Toegankelijkheid.

 Geen dag te vroeg,zelfs wat te laat stroomd mijn wonderlijke gave die ik heb, als een rivier door mijn aderen. Mijn inzicht die ik nu heb,waarin mijn wortels mij nu kunnen dragen,in het lek wat ik kon ervaren zo geruisloos een hele andere kant opging.Misschien veel te toegankelijk naar het publiek die dit konden lezen,maar in een moment ook kon beseffen dat wat het diend om hetzelf te blijven onderzoeken terwijl ik ijverig schrijf.De meervoud van ontdekken dat mijn toegangkelijkheid er toe is bereidt, om in het weven van elk geluid, mij nu duidelijk laat weten,dat het centrum waarin ik sta, wordt omgeven in het dunne bewijs van durven ondergaan dat mij toegangkelijkheid die ik heb ook overal neer kan leggen.Het handgemeen in rijpen zijn omgezet,de voltalligheid van delen achter een open deur  neer kan leggen, geen omkijken wens dan alleen te vertellen dat mijn stem mij kan dragen naar mijn eigen taal,waar de soevereiniteit van delen alleen kan laten zien aan mensen die het willen horen.Die open kunnen staan om het zelf eens te proberen om te weten dat ieder woord die ik beschrijf zal blijven ontstaan. Geen excuus meer hoeft te maken,welk moment in het besef van mijn schrijven tot mij door kan dringen en voor voorlopig het zal schelen om te ervaren, dat wat ik schrijf met dit moment te maken heeft.Het meer zal schaden als ik steeds zou moeten gummen, in al wat kan ontstaan.De wereld waarin ik leef  als golven om mij heen kunnen hangen,en het enigste wat ik kan om eerlijk te blijven met mijzelf,om te schrijven wat ik wil en geen rekening meer wil houden in de vorm die ik nu eenmaal heb.Maar altijd rekening wilde houden dat mijn taal die ik bescherm,mij het geluk kan geven in elk moment om toch te blijven delen in wat ik was gewend.Meer iets zegt over hoe het moet voelen als ik iets verwacht van de ander en daar mijn struikelen in zit. Mij laat herinneren dat niets verloren hoeft te gaan,maar steeds weer op nieuw weet te beginnen in het schrijven van mijn eigen taal.In feite het publiek die dit leest,meer zou kunnen ervaren alsof ik niet door kan dringen in de belangrijkheid van delen.Waarin mijn energie die ik blijf houden niets zegt over wie dit leest,want in elke stemming die ik heb,  zou willen tonen, zonder een angst om veroordeeld te worden,zonder schaamte eigenlijk geen hapering wil voelen,dan alleen mijzelf te blijven zien in het ervaren, wanneer ik naar mijzelf schrijf maar ook wil delen met een  toegankelijkheid die ik heb.Uiteindelijk altijd mijn eigen besluit zal wezen en daar mijn rust in vindt,in de glorie van  mijn dagen, wanneer ik het terug kan lezen in het genegen zijn om dit te blijven doen.
Liefs Anna.💚.