Vruchbare Bodem.

Alles een nieuwe plek te geven,te blijven ervaren dat in het schuiven van mijn meubels,in het reiken naar het kind( in mij) ,daar de wortels voel om ze te eren.Om te ervaren waar het hoort te zijn en inmiddels heb begrepen, de manier waarop ik op de wereld ben gekomen in alle staten zich laat zien,en aan mij de taak is gebleven om te blijven luisteren naar wat ik vertel.De bodems die ik voelde, nooit echt van mij had kunnen zijn,dan alleen de hoop die kinderen kunnen hebben, mij steeds  meer verraste,  in een vlaag van verbijstering kon zetten,dat op iedere bodem waarop ik ging staan,uiteindelijk werd afgewezen,uiteindelijk moest gaan zien,dat het kind in mij de touwtjes nog steeds in handen hield.Dat de wortels soms een kant uitgaan,waar de paden omhoog kunnen komen,waar de hobbels die kunnen ontstaan,de struikelingen  laten voelen, om dan weer rechtop te  gaan staan.Dat in elk delen wat ik heb gedaan,vaak het kind aan het woord  heb gelaten.Omdat de bodem die zij zocht nergens kon vinden,nergens kon ontstaan, dan alleen wat er in mijn schrijven blijft bewegen in elke ontmoeting die ik had. De vervulling naar het kind had gekregen,en vaak daar mijn aandacht naar toe is gegaan.
En nu meer ben gaan begrijpen,dat elke handeling die ik maak geen bodem meer hoeft te zoeken omdat er nu op sta.Dat het belangrijk is om te vertellen, in elke dialoog, mij uiteindelijk veel meer kan richten hoe het kind in mijzelf is gaan wortelen,  uiteindelijk na vele impulsen niet meer kan luisteren wat ik dacht te moeten doen. Wat zich heeft voorgezet in allerlei contacten, wat ik graag wilde, om te werken met het kind in jezelf,omdat daar de bodem kan liggen in alle impulsen die er zijn,en er achter ben gekomen, dat het kind in mij zo sterk aanwezig blijft,zo sterk kan laten zien,wat onschuld kan betekenen, wat een beschadiging heeft gedaan,hoe blijheid kan voelen zonder mij schuldig te voelen in alles wat er kan ontstaan.Hoe het gegeven wat ik deel,eigenlijk heel bijzonder is om te lezen.De bodem die ik miste kan ik alleen maar zien, als ik het kind laat spreken,laat spelen in de natuur,laat babbelen en word geprezen,laat voelen dat er van mij wordt gehouden. 
Maar ook kan laten weten dat de grenzen die er zijn,soms zo breekbaar en bijna onoplosbaar kunnen drijven in een gebied wat soms helemaal niet te begrijpen valt.De insteek van mijn betoog om over het kind te blijven schrijven,maakt dat ik op een volwassen manier ernaar kan kijken,kan blijven voelen wat het doet,dat elke beschadiging die het heeft opgelopen te eren,te omarmen,te vertellen steeds maar weer,dat als het kind is aan het spreken,dan als een volwassen vrouw kan buigen naar de oorsprong die het heeft,geen enkel oplossing hoeft te geven,maar te ervaren  en te eren wat het kan zijn om het kind te koesteren in mijzelf .Nu deze vruchtbare bodem heeft gekregen en daarop kan blijven staan.
Anna.💚.