Normaalgezien.

Wat is normaal als ik schrijf vanuit mijn stilte en kan laten zien dat het voor mij zo normaal is geworden hoe ik nu alles ervaar.Hoe  mijn zinnen die steeds komen voor mij als normaal ook blijven komen, waarin ik stil kan staan  van wat er is geweest,waar ik mijn vleugels zou kunnen gebruiken in de fantasie die ik heb.Waar het zo normaal is geworden om gezond weer op te staan,mij te bewegen zoals een mooie zwaan,solitair te kunnen zijn en vast hou aan mijn eigen gewoontes.Mijn eigen plek nu heb, dat het voor mij heel normaal is geworden, in alles wat ik beschrijf en kan blijven delen naar mijzelf.Zo normaal het voor mij kan lijken is het misschien voor iemand anders de grootste uitdaging die er is,waarin het normaal willen lijken voor iedereen weer anders is.
Wat ik vroeger als normaal beschouwde en er nu naar kijk,mij een vreemd gevoel bekruipt en altijd achteraf kan zien hoe ik mij heb laten duwen naar welke richting dan ook.Vanuit het zoeken naar mijzelf en ik normaal gevonden wilde worden, bracht het mij vaak buiten mijzelf, om normaal te willen lijken.Maar nu ik weet wie ik ben, in elk moment van schrijven, dat het normale wat ik zocht eigenlijk niet bestaat.Ieder mens die ik heb ontmoet zo uniek bleek te zijn,zo uitgesloten aardig en altijd in de kern van het menselijk durven zijn,waarin geen enkele normaliteit kan onstaan.Wat is normaal om te kunnen zeggen terwijl ik schrijf over de wolken over de berg waar ik op zit,over het kijken van de heuvels en mijzelf mee kan nemen in mijn eigen fantasie.Begrijp nu beter dat als ik nu een jongere zou zijn,de neiging zou hebben wat ik vroeger ook heb gedaan,om uit de band te willen springen, omdat het opgelegde normaal gedragen, soms tegen alles in kan druisen,omdat ik mij vaak heb afgevraagd wat is normaal?.Is het een bezitten van grote huizen,een zwembad en een aantal auto,s,met twee kinderen die zich altijd vervelen,of is het je te verliezen bij een goeroe,en constant zou moeten luisteren wat er wordt gezegd.Of is het een dakloze,die door het verdriet van een scheiding er nooit echt helemaal bovenop is gekomen.Of zijn het de mensen die worden opgenomen die de weg zijn kwijtgeraakt,en is het normaler geworden in alle agressie die er steeds meer ontstaat.Wat is normaal, als ik zou zeggen dat ik dat niet meer hoeft te zijn,dan alleen te willen schrijven vanuit mijn eigen unieker kunnen zijn.Om te laten weten dat normaal zijn niet bestaat.Het normaler uit haar voegen weet te halen en dan het unieke kan ontstaan.In de beschouwing die ik geef, ligt het wezenlijke van deze tijd,dat in de eenvoud die ik vertel, mij iets anders zegd dan normaal te willen zijn.
Anna.💚.