Scannen.

Als ik echt eerlijk naar mijzelf wil blijven, in de serieusheid die ik heb,mijzelf betrap hoe zorgvuldig ik kan zijn.Hoe intensief ik iets kan beleven,dat in mijn delen naar mijzelf ook mijn serieuse kant daarin mee kan nemen,waarin mijn zachtheid om kan slaan in een uit gelekt geheel. Waarin ik  mijn eigen onvoorwaardelijkheid  heb onder gewaardeerd. Mijzelf betrap bij alles wat ik doe zo serieus kan nemen.De onvoorwaardelijkheid zich uitmondt in een herhaling van mijn leven. Mijzelf belangrijker weet te maken,waarin ik soms alles veel te serieus kan nemen.Veel zegd hoe serieus ik kan zijn met alles wat ik doe en kan laten weten bij elke insteek, die ik altijd  kan ervaren terwijl ik schrijf . Dat in het schrijven wat ik doe,daar mijn serieus zijn blijft creëren, in elke ruimte die het vraagt.Maar het wel een punt is geworden waarom ik dat doe.En daar over nagedacht te hebben,met als resultaat, dat een stuk in mij altijd de neiging heeft om zo onvoorwaardelijk te kunnen zijn.Altijd heb weten te buigen naar  de serieusheid die ik heb.De onvoorwaardelijkheid wilde voelen van de ander en ik daar van aan het terugkomen ben.Ik ben mijzelf aan het scannen, om mijzelf te blijven zien waarin ik eerlijk kan blijven naar wie ik ben.Dat in het leven wat ik heb gehad,zo duurzaam is geweest om nu te gaan zien, waarom mijn onvoorwaardelijkheid zo groot is gebleken.Zo gericht is gebleven en kan zien, dat het heeft te maken om misschien wel gezien te willen worden,om ergens naar toe te kunnen gaan met elkander,maar uiteindelijk erachter ben gekomen,dat mijn eigen gezelschap die ik heb,mij werkelijk mee kan nemen in alles wat ik beschrijf.De eerlijkheid  gebied, wat het kan geven, voor mij de duidelijkheid heeft gegeven in het  serieus zijn naar mijzelf.De onvoorwaarlijkheid die ik kan hebben, als een mooi talent kan gaan zien,geen enkel twijfel hoeft te hebben dat als ik eerlijk naar mijzelf kan blijven,mijn serieusheid wat minder zou kunnen worden,en mij niet meer zo te richten wat een ander zegd.Maar te blijven kijken naar mijn eigen werkelijkheid.Waar ik soms in weg kan dromen,soms even wakker wordt en mijn licht laat schijnen,omdat hetgeen wat er naar voren komt,gezien wil worden in het scannen van mijzelf.Het laten zien, mijn onvoorwaardelijkheid naar mijzelf kan blijven dienen,en het alleen heeft te maken dat in elke gelegenheid die ik pakte, mijn rust  wist te vinden, maar  niet wil zeggen dat ik achter de geraniums moet gaan zitten.Maar dat het juist heerlijk is om mij zo vrij te voelen,om zonder enige remmingen mijzelf te blijven scannen in elke reden die er is, waarin de storm weer kan gaan liggen en als ik het dan in eigen tempo het overlees ,dan kan gaan knikken, om het te posten,waarin ik altijd weer benieuwd ben naar een volgende keer...
Anna.💚.