Erkenning.

Het heeft te maken zoals het kan zijn,dat mijn woorden mij kunnen dragen,dat wanneer ik schrijf wat deurtjes kan openen,kan sluiten zoals het komt,wat schrijven te veranderen, omdat gisteren vandaag niet meer bestaat.Omdat ik nergens een angel hoeft uit te halen,nergens een voetstap zet,dan alleen te beschrijven wat mijn aandacht heeft.Vandaag voelt het weer anders,zo wonderlijk hoe het kan zijn,hoe in mijn kracht van delen, ieder moment ook weer anders kan zijn.Ik maak geen plannen en weet niets van tevoor, hoe mijn bezieling die ik heb, naar voren laat komen en weet te leggen in een uitgebreid beleven en daar mijn blog voor gebruik.
Ik prijs mijzelf gelukkig in alles wat ik ervaar, neem mijzelf ook niets kwalijk, dat in mijn schrijven ik altijd kan zien, wat mijn aandacht zou willen hebben en ik ook zie, dat ik bezig ben om wat oude hiaten te verwoorden,te omarmen in wat er is gebeurd,te laten zijn waar het al tijden ligt . Als ik nu schrijf, niet wil worden herinnerd aan een andere tijd.Een tijd wat ik achter mij heb gelaten en niet meer terugkomt zoals voorheen. Niet meer kan letten of het een belichaming heeft,maar dat ik weet, de hoeveelheid van het kerend efffect,mij juist heeft geleerd om te blijven bij mijzelf.
Ik zou er ook niet over hoeven schrijven wat het met mij heeft gedaan,en vrolijk de staf oppak om verder te gaan.Wat in sommige dagen ook gebeurd,maar in andere dagen trekt mijn aandacht daar naar toe, om te beschrijven wat het werkelijk doet, als je  niet aan andersmans eisen voldoet.Dan komt de conclusie die ik al vaker had gevoeld om niet  meer mee te gaan in andersmans ervaren.En te blijven bij mijzelf ,omdat de afleiding die het krijgt, voor mij veel te groot is geworden en ik kan kiezen wat ik in mijn schrijven kan zien,wat ik kan beamen en kan doen, dat wat naar voren komt te kunnen beschrijven.Te kunnen beschrijven wat mij diend,wat mij zachter doet maken,wat mij laat zien, hoe mijn liefde en omarming kan blijven stromen,mij weer kan brengen naar weer een ander moment,naar een ander besef van delen, waarin ik mijn natuurlijkheid  erken. Kan knikken dat het zo fijn is om te doen,waarin mijn schrijven mij kan leren dat niets anders hoeft, dan alleen wat het voor mij kan betekenen.