Wonderlijke Taal.

Het  zo te gaan benoemen,de wonderlijke taal die ik wil laten zien, in al het ontluiken in alles wat kan ontwaren  en zo wonderlijk blijft. Voortkomt vanuit een besef dat als ik het wonderlijke taal kan gaan noemen, mijn vrijheid meer blijf voelen, om mij niet alleen te richten wat ik ervaar,maar dat ieder woord die blijft ontvouwen ik daar nu werkelijk achter sta.Niet meer kan wijzen wat te doen, maar in het ontvouwen van ieder moment er niets is aan verbonden en alles stiller lijkt dan ooit daarvoor.Geen ruimte meer hoeft te scheppen,geen wijzen naar de tijd,maar te blijven zitten in mijn wonderlijke taal,die mij kan wijzen,naar de mooie kleur van een lucht,zo zachtjes kan spreken,met wat strepen die blijven wijzen dat er in mijn schrijven iets is gebeurd.
Een nieuwe periode diend zich aan,  wat wordt beschreven,verder is gegaan,verder is gaan kijken wat er gebeurd als ik gefocust kan blijven in dit moment.Nergens rekening mee hoeft te houden dan alleen te schrijven wat in een dal van stilte zich laat zien.Geen omgeving kan hebben,en niets meer kan herhalen wat er toen is gebeurd.Het voelt als een nieuw schriftje van het eerste blad,nog zo blank en zuiver,en kan ruiken naar een schone lei,waar het eerste woord die wordt geschreven,zo belangrijk blijft, om te willen delen in wat er komt.Het wonderlijke kan betasten in mijn woorden,in de koestering die het heeft, waar mijn dal van stilte mij daar in ondersteund.Geen enkele weg is terug te vinden in al wat er nu gebeurd,dan alleen mijn wonderlijke taal te kunnen bevestigen in het verblijven met mijzelf.Zonderling te kunnen zijn in het gewone,in wat er is, om te beschrijven in het vullen van mijn tijd, eigenlijk de verlenging is van al mijn delen.En nu pas kan ervaren dat de vrijheid die ik drink, mij kan vullen en mij voorziet hoe het lege blad die ik kan benutten,heel voorzichtig om kan slaan, om dan te zien dat de tijd die ik heb genomen zo vruchtbaar blijkt en heb omgedoopt in mijn wonderlijke taal.
Anna.💚.