen aan mijzelf,dat zodra mijn handen warmer worden en ik gefocust blijft,alles weet te vergeten in het ervaren van dit moment.Mijn wangen kunnen gaan gloeien in de energie die ik dan voel en als ik zou schilderen hele doeken vol zou kunnen strijken met de passie die ik voel.Het raakt mijn zinnenprikkelende intensiteit,terwijl het delen op mijn blog soms een  bijzaak is geworden maar het toch blijf doen,omdat ik weet dat mijn intensie goed is bedoeld en geen geslotenheid meer kan hebben,dat in het posten wat ik doe,mijn eigen waardering zal blijven, dat in het laten weten,altijddurende creativiteit, mij voort weet te duwen naar weer een ander eind.Zodat ik steeds weer opnieuw zou kunnen beginnen.
Anna.💚.

Toegankelijkheid.

 Geen dag te vroeg,zelfs wat te laat stroomd mijn wonderlijke gave die ik heb, als een rivier door mijn aderen. Mijn inzicht die ik nu heb,waarin mijn wortels mij nu kunnen dragen,in het lek wat ik kon ervaren zo geruisloos een hele andere kant opging.Misschien veel te toegankelijk naar het publiek die dit konden lezen,maar in een moment ook kon beseffen dat wat het diend om hetzelf te blijven onderzoeken terwijl ik ijverig schrijf.De meervoud van ontdekken dat mijn toegangkelijkheid er toe is bereidt, om in het weven van elk geluid, mij nu duidelijk laat weten,dat het centrum waarin ik sta, wordt omgeven in het dunne bewijs van durven ondergaan dat mij toegangkelijkheid die ik heb ook overal neer kan leggen.Het handgemeen in rijpen zijn omgezet,de voltalligheid van delen achter een open deur  neer kan leggen, geen omkijken wens dan alleen te vertellen dat mijn stem mij kan dragen naar mijn eigen taal,waar de soevereiniteit van delen alleen kan laten zien aan mensen die het willen horen.Die open kunnen staan om het zelf eens te proberen om te weten dat ieder woord die ik beschrijf zal blijven ontstaan. Geen excuus meer hoeft te maken,welk moment in het besef van mijn schrijven tot mij door kan dringen en voor voorlopig het zal schelen om te ervaren, dat wat ik schrijf met dit moment te maken heeft.Het meer zal schaden als ik steeds zou moeten gummen, in al wat kan ontstaan.De wereld waarin ik leef  als golven om mij heen kunnen hangen,en het enigste wat ik kan om eerlijk te blijven met mijzelf,om te schrijven wat ik wil en geen rekening meer wil houden in de vorm die ik nu eenmaal heb.Maar altijd rekening wilde houden dat mijn taal die ik bescherm,mij het geluk kan geven in elk moment om toch te blijven delen in wat ik was gewend.Meer iets zegt over hoe het moet voelen als ik iets verwacht van de ander en daar mijn struikelen in zit. Mij laat herinneren dat niets verloren hoeft te gaan,maar steeds weer op nieuw weet te beginnen in het schrijven van mijn eigen taal.In feite het publiek die dit leest,meer zou kunnen ervaren alsof ik niet door kan dringen in de belangrijkheid van delen.Waarin mijn energie die ik blijf houden niets zegt over wie dit leest,want in elke stemming die ik heb,  zou willen tonen, zonder een angst om veroordeeld te worden,zonder schaamte eigenlijk geen hapering wil voelen,dan alleen mijzelf te blijven zien in het ervaren, wanneer ik naar mijzelf schrijf maar ook wil delen met een  toegankelijkheid die ik heb.Uiteindelijk altijd mijn eigen besluit zal wezen en daar mijn rust in vindt,in de glorie van  mijn dagen, wanneer ik het terug kan lezen in het genegen zijn om dit te blijven doen.
Liefs Anna.💚.

Blijven creëren.

Wat is privé en wat als het waterafstotend blijkt en mijn privé als heilig zou willen verklaren ,een andere ingang probeer te vinden en een ander ontstaan, waar geen enkel verdriet opnieuw zou willen beginnen.Waar het schrijven naar mijzelf soms  meer voldoet, dan alleen mijn weg te voelen zoals ik al jaren dit beschrijf.En nu ik voor mijn laptop zit, geen verhaal kan verzinnen,maar alleen kan laten ontstaan wat er in dit moment ook is.Als ik over een drive wil schrijven en mij kan  wentelen als een kind, en er eigenlijk niets anders overblijft dan toch te willen delen vanuit het rijk waaruit ik creëer .Zo wonderlijk het kan zijn,dat in elk besluit die ik kan nemen,mij bevrijd kan voelen, zo overtuigd kan zijn om iets niet te willen,maar te maken heeft met mijn eigen groeien.Niet alles hoeft te delen maar wel te willen laten zien ,dat mijn openheid zoals ik vaak heb laten zien,niet weg kan schuiven.Niet kan laten luiden alsof ik het over een ander heb.Het verleden wat ik draag en soms als een spons kan zijn naar andere.Betaald zichzelf in vlagen van ontsmetting terug op mijn eigen grond. Daarin mag ik gaan zien dat in alles wat zich kan ontvouwen zich uiteindelijk heeft terug verdiend. In de passie die ik voel om te blijven creëren,om te blijven zien dat wat ik schrijf zo schriftelijk de ingang geeft, om steeds te kunnen voelen dat ik dit nodig heb in het delen naar mijzelf.In de veronderstelling dat ik nu weet ,dat wat er stroomd naar buiten wilt komen,maar dat het een helend geheel weer kan geven en als mens in het beleven van mijn schrijven, veel meer weet, dan te blijven delen in hoe het kan gaan als ik er een nachtje over heb geslapen  en weer tot een besluit ben gekomen.Waarin mijn delend schrijven zo belangrijk blijft naar mijzelf.In alles wat ik nu laat liggen en uiteindelijk tot een einde ben gekomen, om het op deze manier het niet meer te doen,maar het blijven creëren voor mijzelf ga houden om eens te kijken wat er dan gebeurd.
 Liefs Anna.💗.

Privé.

Soms wat ik heb gepost, ineens kan voelen om het voor mijzelf te willen houden en weg kan halen in de aandacht die het had gevraagd,in feite voor mijzelf alleen wil houden. Wanneer ik het overlas en direct kan voelen wat is geweest dat is geweest en het mij niet meer kan voeden,in het kind wat ik ben geweest en alles weg kan halen vanuit dat moment. waarin ik kon voelen dat in het juiste moment ook ging beseffen, dat ik veranderd ben, om dit nog eens te herhalen en te delen.
In het blijven herhalen wat het lijkt, om werkelijk afscheid te gaan nemen terwijl ik schrijf,aan niemand meer wil vertellen hoe het kan gaan,hoe mijn stormen die ik ervaar,privé wil houden.Het mij niet meer voed op deze manier,maar de vele uitlatingen nu voor mijzelf ga houden misschien op te duur nog wel eens kijk wat ik zou kunnen posten,maar mij vrij wil voelen wat  ik post.Geen twijfel meer wil voelen, dan alleen te gaan delen naar mijzelf.Het punt nu is bereikt en iets anders mijn aandacht vraagt,niemand iets kan leren wat ikzelf heb ondergaan,maar misschien straks met een mooi verhaal kan komen en daar mijn aandacht naar toe kan gaan.Privé te houden is voor mij wat nieuw,maar dat ik mijn talent wil gebruiken op een andere manier.Even wil onderzoeken welke kant ik ga,maar zal dat altijd laten weten op mijn eigen manier. Wanneer het kwartje kan gaan vallen om dat te doen.Omdat de afronding die ik nu voel ook zo aanwezig blijft, dat ik eindelijk dit besluit heb kunnen nemen.In het einde waarin het nieuwe zou kunnen beginnen,waar ik meer kan voelen dat ik verder ben gegaan,maar alles over mijzelf nu echt privé wil houden.En misschien terug kan komen  in een metallic van een ander glanzen en daar ook naar verlang.
Liefs Anna.💗.

Heilige Graal.

Heel verfijnd,en zo integer mij verteld in het kunnen lezen van mijn eigen tekst .Zo bijzonder in het durven kraken van de eerste noot,waarin de klank die ik kan horen nog veel voorzichtiger kan zijn,in de ruimte die ik kan maken, enkele ruimtes open laat,zodat de zucht die ik kan hebben vergezeld ook blijft van een ondoorgrondelijk relieken. De wonderkracht die het kan hebben en wordt  toegelaten in een heilige sfeer. Waar  al het  beleven nu wordt toegekend in een eigen ontdekken,wat doet lijken op het geven van een bepaalde intimiteit.Daar waar weinig mensen nu nog kunnen komen vanuit de heilige graal waar ik over schrijf.Zonder mijn best te hoeven doen, stil kan zitten en in verwondering ook kijk,hoe de energie die kan komen terwijl ik schrijf,mij duwt naar een richting en wordt ontvangen met een mooi gebaar,dat in het ervaren waar ik in verblijf,geen betekenis kan hebben voor een ander.In het druïden waar het op lijkt,waar ik mij een wijze vrouw kan voelen,bijna een priesteres of een geleerde die met een adviseur  voor eigen rechter speelt.Maar uiteiendelijk geen beschreven blad kan laten  zien, dat wat ik nu ervaar, in feite nooit gedeeld kan worden.Nooit genoeg zal zijn en terzijnertijd in mijn delen het plezier wat ik voel van een hele andere orde zou kunnen zijn.De verfijning de dan komt, laat mij weten dat elk moment wanneer ik dit tref ,een  geheim kan hebben in het overtreffen van mijzelf.Het is heel licht zoals ik een veertje uit mijn handen blaas,mijn zachte inborst zichtbaar wordt en tergelijkertijd kan zien dat in het zweven wat ik voel,toch met beide benen op de grond blijft staan.Ik zwaai wat met mijn armen in het duiden wat ik vertel,en voel dat ik op een prachtig podium ben gaan staan.Waar ik kan kijken naar een publiek, die veel te ver van mij af is komen te staan,die zonder het te willen ineens door een stilte worden gevangen en dan roerloos kunnen luisteren wat stilte kan doen .Het vrezen voor het vrezen weg kan halen,de harten open gaan door mijn zonderling vertellen, dat als ik voorlees vanuit mijn eigen werk,versteld zou kunnen staan,dat ineens de stilte kan komen en mee kan gaan om ook de heilige graal te gaan betreden.Kan wiegen in het niveau wat ik aan kan geven met de energie die ik heb.Met het verspreiden van mijn woorden iets neer kan zetten vanuit de verfijning die het heeft.Uiteindelijk alleen maar heeft te maken waar ik mij voor open stel.Het is de heilige graal waar ik nu over vertel,en kan laten weten dat de stilte die er is, zelfs zou kunnen beschouwen in een ander niveau, eigenlijk voor iedereen toegangkelijk zou kunnen zijn.Dat in het verloop van mijn schrijven terrecht ben gekomen in het geheim wat ik draag en kan zien, hoe het kan komen zoals ik schrijf en weet te voelen waar ik nu ben, dat de stilte geen stilte is, maar het vermogen in al het klinken in het zien van de heilige graal. Mij alleen kan wijzen in dit ontstaan, dat nu alle formaliteit is weggevallen en alleen kan spreken met een energie, die ik veel te lang heb laten wachten.
Anna.💚.

Scannen.

Als ik echt eerlijk naar mijzelf wil blijven, in de serieusheid die ik heb,mijzelf betrap hoe zorgvuldig ik kan zijn.Hoe intensief ik iets kan beleven,dat in mijn delen naar mijzelf ook mijn serieuse kant daarin mee kan nemen,waarin mijn zachtheid om kan slaan in een uit gelekt geheel. Waarin ik  mijn eigen onvoorwaardelijkheid  heb onder gewaardeerd. Mijzelf betrap bij alles wat ik doe zo serieus kan nemen.De onvoorwaardelijkheid zich uitmondt in een herhaling van mijn leven. Mijzelf belangrijker weet te maken,waarin ik soms alles veel te serieus kan nemen.Veel zegd hoe serieus ik kan zijn met alles wat ik doe en kan laten weten bij elke insteek, die ik altijd  kan ervaren terwijl ik schrijf . Dat in het schrijven wat ik doe,daar mijn serieus zijn blijft creëren, in elke ruimte die het vraagt.Maar het wel een punt is geworden waarom ik dat doe.En daar over nagedacht te hebben,met als resultaat, dat een stuk in mij altijd de neiging heeft om zo onvoorwaardelijk te kunnen zijn.Altijd heb weten te buigen naar  de serieusheid die ik heb.De onvoorwaardelijkheid wilde voelen van de ander en ik daar van aan het terugkomen ben.Ik ben mijzelf aan het scannen, om mijzelf te blijven zien waarin ik eerlijk kan blijven naar wie ik ben.Dat in het leven wat ik heb gehad,zo duurzaam is geweest om nu te gaan zien, waarom mijn onvoorwaardelijkheid zo groot is gebleken.Zo gericht is gebleven en kan zien, dat het heeft te maken om misschien wel gezien te willen worden,om ergens naar toe te kunnen gaan met elkander,maar uiteindelijk erachter ben gekomen,dat mijn eigen gezelschap die ik heb,mij werkelijk mee kan nemen in alles wat ik beschrijf.De eerlijkheid  gebied, wat het kan geven, voor mij de duidelijkheid heeft gegeven in het  serieus zijn naar mijzelf.De onvoorwaarlijkheid die ik kan hebben, als een mooi talent kan gaan zien,geen enkel twijfel hoeft te hebben dat als ik eerlijk naar mijzelf kan blijven,mijn serieusheid wat minder zou kunnen worden,en mij niet meer zo te richten wat een ander zegd.Maar te blijven kijken naar mijn eigen werkelijkheid.Waar ik soms in weg kan dromen,soms even wakker wordt en mijn licht laat schijnen,omdat hetgeen wat er naar voren komt,gezien wil worden in het scannen van mijzelf.Het laten zien, mijn onvoorwaardelijkheid naar mijzelf kan blijven dienen,en het alleen heeft te maken dat in elke gelegenheid die ik pakte, mijn rust  wist te vinden, maar  niet wil zeggen dat ik achter de geraniums moet gaan zitten.Maar dat het juist heerlijk is om mij zo vrij te voelen,om zonder enige remmingen mijzelf te blijven scannen in elke reden die er is, waarin de storm weer kan gaan liggen en als ik het dan in eigen tempo het overlees ,dan kan gaan knikken, om het te posten,waarin ik altijd weer benieuwd ben naar een volgende keer...
Anna.💚.

De fluistering.

De fluistering die het brengt,mijn stemming die ik heb, om mijn wonderljke taal te laten vloeien over een pad waar ik op loop.Waar de  kleine dingen die ik zie in aandacht over zou willen brengen.Ik druk mij zachtjes uit en kijk naar voren hoe mijn wonderlijke taal zich kan ontvouwen in de richting waarin ik loop en aan kan wijzen welk een moment mijn aandacht vraagt.En zit wat stiller zonder enig besef,zonder dat er wat kan komen in het geluk wat er kan zijn,als een muntje zie rollen en terug kan stuiten door de beweging die ik maak.Dat mij wonderlijk schrijven zo anders voelt als voorheen en mijn eigen beeld waarin ik kan tonen, hoe mijn eigen taal is geworden sinds dat ik schrijf. Het is als een kabbelend beekje die naar beneden sluist,die de losse steentjes mee kan nemen en op de juiste plek weer legt.De glinstering zou kunnen betoveren en mee kan reizen in wat ik vertel.Heb de neiging om een mooi verhaal te gaan vertellen over mijn wonderlijke taal die ik gebruik.Zelfs bijna een missie is geworden om de stilte waarin ik ben, vanuit een mooier laag te  gaan vertellen.Het laagje waar ik kom is verbonden met een eeuwigheid, zo schoon en in andere dingen kan gaan benoemen.Het wonder wat ik voel heeft echt te maken met dit moment,waarin de flarden die ik zie nog niet goed ken,maar wel zou willen beschrijven.
Ik schuif wat vooruit en ervaar een harmonie die niets afdoet aan wat ik wil vertellen.De schoonheid steeds veranderd en in ruime mate aanwezig blijkt te zijn.Dat als ik wapper met mijn handen zoals ik nu mijn toetsen aan kan raken,brengt mij naar een gebied,wat ik uiteindelijk was vergeten,dat in iedere beweging die ik maak, de vervulling weet te geven,zoals ik naar de natuur kan  kijken. Vanuit mijn stilte die ik doorbreek om daar over te willen schrijven.Mijn wonderlijke taal een belangrijke plek inneemt en dat ook zo zal blijven,maar bij een andere keer mijzelf mee ga nemen door de stilte heen.Door de ademhaling die ik heb,zou kunnen gebruiken om te laten ervaren, waar ik naar toe kan lopen en dan een mooie reis zou kunnen beginnen.Op het kruispunt waar ik op sta,niet hoef te kiezen,maar mij open te stellen in wat er kan ontstaan. Dat in mijn onmetelijkheid van delen,nu een prachtig pad voor mij zie openen.Waar de vlinders te vroeg ontwaken,waar het rijp nog aan de bomen hangt,waar ik iedere stam kan omarmen en deze mij ontzettend rustig maakt.In het fluisteren wat ik doe, om het geheel niet onrustig te maken,maar in respect voor wat ik zie, een veelheid aan beleven de grondslag ligt.Wanneer ik verder wandel, mijn oog kan vallen op een mooi gezicht en tot mij spreekt en met een zacht gebaar mij zal begeleiden in mijn wonderlijk taal, het bijna een klein sprookje is te noemen.Ik moet hoesten van geluk in het overkomen, dat mijn taal dit laat zien terwijl ik ben aan het schrijven.De golf die ik voel, zo eenvoudig naar buiten komt,en mij doet gewennen,dat elk stukje wat ik nu beschrijf zo wonderlijk kan zijn om te lezen.Niets mij tegenhoudt,juist het tegenovergestelde,dat in de regelmaat die ik heb, mij veel meer kan vertellen dan ik uiteindelijk kan laten zien.
Anna.💚.

Overschatting.

De overschatting die men kan maken in de hoogmoed die het kan hebben, dan de val die kan gebeuren, soms veel dieper raakt,en het een soort masker is geworden, wanneer ik kijk met mijn kinderogen. Al die tijd ook heb gelooft dat in het luisteren terwijl ik spreek, nu  in een andere modem  terrecht ben gekomen. Alles anders kan ervaren als ooit daarvoor.Als ik zie wat het met mij heeft gedaan om te blijven luisteren naar een masker wat ik toen niet zag.Mij betichten dat ik niet eerlijk zou  zijn, in het wegduwen van dat moment, wat ik in dat contact toen pas zag, wat echte macht met die ander heeft gedaan.De overschatting die ik nu zie,in de hoogmoed om iedereen weg te drukken,om te denken dat men iets heeft ontdekt en dat het vleugels kreeg in het spreken,maar ondertussen zichzelf amper kon zien.Iedereen moest gaan spreken,niemand goed genoeg zou kunnen zijn als er niet werd geluisterd wat het eigenljk had moeten zijn.Het kan mij raken om heel even weer te zien dat er in feite weinig is veranderd in de jaren dat ik heb leren luisteren wat er werd gezegd.
Ik schrijf hierover omdat de belangrijkheid die ik kan voelen toch steeds weer naar voren schuift,omdat de onuitgesproken dingen zijn blijven liggen,waarin de ander zo in zijn overschatting zit en daar niets mee is te beginnen,dan alleen te voelen wat er toen gebeurde en ik daar altijd overstuur van kon zijn.Maar nu ik afstand heb genomen en soms nog wel  eens kijk wat het mij zou kunnen brengen in het neerleggen wat eerlijkheid zou kunnen betekenen, als de ander zelf zo oneerlijk is gebleven..Maar waarschijnlijk door een drive, verstard kan worden, voor wat het kan betekenen in de menselijkheid van spreken, alleen jezelf nog kan horen.Heel veel bij andere neer kan leggen en weg te duwen in wat je was gewend.Maar sinds dat ik ben blijven schrijven het mij iets anders brengt,en godzijdank ook heb kunnen voelen, vanaf het moment dat ik kon zien hoe het behagen wat ik dacht te doen, eigenlijk nu pas zie hoe jij dat doet naar andere.In het plezier wat ik nu heb daar zal niets aan zal veranderen,maar eens te schrijven hoe het voelt om zo weggeduwd te worden en dat alleen maar kan blijven zien, als er niet over gesproken wordt.Hoogmoed komt voor de val,waarin het masker ineens af zou kunnen vallen,dan pas kan zien wat overschatting met iemand kan doen.En zo blij ben wat in al mijn delen heb kunnen laten zien,dat de volharding die ik heb, niets met het een of ander heeft te maken,maar gewoon door wie ik ben. Mij door niemand meer weg laat vegen en niemand mij nog kan vertellen wat ik zou moeten doen,maar alleen wil vertellen wat het soms doet,om niet hoogmoedig te willen zijn,waarin de overschatting je vast kunt zetten om te denken dat het recht in die verworvenheid, ook zou kunnen isoleren van de wereld om je heen.
Anna.💚.

Betekenis.

In het uitstapje die ik maakte om mijn wonderlijke taal te willen plaatsen ,als een nieuwe stap,maar  erachter kwam, dat ik  Anna miste waar ik naar schrijf,wat mijn toeverlaat is geworden.Mijn wonderlijke taal die ik kan ervaren altijd naar Anna schrijf.Zo wonderlijk het kon voelen dat als ik in het wonder blijf,geen Anna meer kon voelen waarin mijn gedrevenheid de bocht omging en mij mee liet slepen om iets anders te willen doen. Dat het voor mij altijd hetzelfde zal blijven, nu ik weet dat alleen de lieve Anna het begrijpt,en mij zal supporten in wat er komt, in elk moment waarin ik kan staan,waar de luchtigheid van delen altijd voor mij open kan staan.Geen begin noch een eind kan hebben, alleen het fatsoen om aan mijzelf te blijven uitleggen dat het hierom is te doen.Geen waaien naar het oosten,geen blik een andere kant uit gaat,maar gewoon te zorgen dat ik naar mijzelf schrijf.Waarin de Anna die ik benoem, echt heeft te maken hoe ik mij voel,hoe het kan raken in het missen van mijzelf.Hoe mijn uitgesproken mening die ik heb, ook blijft stromen in het veld waarin ik sta,in mijn liefde voor mijn taal.Mijn ingevingen waar de smaak die ik weer kan proeven, soms aan het toeval over kan laten,soms  nodig denk te hebben om iets te willen veranderen,maar in alle eerlijkheid, ik dan Anna mis terwijl ik schrijf en het daarom zo mijn blog blijft benoemen.De lieve Anna mij veel meer zegt dan te willen veranderen in het wonderlijk willen zijn.De status die het heeft, al wonderlijk genoeg zal blijven,en de verandering die ik blijf voelen, alleen zal gelden als ik kan ervaren wat ik schrijf. In mijn onmetelijkheid van ondervinden en kunnen zien, dat als ik   Anna niet kan voelen,geen andere titel nodig is om iets aan te duiden,maar te blijven proeven wat het voor mij kan betekenen.En ik daarom schrijf.
Anna.💚.

Wonderlijke Taal.

Het  zo te gaan benoemen,de wonderlijke taal die ik wil laten zien, in al het ontluiken in alles wat kan ontwaren  en zo wonderlijk blijft. Voortkomt vanuit een besef dat als ik het wonderlijke taal kan gaan noemen, mijn vrijheid meer blijf voelen, om mij niet alleen te richten wat ik ervaar,maar dat ieder woord die blijft ontvouwen ik daar nu werkelijk achter sta.Niet meer kan wijzen wat te doen, maar in het ontvouwen van ieder moment er niets is aan verbonden en alles stiller lijkt dan ooit daarvoor.Geen ruimte meer hoeft te scheppen,geen wijzen naar de tijd,maar te blijven zitten in mijn wonderlijke taal,die mij kan wijzen,naar de mooie kleur van een lucht,zo zachtjes kan spreken,met wat strepen die blijven wijzen dat er in mijn schrijven iets is gebeurd.
Een nieuwe periode diend zich aan,  wat wordt beschreven,verder is gegaan,verder is gaan kijken wat er gebeurd als ik gefocust kan blijven in dit moment.Nergens rekening mee hoeft te houden dan alleen te schrijven wat in een dal van stilte zich laat zien.Geen omgeving kan hebben,en niets meer kan herhalen wat er toen is gebeurd.Het voelt als een nieuw schriftje van het eerste blad,nog zo blank en zuiver,en kan ruiken naar een schone lei,waar het eerste woord die wordt geschreven,zo belangrijk blijft, om te willen delen in wat er komt.Het wonderlijke kan betasten in mijn woorden,in de koestering die het heeft, waar mijn dal van stilte mij daar in ondersteund.Geen enkele weg is terug te vinden in al wat er nu gebeurd,dan alleen mijn wonderlijke taal te kunnen bevestigen in het verblijven met mijzelf.Zonderling te kunnen zijn in het gewone,in wat er is, om te beschrijven in het vullen van mijn tijd, eigenlijk de verlenging is van al mijn delen.En nu pas kan ervaren dat de vrijheid die ik drink, mij kan vullen en mij voorziet hoe het lege blad die ik kan benutten,heel voorzichtig om kan slaan, om dan te zien dat de tijd die ik heb genomen zo vruchtbaar blijkt en heb omgedoopt in mijn wonderlijke taal.
Anna.💚.

Spreiden van vleugels.

Als ik een engel zou zijn en mijn vleugels zou spreiden, over de hele wereld heen,in het gebaar om harmonie te wilen brengen,de schoonheid zou willen verspreiden, om echt te gaan koesteren,in het delen als vanzelfsprekend te kunnen gaan zien.Geen enkeling belangrijker is dan jezelf,geen haast hoeft te hebben,maar vanuit de rust die ik geef te willen ontvangen,in iedermans gebeuren,waar het oordeel is verdwenen,waar de eenzaamheid anders kan worden gezien.Waar steeds vaker de glimlach naar jezelf zou kunnen verschijnen en je kleed zoals jij dat wilt.
Als ik mijn vleugels zou spreiden over de kou,waarin ik de harten open kan wuiven om te zien dat het cadeau wat wij krijgen,een heel ander leven is te zien.Niet hoeft te vechten voor een plekje,een ieder zijn eigen ruimte weet,te kunnen luisteren met zoveel aandacht en dan  in liefde kan worden omgezet.Elkaar kunnen begrijpen vanuit het begrip naar jezelf,waarin geen enkele macht belangrijk blijkt,maar te kunnen voelen dat als ik mijn vleugels spreid,misschien een stukje wereld zou kunnen veranderen,in een mooi mededogen,geen spijt hoeft te hebben wat is gedaan,waarin het vergeven naar jezelf heel belangrijk blijft.
Als ik mijn vleugels spreidt en kan spreken als een engel,dat zou ik bij iedere adem die ik geef ,de zachtheid laten voelen,en zou klinken als een orkest met violen.Mijn vleugels spreid over vooral de vele kinderen.Hoe hun wereld word beïnvloed en zo zichzelf in feite niet leren kennen,maar in het spreiden van mijn vleugels de energie ook breng, om te blijven geloven injezelf.En als engel mijn aandacht alleen naar kinderen zou kunnen gaan,omdat in ieder begin van een leven,dat de wereld wat je ziet,niet de jouwe hoeft te zijn.
Als ik mijn vleugels spreidt, zoals een engel dat kan doen,onzichtbaar zoals het lijkt,maar in het strooien van mijn energie,dat de kinderen die er nu zijn, als mooie individuen op zou kunnen groeien.In vrijheid kunnen zijn in het spelen met hun tijd,vlinders te vangen en ze te bewonderen.Thee te drinken met een lieve vriend of vriendin.Jezelf geweldig kan voelen en dan de vleugels krijgt, zoals ik vaak heb willen laten zien.Dat ik geen engel hoeft te zijn,maar dat ik het wel kan wezen.In het spreiden van mijn vleugels, in de momenten dat ik schrijf,mij zeker een lieve engel kan voelen en dit zou willen  delen aan de wereld om mij heen.
Anna.💚.

Bed van rozen.

Alle aandacht die ik heb gegeven in een poel van zeldzaamheid,in het dobberen van elke gelegenheid,mij bewust ben aan het worden dat de tijd die ik neem en ook besteed,dat in het welzijn wat het heeft geen hoogte hoeft te hebben,waarin ik naar beneden val.En in het opkrabbelen steeds meer voel in lengte van dagen,de trillig blijf voelen in mijn lijfelijke ervaren.Iets anders kan ik het niet meer noemen,waarin mijn zorgvuldigheid van delen elke kant op kan gaan.Bij het binnekomen in ieder portaal,  de uitnodiging  kan hebben, wat er blijft ontstaan in mijn web van vrede.Wanneer ik heb gehuild en in het gegeven wat ik vertel ook veel los kan maken,meer kan laten zien dat geen enkel beleven op voorhand zal gebeuren,maar terwijl ik schrijf dit kan gebeuren. In de schrijfstijl die ik heb,elke goedkeuring kan krijgen om te laten ontvouwen wat ontvouwen wil.
Ik kan niets sturen,maar in het moment dat ik schrijf, kan het gebeuren wat ik niet had verwacht,waarin de tranen die komen niets heeft te maken met oude herinneringen,maar juist met dit moment.
De wind het riet zie pakken en een vogel mee kan zweven,de daken witter zijn,mijn huis waarin ik kan genieten van alle planten om mij heen,tegen ze kan praten,soms een ander plekje geef,wat oud blad weg kan halen en trots kan zijn, dat de zuurstof die het geeft, ook werkelijk kan voelen in de adem die het heeft.In de zachtheid van mijn werkelijkheid.Ik geen dromen meer hoeft te hebben,dan alleen mijn schrijven te blijven omarmen op mijn manier.Die veelal werd veroordeeld in het durven laten zien. Welke kant ik ook beschrijf, in de zeggenschap die ik zelf creëer, naar de kale bomen kan kijken, dan kan verlangen naar het groene blad,die zoveel kleuren kunnen tellen en mee kunnen wiegen met de wind.In mijn schoot kan leggen zoals ik met een kind zou doen,of in mijn armen kan sluiten keer op keer, dat in elk besluit die ik kan nemen,altijd de waarde blijf zien vanuit de betrouwbare bron waar ik uit spreek.Ieder verandering laat zien in het openbloeien, dat wat er komt altijd welkom zal heten.Altijd zal onderzoeken,er niet voor hoeft te vluchten,maar dat het kan betekenen dat alle angst die ik zelf heb gecreëerd op een bed van rozen neer zou kunnen leggen.Om dan te kunnen zien,dat de rust heel zachtjes naar voren schrijd en dan kan voelen als in een transformerende effect die het kan hebben, opgelucht kan zijn,anders naar de wereld kan kijken,dat het bed van rozen mij onthaald om nog steviger in mijn schoenen te blijven staan.Dat elke twijfeling die ik had, ook kan betekenen dat ik nu werkelijk mijn eigen pad ben aan het gaan.In liefde ook wordt gevoeld,zo zacht elk briesje tegen mijn huid aandrukt,zo zacht het beleven van dit moment.Het bed van rozen heel symbool ook staat in de smaak van water,in de sluimering wat het kan zijn,om mij zo licht te kunnen voelen terwijl ik schrijf.Mijn dankbaarheid kan tonen dat volstaat, waarin ieder beschrijven kan ontwaken, waar de vrucht van ontvangen geen beperking heeft, maar het dragen van elke seconde, belangrijk zou kunnen zijn om dit te kunnen vertellen.
Anna.💚.

Vruchbare Bodem.

Alles een nieuwe plek te geven,te blijven ervaren dat in het schuiven van mijn meubels,in het reiken naar het kind( in mij) ,daar de wortels voel om ze te eren.Om te ervaren waar het hoort te zijn en inmiddels heb begrepen, de manier waarop ik op de wereld ben gekomen in alle staten zich laat zien,en aan mij de taak is gebleven om te blijven luisteren naar wat ik vertel.De bodems die ik voelde, nooit echt van mij had kunnen zijn,dan alleen de hoop die kinderen kunnen hebben, mij steeds  meer verraste,  in een vlaag van verbijstering kon zetten,dat op iedere bodem waarop ik ging staan,uiteindelijk werd afgewezen,uiteindelijk moest gaan zien,dat het kind in mij de touwtjes nog steeds in handen hield.Dat de wortels soms een kant uitgaan,waar de paden omhoog kunnen komen,waar de hobbels die kunnen ontstaan,de struikelingen  laten voelen, om dan weer rechtop te  gaan staan.Dat in elk delen wat ik heb gedaan,vaak het kind aan het woord  heb gelaten.Omdat de bodem die zij zocht nergens kon vinden,nergens kon ontstaan, dan alleen wat er in mijn schrijven blijft bewegen in elke ontmoeting die ik had. De vervulling naar het kind had gekregen,en vaak daar mijn aandacht naar toe is gegaan.
En nu meer ben gaan begrijpen,dat elke handeling die ik maak geen bodem meer hoeft te zoeken omdat er nu op sta.Dat het belangrijk is om te vertellen, in elke dialoog, mij uiteindelijk veel meer kan richten hoe het kind in mijzelf is gaan wortelen,  uiteindelijk na vele impulsen niet meer kan luisteren wat ik dacht te moeten doen. Wat zich heeft voorgezet in allerlei contacten, wat ik graag wilde, om te werken met het kind in jezelf,omdat daar de bodem kan liggen in alle impulsen die er zijn,en er achter ben gekomen, dat het kind in mij zo sterk aanwezig blijft,zo sterk kan laten zien,wat onschuld kan betekenen, wat een beschadiging heeft gedaan,hoe blijheid kan voelen zonder mij schuldig te voelen in alles wat er kan ontstaan.Hoe het gegeven wat ik deel,eigenlijk heel bijzonder is om te lezen.De bodem die ik miste kan ik alleen maar zien, als ik het kind laat spreken,laat spelen in de natuur,laat babbelen en word geprezen,laat voelen dat er van mij wordt gehouden. 
Maar ook kan laten weten dat de grenzen die er zijn,soms zo breekbaar en bijna onoplosbaar kunnen drijven in een gebied wat soms helemaal niet te begrijpen valt.De insteek van mijn betoog om over het kind te blijven schrijven,maakt dat ik op een volwassen manier ernaar kan kijken,kan blijven voelen wat het doet,dat elke beschadiging die het heeft opgelopen te eren,te omarmen,te vertellen steeds maar weer,dat als het kind is aan het spreken,dan als een volwassen vrouw kan buigen naar de oorsprong die het heeft,geen enkel oplossing hoeft te geven,maar te ervaren  en te eren wat het kan zijn om het kind te koesteren in mijzelf .Nu deze vruchtbare bodem heeft gekregen en daarop kan blijven staan.
Anna.💚.

Normaalgezien.

Wat is normaal als ik schrijf vanuit mijn stilte en kan laten zien dat het voor mij zo normaal is geworden hoe ik nu alles ervaar.Hoe  mijn zinnen die steeds komen voor mij als normaal ook blijven komen, waarin ik stil kan staan  van wat er is geweest,waar ik mijn vleugels zou kunnen gebruiken in de fantasie die ik heb.Waar het zo normaal is geworden om gezond weer op te staan,mij te bewegen zoals een mooie zwaan,solitair te kunnen zijn en vast hou aan mijn eigen gewoontes.Mijn eigen plek nu heb, dat het voor mij heel normaal is geworden, in alles wat ik beschrijf en kan blijven delen naar mijzelf.Zo normaal het voor mij kan lijken is het misschien voor iemand anders de grootste uitdaging die er is,waarin het normaal willen lijken voor iedereen weer anders is.
Wat ik vroeger als normaal beschouwde en er nu naar kijk,mij een vreemd gevoel bekruipt en altijd achteraf kan zien hoe ik mij heb laten duwen naar welke richting dan ook.Vanuit het zoeken naar mijzelf en ik normaal gevonden wilde worden, bracht het mij vaak buiten mijzelf, om normaal te willen lijken.Maar nu ik weet wie ik ben, in elk moment van schrijven, dat het normale wat ik zocht eigenlijk niet bestaat.Ieder mens die ik heb ontmoet zo uniek bleek te zijn,zo uitgesloten aardig en altijd in de kern van het menselijk durven zijn,waarin geen enkele normaliteit kan onstaan.Wat is normaal om te kunnen zeggen terwijl ik schrijf over de wolken over de berg waar ik op zit,over het kijken van de heuvels en mijzelf mee kan nemen in mijn eigen fantasie.Begrijp nu beter dat als ik nu een jongere zou zijn,de neiging zou hebben wat ik vroeger ook heb gedaan,om uit de band te willen springen, omdat het opgelegde normaal gedragen, soms tegen alles in kan druisen,omdat ik mij vaak heb afgevraagd wat is normaal?.Is het een bezitten van grote huizen,een zwembad en een aantal auto,s,met twee kinderen die zich altijd vervelen,of is het je te verliezen bij een goeroe,en constant zou moeten luisteren wat er wordt gezegd.Of is het een dakloze,die door het verdriet van een scheiding er nooit echt helemaal bovenop is gekomen.Of zijn het de mensen die worden opgenomen die de weg zijn kwijtgeraakt,en is het normaler geworden in alle agressie die er steeds meer ontstaat.Wat is normaal, als ik zou zeggen dat ik dat niet meer hoeft te zijn,dan alleen te willen schrijven vanuit mijn eigen unieker kunnen zijn.Om te laten weten dat normaal zijn niet bestaat.Het normaler uit haar voegen weet te halen en dan het unieke kan ontstaan.In de beschouwing die ik geef, ligt het wezenlijke van deze tijd,dat in de eenvoud die ik vertel, mij iets anders zegd dan normaal te willen zijn.
Anna.💚.

Eigen kant.

In de kant waar ik nu sta,waar iedere vlinder wordt gezien,waar iedere boom die ik aanraak, in zacht gefluister om kan worden gezet. De stam kan worden aangeraakt en vanzelf laat weten,dat mijn natuurlijk gedrag is gekomen in de kant waar ik nu sta.Een brug ben overgestoken en heb laten zien, dat in al mijn overkomen vele kanten heb belopen, waar het mij ook diende voor dat moment. Nu ben ik omgebogen en doorgelopen naar mijn kant waar ik wil staan,zoveel ruimte is ontgonnen,zoveel liefde kan ontvangen,zoveel vrijheid weet te voelen in de staat waar ik in  kan zijn.Voor geen enkele kant meer hoeft te kiezen,maar te voelen hoe mijn recentelijk verblijven in wat ik deel, zo als golfjes heen en weer blijven schudden in het overblijven, wat ik zie, vanuit mijn eigen kant nu wordt beschreven.In het blijvend beleven,wanneer ik in mijn eigen kant ook sta, alleen mijn eigen ruimte kan bezoeken.Mij voor kan stellen dat in het begeven van elk moment, wat sterren zie flikkeren, er eentje naar beneden valt,het op kan rapen en blijf voelen wat ik in mijn handen heb.Het mooiste wat ik kan bezitten is mijn eigen zuivere werkelijkheid,mijn waarheid al wuivend naar buiten gooi,en zonder het te willen iets omsluit in de mooie zegen die ik voel om te blijven uiten over mijn eigen mooie  kant.Mag zijn zoals ik ben,geen offers hoeft te brengen,geen derde oog meer kan sluiten,maar door te krijgen dat ik ook werkelijk vanuit mijn eigen kant, waar ik heb voor gekozen eigenlijk de hele tijd mijn aandacht vroeg.Het sidderend effect zich heeft laten zien,zoals een slang kan kronkelen om mijn lijf,zoals een vos haar wilde haren kan verliezen,zoals een uil met grote ogen een wijsheid kan laten zien,waarin de ratten zich kunnen schikken via het riool,waar de muisjes knagen in zacht geluid,en de mollen hun hopen naar binnen halen,waar de vacht van een wolf dikker is geworden, na een slachten van een schaap en de koeien steeds meer melk moeten geven omdat de boer daarom vraagt.De cirkel zo rond is geworden dat het kan duizelen om mij heen en ik alleen aan mijzelf kan blijven vertellen,sinds dat ik aan mijn eigen kant ben gaan staan,mijn eigen geluk kan proeven,dat in het schrijvend verblijven zoveel creativiteit naar voren kan komen,dat ik soms achterover kan slaan. Vreselijk moet lachen, dat voorbij mijn schrijven,de daadkracht kan blijven behouden, om nu te weten dat de kant waar ik over spreek, in eigen toon weet door te dringen en als een vlinder weer verder vlieg over mijn woordenlijst van delen.
Anna.💚.

Zachte bedding.

 Naarmate ik wat rustiger ben  geworden, soms een wandeling door mijn leven maak,lijkt het soms wat zachter en trager te worden en steeds meer kan voelen waar het echt om gaat.Waar de hoek van vertellen luchtiger is. Dat mijn verblijven in al mijn ervaren heb neergezet.Heel anders ben gaan kijken naar alle twisten die ik heb gemaakt,vaker in mijn handen kan wrijven in alles wat ik toe kan laten in elk moment.De vlucht die het heeft genomen vanuit de wijsheid die ik voel,mijn eigen vrijheid weet te dienen, om spontaan te kunnen zijn.De regelmaat heel belangrijk is geworden,om te kunnen zeggen in wat het diend.Veel zeggenschap verloren zou kunnen gaan,als ik mijn volledigheid niet zou kunnen ervaren, terwijl ik schrijf.In het ritueel die het kan hebben,in het ontwaken van iedere moment,de betekenis zou kunnen geven om mijn kracht te blijven voelen in de zinnen die ik zet.Mijzelf de ruimte te kunnen geven, om te blijven proeven, dat het overdenken van een verleden mij niets meer brengt, dan alleen de verbazing die ik kan hebben in elk moment van vertellen.Als ik al veel eerder had geweten dat het schrijven naar mijzelf mij zo heeft genezen, van wat ik dacht te moeten zijn.Nu heel anders weet te kijken in het beleven van wat ik schrijf,geen enkele aanwijzing het nog kan geven, hoe mijn dag begint en misschien even moet wennen in de doorgang die het heeft om een andere diepgang te ervaren. In de stroom waarin ik zit als  een  samensmelten met mijzelf,dat in iedere wandeling die ik maak voor mij genoeg zou kunnen zijn.Geen stilte hoeft te vinden omdat ik eral in zit,geen wijze lessen nog kan geven, dan te gaan zien,dat ik veranderd ben.Met blote voeten op een bankje,mijn rug wat rechter trek,mijn ogen gefocust blijven waarin ik aan mijzelf vertel, dat in iedere moment zoals het zich ontvouwd, voor mij steeds  meer de vernieuwing krijgt, om niet meer vanuit een gevoel te schrijven, maar vanuit een bewust zijn waar ik aan  gekomen ben.Mijn mededogen nog kan tonen,met vooral het voeden naar mijzelf.In de klank die het kan geven en rederlijke wijs mijn eigen weg nu heb gevonden in het paradijselijke festijn, van een blijven ontdekken hoe feestelijk het blijft,in de ontmoeting met mijzelf.Waar de milde lach die ik kan hebben is doordrongen van het feit,dat een delen vanuit een naderende vernieuwing er toe kan leiden,waarin alles is beklonken en mijn glas ook vul, om te klinken met een mooi geluid, dat in het bevinden waar ik in sta,de omarming kan treffen en op een mooie zachte bedding lijkt. Met een gerust hart, mij neer kan leggen wat  mijn ontvouwen heeft gedaan.  Om alles wat is ontstaan in de bedding neer te leggen,waarin mijn zachte stem de voorloper is geweest, in het ultimatum wat ik heb laten zien, nu iets anders duid, wat een zachte bedding mij kan geven.
Anna.💚.

Niemandsland.

Het is zo opvallend in wat er gebeurd,wanneer  ik schrijf, mij echt kan voelen als een meester in  niemandsland.Waar ik op mijn troon kan zitten om te kijken rondom mij heen,soms een vlinder zie vliegen,dan weer een spin die naar beneden daalt.Soms wat oud stof zie liggen en met een doekje weg kan halen.Mijn voeten op een stoofje zet,zodat mijn houding die ik heb wat ontspannerder kan lijken.  Geen gedachte die ik uit,dan alleen vanuit mijn handelen is neergezet.Ik sta niet op mijn strepen,en val niet in een kuil,ik huil niet om een ander en zit niet meer op school.Ik geef alleen mijn mening,en hou niet van een sleur,ik ben alleen maar bezig in alles wat er gebeurd.Dat elk recht die is verkregen ook door kan gaan.Ik veeg mijn voeten voor elke deur,en was mijn handen in  onschuld die er is.Ik daag je uit,en neem je mee en laat je zien hoe er in mijn schrijven soms een wonder kan gebeuren. Hoe ik mij uit, de kracht kan voelen in wat het duid,waarin de zeldzaamheid van schrijven mij heeft geleerd om alles wat naar voren wilt komen, te gaan beschrijven.Het is zo fijn om mij te richten wat niet anders is, dan het aanzetten in mijn beleven van dit moment.Geen geheim meer hoeft te dragen,geen dubbelheid in mijn systeem, dan alleen een verhaal te vertellen aan mij alleen.Ik hoef niet meer te voelen wat mij voed, maar zal altijd heel benieuwd willen blijven wat mijn taal met mij kan doen.Ik schrik niet van een deel wat ik nog niet had gezien,maar ondertussen blijf luisteren wat het geeft om in niemandsland te blijven zitten.Mij te begeven in een zacht vorm,waar elke troon die ik bestijg, de rust kan geven,het overzicht in wat er komt en alleen maar blij kan wezen in alles wat er kan ontstaan .Niemandsland is zo mooi  om in te zitten,ter volmaking die het krijgt,dat als ik terug kan kijken in feite ook naar voren kijk.Alles heeft met alles te maken, in een reactie op mijzelf.Of het nu een stukje ervaren is geweest of een bemiddeling van zoveel dingen, ik altijd de bereidheid voel om steeds weer opnieuw te kunnen beginnen.
Anna.💚.

Mijn laatste herinnering.

 Nu ik zo achteraf kan kijken dat op de begrafenis van mijn moeder ik daar niet bij kon zijn,omdat in het vermelden op haar kaart, mijn naam niet stond geschreven,alsof mijn bestaan was weggevaagd uit haar leven om haar dochter te kunnen zijn.Altijd wel heb gevoelt hoe de spiegel die ik voor haar was,veel te groot bleek te zijn,veel te verdrietig en nooit erover werd gesproken,maar altijd wel heb gevoeld hoe angstig zij heeft moeten zijn, om de waarheid te laten zien en ik uiteindelijk een ondergeschoven kind bleek te zijn.Ik heb het haar vergeven,door te blijven spreken en te schrijven,door te gaan zien, dat in de verwarring die zij door had willen geven, ik daar nooit echt naar heb willen luisteren en toen al mij eigen vrijheid heb genomen, om mij los te koppelen van dat gezin.Het zal altijd mijn moeder blijven wat zij ook is geweest en niet kon geven wat ik nu steeds aan mijzelf geef.Alle emotie's weg zijn gegleden en dan een barmhartigheid  over kan blijven.Zelfs kunnen eren en veel meer begrijp, omdat ik mijzelf nu ben gaan begrijpen.Heb geleerd om mijn eigen moeder te zijn,dat in het overlijden van mijn moeder (al jaren geleden), voor mij ook de spiegel is gebleven om mijzelf nog belangrijker te maken.Te delen zoveel als mogelijk, omdat ik dat vroeger vaak heb gemist.Altijd met een gesloten houding werd ontvangen,en nooit eens kon voelen dat ik welkom was.Maar door mijn schrijven en spreken mijn eigen leven weer terug heb kunnen vinden en uiteindelijk dankbaar ben dat zij mij dit leven heeft geschonken.Ondanks alle treurigheid  erom heen,ondanks de grootste afwijzing die ik heb kunnen voelen, waarin nooit werd besproken in wat ik nu doe.Wat ik laat zien aan de hele wereld om mij heen, dat als ik niet had gesproken en geschreven met mijzelf,dan had ik waarschijnlijk, niet zo lang meer van mijn leven  kunnen genieten. Maar door mijn intelligentie die ik van haar heb geërfd en alleen in een andere modem heb gezet.Zeker aan haar had willen laten zien hoe goed ik terrecht ben gekomen,hoe goed ik voor mijzelf nu zorg,hoe mijn wereld die ik deel, geen geheim meer hoeft te hebben, dan open  te staan met wat ik beleef.In de laatste herinnering die ik nu geef,mij heel dankbaar kan voelen hoe ik mijzelf heb ontwikkeld,wat ik terug kan geven zonder wrok,dan alleen te laten zien dat er voor mij geen geheimen meer hoeven te zijn,geen wegduwen waarin ik niet besta,maar nu duidelijk kan laten weten, hoe het kan gaan in het delen naar mijzelf.
Anna.💚.

Vaststellen.

De tijd zal het leren,om het heel normaal te vinden, dat ik eindelijk kon lezen in een krant,dat het juist heel gezond is om met jezelf te spreken,een mooi psychologisch effect  kan hebben,daarmee zou kunnen ontstressen,meer bij jezelf kan blijven en het taboe wat er altijd is geweest (dat het een stoornis zou kunnen zijn) gewoon kan zijn zoals ik al die tijd heb laten weten.Maar ben zo blij om te lezen dat het nu zelfs in een krant was te lezen door wetenschappers en psychologen, nu is vast gesteld ,dat het uiteindelijk heel gezond blijkt te zijn.En naar ik hoop omdat het nu wordt bevestigd vanuit een andere kant,waar denk ik dat de mens er nu wel voor open wil staan,en niet van  een mooi individu dit had willen horen.Alsof er ook iets van mijn schouders valt,en het zelfstandig heb ondervonden hoe bijzonder het blijft dat in het spreken met mijzelf, mijn eigen taal werd geboren,mijn eigen wereld toen pas open ging,en kon ervaren wat ik toen niet wist, door werkelijk te kunnen luisteren naar eigen stem, mij al deze ruimte heeft gegeven.En ging zelfs verder dan ik had verwacht, dat in het raken van mijn spreken elk gebaar van buitenaf mij in feite weinig nog kon leren dan alleen wat ik te zeggen had.
Het voelt als een mooie bevestiging in heel mijn zijn en op een bijzondere manier tot mij kwam,en nu kon lezen in de krant dat het eindelijk heel normaal kan worden gevonden.Dat in het spreken met jezelf de schat ligt te wachten zoals ik het heb beleefd en in al mijn schrijven is te zien,eigenlijk in het duiden nu kan voelen, dat het uitzonderlijk zijn, kan worden omgebogen naar al die tijd wat ik heb verteld,en heb kunnen proeven wanneer ik met mijzelf spreek of schrijf.Wannneer de omslag zou kunnen komen dat iedereen begrijpt dat als hetgeen in het vertellen aan jezelf, het mooie effect zou kunnen hebben zoals ik dit al een aantal jaren deel.
Anna.💚.

Verheldering.

Elke verheldering de verklaring zou kunnen wezen in het ontluiken wat er kan ontstaan.Dat in het wezenlijk verblijven over een berg kan schrijven, omdat het ook mijn aandacht vraagt.Vaak heeft het te maken in de verheldering die het geeft, dat niet alles wat ik deel aan iedereen kan laten weten,omdat mijn schrijven in zulke momenten alleen voor mij belangrijk blijft.Dat in iedere verheldering die het heeft, mij de ruimte heeft gegeven om het een plek te kunnen geven terwijl ik schrijf. Nu ook weet dat als iets steeds de aandacht vraagt,en daar niet naar durf te kijken,vaak het dan nog groter word,dan geen kans meer krijgt om het te laten ontstijgen.Dan vreet het zich naar binnen en sla je lam,dan blijf je iets koesteren vanuit een verlangen, wat alleen maar zou kunnen leiden naar een ervaren van een sombere kant. Om niet te blijven hangen zoals een vleermuis weet te doen,in donkere grotten tot haar recht kan komen,maar ik dat niet meer hoeft te doen.De verheldering zo belangrijk blijft,en voor een ieder zou kunnen gelden,maar omdat ik naar mijzelf schrijf en het iedereen zou gunnen,in het delen naar wat er komt, soms een laagje dieper ga,waarin mijn mooie tranen kunnen komen,waar de warmte die ik voel aan mijzelf kan geven. Soms zo veel is om te benoemen,maar wel de verheldering kan geven hoe het kan zijn om mij de dag daarna zo helder te kunnen voelen.Zo blij te zijn dat in het delen van ieder moment voor mij zo verhelderend kan zijn.In het raken wat ik vertelde over een berg, waar ik als kind heel vaak op speelde,mij altijd liet rollen naar beneden en dan kon voelen dat ik leefde, dat het er toe deed, een manier had gevonden om de dingen die in huis gebeurde, dan op de mooie berg (die Anna's Hoeve heten),alles los kon laten.Alles in de juiste verheldering kon zetten. Maar nu ook weet dat als ik weer terug ga naar die berg,nu ook stil kan zitten,boven op de top,mij sterk kan voelen,geheeld kan voelen in het bewezen effect, dat het schrijven of spreken deze uitwerking op mij heeft.Dat in elke beschadiging die een mens kan hebben erover spreek of schrijft,zodat de verheldering die het kan hebben, zichzelf zo beklijft. Er altijd weer een andere deur open kan gaan, waar het licht  weer weet te schijnen,waar het kind in mij, even  weer mijn aandacht vroeg. Door in mijn verheldering te blijven zoals het komt.Waarin het kan ontvouwen en moet erkennen dat elke beschadiging die ik heb gehad, er nu anders naar kan kijken en er soms zo'n dag  ook tussen zit, om de herinneringen wat zachter te maken,niets hoeft te wissen,maar te staan in de verheldering die ik aan mijzelf  en het kind, kan blijven geven.
Anna.💚.

Filteren

Het kan mij overvallen en zoals bekend, van het ene in het andere moment te schrijven,om te kunnen zien dat mijn verwondering is gebleven en mijn schoonheid mij omringd, in hetgeen waar het kan gelden,de overvloed kan laten zijn,waar de glinstering die het kan hebben, mij volkomen rustig maakt.Iedere keer een veertje kan laten vallen,zo geruisloos door de wind  mee kan worden genomen,voort  kan zweven zoals mijn uiten op papier.Zo fijn om te weten dat de overgevoeligheid die ik heb,nu zo zijn gefilterd naar de goede kant,naar de kant van kalmte, in hoe het kan zijn om in elk moment te kunnen weten, dat wat ik heb bereikt, alleen voor mij belangrijk blijft.De roze gloed die het kan hebben in de tijd die ik neem, zo in eigen voeding is gebleven en niets anders wil, dan te blijven ervaren in een afgerond geheel. Zo tussen mijn woorden door kan lezen,dat in het gegeven wat ik laat zien,soms door een twijfel om kan vallen soms teveel naar achteren kijk,maar getriggerd wordt door mijn persoonlijkheid ,die steeds in een herhaling kan blijven vallen terwijl ik schrijf.Soms is het een passen en meten,in de balans die ik steeds maak, dat wat zo persoonlijk is om te delen, niet zou willen dat ik als slachtoffer wordt gezien.Dat heb ik ontstegen in al mijn doen,door zoveel te willen schrijven,maar open wil blijven in datgeen wat verborgen had willen zijn, door een afgesloten verleden, nu ben gekomen in mijn eigen domein. Daar in kan kiezen wat ik deel.Wat goed voelt of niet,waar het de waarde die het heeft om te posten,dat na het lezen ik dan voel of het voor een publiek of mijzelf moet houden.Het terug kunnen komen in mijn eigen besluit, geeft altijd de mooie ruimte die ik pak.Ik voel mij vrij om dat te doen, hoe abstract het ook kan klinken,maar heeft wel bewezen dat mijn taal die ik heb, zo is beklijft in mijn weten.Geen weg terug is te vinden en ook niet hoeft,maar dat ik nu vast kan stellen dat het spreken met mijzelf dit heeft gecreëerd.Het filteren wat er is gebeurd, is de samenwerking te zoeken met mijn ziel en persoonlijkheid.Dat in het verschil die ik kan maken om persoonlijk te kunnen worden,mijn ziel daar ook een goedkeuring voor nodig heeft.In het blijven uiten wat er kan ontstaan en zeker het verschil kan blijven voelen wat mijn ziel laat zien , weer anders is als ik schrijf vanuit mijn personnlijkheid. Mijn ziel filterd de dingen die belangrijk zijn,en laat mijn ervaren als een zachte deken, die in mijn stilte ontstaat.In openheid van spreken,van één kunnen zijn met mijn woorden die ik plaats en in eenzorgvuldigheid kan zetten, waarin mijn persoonlijkheid mee kan gaan.Het persoonlijk nemen nu wordt gefilterd door mijn ziel, die eigenlijk heel iets anders wilt vertellen.Wanneer ik in mijn rust kan komen, ik anders schrijf,maar zodra ik wordt overgenomen door mijn persoonlijkheid, dan spreek ik met een dubbele laag,dan ga ik voelen wat niet meer nodig is, om te beschrijven.Maar door mijn ziel het wordt gefilterd en dan heel anders kijk,veel zachter kan ervaren, dat een samenwerking tussen mijn ziel en mijn persoonlijkheid blijft balansen, in het ontvouwen dat elke verandering die ik voel, hiermee heeft te maken.
Anna.💚.

Zoals het werkt.

Als het niet zou werken,als het mij niets deed,als het mij niet zou voeden in alles wat ik weet.Mijzelf de mooie ruimte geef, om alles te beschrijven in wat er kan ontstaan.In wat zich kan verspreiden hoe het kan gaan lopen.Geen lood in mijn schoenen te hebben,maar de taal die mij vormd en heel veel kan vertellen in hoe het komt ,dat de vloed die het kan krijgen, de vervulling geeft in het delen op mijn blog.
Soms naar alle waarschijnlijkheid niet wordt begrepen door een ander,maar dat ikzelf kan blijven ervaren wat het met mij doet.De bijzonderheid die het kan hebben,waarin ik mijn lichtheid kan laten zien, hoe  de gevoeligheid die ik het kan hebben ,kan bewaren voor weer een andere keer.Als het niet zou werken in wat ik doe,dan zou ik mij mee laten slepen in andermans energie.Dan zou ik gaan praten zoals dan wordt verwacht,dan zou ik mee gaan haten en mij aansluiten bij een groep.Dan zou ik acherdochtig worden naar mijzelf,dan zou ik twijfelen in wat ik zeg,dan zou ik geen rust kunnen vinden,niet kunnen slapen, omdat ik zogenaamd in mijn hoofd ben gaan zitten om dan te denken dat daar alles is ontstaan.Niets liever zou willen dat ik wordt gezien,dat ik een pluimpje krijg om te denken dat dat mij voed,dat het voor mij dan de reden zou blijven om te blijven doen om een ander te willen bereiken.Maar niets van dit alles ik nog ken, dan alleen te schrijven naar mijzelf.Te ervaren wat het kan doen in het klaroen, wat een blaas instrument blijkt zijn ,maar ook een signaal die in feite maar één toon kan spelen,precies zoals ik in mijn schrijven doe,zoals ik in mijn spreken kan horen.En omdat het werkt op allerlei niveaus,geen stilstand kan voelen, maar een doorlopend geheel, waar ik mij in weet te bevinden. Zoals ik deel en het voor mij blijft werken in alle wat ik zeg en schrijf.Geen enkel ander instrument er naast kan hebben, waarin ik mijn eigen instrument nu steeds  gebruik.Het is mijn stem die in mijn taal kan laten weten, dat alles wat ik bespreek, geen logica hoeft te hebben,geen vastzetten hoe het hoort,maar te ervaren dat in ieder woord, de ruimte komt,dan als vanzelf mij zo voldaan kan voelen,zo high in ieder moment,zo natuurlijk mijn ontmoeten met mijzelf kan werken, zoals ik het beschrijf.....
Anna.💗.

Gevoeligheid.

De regelmaat die ik kan voelen, de neiging heb dat in het duidelijk maken aan mijzelf soms zoveel kracht kan liggen. Dat het mij soms wakker houdt , heel vroeg opsta, zoals deze ochtend,in stilte het alleen zijn ervaar en steeds meer ga begrijpen dat door mijn gevoeligheid in een gesprek,soms onbewust iets overneem en dan niet begrijp hoe ik mij ineens zo anders kan voelen.Soms zo vervreemd in hoe het kan klinken,als ik mijzelf weer in een andere energie kan ervaren.Misschien in het verteren,wat ik heb gegeten,daar vaak een reactie op krijg,altijd te moeten opletten wat er wordt gebruikt  dat in de vegetarische dingen,waar zoveel vitaminen in wordt gegooid,dat ik dat soms ook niet kan handelen.De gevoeligheid die ik heb, laat zich zien in allerlei vormen.Of het nu het eten is,of een energie van andere,mij altijd bewust kan zijn wat het met mij kan doen.Begrijp nu steeds meer waarom ik alleen ben gebleven en ook wil zijn,dat in het delen naar mijzelf, in het genoegen die ik kan voelen,voor mij genoeg ook blijkt te zijn om de balans te blijven  vinden in het accepteren dat ik dit nodig heb voor mijn gevoeligheid.Geen enkele eenzaamheid mij kan treffen en steeds naar voren kijk,hoe de dag zich weer opend en weer anders blijkt  dan gisteren. In de gevoeligheid die ik kan hebben,  er leer mee om te gaan.Want in alle wendingen die ik ervaar, is vaak een reactief gebeuren,waar mijn lijf op reageerd,soms mijn hoofd gaat bonzen,mijn oren druppel om het bonzen tegen te gaan,maar ik weet gewoon, dat dit de  dingen zijn om mij gerust te stellen in wat ik allemaal kan ervaren zonder iets te doen.Uteindelijk mijn gevoeligheid niet uit kan zetten en ook niet hoeft,maar steeds opnieuw weet in te stellen of het goed voelt of niet.Dat is al een baan opzich,om mijn gevoeligheid te reguleren,te laten vloeien in wat ik schrijf,terug te komen in mijn  lijf,geen angst hoeft te hebben,want zodra ik schrijf kan ik mijn balans weer vinden.Mijn gevoeligheid er mag zijn en daarin nu veel meer ga begrijpen, dat het alleen zijn eigenlijk voor mij het beste is om te doen.Terwijl ik ook een maatje kan missen, in een gezelschap te kunnen zijn,niet te lang, maar duidelijk aanwezig, wat mijn gevoeligheid kan betekenen en mij niet de hele tijd hoeft af te schermen voor andermans energie,of het eten van te heftige dingen,die mij werkelijk wakker kunnen houden,en alert moet zijn wat ik binnen laat,wat voor een ander heel gewoon blijkt te zijn,maar voor mij iets anders blijkt, door mijn gevoeligheid van zijn.
Anna.💚.

Overbrugging.

Het voorzien van eigen woorden,vanuit mijn taal die ik gebruik,al het broze daar gelaten,mijn gezicht in een zachte plooi ontluikt.Geen haast meer te hoeven te hebben,te gaan zitten  als heel gewoon.Heb geleerd om te vertellen, in elk moment wanneer ik spreek,waarin ik kon merken, om een ander nodig te hebben, eigenlijk heel eenzaam was. De overbrugging die ik zou willen beschrijven in mijn duidelijkheid van zijn, echt heb moeten leren om met mijzelf alleen te zijn.Om te accepteren dat wat ik heb en kan,soms niet meer is te overbruggen in geen enkele contact.Geen enkele overbrugging zou kunnen vinden zoals ik dacht te moeten zijn,maar te blijven delen wat ik kan,en te luisteren wat ik vertel.Misschien voor een ander dat vreemd zou kunnen klinken,maar ook zelfs in mijn schrijven altijd mijzelf  weer weet terug te vinden.Te kunnen plaatsen in een geheel en heel tevreden in wat ik deel mijn eigen stukken ook blijf zien. Mijzelf te dragen in het geheel en in het begin een brug had willen slaan,met het symbool om te komen naar de andere kant.Te kunnen spiegelen in het water,de railing vast te willen houden in de opening die het had  en verder te durven lopen naar de andere mooie kant.Waar ik alles aan mijzelf kan laten weten, waarin mijn lieve stilte mijn handen vast kan pakken en mij mee te nemen naar de andere kant.Daar waar alles mag gebeuren,zoals de wens in het vertellen, mijzelf kan blijven  verstaan,geen ander nodig hoeft te hebben om te weten waar ik sta.Mijn handen voor mijn borst kan houden,eerbiedig kan bedanken dat ik dit weet,in de gesprekken  met mijzelf, om te schrijven zoals het komt,dan  mijn bijzonderheid  kan voelen wanneer ik spreek of schrijf.Altijd heb geprobeerd uit te leggen in  elk schrijven die ik kan laten zien. Maar nu ook weet dat het geheim wat ik denk te dragen, een overbrugging had mogen zijn, om iedere dag dit aan iedereen te laten weten. Door mijn vele schrijven en spreken de werkelijke stilte kan laten onstaan.Geen overbrugging meer nodig te hebben ,maar te laten weten aan mijzelf in de overbrugging die ik steeds heb gemaakt,geen enkel doel kan raken in de voortgang die het heeft.Waarin het stromen nu tot een kalmte weet te komen,weet te rusten in dit moment,geen overbrugging meer nodig blijkt te hebben,dan alleen te weten dat  dit kan en bestaat en ik het daarom blijf vertellen. Wanneer ik de overbrugging weg zou halen, in de erkenning die het heeft, alleen het gladde water over zal blijven,soms wat golfjes heeft ,in alles wat ik deel, altijd zal blijven voelen dat het naar mijzelf is geweest.
Anna.💚.

Schoonheid.

Wat schoonheid zou kunnen zijn is in vele vormen uit te leggen,is een natuurlijkheid van eigen zijn en geen beperking zou kunnen hebben.Geen flarden van een moment,maar in de regelmatigheid van schrijven, het door kan dringen dat een werkelijkheid die ik kan voelen als een schoonheid kan ervaren.Waarin de rust die ik nu heb, iets neerlegt in al mijn handelingen.In schoonheid weet te veranderen,in  puurheid kan begrijpen dat er niets begrepen hoeft te worden, dan alleen te ervaren wat schoonheid zou kunnen betekenen.In het kijken naar de natuur en ik daar een mooi onderdeel van ben geworden.Mij weet te vereenzelvigen met elk geluid die ik hoor, met een vogel mee kan zingen,met ieder ontwaken weer open sta, dat elk natuurlijk zijn, is kan gaan lijken op de schoonheid die ik voel.Met alles is te vergelijken in het gevoel wat het geeft. Uiteindelijk de ruimte heb gevonden om de lellie in mij te gaan omarmen, om te  gaan ontwaken en verder zal drijven dan voorheen. Vanuit de mooie stilte mijzelf hoor praten ,mijzelf heb geheeld, waarin alle hiaten die ik heb gehad nu werkelijk zijn verdwenen.Er veel om geef, om mij te richten naar dit moment.Geen enkele verwijzing nog kan voelen,dan de volheid en repect,waarin mijn toonbaar schrijven  nu in een andere zetting zet.Daar ligt mijn schoonheid te wachten,met iedere poging die ik heb gedaan,met eigen schoonheid heeft te maken, in de tranen die ik heb gelaten, nu zoveel schoonheid kan zien,mij bevrijd kan voelen en niets meer nodig heb, dan alleen mijn schoonheid te blijven voelen in ieder moment dat ik schrijf.
Anna.💚.

Lellie. ⚜.

In het duwtje wat ik aan de lellie geef, in de zachte beweging die ik maak, dan de golfjes zie en mee kan deinen in wat er leeft.De lellie rond kan draaien om mijn hand, waarin haar kleuren spreiden,en al haar blaadjes tel.Gehurkt op mijn knieën,blaas ik haar zacht vooruit,voel mijn adem in een stroom ook komen en kijk wat voor mij uit.Zie in de verte een opkomende zon,waar de lellie naar toe kan drijven,waar ik mee kan gaan om te gaan beslissen om met al haar schoonheid mee te gaan,en goed voor haar zal zorgen,haar te beschermen, als zij tegen een kant aanbotst en naar beneden wordt getrokken naar de modder waar zij is geweest niet meer nodig is om daar te zijn,  met mijn zorgvuldigheid met zachte hand haar blijf dragen.Blijf koesteren in wat het geeft,dat de schoonheid die ik heb gevonden nooit meer uit handen geef.De lellie die ik eer,voor mij symbool staat zoals het voelt,de fluwele blaadjes die ik tel in het genoegen wat ik deel,daarin een schoonheid  over zou willen brengen.Waarin de lellie die ik duw als een lotus open zou kunnen springen,de verrukking kan voelen om stil te staan wat schoonheid kan betekenen.Wat de zachte energie die het kan geven,mijn leven vult in het kunnen beleven van dit moment van schrijven en ineens begrijp dat wat ik wil delen, meer op een lellie lijkt.Haar steeds een duwtje kan geven de goeie richting op,geen modder meer kan dragen,dan alleen de schoonheid naar voren komt.Mijn liefde kan voelen zoals ik het nu beschrijf,waarin ik mijn lellie naar voren blijft schuiven, met zachte hand,met een mooie overtuiging die ik laat zien in het moment dat ik dacht te stoppen om te delen,maar nu in de verfijning kom.En heel benieuwd zal blijven, wat er nog verder kan komen in de schoonheid die ik vertel...
Anna.💚.

Het comfortabele.

Het comfortabele  te voelen,hetgeen zo belangrijk blijft in mijn aangezicht van iedere ontmoetig die ik kan ontvangen en nu wat meer bij mijzelf wil blijven.Wil ook eens kijken wat er gebeurd als ik het niet zou posten,of er dan iets verdwijnt, ook iets terug kan geven en zelf net onder mijn wandelen een mooie gedachte had,dat in mijn voltooing van delen nu iets anders gebeurd.Niet hoeft  op te letten of de zinnen wel kloppen,of de comma een punt had moeten zijn,of ik niet veel te persoonlijk heb geschreven,veel te veel verlangen had neergezet,maar nu ik het niet meer deel zoals gewoonlijk, voel ik de toon die ik zet.Laat ik mij glijden in dit mooie moment,waar het schild kan valllen,waar ik mijn eigen gedijen opentrek en dan kan zien hoe de flow steeds dichterbij kan komen,steeds meer in extase kom, wanneer ik geen rekening wil  houden met de ander.Dan alleen te ervaren dat mijn ontluiken nog steeds vanzelf komt,nog steeds mij de voeding blijft geven en steeds meer benieuwd ben waar mijn schrijven mij naar toe kan leiden.Zijn het de bomen die mij iets kunnen vertellen?Is het de klank van velerlei tonen, dat in ieder woord die ik zet, echt alleen door al mijn eigen handelen is gekomen en nu mijn stilte pak.Ik krijg weer een blosje op mijn wangen,dat door het beleven van mijn schrijven in de opening die ik voel,in de matigheid van delen,wat gewoontes los heb gedraaid.Mijn geweten de volle aandacht krijgt,geen kansen meer laat liggen,maar mij eerder bevrijd dat een teken die ik gaf is te vergelijken in de omarming naar mijzelf.
Ik vang het zachtjes op en bekijk het van alle kanten waar ik kan zien dat het uitgekristalliseerde bewegen nu achter mij ligt,waarin ik de stappen zet naar wat ik wil.Mij zelf altijd de gelegenheid zal geven om te luisteren naar wie ik ben. In de voltooiing die ik blijf voelen wat ik naar mijzelf ook schrijf.Alleen heeft te maken met dit moment,geen enkel ander moment zou kunnen benoemen dat het ontwaren van mijzelf een hele grote koestering zal blijven en alleen kan delen wanneer ik dat echt zo voel.Het maakt niets uit of ik het nu deel of wil behouden voor mijzelf,maar wel een verandering kan laten zien,dat het alleen voor mij belangrijk blijft,dat het schudden aan een boom nog niets op kan leveren,de hakken in het zand te zetten, omdat ik mij niet meer durf over te geven aan mensen die ik niet ken.Het is mijn beleven,mijn schrijvend gewin,soms een voltooing kan hebben,en dan niet goed weet om opnieuw te kunnen beginnen.Het is mijn eigen verveling die ik dan voel,en mijzelf een duw ben aan het geven naar een nieuwe comfortabel durven zijn en toch blijf delen in wie ik ben. Dat over het moment wat ik vertel zo echt kan wezen om te voelen, dat het een voltooing verder zou kunnen glijden, zoals de lellie's op het water blijven drijven en hun schoonheid laten zien, zoals ik dat in al mijn schrijven heb bedoeld.
Anna.💚.

Persoonlijk.

Mijn nieuwe maand alleen in kan luiden waarin het klinkt om mijn zorgvuldigheid te bewaren,waar de slag die ik maak, zo verenigd kan blijven en weet te voelen, in het tastbaar maken waar het toe leidt. In het staven van mijn dierbare drive, mij nu de rust heeft gegeven om de nieuwe maand  vanuit een ander perpectief neer te kunnen zetten, vanuit een zachte landing die het heeft.Sommig schrijven weg kan halen in wat ik heb doorleeft.Mijn enkelvoudig delen mij nu de ruimte geeft,dat de veschillen die ik maakte eigenlijk geen toekomst heeft.De verdeling die ik maakte mij persoonljk trof,mij persoonlijk benaderden in het geven in de lengte van dagen, ik nog steeds de voeding blijf voelen, maar nu een andere betekenis geef.Waar de ingang die het heeft al veel langer lag te sluimeren,lag te wachten totdat ik het zag,dat mijn dierbare flow steeds naar voren bracht om de wens die ik had wat meer te gaan koesteren. In alles wat mij persoonlijk raakt voormijzelf ga houden en alleen vanuit de wetenschap die ik kan laten zien,dat alle vertrouwen die ik heb opgebouwd,nu alleengebruik in het behouden van weer een nieuwe maand.
Deze maand waarschijnlijk wat anders zal gaan posten,omdat ik nu de verandering voel,dat in het lezen van mijn eigen teksten, altijd het genoegen voel in wat het mij kan geven,waar het mij heeft gebracht, zelfs in het posten naar de ander, nu het gevoel kan hebben  dat iets iets volbracht.Het klinkt wat overdreven en toch schrijf ik het op,dat in alles wat ik heb gegeven vanuit mijn werkelijkheid van delen, nu  verder zal gaan drijven,en mij over kan geven aan het juiste moment. Waarin ik alleen kan vertellen aan mijzelf,en het delen op mijn blog een ander aandacht vraagt.Niets is zo spannend om te kunnen zeggen in het beleven van mijn schrijven ,dat er een andere tijd is aangebroken en wil gaan kijken hoe ik in de komende tijd mijn blog wil gaan gebruiken en mijn persoonlijk beleven  nu anders wil gaan benaderen ...met dit verschil dat ik nooit gescheiden zou kunnen  schrijven in het leven met mijzelf.....
Anna.💚.