Standaard .

In het openen van deze zin,waar de zachte energie laat zien,zoals in het leven wat mij diend om in mijn zuiverheid te blijven.Het vraagt in feite niets,het draagt het mystieke voort,het gaat in langzame stappen.
Ik ervaar bij tijd en wijlen,de noodzaak die het had, nu ook is aan het veranderen.En hou over de bevestiging die het krijgt, in het verder durven lopen, hoe het voelt in wat ik heb bereikt,maar niets kan brengen als ik niet kan ervaren in wat ik schrijf.Vanaf het moment dat de aandacht die ik breng, om mijzelf ontmoeten in de reizen die zijn geweest,van binnen naar buiten zoals ik ook heb gedaan.
Mijn reizen die ik heb gemaakt naar Bali ,wordt ik ineens aan herinnerd aan een groep,waar ik jaren mee heb gereist,van buiten naar binnen,van zoeken naar vrienden,altijd toch weer alleen thuis gekomen ben.Maar alsnog zou kunnen vertellen dat ik goed terrecht ben gekomen .De reizen naar Bali of de Dominicaanse Republiek of naar  een Belgisch kasteel,mij altijd wist te vinden in de thema's die verschenen en altijd dacht,dat wat ik nu heb  gevonden,  toen al wist dat dit er was. Om werkelijk te kunnen luisteren naar mijzelf. .Ik dacht altijd dat ik moeste werken aan mijzelf en heb dat jaren gedaan Totdat ik in mijn besluit, mij keerde om dat niet meer te doen en ben gaan schrijven en spreken,gaan kijken wat het geeft , aan al diegene die ik toen heb ontmoet, hun nu iets zou kunnen leren over het feit,dat niet het schreeuwen of  het pleasen het er toe doet,maar te kunnen luisteren naar eigen stem.....
Ik ben gebleven bij mijn eigen zijn en ben doorgegaan in hoe het kan zijn, om zo te leven wat zich ontvouwd.Mijn schrijven mij hierin blijft ondersteunen,en ik tegen alle mensen die ik heb gekend een buiging wil maken met een brede lach en vanuit een respect kan zeggen om  ze allemaal te willen bedanken.Dat wat mij toen overkwam mij gerijpt heeft om zo te kunnen schrijven.Om te zijn zoals ik vertel, wanneer ik luister naar mijn eigen stem,te blijven schrijven zoals ik steeds ook doe,geen werken aan mijzelf is ,maar de ontmoeting met mijzelf te kunnen voelen,te kunnen waarderen in wat ik vindt.Dat mijn kern geen plaatjes heeft, dan alleen de ontspanning van beleven.Ik heb dat mogen ontdekken terwijl ik weet, hoeveel het mij heeft geholpen om mijn denken los te laten,maar te laten ontstaan in mijn moment van spreken en schrijven.
Ik heb dit  naar mijzelf toe getrokken en nu ook weet dat het van mij is geworden.Mij met niemand  kan vergelijken  om te blijven vertellen hoe iedere dag de vervulling die ik heb kan ontvangen.Ik weet genoeg en draag het naar buiten. Mijn binnen kant nu is gezien,niet hoeft te werken maar te ontvangen,te verzamelen en weer weg te gooien,te ontwikkelen zo groot als ik het kleine niet eer.Zo duidelijk mijn voorzichtigheid in het handen kan geven,mij terug kan trekken in wat ik lees,niets overhoop hoeft te gooien,maar blijf standaard geloven hoe ik nu leef.

Lieve Schat.

Het is geen keuze die ik maak,maar een natuurlijk ontvouwen die erover waakt, dat als de tijd is gekomen om te overwegen zoals ik schrijf ,mij leid in de overeenstemming die ik ervaar,waarin de dagen lijken bevroren en ik mijn eigen kant opga, in het ervaren, dat mijn natuurlijkheid mij wil besparen voor de tijd die gaat komen,dat een verwijzen naar eigen taal naar binnen slaat en geen stapeling zal wezen,maar een nieuw herrijzen in de verbinding die ik  leg, van al mijn schrijvend beleven en niets is wat het lijkt, als ik zeg hoe bijzonder het zou kunnen wezen in de vaart waarin ik zit, geen moment van twijfel is te vinden,maar de bescherming die het deeld, om eens te kijken wat het scheelt wanneer ik voel in heel mijn wezen, dat de draai die ik deel genoeg kan zeggen, in wat het scheelt om niet weer eens uit te leggen,maar te doen zoals betaamt, en de vleugels die ik heb, naar binnen kan slaan, stil kan zitten en kan luisteren in mijn eigen taal.Waar de bevroren stukken uittelkaar zou kunnen vallen,waarin het licht van vinden is verteld, in open discussie zou kunnen worden gezet, in het bijzijn van wat ontvouwen en mijn relaas van schrijven het nu  anders voelt, in het verwijzen naar mijzelf.In de overtuiging die ik meld,zichzelf kan oplossen en vanuit de tijd die ik ervaar, soms zo onverwachts laat weten dat de regels die ik zag, overboord heb weten te gooien.En er eigenlijk nog weinig overblijft in te willen delen zoals ik deed,zoals ik er van uit ging dat het voor een ieder zou zijn,maar uiteindelijk mijn conclusie blijkt, dan naar het schijnt het alleen mijn festijn is geworden.Waar ik in dans en met genoegen mijn hals uitreik, om te weten hoe verrijkt het kan zijn om in eigen element te durven staan, niets meer aantrek in wat er komen gaat, in wat er kan ontstaan in het beschrijven van mijn dag en ik mijn vingers vanzelf zie tikken in de mogelijkheid van ontstaan.Maar mijn eigen taal altijd de voorrang heeft, in al wat mij echt interesseert.Het is mijn schrijvend beleven,het is de taal van een ongeschoolde die zichzelf heeft opgeleid,vanuit te durven ervaren in wat ik beschrijf, vanuit mijn eigen orde waarin ik sta,waarin ik mijn verdere leven voor ga.Maar het zal anders worden, in wat ik ervaar,in wat er kan gebeuren vanuit de drive en proberen te herstellen en dan toch weer schrijf,in het delen wat ik genoeg heb gedaan.Wat vanuit mijn zwijgen naar de ander in een compromis had gezet,maar in het herstellend vermogen, mij het rest om te ervaren dat wat ik ook schrijf ,blijft gericht naar wat ik aan mijzelf blijf vertellen.......
Het is goed lieve schat,je hebt zoveel laten zien,je heb er zoveel voor over gehad om de ander te laten weten, dat het kan, om te spreken en schrijven naar jezelf.Jij hebt dit kunnen laten zien vanuit het vertrouwen die het gaf om dit te doen.Jij heb geleerd om je niet te schamen voor je eigen stem,je hebt werkelijk alles gegeven om te kunnen geven in wat je hebt,en ook jezelf heb mogen voeden met de taal die jij heb laten ontvouwen.Je heb je tranen laten zien,je verdriet en ongelijk in het weten dat jou taal echt de mijne blijft, in het ontvouwen hoe het  kan ontstaan.Jij hebt daardoor ook vanjezelf leren houden,van hoe het kan gaan als ik het tegen jou zeg,dan komen de tranen en het geduld in de wijze woorden die dan vloeien en jou zo vult in het bespreken met jezelf.En wil je bedanken voor alle moed in de openheid van spreken, en het geloof injezelf is doorbroken in het schrijven naar wie je bent,in wat je laat zien op je blog en zeker mag laten zien,als in een voorbeeld zou mogen dienen in hoe het komt dat ik het zo geweldig vind om zo naar mijzelf te schrijven en te bedanken, een diepe buiging maak,in alles wat is beschreven, in het voelen hoe het bestaat, dat mijn geven eigenlijk al die tijd naar mijzelf is geweest.Dank je wel lieve schat, wat een bijzonder moment, in het kunnen ervaren, dat als ik dit werkelijk naar mijzelf ook zeg, mijn tranen stromen, in het besef, dat dit mijn manier is geworden in het schrijven naar mijzelf.In het ontvouwen van wie ik ben,zodat ik echt kan ervaren in wat er komt en neer kan zetten in dit moment.

Wiegend blad.

Ik loop wat in gedachte,terwijl er geen gedachte zijn,maar in het lopen van mijn vertellen, kom ik wat dichterbij mijn sereniteit.Zo verfijnd het kan liggen,zo afgepeld kan weten, hoe mijn intens beleven vrijuit als een zachte doek er mee kan wrijven, totdat het glanst en mijn eigen spiegelbeeld kan creëren.Door de adem die ik heb,om te zetten in een sterk gewin,in een fatsoenlijk geheel,eigenlijk geen bijzonderheid kan melden, dan alleen mijn rust die ik heb gevonden,mijn eigenheid van schrijven eens onder de loep wil nemen.De grote van mijn woorden,het bereiken van een grens, waar ik één kan worden met mijzelf.Niet het belangrijkste nog kan zijn ,maar vanuit mijn traagheid die ik nu voel,die in mijn zachtheid kan veranderen en het mij opvalt hoe harder de wereld wordt, uiteindelijk  ik veel zachter ben geworden.Veel milder naar mijzelf maar ben geworden.Het geluid wat ik nu hoor zweeft als een mooie gebaar met een zachte bries naar binnen,wanneer  ik niets verwacht, dan alleen het klein besef mij heeft geplooid naar het vinden van de goeie dingen in mijn leven.Ik heb niet zoveel meer nodig in de uitnodiging naar mijzelf. Voel mij als een volwaardig mens die met iedere stap die ik zet, schrijdend over mijn eigen podium kan lopen.Mijzelf mee kan nemen over een strand of een wandeling te maken in een groot bos.Een houding kan geven om te kijken naar de grond en mijn wortels te volgen, mijn trommel pak en sla,zodat de klank die ik kan horen mee kan nemen naar een mijn eigen  sfeer. Met een gerust idee de wortels weet te volgen mij te laten glijden langs de wortels,te ruiken hoe de aarde is en als een leuning die de wortels geven, mij mee kan nemen naar mijn eigen sfeer.
Ik sla weer op mijn trommel bij het luiden van mijn eigen bijzondere reis,die voor een ieder anders zal blijken in de ervaring die het heeft.
In mijn vertellen hoe het kan gaan om de doorgronding die het heeft,de aarde zoveel kansen biedt,en zou kunnen gebruiken in een ritueel van wat de natuur kan brengen zoals ik  dat heb gedeeld.De schoonheid van weten dat in het ontstaan van iedere moment, het mij eigen kunnen maken door te luisteren naar de natuur, waarin mijn eigen klank meer op de voorgrond wil treden. Wij allemaal een onderdeel zijn van de natuur,die wij ook werkelijk zijn.  Ook wat ik heb gedaan, om te spreken met bomen,met planten in mijn huis,totdat ik ontdekte dat ik ook kon spreken met mijzelf.Mijn lichaam reageerde als een zachte bries en wiegde mij naar alle woorden die ik sprak,stelde mij gerust in het luisteren naar mijn eigen klank, waarin mijn reis begon om op te staan vanuit een besef, dat ik geen bomen meer nodig heb om tegen spreken,maar mijn eigen klank te gebruiken in wat ik deel en ook zo kan schrijven in het bereiken van waar ik ben. Misschien  later dit niet  meer nodig heb, dan alleen stil te zitten in wat het kan zijn, in het wiegen van het kind en in  eigen schoot kan leggen. Zoals een blad van een boom kan vallen en verder zie drijven in mijn sloot,verder dan de stilte het aan zou kunnen geven, mij verheug op het volgend moment, dat wat ik beschrijf ook echt kan beleven,in de bespiegeling van mijn eigen werkelijkheid.

Barmhartigheid.

De schoonheid van dit moment te kunnen beschrijven, hoe het rijmt in elk gelegenheid en in feite mij voorstelde aan mijzelf.In wat ik heb te vertellen, in het kunnen zien dat niet alleen mijn woorden er toe doen,maar in het verweven geheel mijn omstandigheid in wat ik deel, uit kan lekken over de gehele wereld heen.Over de mensen die dit lezen en soms ook  benieuwd ben, waar de ervaring die het kan geven, het ook voor een ander zou kunnen dienen.Het licht waar ik in sta,mijn liefde voor het duiden,geen ruis hoeft te dragen,dan alleen het samen zijn met mijzelf.Het nodige kan ontvouwen omdat de ervaringen die ik heb (gehad),mij mee kan nemen naar de kern van het besef.Mijn oorspronkelijkheid weet te raken,mijn haar laat groeien,mijn nagels wat langer worden,en niet hoef te wijzen naar de ander.In het gebruikelijk durven zijn,tegen een blinde muur kan hangen,tegen beter weten in,misschien zoals het lijkt,geen drama's meer kan vinden dan alleen te zijn.Geen eenzaamheid kan voelen die vaak gevoed wordt door een ander.Door te laten zien dat het alleen zijn, juist een mooi moment kan schapen, veel kan laten zien,dat mijn kundigheid daar mee heeft te maken, met wat ik altijd heb willen zien.Door schade en schande,veel wijzer ben geworden,zelfs  geen grijze haar nog is te zien,omdat het treffen in mijn woorden, mijzelf heb kunnen ontplooien. Omstrengeld met de  duidelijkheid in mijn woorden die ik beschrijf.Die als een dansje in eigen ritme ook kan laten zien, dat het alleen zijn,mij zoveel heeft gegeven, niets anders is om in dit moment te zijn.Om in mijn eigen duidelijkheid te kunnen blijven.Zoals het licht wat naar binnen valt, mijn planten doen groeien,mijn ogen  een bepaalde glans ook krijgen,mijn lippen naar voren tuiten en zacht kan fluisteren hoe de inborst die ik heb, zo liefdevol en zacht kan zijn.Zo'n betoverende weerslag weet te brengen in het laten ontstaan van elk moment. In het wezenlijk ontvouwen,geen rem meer voel, maar een barmhartigheid naar iedereen.Iedereen verdiend een tweede kans ,misschien wel een derde en wanneer de vierde komt,het mooi af zou kunnen ronden door de kans die er lag, eindelijk wordt gevonden zoals ik dat zelf heb gedaan.De worsteling die ikzelf ook heb gehad, is zo gaan liggen in mijn schoot, vanuit een beschadigd kind heb weten te koesteren.Heb weten uit te leggen aan mijzelf,dat in alle herinneringen die er waren, mijn aandacht heeft gehad,mijn volle intensie,in een wijs besluit, om mij te kunnen uitdrukken naar mijzelf.Geen enkel ander heeft dit bereikt wat ik nu met mijzelf kan delen.Wat ik aan mijzelf geef terwijl ik schrijf, kan scharen onder een verleden die geen toekomst meer heeft ,maar een barmhartigheid naar mijzelf.Ik doe mij niet anders voor, in wat ik heb benaderd,dan wat ik heb laten zien en alle tijd ook neem om dit voort te zetten.
Om te delen op mijn blog, waarin ik heb mogen ontdekken,  wat barmhartigheid voor mij zou kunnen betekenen,in de aanloop die het krijgt, in alle aandacht die ik heb gegeven van het schrijven naar mijzelf.

Brandend gevoel.

Er brand iets van binnen,mijn wangen kleuren rood,mijn beweging in mijn schrijven, zoals ik al eerder heb verteld,ligt zachtjes te smeulen , het vraagt om terug te komen in een gelijkheid van delen. Vanaf het moment dat  ik schrijf, ook wordt herinnerd aan een andere tijd,waar ik heel vaak over heb geschreven en ook meen dat het zo is gebleven.Dankzij mijn onvoorwaardelijkheid naar mijzelf. Door die herinnering het zou kunnen vervagen,zou kunnen loslaten in wat er gebeurd, als ik mijn aandacht op iets anders zou vestigen .wat  er voor mij toe doet.Met de mogenlijkheid van schrijven en het niet is gekomen vanuit een besluit om een ander te volgen,maar juist mijn eigen weg te bewandelen zoals het nu luid.Mijn stem is verankerd in hoe het duid om te gaan begrijpen dat de moeilijkheid om dat te doen, ik zeker kan begrijpen als er een uitleg wordt gegeven, vanuit een reguleren om te niet denken, dat in alles wat er kan gebeuren er niet bij stil kan worden gestaan,dat bij sommige gesprekken een behoorlijke emotie uit kan vloeien en het kan weerleggen,omdat in het spreken naar mijzelf niet zomaar kan worden ontvangen,niet zomaar kan ontstaan.Omdat iedere werkelijkheid van delen voor een ieder anders zou kunnen gaan.Het kunnen breken in het ontstaan, het kunnen zwijgen en heel humaan mijn handen op mijn hoofd kan leggen,kan spreken als een Sjamaan,als een uitgekristaliseerd begeven en niet iedereen in staat zal zijn om dit te begrijpen.Wat ook niet hoeft,omdat in mijn talenten die ik heb omarmd,genoeg heeft te vertellen en niet wil worden herinnerd aan dit brandend gevoel. 
Het gevoel wat ik kan hebben als ik eindelijk eens schrijf hoe ik mij soms werkelijk kan voelen in wat er is gebeurd en nu ook wel achter mij ligt.Maar soms dat brandend gevoel een plek zou willen geven,een duidelijk willen zijn dat een loslaten van wat ik heb geschreven eigenlijk steeds intenser wordt.En mij verteld om toch waar ik goed in ben, te blijven beschrijven,te blijven zien dat het mijn eigen stroom van verbinden ook kan laten zien. Dat in een mildheid van beleven juist de mooie kant kan laten zien.Voor mij  er geen goed of kwaad zou kunnen zijn,of een correctie in een spreken of te gaan vinden je eigen taal,of te wikken of te wegen wanneer je spreekt en niet kan luisteren naar jezelf.Maar wel kan ondervinden,dat wanneer je dit doet alleen het verschil zou kunnen maken met jezelf.
Maar zelfs dit niet kan blijven delen, omdat ik niet in een herhaling zou willen vallen, dan alleen te weten dat ik dat doe.Het brandend gevoel ben aan het uitleggen hoe het verkeerd, vanuit het besef dat iedereen ook anders is en ook zo zal benaderen.Mijn brandend gevoel wat zo kan verdwijnen, zo benaderbaar blijft, het in ogenschow kan nemen dat het vandaag de aandacht vraagt.Er geen meetlat is langs te leggen,geen inhoudelijk bewijs, dan alleen te schrijven wat mij bezig houdt.

Ontwaken.

De zachte ochtend  valt als een drijvend impuls mijn wereld in, wat het kan schelen om mijn ogen te openen zoals het komt en moet wat geeuwen,mijn lijf uitrek,naar voren buig, om te voelen dat alles iets strakker wordt  in de bewegingen die ik maak.De nieuwe dag begroet,en kan genieten van het licht, die langzaam door mijn ramen dringt en de aanslag op mijn ramen langzaam krimpt, wanneer ik mijn kachel aanzet en de gordijnen openschuif en ook zie dat een regen even is weg gebleven en is veranderd in een dikke mist.
De lucht in goud gele kleur verschijnt,de stilte om de bomen mij bereikt,in het besef van een nieuwe dag zo in te kunnen luiden,zo volstrekt geen enkele beweging die ik zie,het blad aan de bomen alweer heel langzaam verdwijnen. Nu ook zie dat heel langzaam de natuur  ontwaakt.Een onderdeel te zijn waar ik naar kijk,waar ik sta in mijn leven,waar de betovering die het heeft en ik altijd wil omschrijven wat er in dit moment gebeurd.Wat het mij kan geven in de aanloop van deze dag,hoe bijzonder een nieuwe dag zich weet te zettelen zoals ik kijk en kan ontvangen in het rijk van de tijd die ik neem,van het begeven en mij open stel voor wat er komt.
De glinstering op het water die de weerspiegeling geeft van lucht en ruimte ,van het omgekeerd effect en zelf mag weten hoe ik het ervaar.Hoe mijn dagen zijn en zelfs kan beleven dat als ik zo kan kijken zoals deze ochtend,dan weet ik dat ik bijna iedere dag opnieuw geboren wordt.Opnieuw kan kijken,kan ontvangen in mijn schoot,daar waar ik het neer kan leggen, om mij één te voelen met de natuur, dus met mijzelf.Het voelt als een stapje verder, misschien juist wat dichterbij,dat ik een onderdeel ben, van iets wat veel groter is, dan ik mij voor kan stellen, mij over kan geven aan het licht van het leven en ik daarom dit beschrijf.Daarom kan laten zien in de eenvoud van delen, er in feite weing voor nodig is om dit te ervaren. Dat iedere dag dit voor mijn beleven ligt,voor mijn deur ligt te wachten,net zolang, totdat ik het oppak en weet te bewonderen,weet te omarmen in mijn natuurlijk ontvouwen van dit moment.

Volledigheid van kunnen.

Ik schuif wat met mijn handen,en ben in staat, om ook te kunnen voelen, dat mijn zachtheid die mij bereikt, mij altijd wat laat schuiven en dingen op een andere plek wil zetten, dan na een gebeuren ik dan voel , dat ik aan het schuiven ben om iets recht te zetten in mijn zijn.Zo wonderlijk, zo verfijnd, zo recentelijk het kan duiden, dat als ik mij heb gericht op mijn meester zijn,vaak een reactie komt in mijn eigen ervaren.Dan wat stiller wordt en in het handelen ik ook voel, dat mijn voortschrijdende vertellen altijd juist mijzelf ontmoet.Geen zin ook heeft om te willen ontwijken,willen zien,dat mijn gevoeligheid een aandacht wil hebben,waar ik mij nu in bevind.In de zone van een zachte glans,die mij in een andere houding zet,in een soort verwerken wat nu geen verwerken meer is, maar een aansluiting van een mooi gezicht en kan ervaren hoeveel licht het kan verdragen in de schaduw om mij heen.Ik geef mij over aan het fenomeen,dat wat ikzelf kan ervaren, eigenlijk ook met een ander deel.Niet voor niets het ook vraagt, om de invloed die het heeft mij verder trekt, waar  waarschijnlijk nog niemand is geweest.Het high zijn vanuit mijzelf,van wat trager te reageren,wat stil te zitten en te kijken naar het niets,naar de zachte energie die mij vult en dan heel even moet boeren,om de ruimte die zich vul,t met een volledigheid van kunnen,van respecteren in vlakte die verschilt, zoals ik mij vanochtend heb kunnen voelen,om te schrijven over het meester zijn, wat ik laat weten,waarschijnlijk echt de tijd is gekomen om daar wat mee te doen.Ik heb gezien hoe andere blijven strijden,niet zichzelf belangerijker durven te maken,niet naar zichzelf durven te luisteren,maar de ander steeds als grootste afleiding te willen gebruiken.
Ik spreek vanuit een hoogte, in de diepte die het heeft,die alles kan laten verlopen  als ik mijzelf dan lees, en dan kan ervaren hoe licht mijn energie kan stromen en kan delen terwijl ik schrijf.Het kan geen naam meer dragen,geen verpozen zoals voorheen,maar een uitzonderlijk blijven delen in wat er nu verschijnt.Ik kijk nu in de spiegel en zie mijn zachte huid,waar mijn ogen veel lichter staan, als ik ben in deze energie.Het is de belichaming die ik voel, in de woorden die ik beschrijf ,in dit moment van delen ik iets onderga. Wat  bijna niet meer is uit te leggen,dan alleen te laten ontstaan.Dat het effect wat het kan hebben een eeuwige stilte heeft, in vrede van ontmoeten, in de samensmelting die het heeft en weer thuis ben gekomen in mijn meesterschap van  schrijvend beleven.Van de mooie energie die ik terug kan geven aan mijzelf.Het liefst ook zou wilen delen om te laten zien, dat door mijn vele schrijven en spreken ik nu zo mijzelf kan blijven zien.En de zachte deken om mij vouw, de stilte niets meer  vraagt, dan alleen te ervaren de zeldzaamheid waarin ik nu  sta.

Leesbaar maken.

Het onleesbare leesbaar  maken,te laten voelen,in het gedrag, mee te kunnen nemen,in het omarmen, waar zoveel schoonheid die er is, te durven ontvangen,te laten vloeien door ieder moment van vertellen,waar geen einde ,maar altijd een nieuw begin in zit.Waar de waarheid van hetzelf, meer weet te vertellen,dan het steeds maar uit te stellen hoe het zou kunnen voelen in het repect naar jezelf.In eigen creëren, altijd iets moois weet te ontvouwen.Van niemand afhankelijk ben,dan alleen te weten dat wat er ook gebeurd, in eigen kern kan blijven,met hand op je hart,met voeten te staan,de rug recht getrokken en borst vooruit,geen halt kan voelen,geen oordeel heeft,dan alleen te laten afrollen in wat het geeft om te gaan onderzoeken welk een drive je zou kunnen hanteren. Zou kunnen keren, wat het geeft om voorjezelf alles leesbaar te kunnen maken.Te laten zien in de enorme wijsheid die het heeft,en met alle verbazing die het geeft, het zo eigen te maken.Zo te kunnen lezen met eigen stem,met wat er dan kan komen, dat oorzaak en gevolg is ontstegen,  waarin het verwelken alleen de geur van rozen overblijft.De samensmelting die het heeft, de verrijking blijft ,in het overkomen van zoveel zelfstandigheid,van een ander ervaren, dat door de glinstering van de zon het dag zien worden.In de druppels aan het blad,in de vochtige grond mijn eigen naam kan zetten, in het leesbaar maken in wat het verteld,dat geen enkel moment hetzelfde is en kan zijn in het  beschouwen van het podium waar ik op sta.Niets te hoeven onderbouwen dan alleen te lezen in wat ik schrijf.
In eigen woorden te vertellen hoe de dauw het groen behaagt,hoe de mist die langzaam optrekt, een laag weghaalt, steeds helderder kan ervaren hoe de schaduw van iedere tak voor mijn ramen hangt.
Hoe het felle licht mij zou kunnen beletten, in het leesbaar kunnen schrijven, nergens meer een punt van maak,dan alleen te kunnen ontvouwen in het leesbaar maken van mijzelf.

Zoals het komt...☀...

Het is een begrip wat naar voren komt en kan laten waar al mijn ervaringen voor staan.Heb moeten ondervinden de laagte en de hoogte,de zijkant van een bestaan,op één of andere manier daar steeds ben uitgekropen en door ben gegaan in al mijn ontdekken, dat het moest gebeuren om te zien dat iets in mij de kern van ontvangen mij nu laat zien,dat het altijd zo is geweest.Mij heb moeten terug trekken van hetgeen ik heb genoten en toch weer alleen verder moest gaan.Verder moest gaan ontdekken dat de Sjamaan die ik nu erken, altijd met mij mee is gelopen,altijd achter ieder besluit heeft gestaan,altijd mij heeft gewezen in het contact die ik maak. Met zorgvuldigheid is uitgekozen,met de openheid die ik voel.Waarin het soms kan gebeuren, dat een loslaten in wat het vraagt, om de vrede te kunnen voelen en de kalmte te kunnen ontvangen in ieder moment dat ik schrijf.In feite mijn eigen meester ben geworden in het benaderen van mijzelf,dat wat ik kan voelen, wanneer ik mijn eigen energie kan laten bepalen aan wie ik iets geef, waarin ik kan ervaren dat een ander dat zou kunnen dragen om te gaan begrijpen. Zichzelf te gaan zien zoals zij dat zelf willen en ik kan laten zien in mijn betoog, dat de Sjamaan die ik kan zijn, nog meer naar voren kan laten komen.Kan laten ontstaan in wat het vraagt, dat in het delen wat ik heb gedaan nu mijn werkelijke ruimte is gekomen en kan spreken vanuit de Sjamaan.Het voelt zo krachtig en verschoond,zo zuiver ik mag zijn in mijn delen, in feite alleen voor mij een doel heeft gehad om niet te vergeten dat de Sjamaan wat vaker op de voorgrond treedt en  mij mee laat nemen in een wandeling van kijken en ervaren.In de schoonheid die het heeft,de adem die het geeft,mijn lippen brandend laten zien, dat in de erkenning zelfs kan laten zien wat er wordt bedoeld als ik durf te beschrijven, hoe het voelt om in het bepalen van ieder moment mij gesteund blijft voelen door de Sjamaan in mij.
Het is een mooi asspect,mijn kern van waarde om heeft gezet naar wat mijn energie kan vertellen.Kan laten zien hoe de klaarheid die ik heb, nu kan onderbouwen in het laten zien, dat wat er ook gebeurd en is geweest mij altijd een held heb kunnen voelen wanneer ik mijn eigen schrijven lees.Wanneer ik kan vertellen dat de Sjamaan die ik in feite ben,mij heeft beschermd,mij de dingen heeft laten doen, om te ervaren dat hoe moedig het ook was, ik altijd weer terug kon komen in de schoot van de Sjamaan.Dan voelde ik de warmte en het verkozen pad ,dan voelde ik de hoogte waar mijn energie mij bracht,dan voelde ik de blijschap zoals nu in dit moment,in ieder moment dat ik kan ervaren, dat mijn zachtheid in mijn delen,veel meer kan doen, dan wat ik al die tijd heb laten zien.Het is niet in tellen te zetten,niet in het ritme wat ik voel, dan alleen te durven erkennen dat ik mij veel vaker de Sjamaan kan voelen. Veel vaker kan laten zien in het pad wat gewoon ontstond en ik daar verder in ga wandelen in het kunnen delen zoals het komt......

De Sjamaan.

Terzijnertijd als een traag gebied in het Sjamanisme wat het heeft, mijn wandeling voort kan zetten en mijzelf de ruimte geeft, om te gaan zien welk een invloed   het heeft, om te zorgen dat ik goeie schoenen aan mijn voeten heb, een fijne jas aantrek en iedereen mee kan nemen, door mijn ogen waar ik door kijk,de geur die ik kan ruiken en mij verplaatst zonder echt te wandelen, maar te schrijven waar het mij naar leidt.Wat mij kan brengen in het vorstenrijk van kijken.Ik zet mijn eerste stap en voel het kraken van wat bladeren, die als getint de grond weer gaan behagen een mooie bedding heeft, waar de insecten zich kunnen verstoppen,de geur ook afgeeft van een diep doordrongen feit, dat als ik in gedachte mijn bos ontvouw, er dan mooie krachten tevoorschijn kunnen komen.
Ik sta midden in het bos,daar waar ik mij thuis kan voelen,waar ik wat lieve mensen kan ontmoeten en mij mee nemen naar hun hut.Een prachtige hut met dekens gevuld en stenen in het midden en val pardoes in een ritueel, om bloot te gaan zitten in een kring en bij iedere inademing er een hete steen werd gebracht naar het midden,waar mijn zweten was begonnen.En voelde om te groeten naar de inslag die ik heb, om mijn oude Sjamaan te kunnen begroeten, die ik soms ook kan zijn.In de momenten van zweten ik naar voren buig,een diepe begroeting kan maken,naar de natuur, dus naar mijzelf.Naar het zweet wat is gekomen en mijn reis waarin ik sta, zo blijvend is te herkennen als ik mij uitspreek over mijn Sjamaan.Daar liggen mijn wortels in al het ontstaan,in mijn gevoeligheid van delen,vanuit de Sjamaan die ik mag zijn.Nooit zo open ben geweest om dit te vertellen ,maar zodra ik over een bos wil schrijven ,over de natuur, dan kom ik in de kern van mijn eigen natuur.En merk nu wanneer ik schrijf ,de Sjamaan naar buiten kan treden en dan verteld dat in alles wat ik heb ondernomen niet anders meer hoeft te doen dan alleen te komen in mijn zuiverheid,in mijn aanraking en de energie kan geven zoals een Sjamaan betaamt,zonder al te veel woorden vanuit het niets iets kan ontstaan.Zelfs zonder te spreken vanuit een andere taal, waarin alleen de klanken zijn te horen,waarin het ritme wat kan onstaan, alleen bij een Sjamaan kan horen.Alleen te durven staan in een kring van bekende,zonder de groet van verstaan, mij om kan draaien en laat zien dat al het menselijke kan worden gezien, als een facet van een stukje leven,maar altijd heb gevoeld zonder echt te weten,dat mijn invoelend vermogen toch heeft te maken, wat ik blijkbaar heb meegekregen van het bloed wat ik draag.Vanuit mijn Sjamanisme die telkens weer terug keert in mijn wezenlijk ervaren en er eindelijk eens over schrijf.Het gezin waar ik nooit bij heb kunnen horen,ook geen contaten meer heb,omdat ik zo anders kan reageren,zo anders ben als mijn broers en zussen, ik de enigste ben die uit huis werd geplaatst, om de gevoeligheid die ik had, in een reageren wat niemand nog steeds niet begrijpt en heb moeten accepteren dat ik anders was.Naarmate ik ouder ben geworden en nu pas begrijp, dat mijn Sjamaans inslag die ik heb,nog beter zou mogen gebruiken.Nooit goed heb begrepen waarom ik er nog ben, terwijl er een wild leven achter mij ligt,maar ondanks het feit dat waar ik ben gekomen, in de rust en kalmte, eindelijk het weer durf toe te laten in wat ik werkelijk zou mogen doen.Waarschijnlijk door al mijn ervaringen die ik beschrijf, ook daar mee heeft te maken.Ik neem mijn eigen regie in het toelaten van wat ik heb verworven ,wat ik heb laten zien, dat in al mijn schrijven  een bijzondere kant uitgaat in een zweethut kan verblijven en daar een thuiskomen voel.Ik heb mogen leren wat ik heb ondergaan,wat ik heb laten zien aan vele mensen,zonder iets terug te willen in wat ik zeg,maar altijd weet terug te komen bij mijn eigen Sjamaan.Daar in mijn volgende relaas verder op wil borduren,verder wil kijken in wat het zegt,dat mijn zweten niet voor niets is geweest ,maar dat ik iets teruggeef aan wie het wilt ontvangen.

Dit moment.

Ik werd ermee wakker en vroeg mij af wat eigen taal kan betekenen zoals ik het beschrijf. Zoals ik kan ervaren hoe de drive in mij is ontstaan, hoe het mij iedere dag weet te vinden in mijn eigen taal,dat als ik ervoor ga zitten, zonder enige pauze, zonder een voorbereiding aan vooraf ,mijn woorden ontstaan zoals een kleine geschiedenis zich blijft herhalen en alleen maar zou kunnen schrijven vanuit dit moment.
Soms kan ik reageren wat mij raakt,maar vaak is het een aandacht die het vraagt, om daar over te schrijven,en steeds met een verbazing heb gekeken, hoe mijn Kadans in mijn schrijven zoveel kan vertellen,in elk moment dat ik tik,in elk ervaren zou kunnen zetten en het weefsel wat ik bedien nu zo normaal is geworden,maar ook wel weet dat het vele schrijven in wat ontstaat,echt aan mijn zijde is gaan staan,aan het verloop in het heden,in wat taal die ik zelf creëer ,zo past in het ontvouwen,daar mijn natuurlijheid heb ontmoet,niets van mij afschrijf,maar juist naar mijzelf toe. Zou iedere dag kunnen beginnnen,met goedemorgen lieve schat,heb je goed geslapen?Heb je nog gedroomd of net als vele je lichaam overgegeven aan het niets om dan weer frisser wakker te worden.Maar dat is het niet,het is het moment wanneer ik tik en kan voelen dat de blosjes op mijn wangen komen,mijn focus alleen maar gericht in wat er kan komen als ik schrijf.Precies zoals in mijn spreken, de stroom die altijd blijft, om te willen vertellen wat eigen taal zou kunnen betekenen voor jezelf.Ik ben gegaan  over grenzen, waarin geen enkele opleiding het vraagt om mij eigen weg te kiezen,mijn eigen taal ontdekt,mijn drive van delen en zelfs na jaren het mij zo verbaasd, hoe mijn taal die ik bezig, mij zoveel heeft gegeven in wat het vraagt.Dat zelfs in mijn schrijven ik heb geleerd, ondanks de gebreken die ik ken,toch zonder schaamte kan laten zien wat eigen taal kan betekenen. In een leven wat veel introduceert, als een wakker worden in eigen geheel en door het schrijven alles kan overzien,nergens in kan blijven hangen dan alleen de vernieuwing voel.De daadkracht terug is gevonden,het omarmen niet meer hoeft ,dan alleen het besef, dat wanneer ik schrijf of spreek, mij zoveel voldoening geeft en niets anders nodig heb dan te kunnen ontvowen in dit moment.

Rugzakje.

Het gekluisterd kunnen zijn,in de stilte die zich spreid over mijn ingehouden kijken.Waar alles anders lijkt dan ik weer kan geven,dan wat ik kan laten ontvouwen en vanuit mijn natuurlijkheid toch een toon kan zetten om de resonatie die het kan hebben, niets anders zegd dan te ervaren hoe ik kan luisteren naar mijzelf, dus ook zo naar andere.Het breekbaar glas die ik opzij kan schuiven en mij brengt naar mijn geboorte stad Amsterdam.Daar waar ik dacht een hippie te zijn en gooide de hele dag met wat frisbees,liep in het vondelpark in een lange fluwele  paarse jas, waarin ik heb leren schuilen,waar ik vaak onder sliep, geen huis meer had en geen vrienden,maar wat bij kon verdienen in de sleepins. Als een kind kon proeven wat toendertijd mijn vrijheid deed, dacht bevrijd te zijn van wat ik niet meer wilde.
En daar is het begonnen mijn lange reis van ontdekken,dat niet alleen mijn 🗽 vrijheid werd gevormd,maar ook mijn insteek van een benaderen.Vaak voelde ik mij alleen en buiten een groepen gezet,waar ik eigenlijk niet bij wilde horen.En toen had ik al gelijk, in wat ik kon ervaren.Niets is wat het lijkt,niets is mij bespaart , heb achteraf een leven geleid van uiterste.Van alle mogelijkheid die er waren, doorheen ben gegaan,en als een getuigen veel heb ondervonden,veel te lang heb gezwegen en gepikt,de ander te gaan behagen vanuit de angst om alleen te zijn,om mijzelf niet te hoeven dragen.Ik weet nu beter en heb geleerd dat mijn wereld  die ikzelf lees,niet kon worden gezien door een ander. Dat mijn kracht van delen ik alleen hetzelf kan ervaren.Kan ervaren terwijl ik schrijf of spreek en vanuit mijn kwaliteit van delen een tijdtje met de energie die ik heb,met het verborgene,wat ik heel lang heb gezocht in allerlei groepen.Een goeroe heb gezocht en ben gaan mediteren,gaan schreeuwen in groepen,mij dan weer verveelde en weer naar een ander idioot gebeuren ben gegaan. In de overgave  die ik had, omdat ik zogenaamd wilde genezen.Vele coaches heb gehad en mij nog beroerder ging voelen.Ging twijfelen aan wat ik deed en trok mij terug van een leven, die ik niet meer in handen had, was in de war en verloor ook mijn beste vriend(in),waarin de dood normaler was dan wat er kon gebeuren. Mij vaak in een opengeslagen grond heb zien zakken, als een automatisch piloot, de dingen mij overkwamen,waar ik nu geen woord meer aan vuil wil maken.Omdat in dit moment, even iets aanraakt, wat naar voren wilt komen,wat gezien wordt door mijzelf, dat ik van ver heb moeten komen en het mij nooit een slachtoffer heeft gemaakt.Maar wel mijn drive van delen in wat ik schrijf ,in wat ik laat weten aan mijzelf ,al een aantal jaar mee bezig ben ,en nu ga begrijpen, dat in alles wat ik zeg, ook alle aandacht heeft gekregen.Ik pluk wat dingen eruit, in het vertellen, waar het rugzakje die ik had nu echt is verdwenen.Door mijn schrijvend talent,door te kunnen doorzien, dat als ik schrijf of spreek, mij zo heeft gediend, dat ik dit allemaal in mijn eentje kan dragen.Het stukje wat ik beschrijf, wil laten zien dat niets vanzelf is gekomen,niets in wat het diend, de rust die ik nu voel,de kalmte in het voorbij gaan van een tijd, daarintegen mij  in feite niets heeft bevrijd, dan alleen vanuit mijn schrijvend spreken.Daar mijn natuurlijkheid heb omarmt,dat zo'n grote plek heeft ingenomen, in wat het kan doen, dat er niets meer hoeft en nog weinig kan vertellen hoe het vroeger was,maar in dit moment nu kan verblijven.

Uitdaging.

Het is het zuiveren van een kwaliteit, die doorgaans in het onvangen zo'n zachte kant ook heeft.Zo langzaam maar zeker mijn liefde in wat ik beschrijf,zo binnen kan komen en haar plek ook heeft gemaakt in het samenkomen met mijzelf.In de vastigheid van delen een andere laag ook krijgt en het mij weinig nog kan schelen, dat in het bereik wat ik kan delen geënt kan ervaren,gezuiverd om mijn puurheid te bewaren,geen enkele stempel mij nog bereikt, om te weten wat ik weet,om te laten zien hoe mijn natuurlijk ontvouwen kan ontstaan.Kan weerleggen in een tijd,die vanuit een belevenis voort kan gaan,voort zal stuwen,geen instanties nodig heb om mij te houden aan mijn eigen zijn.Het is de leemte die ik zie en vast kan pakken,rond kan draaien en neer kan leggen waar het hoort te zijn.
Daar waar een gemis in het erkennen, dat mijn daden in het schrijven bestaan, door het wolgeverfd schrijven, in alles wat er kan ontstaan,niets vreemd is te merken, dan wat ik kan ervaren in wat  lees in het open kunnen staan van dit moment.
Het gezuiverd kunnen voelen,in de rust die het mij geeft,geen reserve hoeft te hebben,geen oordeel naar wat ik schrijf,maar de ontspannig te kunnen voelen, dat mijn liefdevolle beweging die ik maak, eigenlijk voor iedereen zou kunnen gelden,voor iedereen die dit leest en mee zou kunnen lopen in de wandeling die ik maak. Mijn voeten zet op een stevige grond,waar het kan ruiken naar de aarde,waar de bomen omarmt willen worden,waar de stenen gaan rollen als ik mijn stem gebruik en kan laten weten,dat ik voor niemand hoeft te schuilen, dan alleen het verschil te kunnen maken in wat ik zeg en schrijf.Wat ik kan voelen terwijl ik schrijf en ondertussen Pink Floyd ben aan het luisteren, mij mee kan nemen naar de krochten van een verleden,van er niet durven zijn en op deze manier kon verdwijnen in de muziek,in de klanken van verstaan,van het beleven, dat welke dag het ook mag zijn,ik altijd aan mijzelf kan laten zien, waar mijn wortels zijn gekiemt,waar de stappen die ik zet, zo'n mooi fundament heeft neer gelegd om te blijven ervaren in wat ik zeg, zo verder zal blijven ontvouwen, totdat er een weer een nieuwe uitdaging  kan ontstaan.

Als mijn tranen komen.

Ik zit met tranen in mijn ogen waarin ik voel, hoe in mijn delen ik soms zie, in de overeenkomst die het kan hebben, in wat er gebeurd,als mijn beschrijvend beleven soms mij laat zien, dat er soms tranen komen die ergens voor staan.Die mij kunnen laten zien dat ik in feite als een liefdevolle vrouw nu mijn eigen gevoeligheid omarm. En juist wel wil spreken in wat ik ervaar, niets weg kan drukken vanuit het idee, dat als ik schrijf of spreek mij altijd gelukkig zou moeten voelen.
Mij altijd kan laten zien, dat als er bij mij de tranen komen,ik ze kan koesteren als een kind,niet weg hoeft te vegen in wat een ander ervan vindt.Ik spreek en schrijf zoals ik dat zou willen,maar het raken in wat ik zie, zoals een buurman die zich  aan het verzuipen is,en zijn moeder heb gezien,hoe machteloos  zij was en ik ook dat kan begrijpen als het mijn kind zou zijn.Ik moet huilen om wat er was,om mijn delen te blijven herkennen,omdat wat ik ervaar heel dicht bij mijzelf wil blijven. Veelgestelde daden niet terug zou kunnen draaien omdat ik te gevoelig ben.Ik huil om de oorlog en om de macht,om de vernietiging van mensen,om het onbegrip die zelfs in goeie momenten in de schemering staan.Dat in al mijn schrijven soms mijn tranen willen komen en ik ze ook kan laten gaan.Ze zelfs ook welkom kan heten en kan proeven hoe zout zij zijn,mijn wangen laten glimmen,mijn huid wat rozer wordt en in het besef van delen mij zo nietig kan voelen in het overlopen van mijn tranen.Het komt door een besef, dat wat ik ook heb te melden in het vertellen aan mijzelf, soms zo kwetsbaar laat weten, dat mijn tranen kunnen duiden naar het wijzen van een gelijk,dat bij sommige omstandigheden alles mij raakt,alles als een zacht gebaar over kan lopen wat ik niet had voorzien.Want als de tranen willen komen en ik geen duidelijk voorbeeld heb,vanuit de zachtheid van mijn delen, nu de aandacht vraagt en laat gebeuren zoals het komt.Zodat elke wens die ik uit zou kunnen spreken, misschien wel voor vele te herkennen zijn. Om de rust en vrede te vinden met elkaar,om te omarmen in wat er komt en kan beschrijven in dit moment, wat mijn tranen mogen betekenen in wat ik nu laat zien.

Erkenning.

Het heeft te maken zoals het kan zijn,dat mijn woorden mij kunnen dragen,dat wanneer ik schrijf wat deurtjes kan openen,kan sluiten zoals het komt,wat schrijven te veranderen, omdat gisteren vandaag niet meer bestaat.Omdat ik nergens een angel hoeft uit te halen,nergens een voetstap zet,dan alleen te beschrijven wat mijn aandacht heeft.Vandaag voelt het weer anders,zo wonderlijk hoe het kan zijn,hoe in mijn kracht van delen, ieder moment ook weer anders kan zijn.Ik maak geen plannen en weet niets van tevoor, hoe mijn bezieling die ik heb, naar voren laat komen en weet te leggen in een uitgebreid beleven en daar mijn blog voor gebruik.
Ik prijs mijzelf gelukkig in alles wat ik ervaar, neem mijzelf ook niets kwalijk, dat in mijn schrijven ik altijd kan zien, wat mijn aandacht zou willen hebben en ik ook zie, dat ik bezig ben om wat oude hiaten te verwoorden,te omarmen in wat er is gebeurd,te laten zijn waar het al tijden ligt . Als ik nu schrijf, niet wil worden herinnerd aan een andere tijd.Een tijd wat ik achter mij heb gelaten en niet meer terugkomt zoals voorheen. Niet meer kan letten of het een belichaming heeft,maar dat ik weet, de hoeveelheid van het kerend efffect,mij juist heeft geleerd om te blijven bij mijzelf.
Ik zou er ook niet over hoeven schrijven wat het met mij heeft gedaan,en vrolijk de staf oppak om verder te gaan.Wat in sommige dagen ook gebeurd,maar in andere dagen trekt mijn aandacht daar naar toe, om te beschrijven wat het werkelijk doet, als je  niet aan andersmans eisen voldoet.Dan komt de conclusie die ik al vaker had gevoeld om niet  meer mee te gaan in andersmans ervaren.En te blijven bij mijzelf ,omdat de afleiding die het krijgt, voor mij veel te groot is geworden en ik kan kiezen wat ik in mijn schrijven kan zien,wat ik kan beamen en kan doen, dat wat naar voren komt te kunnen beschrijven.Te kunnen beschrijven wat mij diend,wat mij zachter doet maken,wat mij laat zien, hoe mijn liefde en omarming kan blijven stromen,mij weer kan brengen naar weer een ander moment,naar een ander besef van delen, waarin ik mijn natuurlijkheid  erken. Kan knikken dat het zo fijn is om te doen,waarin mijn schrijven mij kan leren dat niets anders hoeft, dan alleen wat het voor mij kan betekenen.

Bedrevenheid.

Het is zo fijn om te voelen dat mijn hand blijft duiden, in het kruid wat is 🌾gewassen,wat verder reikt en mij kan verrassen hoe de smaak betoverend lijkt,en mijn handeling in het vertellen als bindend zou kunnen ervaren,waarin de eenvoud van een schoonheid kan blijven ontstaan.Wanneer ik met open blik het laat ontstaan ,en zo in mijn eigen naturlijkheid kan komen.Het werken aan de dingen die ik dacht te moeten doen, is als een rookgordijn weer opgetrokken .Is verdwenen uit mjn systeem,is geëgaliseerd  en tussen wat bomen neergezet. Daar waar de aarde het op kan nemen,waar de illusies die er waren nu omgetoverd zijn naar wat ik u laat weten.Er is geen spijt, maar iets gevonden,wat mij zo dierbaar is geworden. Niets heeft te maken  wat ik dacht eerder te moeten doen.Het is zo fijn om te schrijven, in het laten zien hoe  ik mijn bedrijvigheid mag kronen  en ook kan laten zien, dat een bewandelen van mijn eigen veld,waar nog steeds de bloemen staan te bloeien,waar de spreeuwen zich laten zien in een mooie groep van delen en dat in de lucht kan blijven zien.
Er is iets van mijn schouders af gevallen door het inzicht wat ik kreeg,dat mijn keuzes naar andere ,altijd toch te maken heeft met de afhankelijkheid die ik kon voelen en vaak daarin stond,omdat ik vaak een ander op een voetstuk zette,en niet te kunnen  voelen wat ik nu werkelijk weet.En mijzelf op de achtergrond te plaatsen,maar nu uiteindelijk weet, dat het kon gebeuren, omdat ik zocht naar een intelligentie die bij mij zou passen,waarin ik zou kunnen delen waar ik werkelijk in sta.
Ik heb geleerd om te delen,soms mijn diepste geheim,soms wat overdreven mijn stilte beschreven, waar ik nog steeds achter sta,waar de inhoud van mijn delen vele sprongen maakt,vele kanten heb bekeken,maar het voornaamste het zo belangrijk maakt om mij te onthaasten van de jacht de ik dacht te moeten hebben.
Ik spreek niet over een belichaming,omdat ik er al in sta.Ik stuiter niet naar voren ,maar laat mij gaan,en laat op een hele natuurlijke manier mijn stroom ook komen, zonder dat ik voel of het goed genoeg zal zijn.Waarin mijn bedrevenheid vanzelf blijft ontstaan.Ik hoef niet meer te kijken naar wat er niet meer is,maar te laten ontluiken zoals het is.Soms vanuit een liefde,soms vanuit een kracht,maar ik weet zeker, dat wanneer ik schrijf,  het een  vertellen blijft naar mijzelf.

Eigen belang.

In het begrip wat ik nu heb ontvangen,dat door dit besluit wat ik echt kan voelen,niets meer heeft te maken in wat ik eerder beschreef. Mijn weerstand is gegroeid  door de harde regels die er waren,in wat het kan doen om mensen te wilen overtuigen, dat zij het nooit goed doen en eigenlijk alleen maar moeten  luisteren,naar wat uiteindelijk een ander beweerd. Overal een plaatje op weet te plakken om te zetten naar een hand, die veel harder is dan een flinke klap ,een steek onder water om maar niet te spreken van een blinde vlek.Ik niet meer kon voelen wat van mij was, of in opdracht die was gegeven om steeds maar te luisteren naar mijzelf.Totdat ik besefte, door al mijn schrijven heen,hoe mijn uiten steeds weer verscheen,en alleen ik dat wilde beleven.Niet omdat de strengheid die verscheen, mij een ander pad liet kiezen,maar mijn natuurlijk ontvouwen,  mij veel meer laat zien, dan de kritieken van de ander en daar uiteindelijk heel gevoelig voor ben.
Ik heb veel tijd nodig gehad in het besef van ontdekken, dat mijn schrijven altijd een belichaming had, zonder te bedenken dat het zo was.Zonder de strengheid van delen en ik nu veel meer vanuit mijn gemak ook schrijf en zal blijven delen zoals het komt.Zoals mijn natuurlijkheid in wat het kan schelen, geen bevrijding hoeft te zijn,maar een duidelijkheid in mijn eigenheid van spelen.Van het natuurlijk naar buiten komen in wat ik schrijf,kan ervaren dat ik uiteindelijk bij mijn eigen natuurlijkheid ben gebleven.Geen strenge regels neer kan leggen, dan alleen te kunnen vertellen hoe de vulling die het heeft gekregen,als volwassene, naar de voorgrond weet te brengen en niets eist van de ander,maar gewoon laat ontvouwen wat alleen voor mij belangrijk blijft.