Het comfortabele.

Het comfortabele  te voelen,hetgeen zo belangrijk blijft in mijn aangezicht van iedere ontmoetig die ik kan ontvangen en nu wat meer bij mijzelf wil blijven.Wil ook eens kijken wat er gebeurd als ik het niet zou posten,of er dan iets verdwijnt, ook iets terug kan geven en zelf net onder mijn wandelen een mooie gedachte had,dat in mijn voltooing van delen nu iets anders gebeurd.Niet hoeft  op te letten of de zinnen wel kloppen,of de comma een punt had moeten zijn,of ik niet veel te persoonlijk heb geschreven,veel te veel verlangen had neergezet,maar nu ik het niet meer deel zoals gewoonlijk, voel ik de toon die ik zet.Laat ik mij glijden in dit mooie moment,waar het schild kan valllen,waar ik mijn eigen gedijen opentrek en dan kan zien hoe de flow steeds dichterbij kan komen,steeds meer in extase kom, wanneer ik geen rekening wil  houden met de ander.Dan alleen te ervaren dat mijn ontluiken nog steeds vanzelf komt,nog steeds mij de voeding blijft geven en steeds meer benieuwd ben waar mijn schrijven mij naar toe kan leiden.Zijn het de bomen die mij iets kunnen vertellen?Is het de klank van velerlei tonen, dat in ieder woord die ik zet, echt alleen door al mijn eigen handelen is gekomen en nu mijn stilte pak.Ik krijg weer een blosje op mijn wangen,dat door het beleven van mijn schrijven in de opening die ik voel,in de matigheid van delen,wat gewoontes los heb gedraaid.Mijn geweten de volle aandacht krijgt,geen kansen meer laat liggen,maar mij eerder bevrijd dat een teken die ik gaf is te vergelijken in de omarming naar mijzelf.
Ik vang het zachtjes op en bekijk het van alle kanten waar ik kan zien dat het uitgekristalliseerde bewegen nu achter mij ligt,waarin ik de stappen zet naar wat ik wil.Mij zelf altijd de gelegenheid zal geven om te luisteren naar wie ik ben. In de voltooiing die ik blijf voelen wat ik naar mijzelf ook schrijf.Alleen heeft te maken met dit moment,geen enkel ander moment zou kunnen benoemen dat het ontwaren van mijzelf een hele grote koestering zal blijven en alleen kan delen wanneer ik dat echt zo voel.Het maakt niets uit of ik het nu deel of wil behouden voor mijzelf,maar wel een verandering kan laten zien,dat het alleen voor mij belangrijk blijft,dat het schudden aan een boom nog niets op kan leveren,de hakken in het zand te zetten, omdat ik mij niet meer durf over te geven aan mensen die ik niet ken.Het is mijn beleven,mijn schrijvend gewin,soms een voltooing kan hebben,en dan niet goed weet om opnieuw te kunnen beginnen.Het is mijn eigen verveling die ik dan voel,en mijzelf een duw ben aan het geven naar een nieuwe comfortabel durven zijn en toch blijf delen in wie ik ben. Dat over het moment wat ik vertel zo echt kan wezen om te voelen, dat het een voltooing verder zou kunnen glijden, zoals de lellie's op het water blijven drijven en hun schoonheid laten zien, zoals ik dat in al mijn schrijven heb bedoeld.
Anna.💚.