Bed van rozen.

Alle aandacht die ik heb gegeven in een poel van zeldzaamheid,in het dobberen van elke gelegenheid,mij bewust ben aan het worden dat de tijd die ik neem en ook besteed,dat in het welzijn wat het heeft geen hoogte hoeft te hebben,waarin ik naar beneden val.En in het opkrabbelen steeds meer voel in lengte van dagen,de trillig blijf voelen in mijn lijfelijke ervaren.Iets anders kan ik het niet meer noemen,waarin mijn zorgvuldigheid van delen elke kant op kan gaan.Bij het binnekomen in ieder portaal,  de uitnodiging  kan hebben, wat er blijft ontstaan in mijn web van vrede.Wanneer ik heb gehuild en in het gegeven wat ik vertel ook veel los kan maken,meer kan laten zien dat geen enkel beleven op voorhand zal gebeuren,maar terwijl ik schrijf dit kan gebeuren. In de schrijfstijl die ik heb,elke goedkeuring kan krijgen om te laten ontvouwen wat ontvouwen wil.
Ik kan niets sturen,maar in het moment dat ik schrijf, kan het gebeuren wat ik niet had verwacht,waarin de tranen die komen niets heeft te maken met oude herinneringen,maar juist met dit moment.
De wind het riet zie pakken en een vogel mee kan zweven,de daken witter zijn,mijn huis waarin ik kan genieten van alle planten om mij heen,tegen ze kan praten,soms een ander plekje geef,wat oud blad weg kan halen en trots kan zijn, dat de zuurstof die het geeft, ook werkelijk kan voelen in de adem die het heeft.In de zachtheid van mijn werkelijkheid.Ik geen dromen meer hoeft te hebben,dan alleen mijn schrijven te blijven omarmen op mijn manier.Die veelal werd veroordeeld in het durven laten zien. Welke kant ik ook beschrijf, in de zeggenschap die ik zelf creëer, naar de kale bomen kan kijken, dan kan verlangen naar het groene blad,die zoveel kleuren kunnen tellen en mee kunnen wiegen met de wind.In mijn schoot kan leggen zoals ik met een kind zou doen,of in mijn armen kan sluiten keer op keer, dat in elk besluit die ik kan nemen,altijd de waarde blijf zien vanuit de betrouwbare bron waar ik uit spreek.Ieder verandering laat zien in het openbloeien, dat wat er komt altijd welkom zal heten.Altijd zal onderzoeken,er niet voor hoeft te vluchten,maar dat het kan betekenen dat alle angst die ik zelf heb gecreëerd op een bed van rozen neer zou kunnen leggen.Om dan te kunnen zien,dat de rust heel zachtjes naar voren schrijd en dan kan voelen als in een transformerende effect die het kan hebben, opgelucht kan zijn,anders naar de wereld kan kijken,dat het bed van rozen mij onthaald om nog steviger in mijn schoenen te blijven staan.Dat elke twijfeling die ik had, ook kan betekenen dat ik nu werkelijk mijn eigen pad ben aan het gaan.In liefde ook wordt gevoeld,zo zacht elk briesje tegen mijn huid aandrukt,zo zacht het beleven van dit moment.Het bed van rozen heel symbool ook staat in de smaak van water,in de sluimering wat het kan zijn,om mij zo licht te kunnen voelen terwijl ik schrijf.Mijn dankbaarheid kan tonen dat volstaat, waarin ieder beschrijven kan ontwaken, waar de vrucht van ontvangen geen beperking heeft, maar het dragen van elke seconde, belangrijk zou kunnen zijn om dit te kunnen vertellen.
Anna.💚.