Overbrugging.

Het voorzien van eigen woorden,vanuit mijn taal die ik gebruik,al het broze daar gelaten,mijn gezicht in een zachte plooi ontluikt.Geen haast meer te hoeven te hebben,te gaan zitten  als heel gewoon.Heb geleerd om te vertellen, in elk moment wanneer ik spreek,waarin ik kon merken, om een ander nodig te hebben, eigenlijk heel eenzaam was. De overbrugging die ik zou willen beschrijven in mijn duidelijkheid van zijn, echt heb moeten leren om met mijzelf alleen te zijn.Om te accepteren dat wat ik heb en kan,soms niet meer is te overbruggen in geen enkele contact.Geen enkele overbrugging zou kunnen vinden zoals ik dacht te moeten zijn,maar te blijven delen wat ik kan,en te luisteren wat ik vertel.Misschien voor een ander dat vreemd zou kunnen klinken,maar ook zelfs in mijn schrijven altijd mijzelf  weer weet terug te vinden.Te kunnen plaatsen in een geheel en heel tevreden in wat ik deel mijn eigen stukken ook blijf zien. Mijzelf te dragen in het geheel en in het begin een brug had willen slaan,met het symbool om te komen naar de andere kant.Te kunnen spiegelen in het water,de railing vast te willen houden in de opening die het had  en verder te durven lopen naar de andere mooie kant.Waar ik alles aan mijzelf kan laten weten, waarin mijn lieve stilte mijn handen vast kan pakken en mij mee te nemen naar de andere kant.Daar waar alles mag gebeuren,zoals de wens in het vertellen, mijzelf kan blijven  verstaan,geen ander nodig hoeft te hebben om te weten waar ik sta.Mijn handen voor mijn borst kan houden,eerbiedig kan bedanken dat ik dit weet,in de gesprekken  met mijzelf, om te schrijven zoals het komt,dan  mijn bijzonderheid  kan voelen wanneer ik spreek of schrijf.Altijd heb geprobeerd uit te leggen in  elk schrijven die ik kan laten zien. Maar nu ook weet dat het geheim wat ik denk te dragen, een overbrugging had mogen zijn, om iedere dag dit aan iedereen te laten weten. Door mijn vele schrijven en spreken de werkelijke stilte kan laten onstaan.Geen overbrugging meer nodig te hebben ,maar te laten weten aan mijzelf in de overbrugging die ik steeds heb gemaakt,geen enkel doel kan raken in de voortgang die het heeft.Waarin het stromen nu tot een kalmte weet te komen,weet te rusten in dit moment,geen overbrugging meer nodig blijkt te hebben,dan alleen te weten dat  dit kan en bestaat en ik het daarom blijf vertellen. Wanneer ik de overbrugging weg zou halen, in de erkenning die het heeft, alleen het gladde water over zal blijven,soms wat golfjes heeft ,in alles wat ik deel, altijd zal blijven voelen dat het naar mijzelf is geweest.
Anna.💚.