Ademloos.

Heel langzaam rek ik mij uit in de bedding waarin ik lig,de vele omzwervingen die er zijn vervuld,als losse stukken naast mij  kunnen blijven liggen.In een hoopje kan leggen en veel meer vindt in de mooie verandering die ik blijf zien.Mij omringd met veel natuurlijk groen en ik blij kan worden van iedere plant die ik verzorg,mijn huisje het ook siert de lucht ook reinigt en ook voel, dat dat zo is.Ieder reis die ik ben begonnen  heeft toch te maken met dit moment.De dingen die mij anders maken, hebben mij gemaakt tot wie ik ben,waar de inhoud van mijn schrijven nu iets anders zend.Geen verhevenheid kan laten zien, dat in het teken wat ik geef, alles blanco heeft gemaakt.Alsof ik op een berg ben gaan zitten,met een uitkijk over een vallei, van bomen en vele soorten vogels,met wolven en beren rekening hou,maar mij zeker weet te vinden in het gezelschap van mijzelf.Zo wonderlijk het mag zijn,  in de loop van mijn schrijven van dag naar dag, nu heb verteld,dat in het bewust zijn wat ik heb, zoveel stilte is gekomen,zoveel schoonheid zich laat zien,zoveel rust mij een zuivere houding kan geven om te ervaren, dat het alleen zijn, zich veel meer heeft  gediend,dat als ik mij zou begeven in groepen.Het alleen zijn met mijzelf heeft iets duidelijk kunnen maken,dat zonder een invloed van buitenaf ik meer tot mijn recht ben gekomen,meer ben gaan zien, dat de rust die ik heb gevonden, zoveel waarde heeft gekregen in de bedding die het heeft. Veel zachter is om te kunnen ervaren dat het verder gaan in mijn schrijven nu iets anders diend dan voorheen. Mijzelf mee kan nemen in hoe het voelt dat in elk ontdekken geen ontdekken meer is, maar een verfijnder bewust zijn waarin ik ben gekomen.
De woorden die ik beschrijf alsmaar zo vanzelf blijven komen,mijzelf zo gelukkig prijs in al het tonen van mijn dierbare taal.Honderd keren ben thuisgekomen ,soms doorgeslagen, maar nu wel weet,dat alle tegenstellingen  in alle ontluikingen, nu wel zijn verteld en wil gaan kijken om te zien,wat mij leidt naar een vernieuwing,naar een ruimer begrip, in het oog van beleven, waarin mij zienswijzen zich keert, naarmate ik veel meer rekening ga houden of het mij nog diend.Het zitten op een berg geeft mij het genoegen in de mogenlijkheden die er zijn, voorover kan buigen om een vuurtje te maken , te kunnen staren in het vuur,mijn handen in mijn schoot te leggen,om dan te ervaren wat de natuur kan doen.En dan de bedding kan krijgen waar ik over sprak.De zachtheid van spreken,de taal die ik machtig ben en alleen blijf vertellen hoe het kan zijn,om ademloos te kunnen schrijven op het vel waarop ik schrijf .
Anna.💚.