De fluistering.

De fluistering die het brengt,mijn stemming die ik heb, om mijn wonderljke taal te laten vloeien over een pad waar ik op loop.Waar de  kleine dingen die ik zie in aandacht over zou willen brengen.Ik druk mij zachtjes uit en kijk naar voren hoe mijn wonderlijke taal zich kan ontvouwen in de richting waarin ik loop en aan kan wijzen welk een moment mijn aandacht vraagt.En zit wat stiller zonder enig besef,zonder dat er wat kan komen in het geluk wat er kan zijn,als een muntje zie rollen en terug kan stuiten door de beweging die ik maak.Dat mij wonderlijk schrijven zo anders voelt als voorheen en mijn eigen beeld waarin ik kan tonen, hoe mijn eigen taal is geworden sinds dat ik schrijf. Het is als een kabbelend beekje die naar beneden sluist,die de losse steentjes mee kan nemen en op de juiste plek weer legt.De glinstering zou kunnen betoveren en mee kan reizen in wat ik vertel.Heb de neiging om een mooi verhaal te gaan vertellen over mijn wonderlijke taal die ik gebruik.Zelfs bijna een missie is geworden om de stilte waarin ik ben, vanuit een mooier laag te  gaan vertellen.Het laagje waar ik kom is verbonden met een eeuwigheid, zo schoon en in andere dingen kan gaan benoemen.Het wonder wat ik voel heeft echt te maken met dit moment,waarin de flarden die ik zie nog niet goed ken,maar wel zou willen beschrijven.
Ik schuif wat vooruit en ervaar een harmonie die niets afdoet aan wat ik wil vertellen.De schoonheid steeds veranderd en in ruime mate aanwezig blijkt te zijn.Dat als ik wapper met mijn handen zoals ik nu mijn toetsen aan kan raken,brengt mij naar een gebied,wat ik uiteindelijk was vergeten,dat in iedere beweging die ik maak, de vervulling weet te geven,zoals ik naar de natuur kan  kijken. Vanuit mijn stilte die ik doorbreek om daar over te willen schrijven.Mijn wonderlijke taal een belangrijke plek inneemt en dat ook zo zal blijven,maar bij een andere keer mijzelf mee ga nemen door de stilte heen.Door de ademhaling die ik heb,zou kunnen gebruiken om te laten ervaren, waar ik naar toe kan lopen en dan een mooie reis zou kunnen beginnen.Op het kruispunt waar ik op sta,niet hoef te kiezen,maar mij open te stellen in wat er kan ontstaan. Dat in mijn onmetelijkheid van delen,nu een prachtig pad voor mij zie openen.Waar de vlinders te vroeg ontwaken,waar het rijp nog aan de bomen hangt,waar ik iedere stam kan omarmen en deze mij ontzettend rustig maakt.In het fluisteren wat ik doe, om het geheel niet onrustig te maken,maar in respect voor wat ik zie, een veelheid aan beleven de grondslag ligt.Wanneer ik verder wandel, mijn oog kan vallen op een mooi gezicht en tot mij spreekt en met een zacht gebaar mij zal begeleiden in mijn wonderlijk taal, het bijna een klein sprookje is te noemen.Ik moet hoesten van geluk in het overkomen, dat mijn taal dit laat zien terwijl ik ben aan het schrijven.De golf die ik voel, zo eenvoudig naar buiten komt,en mij doet gewennen,dat elk stukje wat ik nu beschrijf zo wonderlijk kan zijn om te lezen.Niets mij tegenhoudt,juist het tegenovergestelde,dat in de regelmaat die ik heb, mij veel meer kan vertellen dan ik uiteindelijk kan laten zien.
Anna.💚.